http://www.kaungkin.com/ မွကူးယူတင္ျပပါသည္။
တေလာက သန္းဂ်ီးမေတြ အေၾကာင္း ေရးလိုက္ေတာ့ တခ်ိဳ႕လည္း သေဘာေတြ႔ၾက တခ်ိဳ႕ကလည္း ပူပန္ၾက အသံမ်ိဳးစံု ၾကားခဲ့ရပါတယ္။ ဒီတခါေတာ့ တမ်ိဳးေျပာင္ၿပီး “ပိုး” ေတြအေၾကာင္းေရးမယ္ စိတ္ကူးမိပါတယ္။ ပိုး က ရိုးရိုးပိုးမ်ိဳး မဟုတ္ပါဘူး ဂီတပိုး၊ အနုပညာပိုးမ်ား အေၾကာင္းပါ။ သန္းဂ်ီးမ ေတြကို ေရေႏြးေတြႀကိဳထားတဲ့ ဒယ္အိုးထဲထည့္လိုက္ေတာ့ အားလံုးၾကြကုန္ေပမယ့္ ဒီအနုပညာပိုးက ေရေႏြးအိုးထဲ ထည့္လည္း မေသ၊ လွ်ပ္စစ္နဲ႔ တို႔လို႔လည္း မေသ၊ အင္မတန္ ခ်ိဳးရ ႏွိမ္ရခက္တတ္ပါတယ္။
၁၉၉၈ ေန ၂၀၀၄ ႏွစ္ကုန္ပိုင္းထိ အင္စိန္ေထာင္၊ မန္းေထာင္နဲ႔ ေျမာင္းျမေေထာင္ သံုးေထာင္ကို ဂႏၶာရီလွည့္လည္ စံျမန္းစဥ္ ကာလ ေျခာက္ႏွစ္ခြဲ အတြင္း ေထာင္အာဏာပိုင္နဲ႔ အရွင္းရဆံုးအမွဳဟာ ေထာင္တြင္း သီခ်င္းေအာ္ဆိုမွဳ အမ်ားဆံုးပါ။ တခါကဆို စိတ္နဲ႔ ေရးၿပီးစ သီခ်င္းအသစ္တပုဒ္ကို ထ အသံစမ္း ဆိုၾကည့္ေတာ့ေထာင္ ၀န္ထမ္းေတြ နံပတ္တုတ္ေတြ တိုက္ထဲကို အလန္႔တၾကားေျပး၀င္လာ ၾကပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ သီခ်င္းဆိုတာ ဆိုလည္းသိေရာ ဆဲလိုက္ဆိုလိုက္တာ မိုးမႊန္သြားေတာ့တာပါပဲဗ်ာ။ သူတို႔ အဆိုအရ ကြ်န္တာ့္သီခ်င္းဆိုသံဟာ ေခြးေဟာင္သံထက္ကို ဆိုးတယ္လို႔ဆိုပါတယ္။ အဲဒီေလာက္ထိ ပါရမီ ထူးျခားပါတယ္။ အဲဒီၾကားထဲက ကိုထိန္လင္းက စိတ္ကူးလြဲေနတာ ပန္းခ်ီဆြဲရမွာ မဟုတ္ဘူးဗ် သီခ်င္းဆိုရမွာလို႔ တခါတေလ ကာရာအိုေကမွာ တစံုတေယာက္ ေျပာလာရင္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္လက္ထဲက မိုက္ကရိုဖုန္းဟာ ဆြဲၿပီး လုမယူခဲ့ရင္ တျခားလူရဘို႔ မျမင္ေတာ႕ပါဘူး။ အဲေလာက္ ရူးပါတယ္။
ရွူးတဲ့ အထဲမွာေတာ့ ကာလတခုမွာ လူကက္ဆတ္ ျဖစ္သြားတဲ့အထိပါ။ အဲဒီကာလက စီဒီေတြ မေပၚေသးတဲ့ ကတ္ဆတ္ေခတ္ ျဖစ္တာမို႔ လူကတ္ဆတ္ ျဖစ္သြားရတာပါ။ ခုလို စီဒီေခတ္၊ အိုင္ေပါ့ ေခတ္ဆိုရင္ေတာ့ လူစီဒီ၊ လူအိုင္ေပါ့တို႔ ဘာတို႔ ျဖစ္သြားနိုင္ပါတယ္။ လူကတ္ဆက္က ဘယ္တုန္းက ျဖစ္ခဲ့ဘူးျပန္တာတုန္းဟု ေမးေသာ္ ၁၉၉၁ စက္တင္ဘာ ေနာက္ပိုင္း ကေန ၁၉၉၂ မိုးလယ္ပိုင္း အတြင္း ကခ်င္ျပည္နယ္ ပါေဂ်ာင္ေဒသ ABSDF (NB) ထပ္ဖြဲ႔၏ အက်ဥ္းသား ဘ၀ကဟု တိတိက်က် ေျပာမွျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။
အဲဒီလိုေျပာရတဲ့ အေၾကာင္းကေတာ့ ေတာင္ပိုင္း ထိုင္းနယ္စပ္မွာ ABSDF တပ္ဖြဲ႔ဟာ ေတာ္လွန္ေရး တပ္ဖဲြဲ႔တခုအျဖစ္ ဆက္လက္ ရပ္တည္ေနျပန္ပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ မဆီမဆိုင္ အလကားေနရင္း မတ္တတ္က တခ်ိဳ႕က ဒီတပ္ဖြဲ႔က ရဲေဘာ္ေတြကို ဒီျပသနာေတြနဲ႔ ဆက္စပ္ပတ္သတ္ ေနသေယာင္ ထင္ေယာင္ထင္မွား မျဖစ္ရဘို႔ တိတိက်က် ႀကိဳေျပာထားရျခင္း ျဖစ္ပါသဗ်။ ျပသနာက ေတာင္ပိုင္းတပ္ဖြဲ႔ ဦးေဆာင္သူ ေတြထဲမွာက ကိုမ်ိဳး၀င္း နာမည္တူက ရွိေနေတာ့ အလကားေနရင္း ကိုမ်ိဳး၀င္း အိပ္ယာေအာက္ ေရ၀ပ္တဲ့ကိန္း ၀င္နိုင္တာ ျမင္ေယာင္မိလို႔ပါ။
ကြ်န္ေတာ္အေနနဲ႔ ဒီအေၾကာင္းအရာကို ေရးသားဘို႔ လက္တြန္႔တဲ့အထဲမွာ အဓိက အခ်က္တခုကေတာ့ ႏွစ္ေပါင္း (၂၀) ေက်ာ္လာတဲ့ ေက်ာင္းသား ေတာ္လွန္ေရးသမိုင္း အလံေတာ္ကို မည္သုိ႔ပင္ျဖစ္ေစ ခ်စ္ေနဦးမည္ ဆိုတဲ့ စာသားလို ဒုကၡအေပါင္း ခါးစည္းခံၿပီး စြဲစြဲၿမဲၿမဲ လုပ္ေနတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြလည္း ရွိေနေသးတယ္ ဆိုတာကိုလည္း သိေနတဲ့အခါ အေတာ္ လက္တြန္႔မိတယ္ဆိုတာ ရိုးသားစြာ၀န္ခံပါတယ္။
ျပည္ပကို ထြက္ခြင့္ စၿပီးရေတာ့ ခ်င္းမိုင္ကို ပန္းခ်ီျပပြဲ ကိစၥနဲ႔ လာတဲ့အခ်ိန္မွာ လက္ရွိ ေအဘီေခါင္းေဆာင္ (ကုိ)သံခဲက သမီးေလးနဲ႔အတူ ဆိုင္ကယ္ေလးနဲ႔ လယဥ္ကြင္းမွာလာ ႀကိဳသဗ်။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေတာစခိုကာစက အိႏၵိယ ေလခြန္းစခန္းမွာ ကြ်န္ေတာ့္အႏြံအတာ အမ်ားႀကီး သည္းခံနားလည္မွဳ ေပးခဲ့တဲ့သူငယ္ခ်င္း ျဖစ္လို႔ပါ။ ပန္းခ်ီျပပြဲ ဖြင့္ပြဲအၿပီး ေနာက္တရက္မွာေတာ့ သံခဲက မင္းကို ဒီေန႔ စပါယ္ရွယ္ဒင္နာ ေကြ်းမယ္ဆိုၿပီး လာေခၚပါတယ္။ သိတဲ့အတိုင္း လက္ရွိ ေအဘီဥကၠ႒ တဦးက တည္ခင္းမယ့္ ညစာဆိုေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလး စိတ္၀င္စားၿပီး သူ႔ဆိုင္ကယ္ေလး ေနာက္ကေန လိုက္သြားပါတယ္။ လမ္းမွာ စမူဆာတို႔၊ နံျပားတို႔၊ ဒန္ေပါက္တို႔ရတဲ့ ကုလားဆိုင္တဆိုင္ကို ၀င္ျပီး ပဲဟင္းနဲ႔ ၾကက္သားဟင္း (၂) ထုပ္ ၀င္၀ယ္သဗ်။ ၿပီးတဲ့အခါက်ေတာ့ သူတို႔မိသားစု ငွါးထားတဲ့ အခန္းေလးကို သြားၾကပါတယ္။
သူတို႔မိသားစု သံုးေယာက္ေနတဲ့ အခန္းေလးထဲ ေရာက္ေတာ့ မဒမ္သံခဲက ကြန္ေတာ့္အတြက္ အထူးစီမံထားတဲ့ ဟင္း တခြက္နဲ႔ ေစာင့္ေနပါတယ္။ တျခား ဟုတ္ပါရိုးလားဗ်ာ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အိႏၵိယမွာ ေနခဲ့စဥ္က ေရႊလွံဗိုလ္လို႔ နာမည္ႀကီးတဲ့ ကုလားေအာ္ျငဳပ္သီးကို ငပိနဲ႔ ေထာင္းထားသဗ်။ ေျပာစရာတခု ရွိတာကေတာ့ မဒမ္သံခဲ (ကြ်န္ေတာ္တို႔အေခၚ ေဒၚလွိဳင္ (ေခၚ) မခင္ေဆြလွိဳင္) ဟာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေျမာက္ပိုင္းျပသနာေတြျဖစ္တဲ့ ပါေဂ်ာင္ရဲ႕ တထိတ္ထိတ္ တလန္႔လန္႔နဲ႔ ျဖစ္ပ်က္သြားတဲ့ အနိဌာရံု ျမင္ကြင္း အားလံုးကို ျမင္ေတြ႔ခဲ့ရတဲ့ မ်က္ျမင္ တဦးလည္း ျဖစ္ပါသဗ်။ ဒီလိုနဲ႔သံုးဦးသား ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္ေတြ ေျပာရင္း မ်က္ရည္ၿဖိဳင္ျဖိဳင္ က်ရပါတယ္။ (ေရႊလွံဗိုလ္ ၿငိဳပ္သီး ေၾကာင့္ပါ။ ဒီျငဳပ္သီးက စားတဲ့သူတိုင္း မ်က္ရည္က်ေအာင္ စပ္ပါတယ္။)
ထမင္းစားၿပီးေတာ့ စကားေျပာၾကရင္း ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္တို႔ေတြ ေထာက္လွမ္းေရးအျဖစ္ စြပ္စြဲခံခဲ့ရၿပီး က်ဆံုးခဲ့ရတာနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး လက္ရွိေတာင္ပိုင္း ABSDF ကေန အဲဒီ ကိစၥမွာ က်ဆံုးသြားတဲ့ ေက်ာင္းသား ရဲေဘာ္ေတြဟာ ေတာ္လွန္ေရးသမား ေက်ာင္းသား ရဲေဘာ္ေတြသာ ျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း ေၾကညာခ်က္ထုတ္ေပးဘို႔ သင့္၊ မသင့္ကိစၥ စကားေျပာမိၾကပါတယ္။ ဒီေတာ့ သူက ခပ္ရွင္းရွင္းပဲ ဒီလိုေျပာပါတယ္။
"သူငယ္ခ်င္း မင္းစဥ္းစားၾကည့္ ဒီကိစၥ ျဖစ္ေနခ်ိန္ ငါက အေနာက္ပိုင္း (အိနၵိယ) ဘက္မွာပဲ ရွိေသးတာ၊ မ်က္စိနဲ႔ တပ္အပ္ျမင္ခဲ႔တာလည္း မဟုတ္ဘူး။ ၿပီးေတာ့ ဒီကိစၥမွာ တိုက္ရိုက္ပါ၀င္ခဲ့တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြ သက္ရွိထင္ရွား ရွိေနပါရက္နဲ႔ ဘာသေဘာထားမွ မေပးဘဲ ေရငံုေနၾကတာကို ငါက သေဘာထားထုတ္ေပးဘို႔ ဘာမွ မလိုဘူးထင္တယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။"
သူေျပာတာ အမွန္ပါပဲ။ အမွန္ကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ မေသဘဲ က်န္ေနသူေတြ လုပ္ရမယ့္ အလုပ္ပါ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေတြရဲ႕ အားနည္းခ်က္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေတြရ႕ဲ တာ၀န္ပ်က္ကြက္မွဳ သက္သက္ျဖစ္ပါတယ္။
ၿပီးေတာ့ ဆက္ေျပာတာက "ငါတုိ႔က အခုလက္ရွိ ရွိေနတဲ့ အေျခအေနကို ထိမ္းထားနိုင္ဘို႔ကို မနည္းရုန္းကန္ ေနရတာ။ အျပင္ေရာက္ေနတဲ့ ကိုယ့္ျမန္မာေတြ ကူညီေနလို႔ ဒီေလာက္ထိ ရပ္တည္ေနနိုင္တာ။" ဒါလည္းအမွန္ပါ။ ေလာေလာဆယ္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ သံုးေယာက္ ထမင္းစားေနရတာကိုက သူတို႔မိသားစု အိပ္ခန္းထဲမွာ စားေနရတာပါ။ အိပ္ခန္း၊ မီးဖိုေခ်ာင္နဲ႔ ထမင္းစားခန္းကို ေပါင္းထားတဲ့ သရီး အင္န္ ၀မ္း အခန္းေလးကို ၾကည့္ၿပီး လက္ရွိ ေအဘီအတြက္ စခန္းျပင္ထြက္ျပီး လွဳပ္ရွားေနတဲ့ ေခါင္းေဆာင္တဦးေတာင္ ခုလို ၾကပ္ၾကပ္တည္းတည္း ခ်ိဳ႕ခ်ိဳ႕တဲ႔တဲ႔ ေနရရင္ အထဲမွာ ရုန္းေနရတဲ့ ရဲေဘာ္ေတြချမာ ဘယ္ေလာက္ ခက္ခဲၾကမလဲဆိုတာကို ခန္႔မွန္းမိၿပီး စာနာမိပါတယ္။ ဒီလို အၾကပ္တည္းၾကား ခရီးဆက္ေနတဲ့ သူတို႔စိတ္ဓါတ္ကိုလည္း ေလးစားမိသြားပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အခုေရးသားမယ့္ လူကတ္ဆက္ အျဖစ္အပ်က္မ်ားမွာ လက္ရွိ ABSDF တပ္ဖြဲ႔မွာ တာ၀န္ မရွိပါေၾကာင္း ႀကိဳတင္ ေျပာထားရပါတယ္။
ရိုးရိုးသားသား ေျပာရရင္ ခုလို ၾကိဳတင္ ရွင္းလင္းထားရတာကလည္း သတင္းေတြထဲမွာ အၿမဲ ပါပါလာတတ္တဲ့ ရဲေဘာ္သံခဲဆိုတဲ့ ဒီပုဂၢိဳလ္ကို နည္းနည္းလန္႔တာလည္း ပါပါတယ္။ မလန္႔လို႔လည္း မရဘူးဗ်။ ကြ်န္ေတာ္ရဲ႕ ငယ္က်ိဳး ငယ္နာအားလံုးကို ဒီငတိက သိထားတာ။ မေတာ္ အိႏၵိယစခန္းမွာ ေနခဲ့တုန္းက ကြ်န္ေတာ္ေၾကာင္ခဲ့တဲ့ ကသည္းမေတြထဲက တေယာက္ေယာက္နာမည္ကို မွားရိုက္သလိုနဲ႔ အြန္လိုင္းကေန ကြ်န္ေတာ့္မိန္းမ ေမးလ္ထဲ ရိုက္ထည့္လိုက္တာမ်ိဳးေပါ့ဗ်ာ။ ေဆာရီး တလံုးထဲနဲ႔တင္ ကြ်န္ေတာ့္ စပြန္ဆာ ေပ်ာက္သြားနိုင္တဲ့ အကြက္ေလးေတြက ရွိေနေတာ့ ႀကိဳခင္းရ က်င္းရ တင္ရ ေျမာက္ရ တာေလးေတြေတာ့ ရွိတာေပါ့ဗ်ာ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ လူျပက္ေတြ ျပက္လံုးျပက္တာေတာင္မွ မျပက္ခင္မွာ ရပ္ရြာ အေျခအေနၾကည့္ၿပီး ပဏာမ အမွဳနဲ႔ ဂါရ၀ျပဳပါသည္ ဆိုတာေလးေတြက လုပ္ရေသးတာကိုး။ နို႔မဟုတ္ရင္ ပြဲခင္းထဲ ဖါးခုန္၀င္လာတာကေန က်ားခုန္၀င္လာတယ္ ျဖစ္လို႔ ေျပးေပါက္ေတြ မွားခဲ့ရဘူးတဲ့ ကိုယ္ေတြ႔ေတြက ရွိခဲ့တာကိုး။
ေနာက္ျပႆနာတခုကေတာ့ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ နာမည္တူ ျပႆနာပါ။ ခက္တာက ၂ ေယာက္စလံုးက ေအဘီ ဥကၠ႒ ေတြခ်ည္းျဖစ္ေနတာပါ။ ခုေလာေလာဆယ္ အေမရိကားမွာ ရွိေနတဲ့ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္က ေတာင္ပိုင္းက ဥကၠ႒ေဟာင္းျဖစ္ၿပီး ကြ်န္ေတာ္တို႔ေရွ႕က ၁၉၇၄ မ်ိဳးဆက္က ျဖစ္ျပီး ကြ်န္ေတာ္တို႔ထက္ အရင္ ေထာင္ပံုစံထမင္းကို စားခဲ့သူပါ။
ဒီေလာက္ နိဒါန္းပ်ိဳးၿပီးၿပီ ဆိုရင္ျဖင့္ ကြ်န္ေတာ့္ လူကက္ဆက္ဖက္ကို လွည့္လို႔ရၿပီ ထင္တယ္ဗ်ာ။ ေျပာမယ့္သာ ေျပာရတာ အြန္လိုင္းမွာ စာေရးရတာလည္း မလြယ္ဘူးဗ်။ အမ်ားေျပာၾကသလိုအင္မတန္ ၀ဋ္ေၾကြးမကင္းတဲ့ လူေတြ လုပ္တဲ့အလုပ္ဗ်။ ေရးတဲ့စာမူက စာရိုက္လို႔ မၿပီးေသးခင္ ကြန္မင့္က ေအာက္က အရင္တက္လာတဲ့ ေခတ္ႀကီးကိုး။
ကြ်န္ေတာ္တို႔ ပါေဂ်ာင္မွာ ျဖစ္ပြါးခဲ့တဲ့ သန္းဂ်ီးမ အေတြ႔အႀကံဳကို ဖတ္ျပီးၾကတဲ့ ေနာက္မွာ အမ်ိဳးမ်ိဳး တုန္႔ျပန္လာတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ကိုလည္း ဒီျပသနာကို ဘယ္သူေတြ က်ဴးလြန္တယ္။ ဘယ္သူေတြ ဘယ္ပံု ေသဆံုးခဲ့ရတယ္။ ဘယ္သူေတြ အသက္မေသပဲ က်န္ေနတယ္ … စသည္ျဖင့္ေပါ့ဗ်ာ။ ေျပာရရင္ ကြ်န္ေတာ္နဲ႔အတူ ထြက္ေျပးလာၾကတဲ့ ရဲေဘာ္ (၅၀) လံုး ျပည္တြင္းမွာ အသက္ရွိထင္ရွား ရွိေနၾကသလို တိက်တဲ့ စာရင္းဇယားနဲ႔ ထုတ္ဘို႔ကိုလည္း လုပ္ေနၾကတယ္ဆိုတာ ၾကားရပါတယ္။
ေနာက္တကယ္ႀကံဳခဲ့ရတဲ့ ရဲေဘာ္ေတြရဲ႕ ေျပာၾကားခ်က္ေတြက တဆင့္ အခ်က္အလက္ေတြကို ေဖ့ဘြတ္ စာမ်က္ႏွာေပၚ တက္လာတာလည္း ေတြ႔ေနရတာမို႔ အခ်က္အလက္ေတြ သိခ်င္ရင္ေတာ့ အဲဒီ စာမ်က္ႏွာေတြကိုပဲ ညြန္းဆိုရပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ အဓိက ေရးခ်င္တာက အဲဒီ ကာလဆိုးႀကီးမွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဘယ္လိုခံစားရသလဲ၊ ဘယ္လို အသက္ရွင္ေအာင္ ေမြးခဲ့ၾကသလဲ၊ ဘယ္လို အမွားေတြ ရွိခဲ့သလဲဆိုတဲ့ အခ်က္ေတြကိုပါ။
ဒီလိုဗ် ဒီျပသနာေတြ မျဖစ္ခင္က ABSDF(NB) အဖြဲ႔ရဲ႕ ဥကၠ႒က ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ပါ။ ဥကၠ႒ အပါအ၀င္ ဗဟိုေကာ္မတီ၀င္ အားလံုးလိုလိုကို ေထာက္လွမ္းေရးေတြ ဆိုျပီး ဖန္းဆီးခဲ့တဲ့ အဖြဲ႔မွာ ဥကၠ႒ လုပ္ခဲ႔သူက ကိုေအာင္နိုင္။ အတြင္းေရးမွဳးက ကိုမ်ိဳး၀င္း ပါ။ စစ္ေရးတာ၀န္ခံက ကိုသံေခ်ာင္း ပါ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို ဖမ္းဆီးႏွိပ္စက္ စစ္ေဆးတဲ့ ကိစၥေတြကိုေတာ့ ေက်ာင္းသားတပ္ ေထာက္လွမ္းေရးတပ္ဖဲြ႔က ေဆာင္ရြက္ၿပီး ကိုမ်ိဳး၀င္းက ဦးစီးသဗ်။
အဲဒီကာလမွာေတာ့ ေထာက္လွမ္းေရးတပ္ဖြဲ႔ဟာ ထင္တိုင္းႀကဲခြင့္ ရွိပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကိုလည္း အခ်ိန္မေရြး ေထာင္ကေန ေခၚထုတ္ၿပီး အခ်က္အလက္ လိုခ်င္သည္ျဖစ္ေစ မလိုခ်င္သည္ျဖစ္ေစ ေခၚယူၿပီး ၾကိဳက္တဲ့နည္းနဲ႔ စစ္ေဆးလို႔ရပါတယ္။ ညွင္းပန္းနည္း မ်ိဳးစံုကိုလည္း တီထြင္ခြင့္ ရွိပါတယ္။ ဒီလိုေျပာရတာကေတာ့ တႀကိမ္မွာ ကြ်န္ေတာ့္ကိုေခၚၿပီး ပါးစပ္ထဲကို ၀ါယာၾကိဳး ၂ ပင္ ပူးထည့္ပါတယ္။ ၿပီးပါးစပ္ကို တိတ္နဲ႔ ပိတ္လိုက္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ၀ါယာစကို လက္နဲ႔ လွည့္ေခၚရတဲ့ တယ္လီဖုန္းနဲ႔ဆက္ျပီး လွ်ပ္စစ္ဓါတ္ ထြက္လာတဲ့အထိ လွည့္ၿပီး ညွင္းဆဲပါေတာ့တယ္။ အမွန္ေတာ့ စမ္းသပ္တာပါ။ အဲဒီကထြက္လာတဲ့ လွ်ပ္စစ္ဓါတ္ေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ့္ ေခါင္းတ၀ိုက္မွာ လွ်ပ္စစ္စီးေနတာကို မ်က္လံုးမိွတ္ ေအာ္ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အာရံုမွာ ျမင္ေနရတဲ့ အထိပါပဲ။ စစ္ေနတဲ့ ခ်ာတိတ္ေတြက ကြ်န္ေတာ့္ကိုၾကည့္ၿပီး တခြီးခြီး သေဘာက် ရယ္ပါတယ္။ အေၾကာင္းကေတာ့ ကြ်န္ေတာ့ မ်က္ႏွာဟာ လ်ပ္စစ္ စီးဆင္းမွဳေၾကာင့္ တြန္႔လိမ္ရွံဳ႕တြ ေနတဲ့ၾကားက ၾကြက္သားေတြ တဆတ္ဆတ္ ျဖစ္သြားပံုဟာ ေတာ္တာ္ ရယ္စရာ ေကာင္းေနပံု ရပါတယ္။ အဲဒါကိုပဲ ထပ္ခါထပ္ခါ လုပ္ၿပီး တခြိခြိ ျဖစ္ေနပါတယ္။
ေနာက္ေတာ့ သူတို႔ရဲ႕ ရွာေဖြေတြ႔ရွိခ်က္ကို ဥကၠ႒ကို ေခၚၿပီး ျပလိုက္ပါေသးတယ္။ ၾကည့္ၾကည့္ နည္းနည္းေလး လွည့္ရင္ နည္းနည္းေလး ရြဲ႕တယ္ မ်ားမ်ားလွည့္ရင္ မ်ားမ်ားရြဲ႕တယ္ စသည္ျဖင့္ ေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒီခ်ိန္က ကြ်န္ေတာ့္ကို ႏွိပ္စက္ေနတဲ့ထဲက ဖိုးေနွာင္းဆိုတဲ့ ေကာင္ေလးဆိုတာကလည္း (၁၈) ႏွစ္ေလာက္ ရွိပါဦးမယ္ဗ်ာ။ တခါက်ေတာ့လည္း ကြ်န္ေတာ့္ကို ထင္တိုင္း လွိွမ့္ရိုက္ေနရာက သူတုိ႔ တစ္ခ်က္ရိုက္ရင္ ကြ်န္ေတာ္က ဒူေ၀ေ၀လို႔ ေအာ္ ေပးရမယ္လို႔ ေျပာလာျပန္သဗ်။ အဲဒီေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္လိုေကာင္မွာလည္း ေပါေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႔ ဒူေ၀ေ၀ ရတာေပါ့ဗ်ာ။ ေနာက္ေတာ့ နာလြန္းမက နာေတာ့လည္း ဒူေ၀ေ၀ တင္မက ဒူေ၀းေ၀းေ၀းေ၀း ထိကြန္႔ရတဲ့ အထိ ေပါ့ဗ်ာ။
အဲလို ေထာက္လွမ္းေရး ႏွိပ္စက္ခ်ိန္ကလြဲလို႔ က်န္တဲ့ အခ်ိန္ေတြကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေတြဟာ အက်ဥ္းေထာင္ တာ၀န္က်တဲ့ အဖြဲ႔ရဲ႕ လက္ထဲမွာပဲ ေနရသဗ်။ အဲဒီ ေထာင္ကုန္း တာ၀န္ခံဆိုတဲ့ အဖြဲ႔ကလည္း သူတို႔ ေခါင္းေဆာင္ပိုင္းနဲ႔ ေထာက္လွမ္းေရးအဖြဲ႔က အယံုၾကည္ရဆံုးထဲမွာမွ လက္ရဲဇက္ရဲ နာမည္ရသူေတြကို တပ္ဖဲြဲ႔ ဖြဲ႔ေပးထားတာမို႔ ေထာင္လံုၿခံဳေရးအဖြဲ႔က ဒုတိယ တန္ခိုးထြားဆုံးေပါ့ဗ်ာ။
အဲဒီလံုၿခံဳေရးလက္မွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔အသက္ကို ၀ကြက္ အပ္ထားရတာမို႔ သူတို႔ျပဳသလို ႏုရပါတယ္။ သူတို႔ကလည္း သူတို႔ခန္႔ထားတဲ့ တာ၀န္နဲ႔ေလ်ာ္ညီစြာ လက္စြမ္းလက္စ အၿပိဳင္ျပရပါတယ္။ တညမွာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို မ်က္ႏွာေတြ စည္းထားၿပီး အိပ္ယာထဲ လွဲခါနီးမွာ လူကက္ဆက္ အထူးေဖ်ာ္ေျဖေရး အစီအစဥ္ ျဖစ္ေပၚလာပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ "မင္းတို႔အထဲက ဘယ္သူ သီခ်င္းေကာင္းေကာင္းဆိုတတ္ သလဲကြ" တဲ့။ အားလံုး တိတ္ၿပီးေနပါတယ္။ ဘာမ်ား လုပ္ဦးမလို႔လဲ ေပါ့ေလ။ "လုပ္ပါကြ တို႔က ဒီကုန္းေပၚမွာ ေန႔ေန႔ညည ေစာင့္ေနရတာ။ ပ်င္းစရာႀကီး အပ်င္းေျပ သီခ်င္းဆိုတဲ့ အစီအစဥ္ေလး လုပ္ရေအာင္" ဆိုေတာ့ ကိုေဘာႀကီး ဆိုတတ္တယ္ဆိုၿပီး ကြ်န္ေတာ့္ဆီကို ကြ်န္ေတာ္တို႔ထဲက တေယာက္က ခြ်န္တြန္းလုပ္ လႊတ္လိုက္ပါတယ္။
ကြ်န္ေတာ္ အဖမ္းမခံရခင္မွာ အူက်သလို ျဖစ္လို႔ ခြဲစိတ္မွဳတခု လုပ္ခဲ့တာကို စြဲၿပီး ကြ်န္ေတာ့္ကို ဖမ္းတဲ့အခါမွ "မင္းလို ေထာက္လွမ္းေရးက မတန္မရာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ငယ္နာမည္ မွည့္ရေကာင္းလား" ဆိုၿပီး ေနာက္နာမည္တခုရွိလား ေမးပါတယ္။ အဲဒီမွာ တေယာက္က တေလာေလးက ဒီေကာင္ ေဘာခြဲထားတာ ေဘာႀကီးလို႔ ေခၚရေအာင္ ဆိုၿပီး နံႏွိမ္လိုက္ၿပီးတဲ့ေနာက္ ကြ်န္ေတာ့္နာမည္ဟာ ေဘာႀကီးျဖစ္လာပါတယ္။
ေနာက္ဆုံးေတာ့ ကြ်န္ေတာ္က တတ္သည့္ပညာ မေနသာဆိုသလို ဓႏုျဖဴစိုးသိန္းရဲ႕ "လူပ်ိဳႀကီး" သီခ်င္းကို ခပ္ေနာက္ေနာက္ေလး ဆိုျပလိုက္ၿပီးတဲ့ ေနာက္မွာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ဟာ ထန္းပင္တက္လက္မွတ္ရတဲ့လူ တေယာက္ ျဖစ္သြားၿပီး မၾကာခဏဆိုသလို ဒီသီခ်င္းကို ဆိုျပရတဲ့ ဘ၀ ေရာက္ပါေတာ့တယ္။ အဲဒီေနာက္ေတာ့ ေစာေစာက သီခ်င္းဆိုခိုင္းတဲ့ လူက ကြ်န္ေတာ့္မ်က္ႏွာနား လာရပ္ၿပီး ပါးစပ္ဟလို႔ ဆိုပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ပါးစပ္ ဟ လိုက္ေတာ့ သူေသာက္ေနတဲ့ ေဆးေပါ့လိပ္ကို လာတပ္ေပးျပီး ေသာက္လို ႔ေျပာပါတယ္။ ဘယ္ေျပာေကာင္းမလဲဗ်ာ ကြ်န္ေတာ္ဟာ ေနရင္းထိုင္ရင္း လူ (၇၀) ေက်ာ္ေလာက္ထဲမွာ ေဆးေပါ့လိပ္ ပထမဆုံး စေသာက္ခြင့္ရတဲ့ ကံထူးသူ ျဖစ္သြားတာေပါ့။ ေသာက္တယ္ဆိုတာကလည္း သူ႔ေစတနာရွိသေလာက္ သံုးေလးဖြါေပါ့ဗ်ာ။ လက္ျပန္ႀကိဳး ခ်ည္ထားတဲ့ အျပင္ မ်က္လံုးကလည္း စီးထားေသးတာကိုး။
ဒီလိုနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္တေယာက္ ေဆးလိပ္ကေလး ေသာက္ခြင့္ရၿပီး ေထာင္ေစာင့္တဲ့ ေကာင္ေတြရဲ႕ မ်က္ႏွာသာ ရတာေလး ၾကားတဲ့အခါ ေနာက္ဘယ္သူ သီခ်င္း ဆိုခ်င္ေသးလဲ ဆိုတဲ့အခါ ေနာက္ထပ္ ဖိုးဆိုခ်င္ေလးေတြ ေပၚလာပါတယ္။ တေယာက္က ဆိုေနခ်ိန္မွ က်န္တဲ့လူေတြက လွဲေနၾကရပါတယ္။ သီခ်င္းဆိုတဲ့ သူကပဲ ထ ထိုင္ၿပီး မ်က္ႏွာ စည္းထားရက္က ဆိုျပရပါတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အဲဒီညေလးဟာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဘ၀မွာေတာ့ လက္ရွိခံေနရတဲ့ ဒဏ္ရာေတြ ဒုကၡေတြထဲကေန အျပန္အလွွန္ ဆိုျပၾကတဲ့ သီခ်င္းေလးေတြထဲ စီဆင္းေမ်ာပါ သက္သာခြင့္ေလး တခဏရခဲ့တဲ့ ညေလးတည အစျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
ရာသီဥတုေတြ ေျပာင္းလဲသလိုပဲ ကြ်န္ေတာ္တို႔ လံုျခံဳေရးတပ္ဖြဲ႔ရဲ႕ သေဘာထားကလည္း အမ်ိဳးမ်ိဳးေျပာင္း ေနတာမို႔ တညမွာေတာ့ လံုျခံဳေရးတာ၀န္ခံတဲ့ အဖြဲ႔ေရာ ေထာက္လွမ္းေရး တာ၀န္ခံတဲ့ အဖြဲ႔ေတြေရာ တပ္ဖြဲ႔ကို ေခါင္းေဆာင္တဲ့ လူေတြပါ ေထာင္ကုန္းေအာက္ တေနရာရာမွာ ေသာက္ၾကၿပီး ေတာ္ေတာ္ေရခ်ိန္ မွန္လာေတာ့မွ တက္လာၾကတာပါတယ္။ ဒီလိုညမ်ိဳးေတြဟာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေတြအတြက္ေတာ့ ၿမိဳင္ရာဇာတြတ္ပီ စကားကို ငွါးေျပာရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ "ဒီည ကံမေကာင္းပါလား" လို႔ ေျပာရမယ့္ ညေတြပါ။ ထံုးစံအတိုင္း တရားခံေတြ ထ ဆိုေတာ့ ထ ထိုင္ေနရျပီး မ်က္ႏွာေတြ စည္းထားတဲ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေရွ႕က အလာလမ္းေပၚမွာ လူေတြ လမ္းလ်ာက္ေနၾကသံ ဆဲဆိုႀကိမ္းေမာင္းသံေတြပဲ ၾကားေနရၿပီး သူတို႔ကိုေတာ့ ဘယ္ျမင္ရမလဲဗ်ာ။ တေယာက္က ဟာ ဒီေကာင္ေတြ သီခ်င္းဆိုေကာင္းတယ္ဗ် ဆိုၿပီး စလာပါေတာ့တယ္။
အဲဒီ အခ်ိန္မွာ ေထာင္မွဴးလုပ္တဲ့ ေကာင္က အားလံုးနားေထာင္ ခုခ်ိန္က စၿပီး မင္းတို႔က လူကက္ဆက္ေတြ လုပ္ရမယ္။ မင္းတို႔ကို ဘယ္ဘက္ပါးကို ရိုက္လိုက္ရင္ အဲဒါ ကက္ဆက္ဖြင့္တာပဲ။ မင္းတို႔ရတဲ့ သီခ်င္းကို ဆိုရမယ္။ ညာဘက္ပါးကို ရိုက္လိုက္ရင္ stop ပဲ နားလည္လားလို႔ ေအာ္လိုက္ေတာ့ အားလံုးကလည္း နားလည္ပါတယ္လို႔ ျပန္ေျဖလိုက္ရတာေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒီလို ျပန္ေျဖၿပီး သူတို႔ၾကားမွာ ဘယ္ကက္ဆက္ကို စဖြင့္ရင္ ေကာင္းမလဲဆိုတာ နည္းနည္းႀကိတ္ေျပာသံ တိုးတိုးၾကားေနရၿပီး ေဘာႀကီး၊ ေဘာႀကီး ဆိုတာလဲၾကားရသဗ်။ စကၠန္႔ပိုင္းအတြင္းမွာပဲ ျဖန္းကနဲ ကြ်န္ေတာ့္ဘယ္ဘက္ပါး ပူကနဲ ျဖစ္သြားတာမို႔ ေကာက္ကာငင္ကာနဲ႔ "လူပ်ိဳႀကီး" သီခ်င္းရဲ႕ အင္ထရိုတီးလံုးေလး ျပာျပာသလဲေကာက္ၿပီး ပါးစပ္နဲ႔ဆိုရင္း လူကက္ဆက္ဘ၀ အရွင္လတ္လတ္ က်ေရာက္သြားပါေတာ႕တယ္။
ေျပာရရင္ေတာ့ အဲဒီညက ကြ်န္ေတာ္ကေန အစျပဳၿပီး သီခ်င္းဆိုတတ္တဲ့ အက်ဥ္းသား ရဲေဘာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားဟာ လူစင္စစ္ကေန လူကက္ဆက္ဘ၀ ေရာက္သြားခဲ့ရသဗ်။ ပါးရိုက္တဲ့ လက္ဆေတြကေတာ့ အမ်ိဳးမ်ိဳးေပါ့ဗ်ာ။ တခ်ိဳ႕က်ေတာ့လည္း ဆိုေနရင္းက ညာဘက္ပါးကို ျပင္းျပင္းရိုက္ၿပီး ပိတ္လိုက္ေတာ့ အူေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႔ ဘာဆက္လုပ္ရမယ္မသိ ျဖစ္ေနခ်ိန္မွာ ျပန္အိပ္ေတာ့ေလဆိုၿပီး ရင္၀ကို ဘိနပ္နဲ႔ ေဆာင္ကန္လိုက္တာခံ ရၿပီးမွ လန္က်သြားတဲ့သူေတြလည္း ရွိေပါ့ဗ်ာ။
တကယ္ေစ့ေစ့ေတြးၾကည့္ေတာ့ ဒါဟာ အႀကီးအက်ယ္ ေစာ္ကားတဲ့ကိစၥပါ။ ဒါေပမဲ့ ကြ်န္ေတာ္ဆိုတဲ့ ေကာင္က ဘယ္ေလာက္ထိ ရူးသလဲဆိုေတာ့ အဲဒီ အစီအစဥ္ကို စေျပာျပ ေနတုန္းက ေတာ္ေတာ္ ဆန္းျပားတဲ့ စိတ္ကူးေလးပဲ ေတာ္ေတာ္ စိတ္ကူးေကာင္းတဲ့လူလို႔ စိတ္ထဲက ေတြးမိေနေသးဗ်ာ။ ပါးရိုက္ခ်လိုက္ေတာ့မွ ဘုရားတမိတာဗ်။ အဲဒီေနာက္ပိုင္းက စလို႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အားလံုးဟာ ဒီ လူကက္ဆက္ ေတြအျဖစ္ အေစာင့္ေတြနဲ႔ ေထာင္ကုန္းေပၚတက္လာတဲ့ ဗီြအိုင္ပီေတြကို ေဖ်ာ္ေျဖရတာဟာ အစဥ္အလာတခု ယဥ္ေက်းမွဳတခုျဖစ္လာ ပါေတာ့တယ္။
ကြ်န္ေတာ္အတြက္ေတာ့ ေစာေစာကလို လူက ၀မ္းတြင္းရူး ျဖစ္ေနေၾကာင့္လည္း ျဖစ္လို ဒီသီခ်င္းသီဆိုတဲ့ အစီစဥ္မွာ ပါ၀င္ရတဲ့ လုံေလာက္တဲ့ ေနာက္အေၾကာင္းတခု ရွိပါတယ္။ သီခ်င္းဆိုခိုင္းတဲ့ လူက ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို ႏွိပ္ကြပ္ေနတဲ့ ေထာင္အာဏာပိုင္တို႔ ေထာက္လွမ္းေရးတို႔ ျဖစ္ေပမယ့္ နားေထာင္ေနတဲ့ လူအမ်ားစုကေတာ့ ေထာက္လွမ္းေရးရဲ႕ ႏွိပ္စက္မွဳ ဒဏ္နဲ႔ ေသလုေျမာပါး ျဖစ္ေနရသူေတြ၊ ဘယ္ေန႔ထုတ္ျပီး သတ္မလဲဆိုတာ တထိတ္ထိတ္ ျဖစ္ေနရတဲ့ ဘ၀တူ ေတာ္လွန္ေရး ရဲေဘာ္ ေတြျဖစ္ေနလို႔ပါ။ တကယ္လည္း ေန႔ျမင္ ညေပ်ာက္ သြားတာေတြကလည္း မနည္းမေနာကိုးဗ်။ ဒါေၾကာင့္ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အသက္ရွင္ခြင့္ ရတဲ့အခ်ိန္ေလးတခုမွာ စိတ္ေလးခဏ အနုပညာေၾကာင့္ သက္သာရာရလည္း မနည္းဘူးဆိုတဲ့ စိတ္နဲ႔ ပါးရိုက္ရိုက္ မရိုက္ရိုက္ သီခ်င္းဆိုၾကခ်ိန္ေတြတိုင္း အရိုက္ခံၿပီး ၀င္ဆိုခဲ့တဲ့အျပင္ ေနာက္ပိုင္းမွာ တကိုယ္ေတာ္ အၿငိမ့္ျပက္လံုး အစီအစဥ္ေလးေတြပါ ေဆာင္းၿပီး တင္ဆက္ျဖစ္ပါတယ္။
ဒီေလာက္ ျဖစ္ေနတဲ့ၾကားမွာ ၀င္ၿပီး ရီစရာ ျပက္လံုးထုတ္ရတာ ေတာ္ေတာ္အႏၱရာယ္ မ်ားသလို စိန္ေခၚခ်က္လည္း မ်ားပါတယ္။ နားေထာင္ေနတဲ့ လူတြက ကိုယ့္ကိုမွ မျမင္နိုင္တာကိုး ထိုင္ေနရင္း ကေန လုပ္ရတာ ျဖစ္သလို ကိုယ့္မ်က္ႏွာကုိလည္း ပတ္စႀကီးနဲ႔ စည္းထားတာဆိုေတာ့ ေနာက္ဆံုးမွာ ေရဒီယိုကလာတဲ့ ေရနံေခ်ာင္း ေဖကံေကာင္းဆိုတဲ့ ဦးဓါတ္ဆီ၊ ဦးဓါတ္ဆံတို႔ ျပက္လံုးကို အစအဆံုး ရေနတာမို႔ အဲဒီ ျပက္လံုးကို အေျခအေန ၾကည့္ၿပီး တိုက္ရိုက္ျပက္တဲ့အခါ ျပက္၊ နည္းနည္း လစ္ရင္ လစ္သလို ကိုယ္ ထည့္ေျပာခ်င္တာေလးေတြကိုလည္း ထည့္နဲ႔ ေထာင္တြင္း ေပ်ာ္ေတာ္ဆက္တေယာက္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
သီခ်င္းဆိုဘို႔ ေတာင္းဆိုခံရတဲ့သူအတြက္ တခုေကာင္းတာက သူမ်ားေတြ ေျမေပၚ မသက္မသာ လွဲအိပ္ ေနရခ်ိန္မွာ သူက ထိုင္ေနခြင့္ရတာ၊ နာေးထာင္ေနတဲ့ အေစာင့္က ေစတနာရွိရင္ ေဆးလိပ္ေလး တဖြါ ႏွစ္ဖြါ ေသာက္ ခြင့္ရတာတို႔ျဖစ္ျပီး အင္မတန္ အႏၱရာယ္မ်ားတာကေတာ့ မူးၿပီးတက္လာတဲ့ လူေတြရ႕ဲ အဓိက ပစ္မွတ္ျဖစ္သြား တတ္တာ၊ ကိုယ္ေရြးလိုက္တဲ့ သီခ်င္းမွားလို႔ နားေထာင္ေနတဲ့ ေကာင္က နားၾကားျမင္းကပ္ၿပီး ေဆာင့္ကန္တာတို႔ ခံရတတ္ပါတယ္။ ဥပမာ ထူးအိ္မ္သင္ရဲ႕ "ညီေလးေရ" ဆိုတဲ့ သီခ်င္းမ်ိဳးေပါ့ဗ်ာ။ "ေအာင္မာ ေထာက္လွမ္းေရးက ရာစစ မွန္ရာလုပ္၊ ဟုတ္တာေျပာဘို႔ မေမ့နဲ႔ လုပ္ေနေသးတယ္။ ငါတို႔ကို ရိေနတာေပါ့ ဟုတ္လား။" ဆိုတဲ့ေနာက္မွာ ႏွစ္ရက္၊ သံုးရက္ေလာက္ အစာေတာင္ ၿမိဳမရတဲ့ အေျခအေနမ်ိဳးကို က်ေရာက္သြားနိုင္လို႔ပါ။
မွတ္မွတ္ရရကေတာ့ အမရပူရဘက္လာတဲ့ ေအဘီယူဂ်ီေလာကမွာ မုန္တိုင္း (၃) လို႔ သိထားၾကတဲ့ စံလြင္ေလး (ေခၚ) စံစံက ေခတ္ေဟာင္းေတးေတြ ေတာ္ေတာ္ရသလို အသံကလည္း ေတာ္ေတာ္ေကာင္းပါတယ္။ သူမၾကခဏ ဆိုေလ့ရွိတဲ့ သီခ်င္းကေတာ့ ဆရာၿမိဳ႕မၿငိ္မ္းေရးတဲ့ "ေရခ်ိဴးဆိပ္နဲ႔ နပန္းဆံ" သီခ်င္းပါ။ ဒါေၾကာင့္ မၾကာခဏ သူ႔ ပါးကလည္း လက္၀ါးေတာင္းတတ္ပါတယ္။ "ျဖန္း" ကနဲ ၿပီးတာနဲ႔ လုပ္ပါဦးကြ။ "အိပြဲ႔၊ အိပြဲ႔" ေျပာလိုက္ရင္ သူက စဆိုပါေတာ့တယ္။ "အိပြဲ႔ အိပြဲ႔ ငွက္သမၼာန္ ခတ္သြားတယ္....."
ကိုစံလြင္ေလးကို စစ္ေဆးတဲ့ အခ်ိန္မွာ ဓါးေျမာင္ကို မီးဖုတ္ၿပီး ေျခသလံုးထဲ ထိုးထည့္တဲ့ ဒဏ္ရာကို ေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာ ခံစားရ ရွာပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္း စခန္းက ထြက္ေျပးၾကတဲ့ထဲမွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔နဲ႔ အတူပါလာၿပီး၊ ၁၉၉၈ ကြ်န္ေတာ္တို႔ နိုင္ငံေရး ျပန္လည္လွဳပ္ရွားတဲ့ စြဲခ်က္ေတြနဲ႔ စစ္အစိုးရက ေထာင္ျပန္ခ်ေတာ့လည္း ကြ်န္ေတာ္တို႔နဲ႔အတူ ေပ်ာ္ပ်ာ္ႀကီး ပါလာပါတယ္။ ၅ ည နဲ႔ (၇) ႏွစ္ပါ။ မန္းေလးေထာင္ထဲမွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔နဲ႔ ဆက္ၿပီး "အိပြဲ႔၊ အိပြဲ႔" သီခ်င္း ဆက္ဆိုၾကပါတယ္။ ခုေတာ့ ေထာင္က ျပန္လြတ္လာျပီး အထဲမွာ စ ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ခုခံအားနည္းေရာဂါေၾကာင့္ ေတာင္ၿမိဳ႔မွာ ကြယ္လြန္ၿပီလို႔ ၾကားရပါတယ္။
ေနာက္ အဆိုေကာင္း တေယာက္ကေတာ့ စမ္းေခ်ာင္း အေျခခံပညာသမဂၢ ေက်ာင္းသားေလးဘ၀က ေတာခိုလာတဲ့ ဘိုဘို (ေခၚ) မိုးေက်ာ္သူ ပါ။ ငယ္ငယ္ေလးနဲ႔ ေတာခိုလာလို႔ လူတကာ ခ်စ္ၾကတဲ့ ဘိုိဘုိ တေယာက္ဟာလည္း အသက္မေသေရးအတြက္ ကြ်န္ေတာ္ NIP က ပါလို႔ ထြက္ဆိုခ်က္ ေပးၿပီး အက်ဥ္းသား ျဖစ္လာရရွာပါတယ္။ ဘိုဘုိက ေက်ာင္းသားတပ္ဖဲြ႔ရဲ႕ တီး၀ိုင္းမွာ ပင္တိုင္ အဆိုေတာ္ျဖစ္ၿပီး အခမ္းအနားေတြမွာ ေတာ္လွန္ေရးသီခ်င္းေတြ အၿမဲ ဆိုရတာမို႔ ေက်ာင္သားတပ္ထဲသာမက ေကအိုင္ေအဖက္က မိသားစုေတြက အစ ခ်စ္ၾကခင္ၾကသူပါ။ သူတပါးကို အၿမဲကူညီတတ္ပါတယ္။ သူက အၿမဲတမ္း “သဘာ၀ရဲ႕ရင္ေသြးငယ္” သီခ်င္းကို ဆိုတတ္ပါတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ တညမွာေတာ့ အေစာင့္တာ၀န္က်တဲ့ သူက ဘိုိဘိုရဲ႕ "သဘာ၀ရဲ႕ရင္ေသြးငယ္" အၿပီးမွာ ေက်ာင္းသားေတာ္လွန္ေရး တပ္ဖြဲ႔ သီခ်င္းတပုဒ္ကို ဆိုဘို႔ ေတာင္းဆိုပါတယ္။ ဘိုဘိုက ဒီသီခ်င္းေတာ့ မဆိုပါရေစနဲ႔ အကိုရယ္ဆိုၿပီး ေတာင္းပန္ပါတယ္။ အဲဒီလို အခ်ီအခ် ျဖစ္ေနကတည္း ဘိုဘုိ႔ ေဘးမွာကပ္ၿပီး လွဲအိပ္ေနတဲ့ ကြ်န္ေတာ္ စိတ္ထဲမွာ ျပႆနာေတာ့ စၿပီဆိုတာ သိေနပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဘိုဘိုဟာ မျငင္းသာေတာ့ပဲ “ပ်ံသာပ်ံပါခြပ္ေဒါင္းနီ” ဆိုတဲ့ သီခ်င္းကို လြမ္းလြမ္းဆြတ္နဲ႔ စ ဆိုပါေတာ့တယ္။ ဒီလို အေျခအေနမ်ိဴးမွာ ထြက္လာတဲ့ ဘိုိဘုိရဲ႕ သီခ်င္းသံေၾကာင့္ ဒဏ္ရာကိုယ္စီနဲ႔ ေျမေပၚမွာ မ်က္နွာကို စည္းၿပီး လဲွအိပ္ေနၾကရတဲ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အားလံုးဟာ စူးနစ္တဲ့ ေ၀ဒနာနဲ႔ အတူ သီခ်င္းစာသားေတြေနာက္မွာ ေမ်ာပါေနပါေတာ့တယ္။
…… ပ်ံသာပ်ံပါ ခြပ္ေဒါင္းနီ မုန္တိုင္း မိုးသက္ခ်ီ.... တဲ့။
ကြ်န္ေတာ္တို႔ဟာ ခြပ္ေဒါင္းနီသီခ်င္းမွာ သိပ္ၾကာၾကာ မနစ္ေမ်ာလိုက္ပါဘူး “ဖုန္း .. ခြပ္ .. အင့္” ဆိုတဲ့ အသံနဲ႔အတူ ဘိုိဘုိရဲ႕ တကိုယ္လုံး ကြ်န္ေတာ့္ အေပၚပံုက်လာပါတယ္။ အေၾကာင္းကေတာ့ သူသီခ်င္းဆိုတဲ့ အခ်ိန္မွာ အင္မတန္ လက္ယဥ္ၿပီး ေသြးဆာတတ္တဲ့ လက္သီး ဆိုတဲ့ ေနာက္တန္း လံုျခံဳေရးတာ၀န္က် တေယာက္ဟာ အရက္မူး၀င္လာၿပီး သီခ်င္းဆိုေနတဲ့ ဘိုဘို႔ မ်က္ႏွာကို စစ္ဘိနပ္နဲ႔ ေဆာင့္ကန္ခ်လိုက္လို႔ပါ။ ၿပီးေတာ့ ျပန္ထခိုင္းပါတယ္။ ေထာက္လွမ္းေရးက လူပါး၀လို႔ ေက်ာင္းသားေတာ္လွန္ေရး သီခ်င္း ဆိုရေကာင္းလားဆိုၿပီး ပါလာတဲ့ M22 ေမာင္းျပန္ေသနတ္ဒင္နဲ႔ ေခါင္းကိုရိုက္ခ်လိုက္တဲ့ အေခါက္မွာေတာ့ ဘိုဘို႔ေခါင္းက ေသြးေတြ ကြ်န္ေတာ္ မ်က္ႏွာေပၚကို ေပါက္ေပါက္ ေပါက္ေပါက္ က်လာပါတယ္။ အဲဒီမွာ မရပ္ေသးပဲ ျပန္ထခိုင္းလိုက္ ရုိက္ခ်လိုက္နဲ႔ အႀကိမ္ႀကိမ္ ထင္တိုင္းႀကဲေနပါေတာ့တယ္။
ခံရတဲ့သူမွာေတာ့ မသိပါဘူး ကြ်န္ေတာ့္ေစာင္နဲ႔ အက်ႌေတြကေတာ့ ေသြးနဲ႔ ရြဲနစ္ေနေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္လည္း မလွဳပ္ရဲပါဘူး။ ဘယ္သူ႔ဆီကမွလည္း ဘာအသံ ထြက္မလာပါဘူး။ အမွန္တရားကို ခ်စ္လြန္းလို႔ ေတာခိုလာတဲ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အားလံုးဟာ ကိုယ့္နားထဲမွာ အတိုင္းသား ၾကားေနရတဲ့ ဒီမတရားမွဳႀကီးအတြက္ တားျမစ္ ကန္႔ကြက္ဘို ႔ေနေနသာသာ နားရြက္ေတာင္ မခတ္ရဲပဲ ၿငိမ္စင္းေနရတဲ့အျဖစ္ကို ေစ့ေစ့ျပန္ေတြးၾကည့္တိုင္း မိမိကိုယ္ မိမိ စက္ဆုပ္ ေအာ့ႏွလံုးနာရပါတယ္။
တႀကိမ္မွာေတာ့ မူးေနတဲ့ လက္သီးဟာ ဘိုဘို႔ကို ျပန္ထခိုင္းၿပီး မ်က္ႏွာကို ေသနတ္ေျပာင္းနဲ႔ ေဆာင့္ထိုးခ်လိုက္ပါတယ္။ ကံဆိုးခ်င္ေတာ့ ေသနတ္ေျပာင္းဟာ ဘိုဘို႔ကို ေခ်ာ္ျပီး အိပ္ေနတဲ့ ကြ်န္ေတာ္နံၾကားထဲကို အရွိန္နဲ႔တိုး၀င္ ေဆာင္႕ပါေတာ့တယ္။ နံရိုးေတာ့ က်ိဳးၿပီလို႔ စိတ္ထဲမွာ ခံစားလိုက္ရပါတယ္။ ေနာက္ဆံုး အားရေအာင္ နွိပ္စက္ေနတဲ့ တခ်ိန္လံုး ဘယ္သူတဦး တေယာက္ကမွ တားျမစ္ျခင္း မရွိပါဘူး။ တနာရီေလာက္ၾကာေတာ့ သူနာျပဳအဖြဲ႔ ေရာက္လာၿပီး ေခါင္းကကြဲ ေနတာေတြကို အစိမ္းခ်ဳပ္ ခ်ဳပ္ေနၾကတာ အားလံုးနားမွာ ၾကားေနခဲ့ရပါတယ္။
ဒီဘိုဘို (ေခၚ) မိုးေက်ာ္သူ ဟာ ၁၉၉၈ ခုႏွစ္ ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ အတူ စစ္အစိုးရက ဖမ္းဆီးေထာင္ခ်တဲ့ အထဲမွာ အမွဳတြဲျဖစ္ၿပီး ကြ်န္ေတာ္တို႔က ၅ည နဲ႔ (၇) ႏွစ္ သာက်ေပမယ္႕ မိုးေက်ာ္သူကို ၁၂၂ ပုဒ္မနဲ႔ ႏွစ္ (၂၀) ခ်လိုက္ပါတယ္။ မန္းေထာင္ ရဲ႕ ညခ်မ္း ဂီတ ဆည္းဆာေတြ ဆိုရင္ အၿမဲပြဲေတာင္းခံရျပီး မၾကခဏ “ပ်ံသာပ်ံပါခြပ္ေဒါင္းနီ” သီခ်င္းကို ဆိုေလ့ရွိပါတယ္။
၂၀၀၀ ခုနွစ္ မန္းေထာင္ ေထာင္တြင္း တိုက္ပြဲေတြမွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို ရိုက္ႏွက္ၿပီး ေျမာင္းျမေထာင္ကို ပို႔လိုက္ခ်ိန္မွာ ဘိုိဘုိ တေယာက္က မန္းေထာင္မွာ ဆက္က်န္ေနရၿပီး အဲဒီေန႔က နားကို ပိတ္ရုိက္ခံ လိုက္ရတဲ့အတြက္ နားေလးသြားတယ္လို႔ ေနာက္ပိုင္းၾကားရပါတယ္။ ဟိုတေလာကေတာ့ ဘိုဘို တေယာက္ ျပန္လြတ္လာပါတယ္။ အြန္လိုင္းေပၚမွာ တေန႔က ေတြ႔ေတာ့ ခုေထာင္က လြတ္လာၿပီး ဘာေတြလုပ္ေနလဲဆိုေတာ့ (၈၈) က စၿပီး ဒီမိုကေရစီေတာ္လွန္ေရး ႏွစ္ (၂၀) ကာလ အတြင္း ထင္ရွားခဲ့တဲ့ တိုက္ပြဲ၀င္ ေတာ္လွန္ေရး သီခ်င္းေတြကို ခုလူငယ္ေတြ ၾကားဖူးရေအာင္ ျပန္ဆိုမယ့္ စီးရီးတခုကို လုပ္ေနတယ္။ အခု အတီးပိုင္း ၿပီးၿပီ အဆိုေတြပဲ က်န္ေတာ့တယ္တဲ့။ ဘယ္သူဆိုမွာလဲလို႔ေမးေတာ့ …..
“အဟီး ကြ်န္ေတာ္ပဲေပါ့” ….. တဲ့။
လူငယ္ေတြ ေျပာေလ့ရွိတဲ့ စကားနဲ႔ ေျပာရရင္ေတာ့ “အင္း...မနိုင္ပါလား” လို႔ ေတြးမိပါတယ္။
လူကက္ဆက္ ဒုတိယပိုင္းဆက္လက္ေမွ်ာ္ပါ ….. ။
ပန္းခ်ီထိန္လင္း
2 years ago
thank you ko htain lin, it is nice to read your article. I want to know where is ronald aung naing and myo win. why did not you assissinate them .Dont kill them immediately, when you arrest them, keep them naked and cut their penis( cos they raped a student ,my khin myo wai?)na ma chin ma sar nar det kaung dway, tu nyima go air de lo loke yin gaw khan mar lar?. Air de lo thit sar phauk dway go ma htar net.
ReplyDelete