0 လ်စ္လွ်ဴမ႐ႈပါနဲ႕

ေဇာ္မင္း(ရြက္မြန္)

ဒါေတြဟာ ကိုယ္နဲ႔မဆုိင္ဘူး ဝင္ပါမေနနဲ႔၊ ဒီလိုမ်ဳိးေတြက ဒို႔အလုပ္မဟုတ္ဘူး သူ႔ဟာသူ ေနပါ့ေစ၊ အာဏာပုိင္ဆိုတာ ဒီ လိုမ်ဳိး လုပ္တတ္တာပဲ၊ သြားေျပာေနလည္း အပိုပဲ၊ ကိုယ့္အလုပ္ကိုယ္လုပ္ ကိုယ့္စီးပြားကိုယ္ရွာ မဆုိင္ရင္ဝင္ပါမေနနဲ႔၊ တရားတာ မတရားတာ မင္းအလုပ္မဟုတ္ဘူး ကိုယ့္လမ္းကိုသြား၊ ဒါက ကိုယ္နဲ႔အေနသာ ႀကီးဥစၥာ အစရိွတဲ့ အျပဳအ မူေတြ၊ အယူအဆေတြ၊ အျမင္ေတြ၊ လုပ္ရပ္ေတြ အမိႈက္ပံုသလို အထပ္ထပ္ ပံုလာေနတဲ့ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းဟာ တိုးတက္ ဖို႔ ခက္ခဲတယ္လို႔ လူမႈေဗဒဆရာမ်ားက ဆိုပါတယ္။

ျမန္မာႏုိင္ငံရဲ႕ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းဟာ ေရွးတုန္းကထဲက ျပည္ရွင္မင္း၊ ဘုရင္၊ အုပ္ခ်ဳပ္သူ အာဏာပုိင္ေတြကို ေၾကာက္ၾက ရတဲ့ အေျခအေနေအာက္မွာ ႏွစ္ေပါင္း ရာနဲ႔ခ်ီၿပီး ေနခဲ့ရေတာ့ ကိုယ္နဲ႔မဆုိင္ဖူးလို႔ ထင္ထင္၊ ဆုိင္တယ္လို႔ ထင္ထင္ ပါဝင္ ပတ္သက္ရမွာကို စိုးရြံ႕တဲ့ လူမ်ဳိးပါ။ ဘုရင္ဆိုတာကလည္း အမ်က္ေဒါသထြက္ရင္ ေဆြခြန္ႏွစ္ဆက္ မ်ဳိးခြန္ႏွစ္ ဆက္ပါ မီးေလာင္တုိက္သြင္းၿပီး သုတ္သင္တဲ့ ဇာတ္လမ္းမ်ဳိးကလည္း ရိွေနတာကိုး။ ဒါ့အျပင္ “မင္းနားတေထာင္” ဆို တဲ့ အဆိုတခု ရိွေသးတယ္ မို႔လား။

အရမ္းကာေရာ ေလွ်ာက္ေျပာမေနနဲ႔ ဘုရင္ၾကားသြားရင္ ေတာင္စြယ္ေနကြယ္ ျဖစ္ သြားလိမ့္မယ္ ဆိုတာမ်ဳိးလည္း အားလံုးၾကားဖူးမွာပါ။ ဘာေၾကာင့္ မင္းနားတေထာင္လို႔ ေျပာၾကတာလဲ။ ဘုရင့္ကို သ ံေတာ္ဦးတင္မယ့္ သူေတြ ရပ္ရြာထဲမွာ အလံုးအရင္းနဲ႔ ရိွေနတာကို ရည္ၫႊန္းတယ္လို႔ ေျပာလို႔ရပါတယ္။

ဒီေခတ္စကားနဲ႔ ေျပာရရင္ေတာ့ သက္ဦးဆံပုိင္ ဘုရင့္မွာ အင္ေဖာ္မာလို႔ ေခၚတဲ့ သတင္းေပးေတြ အေျမာက္အမ်ား ရိွ ေနတာကို ဆိုလိုရင္းပါ။ ဒီသေဘာမ်ဳိးနဲ႔ ေကာက္ၿပီး ေျပာရရင္ ျမန္မာႏုိင္ငံသားေတြဟာ ေရွးတုန္းကထဲက အုပ္ခ်ဳပ္သူ ေတြကို ဖားဖားရားရား လုပ္တတ္တယ္လို႔ ေျပာႏုိင္တာေပါ့။ မဟုတ္ဖူးလား။ ဒါေပမယ့္ ဟုတ္တယ္ဆိုရင္လည္း ဘာ ေၾကာင့္လဲ။ ဘုရင့္ဆီက အသျပာေလး ေငြစ ေလး ရဖို႔အတြက္ သတင္းေပးတယ္လို႔ ဆိုရမွာထက္ အေၾကာက္တရား ေၾကာင့္ အင္ေဖာ္မာ ျဖစ္ေနရတယ္လို႔ က်ေနာ္က ဆိုခ်င္ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ က်မတို႔ ဒီကိစၥမွာ မပါပါဘူး၊ မပတ္သက္ ပါဘူး ဆိုတာ အာဏာပုိင္ေတြ သိေစဖို႔အတြက္ ၾကားထားတဲ့ သတင္းစကားကို ကိုယ့္ဖက္က ဦးေအာင္ အစီရင္ခံရတဲ့ သေဘာမ်ဳိးလို႔လည္း ေျပာရင္ရပါတယ္။

အေၾကာက္တရား အေပၚမွာ အေျခခံတဲ့ ဒီလိုအမူအက်င့္ေတြ ႏွစ္ေပါင္းရာနဲ႔ ခ်ီၿပီး အျမစ္တြယ္လာေတာ့ ဒီလို အမူအ က်င့္ေတြကို ေျပာင္းလဲျပစ္ဖို႔ဆိုတာ ေတာ္ေတာ္ေလးေတာ့ ႀကိဳးစားရဦးမွာပါ။ လြယ္တဲ့အလုပ္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ကေန႔လို အာဏာရွင္အုပ္ခ်ဳပ္ေနတဲ့ တုိင္းျပည္မွာလည္း သေဘာကေတာ့ အတူတူပါပဲ။ လူေတြဟာ ေၾကာက္ေနရ တံုးပါပဲ။

အာဏာရွင္ အုပ္ခ်ဳပ္သူကို မဆိုထားနဲ႔ အလုပ္ရွင္ကိုေတာင္ ေသးထြက္မတတ္ ေၾကာက္ၾကရတာမ်ဳိးလည္း ရိွပါတယ္။ ဥပမာ တခုေလာက္ ေျပာျခင္ပါတယ္။ ျပည္ပအေျခစုိက္ သတင္းအဖြဲ႔အစည္း တခုက လူႀကီးတဦးက ႐ံုးအတြင္းမွာ ေျပာပါတယ္ တဲ့။ ဒီစကားကို ႐ံုးအတြင္းက ဝန္ထမ္းတဦးကပဲ က်ေနာ့္ကို ရင္ဖြင့္တဲ့ အေနနဲ႔ ျပန္ေျပာျပတာပါ။

အဲဒီလူႀကီးက တခါသားမွာ ဘယ္လို ေျပာသတံုးဆိုေတာ့ “ဒီေကာင္မက အျဖဴေတြၾကား မွာသာ ေရပန္းစားတာ။ ဘာမွ သိတာ မဟုတ္ဘူး” လို႔ တျခားေသာ ႐ံုးဝန္ထမ္းမ်ား ေရွ႕မွာ ဆိုပါတယ္။ ဒီေကာင္မဆိုတာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ကို ဆိုလိုတာလို႔ အဲဒီ႐ံုး ဝန္ထမ္းက က်ေနာ့္ကို ရွင္းျပပါတယ္။ ဒီစကားကို ၾကားလုိက္တဲ့ ႐ံုးဝန္ထမ္းမ်ားအားလံုး တုန္ လႈပ္သြားၾကပါတယ္။ သူတို႔လူႀကီးကို အဲသလို အသံုးအႏႈန္းမ်ဳိး မသံုးဖို႔ ဘယ္သူကမွ ဝင္မေျပာရဲပါဘူးတဲ့။ ဘာ ေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ လူႀကီး ညိဳျငင္သြားရင္ သူတို႔ အလုပ္ျပဳတ္ႏုိင္တာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါတယ္။ အလုပ္ျပဳတ္သြားလိမ့္မယ္ ဆိုတဲ့ အေၾကာက္တရားေၾကာင့္ မသင့္ေတာ္ဘူးလို႔ ေျပာရမယ့္ ကိစၥကို မေျပာရဲဘဲ ေခါင္းငံု႔ ခံေနၾကရတာကို ျမင္ႏုိင္ ပါတယ္။

အေၾကာက္တရား တခုခု တမ်ဳိးမ်ဳိး အေပၚမွာ အေျခခံၿပီး ျဖစ္ေပၚလာရတဲ့အတြက္ ကိုယ္နဲ႔ မဆိုင္ဘူး၊ မဆုိင္ဘဲနဲ႔ ဝင္ မပါနဲ႔ ဆိုတဲ့ အမူအက်င့္က တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ အေလ့အထလို ျဖစ္လာျခင္းကို ဆိုလုိပါတယ္။ အဂၤလိပ္ ဘာသာစကား မွာေတာ့ အဲသလို ကိုယ္နဲ႔ မဆုိင္ဘူးဆိုၿပီး လ်စ္လွ်ဴရႈတဲ့ ကိစၥမ်ဳိးကို indifference လို႔ သံုးႏႈန္းပါတယ္။ က်ေနာ္အေနနဲ႔ လ်စ္လွ်ဴ႐ႈတယ္ ဆိုတဲ့ အသံုးအႏံႈးအျပင္ တျခားေသာ အလားတူ အသံုးအႏႈန္း ေတြကိုလည္း ထပ္ေတြ႔ျပန္ပါတယ္။ “ဂ႐ုမစုိက္ဖူး၊ ေနစိမ့္တယ္၊ ေပယ်လကန္ ႏုိင္တယ္၊ ဥေပကၡာျပဳတယ္၊ မ်က္ကြယ္ျပဳတယ္” စတဲ့ အသံုးအႏႈံးေတြပါ။

ေနာက္ထပ္ ဆီေလွ်ာ္တာေတြလည္း ရိွဦးမွာပါ။ ဒီစကားလံုး အသံုးအႏႈံးေတြရဲ႕ အဓိပၸါယ္ကို ျပန္ခ်ဳပ္လုိက္ရင္ေတာ့ ေနာက္ဆံုးမွာ “စိတ္ဝင္စားမႈ မရိွျခင္း” ဆိုတဲ့ လမ္းကိုဆုိက္ပါတယ္။

ျမန္မာျပည္ထက္ ဒီမုိကေရစီပိုရိွ ပိုလြတ္လပ္ၿပီး၊ ခ်မ္းသာစျပဳလာတဲ့ ထုိင္းႏုိင္ငံမွာေတာင္ ထုိင္းျပည္သူေတြ အၾကား မွာ ကိုယ့္လူ႔အဖြဲ႔အစည္းကို လ်စ္လွ်ဴရႈတဲ့ ျပႆနာမ်ဳိးေတြ ေနရာအႏွံ႔ ရိွေနေသးတယ္၊ အျမစ္တြယ္ ေနေသးတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ အဲတာနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ထုိင္းလူမ်ဳိး ပညာရွင္ တဦးျဖစ္တဲ့ “စာေဝဘြန္မ” က ေထာက္ျပထားပါတယ္။ သူဟာ ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္ေရးနဲ႔ စီးပြားေရးပညာရွင္ တဦးျဖစ္ပါတယ္။ ထုိင္းလူမ်ဳိး ေတြဟာ ခ်မ္းသာမႈဆိုတဲ့ ႐ုပ္ဝတၳဳ ေနာက္ကို လုိက္ရင္း လုိက္ရင္းနဲ႔ ကိုယ့္လူ႔အဖြဲ႔အစည္းအတြင္းမွာ ျဖစ္ပ်က္ေနတဲ့၊ ျမင္ေနရတဲ့ မေတာ္မတရား တာေတြ ကို ဂ႐ုျပဳမႈ ေဝဖန္မႈ နည္းပါးလာသလို လူ႔အဖြဲ႔အစည္းအတြင္း လုိအပ္ေနတဲ့ ကြက္လပ္ေတြကို ျဖည့္ဆည္းကူညီတဲ့ အ လုပ္တြကိုလည္း မ်က္ကြယ္ျပဳ လာတယ္လို႔ ေထာက္ျပပါတယ္။

ေပယ်လကန္ ႏုိင္လာတယ္လို႔ ဆိုရင္လည္း ဆိုႏုိင္ပါ တယ္။ ထုိင္းႏုိင္ငံမွာ ျဖစ္ေနတာက မလြတ္လပ္လို႔ မဟုတ္ပါ။ ေျပာခြင့္၊ ဆိုခြင့္၊ လုပ္ပုိင္ခြင့္၊ ေဝဖန္ခြင့္၊ ေထာက္ျပခြင့္ ရိွၾကရဲ႕သားနဲ႔ အဲတာေတြ ကို လူ႔အဖြဲ႔အစည္းအတြက္ အက်ဳိးရိွရိွ အသံုးမခ်ဘဲ ေမ့ေလ်ာ့ေနတယ္လို႔ ဆိုျခင္းပါ။ တခ်ိန္ တုန္းက တည္ရိွခဲ့တဲ့ ထုိင္းလူမ်ဳိးေတြရဲ႕ တဖက္သားကို ကူညီလိုစိတ္၊ ဝုိင္းဝန္းလိုစိတ္ဟာ ႐ုပ္ပုိင္းဆိုင္ရာ စီးပြားေရး ေကာင္းလာတာနဲ႔ အမွ် တျဖည္းျဖည္း ေလွ်ာ့နည္းလာတယ္လို႔ သူကေထာက္ျပပါတယ္။ ထုိင္းလူမ်ဳိးေတြ တကိုယ္ေရ တိုးတက္ခ်မ္းသာမႈအတြက္ အလုပ္လုပ္ေနရင္း တဖက္ကလည္း ထုိင္းလူ႔အဖြဲ႔အစည္းကို လ်စ္လွ်ဴရႈ မထားဘဲ ဆိုေရး ရိွက ဆိုၾကဖို႔၊ ကူညီရမယ့္ေနရာ မွာ ကူညီၾကဖို႔ တုိက္တြန္းထားပါတယ္။

ဒီေနရာမွာ ထုိင္းႏုိင္ငံကို ၾကည့္ရင္ ထုိင္းႏုိင္ငံဟာ တိုးတက္ခ်မ္းသာလာၿပီးမွ လူေတြဟာ ႐ုပ္ဝတၳဳေနာက္ အလုိက္လြန္ လို႔ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းကို လ်စ္လွ်ဴရႈသလိုမ်ဳိး ျဖစ္လာတာကို ေတြ႔ရပါတယ္။ ျမန္မာျပည္ကေတာ့ ခ်မ္းသာတိုးတက္ ဖြံ႔ၿဖိဳးဖို႔ ကလည္း အေဝးႀကီးမွာလည္း ရိွေနသလို ဒီမိုကေရစီထြန္းကားဖို႔ ဆိုတာကလည္း ခရီးရွည္ ခ်ီတက္ေနရသလိုမ်ဳိးပါ။ ဘာမွ မတိုးတက္ရေသးတဲ့ အေျခအေနမွာ အေၾကာက္တရား တခုခုေၾကာင့္ ကိုယ့္လူ႔အဖြဲ႔အစည္းကို လ်စ္လွ်ဴ႐ႈတာ၊ မ်က္ကြယ္ျပဳတာ၊ ေပယ်လကန္ျပဳတာ မ်ားသထက္ မ်ားလာေနရင္ေတာ့ ပိုဆိုးလိမ့္မယ္လို႔ သတိေပးလိုပါတယ္။

ဒီမို ကေရစီေရးအတြက္ တုိက္ပြဲဝင္တာမ်ဳိး၊လႈပ္ရွားတာမ်ဳိး၊ ႏုိင္ငံေရး သက္သက္လုပ္တာမ်ဳိးနဲ႔ေတာ့ လူ႔အဖြဲ႔အစည္း အ တြက္ မျပည့္စံုေသးပါ။ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းအတြင္းမွာ အေၾကာက္တရားနဲ႔ စိုးရိမ္မႈေၾကာင့္ ေမြးဖြားလာရတဲ့ “ဂ႐ုမစုိက္ဘူး၊ ေနစိမ့္တယ္၊ ေပယ်ာလကန္ ႏုိင္တယ္၊ ဥေပကၡာျပဳတယ္၊ မ်က္ကြယ္ျပဳတယ္” ဆိုတဲ့ အရာေတြကို ေလွ်ာ့ၾကေအာင္ လည္း ေဆာင္ရြက္ႏုိင္မွသာ ပိုလို႔အက်ဳိးမ်ားျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာလိုပါတယ္။ ေၾကာက္စိတ္ဆိုတာ လူတုိင္းမွာ ရိွပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ မစုစုေႏြး တခါက ေျပာခဲ့ဖူးတဲ့ စကားေလးကို ကိုးကားၿပီး ျပန္ေျပာပါရေစ။

“ေၾကာက္တယ္ ဆိုၿပီး မ်က္ေစ့စံု မိွတ္ၿပီး မေၾကာက္ၾကပါနဲ႔ မ်က္ေစ့ဖြင့္ၿပီး ေၾကာက္ၾကပါလို႔”

ေျပာခဲ့တာေလး ျဖစ္ပါတယ္။

ေဇာ္မင္း
၈ ရက္၊ ဇြန္လ၊ ၂ဝ၁၁ ခုႏွစ္
ရြက္မြန္ … မွ