အစိုးရအာေဘာ္ေတြ၊ ဆင္ေျခထြင္လံုးေတြနဲ႔လည္း ကင္းကြာလို႔မရေတာ့ မၾကည့္ခ်င္ မဖတ္ခ်င္လည္း ဖတ္ေနရပါတယ္။ အစိုးရဒလံ၊ ေဖာ္လံဖားေတြကလည္း ကေလာင္ပံုးအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ေပါက္လႊတ္ပဲစား၊ အရူးေခ်းပန္း ေလွ်ာက္ေရးေနၾကေရာဗ်ိဴး ။အဲ့သလို ျမင္ရေတြ႔ရျပန္ေတာ့လည္း ေျပာခ်င္တာေတြက က်လိက်လိျဖစ္လာတယ္ဗ်ာ့။
အစိုးရဘက္က ေပးေနတဲ့ ဆင္ေျခေတြက တအား ညံ့ဖ်င္းလြန္းပါတယ္။ ပီျပင္တဲ့ ေထာက္ျပေျပာဆိုမႈ၊ အခ်က္အလက္အကိုးအကားျပည့္စံုညီညြတ္မႈလည္း မရွိပါဘူး။ ဘာနဲ႔တူသလဲဆိုေတာ့ .. လက္ပူးလက္ၾကပ္ CCTV ကင္မရာနဲ႔ ေထာင္ဖမ္းလို႔ မိတဲ့ သူခိုး က ၊ က်ေနာ္ မခိုးပါဘူး .. ဒီပစၥည္းေတြက ေအာ္တိုငုတ္တုပ္ က်ေနာ့္လက္ထဲေရာက္လာတာပါ။ လို႔ ဆင္ေျခေပးသလို ျဖစ္ေနပါတယ္။
ပညာရွင္အသိုင္းအဝိုင္းေတြက က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ကန္႔ကြက္ၾကတဲ့ေနရာမယ္ အခ်က္အလက္၊ ကိန္းဂဏန္းမ်ား၊ျဖစ္ႏိုင္ေခ်မ်ားကို သဘာဝပတ္ဝန္းက်င္ရႈေထာင့္ကေန တင္ျပထားသလို၊ က်ေနာ္တို႔ျပည္သူလူထုကလည္း “အမ်ိဳးသားေရးလကၡဏာ” ဆိုတဲ့ အျမင္နဲ႔ မိမိတို႔ရဲ႔ ယဥ္ေက်းမႈ၊ မိမိတို႔ရဲ႕သမိုင္း ဆိုတဲ့ အျမင္အရ ကန္႔ကြက္ရျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ သူမ်ားေယာင္လို႔ လိုက္ေယာင္ၾကတဲ့ ႏိုင္ငံေရး တတ္ေယာင္ကားေတြ တစ္ေကာင္တျမီးမွ မပါဝင္ပါဘူး။
က်ေနာ့္ကိုယ္ပိုင္ရပ္တည္ခ်က္ကို ေျပာပါ့မယ္။ ဧရာဝတီကို ႏိုင္ငံေရးအျမတ္ထုတ္လိုမႈအတြက္ ကန္႔ကြက္ေနတာမဟုတ္ပါဘူး။
“အမ်ိဳးသားေရးလကၡဏာ”အျဖစ္၊ ယဥ္ေက်းမႈအေမြအႏွစ္တစ္ရပ္အျဖစ္၊ ျမန္မာျပည္နဲ႔ ျမန္မာလူမ်ိဳးတိုင္းရဲ႕ ျပယုဂ္တစ္ခုအျဖစ္၊ ဒါ့ထက္ပိုျပီး ရင္ဘတ္ထဲရွိရာ ေရးျပရယင္ Vanity ဆိုတဲ့ ျမန္မာျပည္သားတိုင္း မက္မက္ေမာေမာ၊ လက္ထဲက မလႊတ္စတမ္း၊ ေသတဲ့တိုင္ေအာင္ ဆြဲယူထားရမယ့္ “ဂုဏ္” သိကၡာအတြက္ တိုက္ပြဲဝင္ပါမယ္။ ဒီေတာ့ က်ေနာ့္လိုေကာင္မ်ိဳးအတြက္ “က်ေနာ္တို႔လည္း ဧရာဝတီကို ခ်စ္ပါတယ္” ဆိုတဲ့ အေျခအျမစ္မရွိတဲ့ ေပါက္လႊတ္ပဲစား ဆင္ေျခမ်ိဳးကို ပဲမႏူးပါဘူး၊ ၾကားမညွပ္ပါဘူး။
အဲ့သည့္ အစိုးရအာေဘာ္ ဟာ ထြင္လံုး၊ ျဖီးလံုး သက္သက္ဘဲ လို႔ က်ေနာ္ ယံုၾကည္ပါတယ္။ ဧရာဝတီကို ခ်စ္တဲ့လူစားမ်ိဳးက ဘယ္ေတာ့မွ ဧရာဝတီကုိ လက္ညွိဴးထိုး ေရာင္းမစားပါ။ သူေတာင္းစားမွာလည္း vanity ရွိသလိုလမ္းေဘးက ဖာသယ္မွာလည္း vanity ရွိပါတယ္။ ေငြေၾကးဥစၥာခ်မ္းသာၾကြယ္ဝျခင္း၊ ဆင္းရဲျခင္းနဲ႔ ဂုဏ္သိကၡာမာန ဆိုတာ ဘာမွ မပတ္သက္ပါဘူး။ ဒီလို လမ္းေဘးက ကေလကလြင့္ေတာင္မွ မိမိရဲ႕ vanity ကို မက္ေမာေသးတယ္၊ ေစာင့္ေရွာက္ေသးတယ္ဆိုယင္၊ အခု .. ျပည္ၾကီးသားစိန ေပါက္ေဖာ္ေတြကို “လာပါ၊ယူပါ ၂ က်ပ္ခြဲ ၾကိဳက္တာယူပါ” ဆိုျပီး လက္ညိွဴးထိုးေရာင္းစားေနတဲ့ သက္ဆိုင္ရာအာဏာပိုင္ေတြဟာ သူေတာင္းစားနဲ႔ဖာသယ္ ေလာက္ေတာင္ က်င့္ဝတ္သိကၡာမရွိ၊ ေအာက္တန္းက်တယ္လို႔ ဆိုလိုက္ခ်င္ပါတယ္။
စကားၾကံဳလို႔ တစ္ခုေလာက္ေျပာခြင့္ေပးပါ။ က်ေနာ္ အခု ၾဆာျမသန္းတင့္ ေရးခဲ့တဲ့ “ေတာင္သမန္ေရႊအင္းက ေလညင္းေဆာ္ေတာ့..” ဆိုတဲ့ ခရီးသြားေဆာင္းပါးအက္ေဆး စာအုပ္ကို ဖတ္ေနပါတယ္။ လိုရင္းေျပာရယင္ .. ဒီစာအုပ္မွာ ဘာေတြ သိခဲ့ရသလဲဆိုေတာ့...
“ဗမာျပည္ကို အဂၤလိပ္နယ္ခ်ဲ႕က သိမ္းပိုက္ရျခင္းအေၾကာင္းအရင္းဟာ “ဘံုေဘဘားမား ကုမၸဏီ” ကသစ္ခိုးထုတ္တဲ့ကိစၥနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး ဗမာဘုရင္က ဒဏ္ရိုက္လို႔ ” က်ေနာ္တို႔ မူလတန္း ဖတ္စာအုပ္ပါ အေၾကာင္းျပခ်က္ေလးပါ။
တကယ္တမ္း အခုမွသိရတာက သစ္ခိုးထုတ္တ့ဲအတြက္ မဟုတ္ပါဘူး။ ဗမာျပည္အေပၚမွာ စီးပြားေရးအရ လက္ဝါးၾကီးအုပ္ကၽြန္ျပဳႏိုင္ဘို႔ “ျပင္သစ္” ၊ “အီတလီ” ၊ “အဂၤလိပ္” ကိုလိုနီ ၃ ႏို္င္ငံရဲ႕ ႏိုင္ငံေရးက်ားကြက္ေရႊ႔မႈျဖစ္ပါတယ္။ ဗမာဘုရင့္ပိုင္နက္ အထက္ဗမာျပည္မွာ ဘဏ္တိုက္ဖြင့္ခြင့္၊ ေတာင္ငူ-မႏၲေလး မီးရထားလမ္း ေဖာက္လုပ္ခြင့္၊ ေရႊ၊ေၾကးနီ၊ပတၱျမား၊ေက်ာက္စိမ္း၊သတၱဳရိုင္းမ်ား တူးေဖာ္ခြင့္၊ သစ္ခုတ္ယူခြင့္၊ ဧရာဝတီျမစ္ထဲမွာေျပးဆြဲတဲ့ ဖလုပ္တီလာသေဘၤာလိုင္းထံမွ ေစ်းကြက္လုယူခြင့္၊ လက္နက္ခဲယမ္း ေရာင္းဝယ္ေဖာက္ကားခြင့္၊ စတဲ့ ... စတဲ့ ..စီးပြားေရး လက္ဝါးၾကီးအုပ္ ကၽြန္ျပဳခ်င္လို႔ ျဖစ္ပါတယ္။
ရွင္းရွင္း နဲ႔ ရိုင္းရိုင္း ေျပာရယင္ လင္ေသသြားလို႔ အေမြပံုေပၚက်န္ခဲ့တဲ့ အရြယ္ေကာင္းေကာင္း ရုပ္ေခ်ာေခ်ာ မုဆိုးမေလး၊ သူနဲ႔အတူ သမီးေခ်ာ အပ်ိဳတစ္အုပ္လည္း ရွိဦးမယ္။ ရထားလိုက္တဲ့ အေမြေတြက မနည္းမေနာၾကီး။ ဆိုေတာ့ .. ေဘးပတ္ဝန္းက်င္ရပ္ကြက္ထဲက ကုလား တရုတ္ေတြ မ်က္ေစ့က်တာ ဆန္းသလားဗ်။ သူ႔ထက္ငါ ဒီအိမ္ၾကီးေပၚတက္လို႔ လက္ဝါးၾကီးအုပ္ ထင္တိုင္းၾကဲခြင့္အတြက္ ခြပ္ၾကျပီေပါ့၊ ကိုက္ၾကျပီေပါ့။
သီေပါဘုရင္မိသားစု ဆိုတာလည္း ဘ႑ာတိုက္ထဲမွာ တစ္ျပားမွမရွိေလေတာ့ ေတြ႔သမွ်သက္ရွိ သက္မဲ့အကုန္လံုးကို တိုင္းတပါး ကုန္သည္ေတြဆီမွာ လက္ညိဳးထိုး ေရာင္းစားခဲ့ရပါတယ္။ သစ္ခုတ္ခြင့္ေတြ ေရာင္းခဲ့တယ္၊ ေၾကးနီမိုင္းတြင္းေတြေရာင္းတယ္၊ ပတၱျမားတြင္းေတြေရာင္းတယ္။ ေရနံတြင္းေတြ ေရာင္းတယ္။ ဧရာဝတီျမစ္ထဲ သေဘၤာခုတ္ခြင့္ ေရာင္းတယ္။ အဲ .. ေနာက္ဆံုး ဘဏ္တိုက္ဖြင့္ခြင့္၊ မီးရထားလမ္းေဖာက္လုပ္ခြင့္၊ လက္နက္တင္သြင္းခြင့္ေတြအတြက္ ျပင္သစ္ကို ေပးလိုက္တဲ့အခိုက္မွာဘဲ အဂၤလိပ္က ဗမာျပည္ကို သိမ္းလိုက္ပါေတာ့တယ္။
ကဲ .. ၾကည့္စမ္းပါ။ ကိုယ့္ႏိုင္ငံရဲ႕ ၾကြယ္ဝမႈမွန္သမွ်ကို ေနာင္ေရးမၾကည့္၊ ေရွ႔ေရးမေမွ်ာ္ဘဲ ျဖဳတ္ဦးေႏွာက္သာသာ ႏိုင္င့ံေခါင္းေဆာင္က လုပ္ခ်သြားတာ။ ျမန္မာ့ သံယံဇာတဟူသမွ်ကို ဗမာဘုရင္က ျဖဳန္းတယ္၊ အဂၤလိပ္ေရာက္လာေတာ့ အဂၤလိပ္က ျဖဳန္းတယ္၊ခိုးတယ္၊ ဂ်ပန္ဝင္လာေတာ့ ဂ်ပန္က ခိုးတယ္၊လုတယ္၊ ဗမာစစ္အစိုးရအဆက္ဆက္ ခိုးတယ္ ၊ ျဖဳန္းတယ္။
ေနာက္ဆံုး နအဖ ေခတ္ေျပာင္ခါနီး တိုင္းျပည္တစ္ခုလံုး ကုန္သေလာက္နီးနီး ျဖဴခါျပာက်ေတာ့လည္း အတြင္းဝန္ရံုးတို႔၊ပန္းျခံတို႔၊ေျမကြက္တို႔၊ ဘာလုပ္ပိုင္ခြင့္၊ ညာလုပ္ပိုင္ခြင့္တို႔ကို နီးစပ္ရာ လက္သိပ္ထိုး ခိုးေရာင္းတယ္။ ဓါတ္ေငြ႔သိုက္ ေတြ႔တယ္၊ ေရာင္းတယ္၊ ေက်ာက္စိမ္းေတြ ေရာင္းတယ္၊ လက္နက္ဝယ္တယ္၊ သူတို႔အိပ္ထဲ ခိုးထည့္တယ္။
ကဲ .. အခုၾကည့္ .. ဗမာတျပည္လံုးေရာင္းလို႔ကုန္၊ ခိုးလို႔ကုန္တဲ့အခါက်ေတာ့ ... သူ႔ဖာသူေနတဲ့ ျမစ္ၾကီးတစ္စင္းလံုးကိုလက္ညိဳးထိုးေရာင္းစားပလိုက္တယ္။ အေၾကာင္းျပခ်က္ကေတာ့ “တိုင္းျပည့္ဘ႑ာ ျဖည့္တင္းဖို႔၊လွ်ပ္စစ္ဓါတ္အားအတြက္ပါ” တဲ့။ ျပည္တြင္းမွာ လံုေလာက္တဲ့ ပညာ၊အေျခခံအေဆာက္အဦ မရွိလို႔ သူတပါးကို ကန္ထြိဳက္ေပးရတာပါ တဲ့ခင္ဗ်ာ။
ၾကည့္ၾကပါခင္ဗ်ာ။ က်ဳပ္တို႔အစိုးရမင္းမ်ားကေတာ့ ... ကိုယ့္အေမ၊ႏွမေတြ အေခ်ာင္ႏႈိက္ ၾကာကူလီရုိက္မယ့္ တဏွာရူးကို အိမ္ေပၚေခၚတင္လာပါျပီခင္ဗ်ာ။ ဟိုေကာင္ေတြဆီက အရက္ဖိုးေလး ၊ ေဆးေျခာက္ဖိုးေလး အရိုးအရင္းကိုက္ရရံုနဲ႔ ကိုယ့္တစ္အိမ္လံုးကို ထိုးအပ္ပါေတာ့မယ္ခင္ဗ်။
သိပၸံနည္းက် ရႈေထာင့္ေတြ၊ သဘာဝပတ္ဝန္းက်င္အရင္းအျမစ္ေတြ၊ ႏိုင္ငံေရးက်ားကြက္ ဘာညာ သာရကာေတြ နဇာမိ၊ ငါမသိ။
ျမန္မာလူမ်ိဳးစစ္စစ္ရယ္လို႔ လက္မ ေထာင္ခ်င္တဲ့ ၊ ျမန္မာျပည္ကိုခ်စ္တဲ့၊ ျပီးေတာ့ ဧရာဝတီဆိုတဲ့ အမ်ိဳးသားဂုဏ္သိကၡာကိုျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုးခ်စ္တဲ့ ျမန္မာႏုိင္ငံသားတစ္ေယာက္ရဲဲ႔ Vanity အတြက္ ဧရာဝတီကို ကာကြယ္သြားပါမယ္။
ဧရာဝတီတည္ျမဲပါေစ။
ေမာင္ခ်မ္း (၂၆၊၀၈၊၁၁)
ခ်မ္းဟိန္းေအးFacebookမွ
