“က်ေနာ္က လူငယ္ဆိုရင္သိပ္ၿပီး ေလးစားတာ။ လူငယ္ေတြကိုပဲ အားကိုးရမယ္ေလ။ ဒါေၾကာင့္ လူငယ္ဆိုရင္ ဘယ္သူ႔ကို မဆို “ခင္ဗ်ား” “က်ေနာ္” ဆိုၿပီး ေလးေလးစားစား ဆက္ဆံတယ္”
အထက္ပါစကားရပ္ကေတာ့ က်ေနာ္ေမ့မရႏိုင္သူတစ္ဦးျဖစ္တဲ့ ေလထီး ဦးအုန္းေမာင္ရဲ႕ စကားတစ္ခြန္း ျဖစ္ပါတယ္။ သူဟာ သူေျပာခဲ့တဲ့ စကားအတိုင္းပဲ ႏိုင္ငံေရးမ်ဳိးဆက္ ၂ ဆက္ေလာက္ ကြာဟတယ္လို႔ဆိုႏိုင္တဲ့ က်ေနာ္တို႔ကို ‘ခင္ဗ်ား’ ‘က်ေနာ္’ နဲ႔ တေလးတစား ဆက္ဆံေလ့ရွိပါတယ္။ သူ႔ရဲ႕ အဲဒီလို စိတ္ထားေကာင္းေတြေၾကာင့္ပဲ သူ႔ကို ပိုမိုေလးစားခဲ့ၾကရပါတယ္။ တကယ္တမ္း သူနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ ဆံုေတြ႔ခဲ့ခ်ိန္မ်ားဟာ သူ႔ဘဝရဲ႕ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ေတြျဖစ္ေပမယ့္ သူ႔ရဲ႕ အၿမဲတမ္း တက္ၾကြရွင္သန္ေနတဲ့ စိတ္ဓာတ္ေၾကာင့္ သူနဲ႔ အေတြ႔ေနာက္က်တယ္ဆိုတဲ့ အေတြးမ်ဳိးေတာင္ စိတ္ထဲမွာ လံုးဝမျဖစ္ခဲ့မိပါဘူး။ သူက ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ အေရးနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ ကြယ္လြန္ခ်ိန္အထိ စိတ္ဝင္တစား ေျပာဆို လုပ္ေဆာင္ခဲ့သူလည္း ျဖစ္ပါတယ္။
တတိယအရြယ္ရဲ႕ ဇရာပိုင္းေရာက္ေနၿပီျဖစ္တဲ့ သူ႔ထံက အေတြ႔အႀကံဳေတြ၊ အသိအျမင္ေတြကို က်ေနာ္တို႔က ဆည္းပူးခ်င္ၾကသလို သူကလည္း က်ေနာ္တို႔ကို သူသိသမွ် ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။ ဒီလို ဆႏၵေတြနဲ႔ပဲ က်ေနာ္တို႔ေတြ အထိုက္အေလ်ာက္ ဆံုေတြ႔ျဖစ္ၾကပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔က သူ႔ကို “အဘ” လို႔ ေခၚေဝၚသံုးႏႈန္းေပမယ့္ သူကေတာ့ သူ႔ထံုးစံအတိုင္း နာမည္ေတြေရွ႕မွာ ‘ကို’ တပ္ၿပီးေခၚသလို ‘ခင္ဗ်ား’ ‘က်ေနာ္’ ဆိုတဲ့ အသံုးအႏႈန္းေတြကို သံုးရင္း စကားလက္ဆံုက်ျဖစ္ခဲ့ၾကပါတယ္။
“အဲဒီတုန္းကေပါ့ဗ်ာ က်ေနာ့္ကို ဝိုင္းၿပီး ထိုးၾကႀကိတ္ၾကတာ မတရားပဲ။ ‘ေဟ့ ဗိုလ္အုန္းေမာင္သား စားၾကမလားေဟ့’ လို႔ေတာင္ ေျပာလိုက္ေသးတယ္။ ၿပီးေတာ့ က်ေနာ့္ကို ပက္လက္လွန္ထားၿပီး ရင္ဘတ္ေပၚ တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ တက္ခုန္ၾကတယ္။ နံ႐ိုး သံုးေခ်ာင္းက်ဳိးတယ္ဆိုတာ အဲဒီတုန္းကေပါ့။ သူတို႔ ဆက္တိုက္ခုန္ၾကေတာ့ ေနာက္ပုိင္းမွာ နာတယ္ဆိုတဲ့ ခံစားမႈပါေပ်ာက္သြားတယ္။ ဘယ္လိုထင္မိသလဲဆိုေတာ့ တကုိယ္လံုး အ႐ိုးေတြပါ ေပ်ာ့က်သြားၿပီလို႔ေတာင္ ထင္မိတယ္”
ဒါကေတာ့ သူကိုယ္တိုင္ႀကံဳေတြ႔ရင္ဆိုင္ခဲ့ရတဲ့ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ လက္မရြံ႕ေထာင္ အေတြ႔အႀကံဳတစ္ခု ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီျဖစ္ရပ္နဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ရဲေဘာ္ေရွာင္း (ဆရာ မန္းၿငိမ္းေမာင္) က သူ႔ရဲ႕ “မုန္တိုင္းကို ဆန္၍ ပင္လယ္ျပင္ကို ျဖတ္ေသာအခါ” ဆိုတဲ့ စာအုပ္ထဲမွာ ခုလို ေရးသားထားပါတယ္။
၁၉၆၈ ခုႏွစ္၊ ဧၿပီလ ၁ဝ ရက္ေန႔တြင္ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားမ်ားအား ထားသည့္ (၃)(၄)(၅)ေဆာင္မ်ားမွ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသား ၁ဝဝ ေက်ာ္ကို ည ၁ဝ နာရီ အခ်ိန္ေလာက္တြင္ တေဆာင္လံုး မီးပိတ္လ်က္ ေထာက္လွမ္းေရးမ်ား၊ ေထာင္ဝါဒါမ်ား၊ စစ္သားမ်ား၊ စစ္ေခြးမ်ားျဖင့္ အေဆာင္အတြင္းသို႔ အသီးသီးဝင္ေရာက္လာလ်က္ နာမည္တပ္၊ ေစာင္အုပ္ ေခၚထုတ္္သြားၾကသည္။ အျပင္ဘက္သို႔ ေရာက္သည့္အခါတြင္ ေထာက္လွမ္းေရး၊ ဝါဒါႏွင့္ စစ္သားမ်ားက ဝိုင္းဝန္း႐ိုက္ႏွက္ ထိုးႀကိတ္ကန္ေက်ာက္ၾကေလသည္။
ထုတ္၍ ညွဥ္းပန္းႏိွပ္စက္ခံရသူမ်ားမွာ လူမဆန္စြာ တိရစၧာန္ကဲ့သို႔ ႐ိုက္ႏွက္ညွဥ္းဆဲ ခံခဲ့ရေလသည္။ ထိုညွဥ္းဆဲခံရသူမ်ားထဲတြင္ ဒုတိယ ကမာၻစစ္ႀကီးအတြင္းက သမၼတ မန္းဝင္းေမာင္၊ ဗိုလ္မႉးခ်စ္ေကာင္းတို႔ႏွင့္ ေလထီးအတူ ဆင္းခဲ့သည့္ ေလထီး ဗိုလ္အုန္းေမာင္မွာ နံ႐ိုး ၃ ေခ်ာင္း က်ဳိးသြားခဲ့ေလသည္။
ဒါဟာ သူ႔ရဲ႕ ေပးဆပ္ခဲ့ရမႈ တစိတ္တေဒသ သာလွ်င္ ျဖစ္ပါတယ္။ သူဟာ မွန္တဲ့ဘက္က ရပ္တည္ဖို႔ အၿမဲႀကိဳးပမ္းခဲ့သူတစ္ဦး ျဖစ္သလို အားနည္းတဲ့ဘက္က ရပ္တည္ခ်င္သူတစ္ဦးလည္းျဖစ္ပါတယ္။ ဒါနဲ႔ပတ္သက္လို႔ သက္ေသျပစရာ ျဖစ္ရပ္တစ္ခုကို ေျပာျပလိုပါတယ္။ အဲဒီျဖစ္ရပ္ကေတာ့ သကၠရာဇ္ ၂ဝဝဝ ျပည့္ႏွစ္အတြင္း နအဖ ရဲ႕ NLD အေပၚဖိႏွိပ္မႈေတြ ဆိုးဆိုးဝါးဝါး ျပဳလုပ္ခဲ့ၿပီးေနာက္ပိုင္းက ျဖစ္ရပ္တစ္ခုပါပဲ။ အဲဒီအခ်ိ္န္တုန္းက ႏအဖ ဟာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္အပါအဝင္ NLD အဖြဲ႔ဝင္မ်ားရဲ႕ ကြမ္းၿခံကုန္းခရီးစဥ္ကို ဒလၿမိဳ႕နယ္မွာတင္ ပိတ္ဆို႔တားဆီးခဲ့ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူတို႔ ေျဖရွင္းေလ့ရွိတဲ့ ထံုးစံအတိုင္း ေနအိမ္ဆီ အတင္းအက်ပ္ အင္အားသံုး ျပန္ပို႔ခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒီလို ျပန္မပို႔ခင္မွာပဲ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္႐ံုးကို သိမ္းပိုက္ၿပီး ႐ံုးတြင္းက အေရးႀကီး စာရြက္စာတမ္းေတြ၊ ရန္ပံုေငြေတြ အပါအဝင္ ပစၥည္းပစၥယ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို သိမ္းယူခဲ့ပါတယ္။
႐ံုးခန္းျပန္လည္ဖြင့္ခြင့္ေပးတဲ့ေန႔မွာပဲ အဖြဲ႔ဝင္အခ်ဳိ႕ကို ဖမ္းဆီးခဲ့ပါတယ္။ မေရွးမေႏွာင္းမွာပဲ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ႕ မႏၱေလးခရီးစဥ္ကို တားျမစ္ျခင္း၊ အဖြဲ႔ဝင္အမ်ားအျပားကို ဖမ္းဆီးျခင္း၊ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ ဗဟိုအလုပ္အမႈေဆာင္ အဖြဲ႔ဝင္အားလံုးကို ေနအိမ္မွာ အက်ယ္ခ်ဳပ္ထားရွိျခင္းေတြ ျပဳလုပ္ခဲ့ပါတယ္။
ထိုအခ်ိန္မွာ ေရႊဂံုတိုင္က အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ဌာနခ်ဳပ္႐ံုးမွာ အဖြဲ႔ဝင္ေတြက ႐ံုးခန္းကိုပံုမွန္ဖြင့္လွစ္ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားရင္း ေခါင္းေဆာင္မ်ား လြတ္ေျမာက္လာမယ့္ေန႔ကို ေစာင့္စားေနၾကရပါတယ္။ ဒီအေျခအေနမွာ သူက အဖြဲ႔ခ်ဳပ္႐ံုးကို သြားဖို႔ႀကိဳးစားခဲ့ပါတယ္။ ေျပာလည္း ေျပာပါေသးတယ္။
“ဒီအခ်ိန္မွာ သြားရမယ္ဗ်။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္တို႔ အဖမ္းခံထားရတယ္ဆိုေတာ့ ဘာပဲေျပာေျပာ အဖြဲ႔ဝင္ေတြ အနည္းနဲ႔အမ်ား အားငယ္ေနမွာပဲ။ ဒီေတာ့ က်ေနာ္တို႔ အလွည့္က်ျဖစ္ျဖစ္ သြားၿပီး အားေပးရမယ္”
ဒါေပမယ့္လည္း အဖြဲ႔ခ်ဳပ္႐ံုးကို သူမေရာက္ျဖစ္ခဲ့ပါ။ အေၾကာင္းကေတာ့ အဲဒီအေတာအတြင္း သူ႔ရဲ႕ က်န္းမာေရးအေျခအေန သိပ္မေကာင္းျခင္း၊ သူ႔ကို အပို႔အႀကိဳ လုပ္ေပးမယ့္သူေတြကို အားနာတာတို႔ေၾကာင့္ ျဖစ္ပါတယ္။ မေရာက္ျဖစ္ခဲ့ေပမယ့္ သူဟာ အားငယ္သူကို အားေပးတတ္သူတစ္ေယာက္ျဖစ္တယ္ဆိုတာ က်ေနာ္တို႔ ယံုၾကည္ထားၾကပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက သူေျပာခဲ့တဲ့ စကားတစ္ခြန္းကို မွတ္မိေနပါေသးတယ္။
“မန္းဝင္းေမာင္ ဆိုတာ က်ေနာ္နဲ႔ ေတာ္လွန္ေရး အတူတူလုပ္ခဲ့တဲ့ သူပဲ။ ဒါေပမယ့္ သူသမၼတ ျဖစ္တဲ့အခ်ိန္ သူ႔အိမ္ကို က်ေနာ္ လံုးဝ မသြားခဲ့ဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္သူ႔ဆီသြားရင္ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္လာတယ္ဆိုတဲ့ အျမင္မ်ဳိး မျမင္ဘဲ အကူအညီ တခုခု လိုခ်င္လို႔ လာတယ္ဆိုတဲ့ သေဘာမ်ဳိး ျမင္မွာစိုးတယ္။ အဲဒါမ်ဳိးလည္း အထင္မခံခ်င္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္ မသြားတာ။ ဒါေပမယ့္ သူအဖမ္းခံရတယ္ဆိုတဲ့ သတင္းၾကားတဲ့အခါမွာေတာ့ သူ႔အိမ္ကို က်ေနာ္အရင္ဆံုးေရာက္ေအာင္ သြားခဲ့တယ္။ က်ေနာ့္စိတ္က အဲဒီလိုမ်ဳိး”
သူဟာ ေဆးလိပ္မေသာက္၊ အရက္မေသာက္ဘဲ ေနထိုင္သူျဖစ္ၿပီး စကားကို ေအးေဆးတည္ၿငိမ္စြာ ေျပာတတ္သူ လည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကံၾကမၼာက သူ႔ကို ‘အဆုတ္ကင္ဆာ’ ဆိုတဲ့ လက္နက္နဲ႔ ႏွိပ္စက္ကလူျပဳခဲ့ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံက ညံ့ဖ်င္းလွတဲ့ အေျခခံက်န္းမာေရး ေစာင့္ေရွာက္မႈေအာက္မွာ စေတးခဲ့ရတာျဖစ္ပါတယ္။ က်န္းမာေရးအေျခအေန တစတစ ဆိုးဝါးလာလို႔ စမ္းသပ္ကုသမႈေတြ ေသေသခ်ာခ်ာ လုပ္ၾကည့္ေတာ့မွ အဆုတ္ကင္ဆာမွန္း သိလိုက္ရတာျဖစ္ပါတယ္။ အဆင့္ကေတာ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကင္းမဲ့တဲ့ ေနာက္ဆံုးအဆင့္ပါပဲ။ သူ႔ရဲ႕မိတ္ေဆြေတြဟာ သူ႔မိသားစုနဲ႔အတူ ရန္ကုန္ေဆး႐ံုႀကီးက ဓာတ္ေရာင္ျခည္ဌာနမွာ သြားေရာက္ၿပီး ဓာတ္ေရာင္ျခည္ေပး ကုသခဲ့ၾကပါတယ္။
စိတ္မသက္သာဖြယ္ျဖစ္ရတာကေတာ့ အခ်ိန္ကုန္ လူပန္းျခင္းပဲျဖစ္ပါတယ္။ ဓာတ္ေရာင္ျခည္ဌာနမွာ ကိုယ့္အလွည့္ေရာက္ဖို႔ မနက္ ၈ နာရီကေန ေန႔လယ္ပိုင္းအထိ ေစာင့္ခဲ့ၾကရပါတယ္။ တခ်ိန္တည္းမွာ သူဟာ ေမာပန္းမႈေဝဒနာလည္း သိသိသာသာ ခံစားလာခဲ့ရပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ သူ႔ဆႏၵအရပဲ ဓာတ္ေရာင္ျခည္ေပး ကုသျခင္းကို ရပ္ဆိုင္းခဲ့ၾကရပါတယ္။
ေနာက္ပိုင္းမွာ သူ႔ရဲ႕ က်န္းမာေရးအေျခအေနက ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နည္းပါးသထက္ နည္းလာခဲ့ပါတယ္။ အစားအေသာက္ မစားႏိုင္တဲ့ အေျခအေနထိ ျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။ သူကေတာ့ သူ႔အေျခအေနကို သူသိေနပါတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း ေသမယ့္အခ်ိန္ကို ရဲရဲဝံ့ဝံ့ ေစာင့္ဆိုင္းခဲ့ပါတယ္။ သူ႔ေနအိမ္ကို လာေရာက္ၾကတဲ့ ႏိုင္ငံေရးလုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြ၊ မိတ္ေဆြေတြကို “က်ေနာ္ ေသမွာ မေၾကာက္ဘူး” လို႔ ဖြင့္ေျပာခဲ့ပါတယ္။ ဒီအတြက္လည္း အားလံုးက စိတ္မေကာင္းျဖစ္ၾကရပါတယ္။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ေလာကအတြက္ တန္ဖိုးရွိသူတစ္ဦးကို ကမာၻေျမေပၚမွာ ဆက္လက္ရွင္သန္ေနေစခ်င္ၾကတာ ဓမၼတာပါ။
အားလံုးမေရာက္ေစခ်င္တဲ့ ေန႔ကို ေရာက္ရွိခဲ့ပါၿပီ။ အဲဒီေန႔ကေတာ့ ၂ဝဝဝ ျပည့္ႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလ ၂၈ ရက္ေန႔ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီေန႔မွာ သူဆိုတဲ့ တိုင္းျပည္ လြတ္လပ္ေရးအတြက္ စြမ္းစြမ္းတမံ အသက္စြန္႔ ႀကိဳးပမ္းခဲ့တဲ့၊ ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရး ေခါင္းေဆာင္မ်ားမွာ ဒုတိယ ေထာင္သက္အရွည္ဆံုးျဖစ္တဲ့၊ လူငယ္ေတြကို လြန္စြာေလးစား ယံုၾကည္တဲ့၊ တိုင္းျပည္ေကာင္းစားတာကို ျမင္လိုတဲ့ ပုဂၢဳိလ္ႀကီးဟာ သူခ်စ္လွစြာေသာ ႏိုင္ငံေတာ္၊ သူခင္တြယ္လွေသာ ႏိုင္ငံေရးရဲေဘာ္ေတြကို ခြဲခြာသြားခဲ့ပါေတာ့တယ္။ က်န္ရစ္သူေတြကေတာ့ ေၾကကြဲမႈ၊ ယူက်ဳံးမရမႈေတြ ျပည့္ႏွက္စြာနဲ႔ေပါ့။
တကယ္ေတာ့ သူ မေသပါ။ သူ႔ရဲ႕ ဝိညာဥ္ေတြ၊ သူ႔ရဲ႕ ပံုရိပ္ေတြ၊ သူ႔ရဲ႕ လုပ္ေဆာင္ခဲ့မႈေတြက ျမန္မာ့သမိုင္းမွတ္တိုင္ေတြနဲ႔အတူ ဆက္လက္ရွင္သန္ တည္ရွိေနမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ သူဟာ - -
ျပည္ကို ႏွိပ္စက္
သမိုင္းဖ်က္သည့္
လက္ထက္ေတြတိုင္း
မတြန္႔ဆိုင္းဘဲ
သမိုင္းေရးသူ အစစ္တည္း ။ ။
ထိန္လင္း
၂၃၊ ၁၁၊ ၂ဝဝ၁
