ဗိုလ္ခ်ဳပ္တပ္လွန္႔သံ
ခႏၲီတရား၊ သည္းခံျငား၊ စိတ္ထားဘယ္သို႔ျဖည့္သနည္း။
လူမိုက္အမႈ၊ ငါျပန္ျပဳလွ်င္၊ သူလိုငါလည္း၊ လူမိုက္ပဲဟု၊ စိတ္ထဲေတြးဆ၊ ေအးျမျမႏွင့္၊ ေဒါသမထြက္၊ စိတ္မပ်က္၊ သက္သက္အနာခံသတည္း။
“ငါ့အေပၚ၌ လူမိုက္ျပဳေသာ ေစာ္ကားမႈကို ငါကျပန္ျပဳလွ်င္ ငါလည္းလူမိုက္ျဖစ္မွာပဲ” ဟု စိတ္ထဲမွာ ေတြးဆ၍ ေဒါသမထြက္ဘဲ စိတ္ပ်က္အားငယ္လို႔လည္းမေနဘဲ၊ စိတ္ေအးေအးႏွင့္ မိမိကသာ အနာခံလိုက္ျခင္း သည္ ခႏၲီပါရမီ၏ သေဘာတည္း။ (အရွင္ဇနကာဘိ၀ံသ၊ ႐ုပ္စံုဗုဒၶ၀င္အေမးအေျဖ စာမ်က္ႏွာ-၂၆) ဟူေသာ စာပိုဒ္ပါ ဆရာေတာ္အရွင္ရာဇိႏၵ (ရေ၀ႏြယ္-အင္းမ)၏ “ခႏၲီပါရမီ” ဘာသာေရးေဆာင္းပါးအား ဖတ္႐ႈမိစဥ္ မိမိ၏ အတိတ္ ကာလမ်ားဆီမွ ပံုရိပ္မ်ားကို ၿဖိဳးခနဲ ဖ်တ္ခနဲ ေပၚလာမိသည္။
အခ်ိန္ကား ၂၀၀၇ ခုႏွစ္၊ စက္တင္ဘာလ။ ေနပူမိုးရြာထဲ ဖိနပ္မပါဘဲႏွင့္ လမ္းေလွ်ာက္ကာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တြင္း လွည့္လည္၍ ေမတၱာပို႔သ ဆုေတာင္းေပးေနၾကသည့္ ဗုဒၶ၏သားေတာ္ သံဃာေတာ္တို႔အတြက္ ဆြမ္းဘုန္းေပးရန္ အခက္အခဲမ်ားျဖစ္ေပၚေန၍ ေရႊတိဂံုေစတီေတာ္ျမတ္၏ အေရွ႕ဘက္မုဒ္ဦး (ေၾကးသြန္းဘုရားႀကီး)တြင္ ေခတၱ ၾကြေရာက္သီတင္းသံုး နားေနၾကစဥ္ မိမိတို႔ ဗုဒၶဘာသာ၀င္မ်ားအေနျဖင့္ ဆြမ္းဆက္ကပ္ရန္အတြက္ အမ်ဳိးဘာသာ သာသနာစိတ္မ်ား ျဖစ္ေပၚလာခဲ့သည္။ မိမိတို႔ ဗုဒၶဘာသာ၀င္မ်ားတင္မက သံဃာေတာ္မ်ား၏ ေမတၱာတန္ခိုးေၾကာင့္ အျခားေသာဘာသာ၀င္မ်ားကပါ ၀င္ေရာက္လွဴဒါန္းမႈမ်ား ျဖစ္ေပၚလာခဲ့သည္။
ထုိစဥ္အခါက မိမိသည္ တိုင္းျပည္မၿငိမ္သက္ေစရန္ ဆႏၵမရွိ၊ ႏိုင္ငံေတာ္ပုန္ကန္မႈကို ျပဳလုပ္ျခင္းမရွိ၊ စီတန္းလွည့္လည္ ဆႏၵျပမႈတြင္လည္း ပါ၀င္ျခင္းမ႐ွိ၊ ေအာ္ဟစ္ေတာင္းဆိုမႈမ်ားကိုမျပဳ . . . အဆံုးစြန္ေျပာရေသာ္ မိမိ၏ လက္ႏွစ္ဖက္ကို လက္သီးလက္ေမာင္းတန္းၿပီး ေအာ္ဟစ္ေတာင္းဆိုမႈကို ျပဳျခင္းမရွိဘဲ သံဃာေတာ္မ်ားအား ႐ုိေသ၀ပ္တြား လက္အုပ္မိုး၍ ထမင္းဗူး(ဆြမ္း)မ်ားကို ပခံုးအထက္ လက္ႏွစ္ဖက္မေျမွာက္ဘဲ (မေက်ာ္ဘဲ) ႐ိုေသ ကိုင္း႐ႈိင္းစြာ ဆြမ္းကပ္ခဲ့သည္ကို ပရိသတ္ႀကီးလည္း ျမင္ေတြ႔ရမည္မွာမလြဲေပ။
သို႔ေသာ္ . . . ဤသို႔ ဆြမ္းဆက္ကပ္မႈႀကီး၏ ေနာက္ဆက္တြဲဇာတ္လမ္းကား ျပည္ထဲေရး႐ုံးခ်ဳပ္၊ ေအာင္သေျပစစ္ေၾကာေရးစခန္းမ်ားဆီသို႔ ဘ၀ေပးကုသိုလ္ႏွင့္ ေရာက္ခဲ့ရသည္။ ေမးတဲ့သူက ေမး၊ ေျဖတဲ့သူက ေျဖ၊ စစ္တဲ့သူက စစ္၊ ေျပာတဲ့သူက ေျပာ . . . လိမ္ညာလို႔မရ။ အမွန္အတိုင္း ထြက္ဆိုၾကရသည္။ မိမိသည္ မည္သည့္ျပစ္မႈကိုမွ မလုပ္ခဲ့ဟု ယံုၾကည္မႈေၾကာင့္လည္းေကာင္း၊ အနေႏၲာ အနႏၲဂုဏ္ေက်းဇူးေၾကာင့္၄င္း၊ သမာေဒ၀နတ္ျမတ္အေပါင္း၏ ေမတၱာစြမ္းပကားတို႔ေၾကာင့္၄င္း၊ ယင္း႒ာနႀကီးမ်ား၌ ရက္ရွည္ ႏွစ္ရွည္မေနခဲ့ရ။ “ကိုယ္ျပဳေသာကံ ပဲ့တင္သံ ကိုယ့္ထံ ျပန္လာမည္”ဆိုတဲ့ စကားမွန္ၿပီေဟ့ဟု ေၾကြးေၾကာ္မိေတာ့သည္။ ထို႒ာနႀကီးမွ မိမိ၏ေနအိမ္သို႔ ျပန္မည့္ေနရက္တြင္ ရဲမွဴးႀကီးမွ “ကဲ… ကိုေက်ာ္သူ၊ ခင္ဗ်ားအိမ္ျပန္ရေတာ့မယ္၊ ခင္ဗ်ား ဒီကေနထြက္ၿပီး အျပင္ကိုျပန္ေရာက္တဲ့အခါ ကိုယ့္ရဲ႕ အႏုပညာလုပ္ငန္းနဲ႔ လူမႈေရးလုပ္ငန္းေတြကို လုပ္တာကိုဘဲ ျမင္ခ်င္ပါတယ္”တဲ့ဗ်ာ။ ဒါဘဲေပါ့ဗ်ာ… အမွန္တရားရဲ႕ ေနာက္ကြယ္မွာ အမွန္တရားဘဲရွိတယ္ဆိုတာ။
မွားသြားၿပီဗ်။ အမွန္တရားရဲ႕ေနာက္ကြယ္မွာ အမွားေတြ၊ အာဃာတေတြ၊ မစၦိရိယေတြ၊ မုန္းတီးမႈေတြ . . .
မ်ားစြာပါလား။ ကိုယ္ျပဳေသာကံ ပဲ့တင္သံလည္း ျပန္မလာေတာ့ပါလား…. ဟု တဒဂၤ ဖ်တ္ခနဲ စိတ္ထဲေပၚေပါက္ လာကာ ေဒါသစိတ္၊ နာက်ည္းစိတ္တို႔ ဖြားခနဲ…. ဖြားခနဲ ေပၚေပါက္လာခဲ့သည္။ ေတာဘဲ ခိုရမလိုလို၊ လမ္းေပၚ ထြက္ၿပီး ေအာ္ဟစ္ရမလိုလို၊ လူဘဲ ႐ုိက္ရမလိုလို၊ ဆဲဘဲ ဆဲရမလိုလိုစတဲ့ အကုသိုလ္စိတ္ေတြ ဖ်တ္ခနဲ ဖ်တ္ခနဲ ေပၚခဲ့မိသည္။
“(မင္း၊ ခင္ဗ်ား၊ ကိုေမာင္၊ ေက်ာ္သူ) ႐ုပ္ရွင္႐ိုက္ခြင့္ပိတ္လိုက္ျပီ”တဲ့ဗ်ာ။ ကဲ... ဒါဆို “လူမိုက္အမႈ၊ ငါျပန္ ျပဳလွ်င္၊ သူလိုငါလည္း၊ လူမိုက္ပဲ” ဟုဆိုတဲ့စကားအရ ငါဟာလူမိုက္လား၊ သူဟာလူမိုက္လားဟု စဥ္းစားမိ ေတာ့သည္။ “ငါက သံဃာေတာ္ကို ဆြမ္းဆက္ကပ္တာဘဲ လူမိုက္မျဖစ္ႏုိင္ဘူး။ ဒါဆိုရင္ ငါရဲ႕အႏုပညာ လုပ္ငန္းေတြကိုပိတ္တဲ့ ႐ုပ္ရွင္ လုပ္ငန္းက လူမိုက္လား၊ ျမန္မာႏုိင္ငံ႐ုပ္ရွင္အစည္းအ႐ုံးက လူမိုက္လား၊ ျပန္ၾကားေရး႒ာနက လူမိုက္လား….” ဟု မိမိစိတ္မွာ ဒြိဟျဖစ္ခဲ့ရသည္။
သို႔ေသာ္ . . . ငါးရာ့ငါးဆယ္ သရဘဂၤဇာတ္ေတာ္မွာ သရဘဂၤရေသ့က “ေလာကမွာ ေဒါသကို ပယ္သတ္ လိုက္ရင္ တစ္ရံတစ္ခါမွ် မစိုးရိမ္ရေတာ့ဘူး” လို႔ေဟာၾကားခဲ့တယ္ဆိုတဲ့ အသိတရား ၀င္လာမိေတာ့တယ္။ အဲဒီ သည္းခံျခင္းတရားသေဘာကို ျမင္ေတြ႔ခဲ့ၿပီး “ေအာ္… ႐ုပ္ရွင္လုပ္ငန္း၊ ရုပ္ရွင္အစည္းအ႐ုံး၊ ျပန္ၾကားေရးတို႔ေတြဟာ ငါ့ကို ခႏီၱပါရမီ ျဖည့္ဆည္းေပးတဲ့ လူေတြပါလား၊ အဖြဲ႔အစည္းေတြပါလား”လို႔ ဆင္ျခင္ႏွလံုးသြင္းလိုက္လို႔ မိမိရင္ထဲ ႏွလံုးသားထဲမွာ သည္းခံျခင္းဆိုတဲ့ တရားအသိ၊ တရားအားေတြ ၀င္လာမိေတာ့တယ္။
ေအာ္… ဒါဟာ ျဖစ္ခ်ိန္တန္ … ျဖစ္၊ ပ်က္ခ်ိန္တန္ … ပ်က္၊ ဘဘဦးသုခေျပာတဲ့ “ဘ၀သံသရာ” ဆိုတာ ပါလား။ ေကာင္းမႈျပဳေသာ္လည္း ေကာင္းက်ဳိးမျပဳ၊ မေကာင္းမႈျပဳေသာ္လည္း ေကာင္းက်ဳိးကျပဳ။ ဒါဘ၀ အဆက္ဆက္က ျပဳခဲ့တဲ့ မိမိရဲ႕ကုသိုလ္ အကုသိုလ္ေတြနဲ႔ဘဲ သက္ဆိုင္ပါလားဆိုတဲ့ မိမိျပဳလုပ္ ေပးဆပ္ေနတဲ့ နာေရးကူညီမႈအသင္း(ရန္ကုန္)နဲ႔ ေန႔စဥ္ႀကံဳေတြ႔ေနရတဲ့ “အနိစၥ” ဆိုတာကို ျမင္ေတြ႔မိလိုက္ပါေတာ့တယ္။
ဒီလို “အနိစၥ” ဆိုတဲ့ အသိတရားနဲ႔အတူ မိမိ ၂၀၀၁ ခုႏွစ္မွစၿပီး အမ်ားျပည္သူတို႔အတြက္ ကူညီေဖးမ ေပးဆပ္မႈေတြကို လုပ္ကိုင္ခဲ့တဲ့ နာေရးကူညီမႈအသင္း(ရန္ကုန္)မွာဘဲ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္ကစၿပီး ဥကၠ႒အျဖစ္ ထဲထဲ ၀င္၀င္ ေန႔မအား၊ ညမအား ပိတ္ရက္ နားရက္မရွိဘဲ (အခမဲ့) ကူညီေဖးမမႈမ်ားျဖစ္ေသာ နာေရး၊ က်န္းမာေရး၊ ပညာေရး၊ သဘာ၀ေဘးဒဏ္ (အေရးေပၚကယ္ဆယ္ေရး) စတဲ့ကုသိုလ္ျဖစ္ လုပ္ငန္းထဲတြင္ ေပးဆပ္မႈမ်ားကို ေျခစံုပစ္ ၀င္ေရာက္၍ လုပ္ကိုင္ခဲ့ပါေတာ့တယ္။ မိမိႏွင့္ပတ္သက္ ဆက္ႏြယ္ခဲ့ဖူးေသာ ႐ုပ္ရွင္အႏုပညာေလာကႀကီးထဲသို႔ မိမိရဲ႕ေျခလွမ္း လွမ္း၀င္ဖို႔ပင္ လံုး၀ မႀကိဳးစားခဲ့ေတာ့ေပ။ လူ႔ေလာကႀကီးထဲ ေရာက္တုန္းေရာက္ခိုက္ (၃၁) ဘံုတြင္ မည္သည့္ဘံုတြင္မွ မလုပ္ႏုိင္ေသာ မရႏိုင္ေသာ ဤကုသိုလ္ေကာင္းမႈေတာ္ႀကီးကို မိမိလက္မလႊတ္ႏိုင္ေတာ့ေခ်။
သို႔ေသာ္ . . . မိမိသည္ ဤနာေရးကူညီမႈ၊ ေဆး၀ါးကုသကူညီမႈ၊ ပညာေရးကူညီေဖးမမႈ၊ သဘာ၀ေဘး (အေရးေပၚကယ္ဆယ္ေရး) ကူညီေဖးမ လွဴဒါန္းမႈတည္းဟူေသာ နာေရးကူညီမႈအသင္း(ရန္ကုန္)၏ ကုသိုလ္ ေကာင္းမႈေတာ္ႀကီးကို ကူညီေဖးမ ေပးဆပ္ခဲ့မႈသည္ (၁၁)ႏွစ္ျပည့္ရန္ တစ္လအလိုအခ်ိန္၌ မိမိအား စြန္႔ပစ္ ထားခဲ့ေသာ၊ မိမိက စြန္႔လႊတ္ခဲ့ေသာ အႏုပညာေလာကႀကီးထဲသို႔ ျပန္၀င္ေရာက္ရန္ အေၾကာင္းဖန္လာေတာ့သည္။
“ေအာ္ . . . . ဘ၀သံသရာ…….။”
မိမိတို႔ ေလးစားၾကည္ညိဳ အားက်ဂုဏ္ယူေနၾကတဲ့ “အေမေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္”က မိမိတို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ အထြဋ္အျမတ္ျဖစ္သူ အာဇာနည္ပုဂၢိဳလ္ႀကီး “ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း”ရဲ႕ အတၳဳပတၱိ ႐ုပ္ရွင္ဇာတ္ကားႀကီးကို ႐ုိက္ကူး ေတာ့မည္တဲ့။ အႏုပညာအင္အားေပါင္းစံု၊ ျပည္သူလူထုအင္အားေပါင္းစံု၊ အစိုးရ႒ာနမ်ား၏ အကူအညီတို႔ႏွင့္ အမ်ဳိးသားေရးစိတ္ဓါတ္ ျပည့္၀စြာျဖင့္ ျမန္မာျပည္္ရဲ႕ အတၳဳပတၱိ၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ အတၳဳပတၱိေမာ္ကြန္း မွတ္တိုင္ကို စိုက္ထူေတာ့မည္ျဖစ္သည္။ ျမန္မာျပည္ဖြား ဗုဒၶဘာသာ ျမန္မာလူမ်ဳိးတစ္ေယာက္အေနျဖင့္ မိမိ က်င္လည္လႈပ္ရွားရာ လူမႈေရးနယ္ပယ္မွ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာစြာျဖင့္ ေက်းဇူးတင္ ဂုဏ္ယူမုဒိတာပြားေနမိ ေတာ့သည္။
ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္မွ ႐ုပ္ရွင္အႏုပညာသည္မ်ားႏွင့္ ေတြ႔ဆံုၾကမည့္ (၃.၁၂.၂၀၁၁) ရက္ေန႔တြင္ မိမိအား လာေရာက္ရန္ အေၾကာင္းၾကားခဲ့သည့္အတြက္ မိမိသြားေရာက္ခဲ့သည္။ (၄)ႏွစ္တာ ကာလေ၀းကြာခဲ့ေသာ အႏုပညာေမာင္ႏွမမ်ားႏွင့္ ျပန္လည္ဆံုေတြ႔ခဲ့ရသည္။ အားလံုး၏မ်က္လံုးမ်ားသည္ ခ်စ္ခင္ေလးစား ၾကည္ညိဳ ၾကေသာ အေမေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္အား ေတြ႔ဆံုခြင့္ရ၍ ေတာက္ပ၀င္းလက္ေနၾကသည္ကို ျမင္ေတြ႔ရမိသည္။ အေမေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္၏ဆႏၵကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ရန္ အားလံုးသေဘာတူညီ၍ ဇာတ္ကား႐ုိက္ကူးမႈကို စတင္ႏိုင္ရန္အတြက္ ျဖစ္ေျမာက္ေရးေကာ္မတီအဖြဲ႔မ်ား ဖြဲ႔စည္းၾကသည္ကို ေနာက္မွ မိမိသိရသည္။ သို႔ေသာ္… မိမိထံသို႔မည္သူမွ် အေၾကာင္းၾကား အသိေပးျခင္းမရွိခဲ့ေခ်။ မည္သို႔ရွိေစ… မိမိ၀မ္းေျမာက္ၾကည္ႏႈးမိသည္။ အႏုပညာေလာကသားမ်ားအတြက္ ဂုဏ္ယူ၀မ္းေျမာက္ မုဒိတာပြားႏိုင္ခဲ့သည္။ ယခုေဖာ္ထုတ္ၾကမည့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္း ႐ုပ္ရွင္ဇာတ္ကားႀကီးကား ျမန္မာ့သမိုင္း၊ ျမန္မာ့အတၳဳပတၱိ၊ ျမန္မာ့ရာဇ၀င္၊ ျမန္မာ့ေမာ္ကြန္း၊ ျမန္မာအာဇာနည္ဟူ၍ ကမ႓ာေပၚရွိ လူသားမ်ားအားလံုး မ်က္စိေထာင့္ေထာက္ၾကည့္ၾကမည့္ ဂုဏ္ယူဖြယ္ရာ အမ်ဳိးသားေရးကိစၥ ျဖစ္ေတာ့သည္ မဟုတ္ပါလား။
(၂၀.၁၂.၂၀၁၁) ရက္ေန႔တြင္ မိမိထံသို႔ထပ္မံ၍သတင္းပို႔လာသည္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္မွ ေတြ႔လိုသည္ ဟု ခ်ိန္းဆိုသည့္အတြက္ မိမိသြားေရာက္ခဲ့သည္။ အေမကေျပာသည္ “ယခု ‘ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း’ ဇာတ္ကားမွာ သား, ပါရမယ္၊ သား,ကိုပါ အေမတာ၀န္ေပးတယ္… ကိုယ္စားလွယ္အျဖစ္န႔ဲ ….” ဟု။ မိမိမည္သို႔မွ် ျပန္လည္ ေျပာရန္ အင္အားမရွိေတာ့ေခ်။ အေမေနအိမ္ အက်ယ္ခ်ဳပ္မွ လြတ္ေျမာက္ခဲ့သည့္ ေန႔ရက္က အေမ့ဆီ မိမိတစ္ဦးတည္း သြားေရာက္ေတြ႔ဆံု ဂါရ၀ျပဳခဲ့သည္။ အဲဒီေန႔ အဲဒီအခ်ိန္မွာ မိမိက အေမ့အား “အေမ … တိုင္းျပည္နဲ႔ လူမ်ိဳးအတြက္ အေမေပးတဲ့တာ၀န္ေတြကို သား ထမ္းေဆာင္ေပးဆပ္ပါ့မယ္”ဟု ေျပာၾကားခဲ့ဖူးသည္။ အမွန္မွာ.... “အေမေရ၊ သား ဒီအႏုပညာအလုပ္ကို ျပန္မလုပ္ ပါရေစနဲ႔ေတာ့၊ သားရဲ႕လူမႈေရးလုပ္ငန္းမွာ စိတ္ သန္႔သန္႔ရွင္းရွင္းနဲ႔ သီလလံုၿခံဳစြာ ကုသိုလ္ေရးအတြက္ဘဲ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ လုပ္ပါရေစေတာ့” ဟုေျပာဆိုသင့္သည္ မဟုတ္ပါလား။ သို႔ေသာ္ အေမသည္ မိမိ၏ သူရဲေကာင္းႀကီးျဖစ္သည္။ အေမ့ကိုေလးစားသည္၊ ခ်စ္ခင္သည္၊ ၾကည္ညိဳသည္။ အေမသည္ အမွန္စင္စစ္ လူမႈေရးသူရဲေကာင္းတစ္ဦးျဖစ္သည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ လူမႈေရး သမားတို႔မည္သည္ စြန္႔လႊတ္မႈ၊ အနစ္နာခံမႈ၊ စြန္႔စားမႈ၊ ေပးဆပ္မႈ၊ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈ၊ ေဖးမမႈ၊ ကူညီမႈစသည့္ ဂုဏ္ပုဒ္မ်ား ရွိဖို႔လိုသည္။ အေမ့မွာ ယင္းဂုဏ္ပုဒ္မ်ားထက္မကေသာ ဂုဏ္ပုဒ္ႀကီးမ်ား၊ စြမ္းအားမ်ား၊ ပါ၀ါမ်ားရွိသည္ မဟုတ္ပါလား။ ထို႔ေၾကာင့္အေမ့ရဲ႕ “သားကိုတာ၀န္ေပးတာ” ဟူေသာ စကားရပ္ကို မိမိ မလြန္ဆန္ ၀င့္ေတာ့ေပ။
ထို႔ေၾကာင့္… မိမိအား ဘႀကီးမိုး(ဦးမိုးသူ)၊ ညီမငယ္ ဒါ႐ိုက္တာ-ၾကည္ျဖဴသွ်င္ႏွင့္ ညီငယ္ ဒါ႐ိုက္တာ၀ိုင္းတို႔မွ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ႐ုပ္ရွင္ဇာတ္ကား ႐ိုက္ကူးအေကာင္အထည္ေဖာ္ၾကမည့္ အဖြဲ႔တြင္ ဒု-ဥကၠ႒ေနရာမွ ေဆာင္႐ြက္ေပးရန္ ေျပာဆိုလာသည္။ ထပ္မံ၍ (၂၃.၁၁.၂၀၁၁) ရက္ေန႔တြင္လည္း ႀကီးေလးေသာတာ၀န္မ်ား၊ ၀တၱရားမ်ားအားထပ္မံ၍ ထမ္းေဆာင္ေပးရန္ အဓိကေနရာမ်ားတြင္ မိမိအားထည့္သြင္းရန္ စီစဥ္ၾကျပန္သည္။ မိမိျပန္လည္၍ ေျပာၾကားခဲ့ရသည္။ “အလုပ္တစ္ခု လုပ္ကိုင္ေဆာင္႐ြက္တဲ့ေနရာမွာ စည္းစနစ္က်ဖို႔လိုတယ္၊ အဖြဲ႔တစ္ဖြဲ႔ ဖြဲ႔စည္းၿပီးရင္ လူစံုအစည္းအေ၀း လုပ္ၿပီးမွ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို အတည္ျပဳရတယ္၊ အမ်ားသေဘာတူတဲ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ျဖစ္ရမယ္” ဟု မိမိတတ္သေလာက္ မွတ္သေလာက္ ျပန္လည္ေျပာၾကားခဲ့သည္။
အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္…. မိမိ ေစ်းကိုင္ျခင္းမဟုတ္။ မိမိႏွင့္ ႐ုပ္ရွင္ေလာကပတ္သက္မႈ မရွိေတာ့ပါ။ မိမိ ပါ၀င္ လာမႈအား မႀကိဳက္သည့္သူ၊ မႏွစ္ၿမိဳ႕တဲ့သူေတြသည္လည္း ရွိေနသည္မဟုတ္ပါလား။
သို႔ေသာ္… အေမက မိမိကို အားေပးစကား ေျပာၾကားခဲ့သည္။
“သား… လူမ်ားအတင္းေျပာတာ၊ အပုပ္ခ်တာေတြကို ဂ႐ုမစိုက္နဲ႔၊ ကိုယ္လုပ္ရမယ့္လုပ္ငန္းကို ကိုယ္လုပ္” တဲ့။
“အေမဆိုရင္ အတင္းေျပာတာ၊ အပုပ္ခ်၊ အျပစ္ေျပာခံရတာ အမ်ားဆံုးေသာ ႏိုင္ငံေရးေလာကထဲမွာ ေနရတာ၊ ေသေၾကာင္းႀကံတဲ့သူရွိသလို၊ ႏွင္းဆီပန္းပြင့္ေလးေတြ လာေပးတဲ့သူလည္း ရွိတာဘဲေလ။ ဒါေပမယ့္ အေမအားလံုးနဲ႔ လက္တြဲႏိုင္တယ္။ ေလာကႀကီးကို ဒီလိုဘဲ တည္ေဆာက္ရမယ္၊ ဒီလိုဘဲ ရင္ဆိုင္ရမယ္” တဲ့။
ဟုတ္ပါတယ္အေမ။ ဒါေပမယ့္ ယခု အႏုပညာသည္ေတြ တည္ေထာင္ၾကမယ့္ ျမန္မာ့သမိုင္း မွတ္တိုင္ႀကီး အတြက္ သားဟာ အေႏွာင့္အယွက္ မျဖစ္လိုပါဘူးအေမ။ အေမေပးတဲ့တာ၀န္ကို သား ေက်ပြန္ခ်င္ပါတယ္အေမ။ သမိုင္းမွတ္တိုင္ စိုက္ထူတဲ့ လုပ္ငန္းႀကီးမွာ သားလည္း ပါ၀င္ခ်င္တာေပါ့အေမ။ သားနည္းတူ အႏုပညာသည္တိုင္း ျမန္မာျပည္သူလူထု အားလံုး တစ္ေယာက္မက်န္ ပါ၀င္ခ်င္ၾကပါတယ္အေမ။
တစ္ခုဘဲ သားေျပာခ်င္ပါတယ္အေမ။
ဒီလို ျမန္မာ့သမိုင္းမွတ္တိုင္ႀကီးကို ေဖာ္က်ဴးၾကတဲ့ေနရာမွာ ပါ၀င္ၾကတဲ့ အႏုပညာရွင္ေတြအားလံုးဟာ ေနရာကအဓိကမဟုတ္၊ မိမိတို႔ေပးဆပ္မႈ၊ အနစ္နာခံမႈ၊ စိတ္ဓါတ္ခြန္အား၊ လူမႈခြန္အားမ်ားသာအဓိကဟု ေျပာလိုပါတယ္။ ပါ၀င္သူအခ်င္းခ်င္းေသာ္၄င္း၊ မပါ၀င္ဘဲေဘးမွေန၍၄င္း၊ အတင္းအဖ်င္း၊ ေ၀ဖန္၊ ဘုေျပာ၊ ပုတ္ခတ္ တိုက္ခိုက္မႈေတြ လုပ္ေနၾကတာဟာ အကုသိုလ္ေတြ သယ္ေဆာင္ေနၾကတယ္လို႔ အသိတရားေလးမ်ား ရၾက ေစခ်င္တယ္။
ယခု ေဖာ္က်ဴးဖန္တီးၾကမည့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ႐ုပ္႐ွင္ဇာတ္ကားမွ ရ႐ွိမည့္ အက်ိဳးအျမတ္မ်ားကို ျမန္မာ ျပည္တြင္း႐ွိ ပညာေရး၊ က်န္းမာေရး၊ လူမႈေရး စတဲ့က႑မ်ားကို လွဴဒါန္းမႈျပဳမယ္လို႔ အေမ ေျပာၾကားထားသည့္ အတြက္ အမ်ိဳးသားေရးစိတ္ဓါတ္ကို ေဖာ္က်ဴးမည့္ သမိုင္းအတၱဳပၸတၱိ ဇာတ္ကားတစ္ကားျဖစ္သလို ဘာသာ သာသ နာအတြက္ သာသနာျပဳမည့္ လုပ္ငန္းႀကီးတစ္ရပ္ဟု ျမင္ေတြ႔မိပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ ႏိုင္ငံေရးဘဲလုပ္လုပ္၊ စီးပြားေရးဘဲလုပ္လုပ္၊ ပညာေရးဘဲလုပ္လုပ္၊ က်န္းမာေရးဘဲလုပ္လုပ္၊ လူမႈေရးဘဲ လုပ္လုပ္၊ ယခုကဲ့သို႔ အမ်ဳိးသားေရးကို ေဖာ္ထုတ္ၾကမယ့္ သမိုင္းေပးတာ၀န္ကို ထမ္းရြက္ၾကမယ့္ အႏုပညာအလုပ္ကိုဘဲ လုပ္လုပ္ ေပးဆပ္ၾကမည့္သူတိုင္း သီလ၊ သမာဓိလံုၿခံဳစြာျဖင့္ စည္းလံုးညီညြတ္ၾကၿပီး မိမိတို႔ရဲ႕ ေအာင္ျမင္မႈပန္းတိုင္ကို မေမ့မေလ်ာ့ေသာ သစၥာအဓိ႒ာန္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္တည္းဟူေသာ ပါရမီ (၁၀)ပါးတို႔ျဖင့္ ေမတၱာ၊ က႐ုဏာ၊ မုဒိတာ၊ ဥေပကၡာ ျဗဟၼစိုရ္တရားေလးပါး ပြားမ်ားၿပီး ပညာဥာဏ္ကိုသံုးကာ မိမိတို႔ရည္ရြယ္ေသာ လုပ္ငန္းကို ေအာင္ျမင္ၿပီးေျမာက္စြာ အေကာင္အထည္ေဖာ္ၾကဖို႔သာ အေရးႀကီးပါေၾကာင္း ပါ၀င္ၾကမည့္ အႏုပညာရွင္မ်ား၊ အမ်ားျပည္သူလူထုမ်ားအားလံုးကို တပ္လွန္႔ႏႈိးေဆာ္ လိုက္ရပါေတာ့သည္။
ပါရမီ (၁၀) ပါးလက္ကို္င္ထား၍ သမိုင္းမွတ္တိုင္ကို ေဖာ္ထုတ္ၾကပါစို႔လားဗ်ာ . . . . ။
ေက်ာ္သူ
သတင္းအက်ဥ္းခ်ဳပ္ ...
ရန္ကုန္မွာ စည္ပင္သာယာအဖြဲ ့က ၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲ မစခင္ေလာက္ကတည္းကကြန္ကရစ္လမ္းေတြကို ယခင္အခ်ိန္ေတြကထက္ တိုးခ်ဲ ့ခင္းေပးလာတာကိုေတြ ့ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အခုရက္ပိုင္းမွာေတာ့ ရန္ကုန္ရဲ ့ၿမိဳ ့နယ္အႏွံ ့မွာရွိတဲ့လိုင္စင္လက္၀ယ္မရွိတဲ့ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ေတြကို ဒဏ္ေႀကးေငြ (၁၀)ဆ ဆိုၿပီးထပ္မံေကာက္ခံလာပါတယ္။
လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ေတြဖြင့္ခြင့္လိုင္စင္မရွိတာက၂၀၀၅ခုႏွစ္ေလာက္ကတည္းကစၿပီးတရား၀င္လိုင္စင္ေလွ်ာက္ထားခြင့္ကို ခ်ထားေပးၿခင္းမရွိလို ့ ၀မ္းေရးအတြက္ရိုးရိုးသားသား ရွာေဖြစားေသာက္လိုသူေတြအဖို ့ အခက္အခဲၿဖစ္ေနရပါတယ္။
ဒါေပမယ့္စည္ပင္သာယာအဖြဲရဲ႕တိုက္ရိုက္ကြပ္ကဲမႈေအာက္မွာရွိတဲ့လိုင္စင္ရေဆာက္လုပ္ေရးကန္ထရိုက္ေတြကေတာ့ သူတို ့ေဆာက္လုပ္တဲ့ အေဆာက္အဦေတြရဲ ့ အထပ္အၿမင့္နဲ ့အက်ယ္အ၀န္းေတြကို တရားမ၀င္တဲ့နည္းလမ္းအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ ့သက္ဆိုင္ရာဌာနအရာရွိေတြကို လာဘ္ထိုးၿပီး ေဆာက္လုပ္ေနႀကပါတယ္။
ဓာတ္ေလွကားတပ္ဆင္ေဆာက္လုပ္ခြင့္စည္းကမ္းနဲ ့မညီတဲ့ ေနရာေတြမွာလည္းလာဘ္ေငြအေပးအယူနဲ ့ေဆာက္လုပ္ေနႀကပါတယ္။ ၿမိဳ ့ေတာ္ရဲ ့ဂရမ္ေၿမမဟုတ္တဲ့ပါမစ္ေၿမေတြမွာေတာ့တရား၀င္လိုင္စင္ကိုင္မထား တဲ့ေဆာက္လုပ္ေရးကန္ထရိုက္ေတြက ေဆာက္လုပ္ခြင့္ၿပဳမိန္႕မယူဘဲ စည္ပင္အရာရွိေတြနဲ႕ “ဒဏ္ေႀကးေဆာင္ၿပီးေဆာက္” ဆိုတဲ့ နားလည္မႈနဲ ့ ဒဏ္ေႀကးနဲ ့အတူ လာဘ္ေငြပါ ယူၿပီး (၃)ထပ္ခြဲ
အေဆာက္အဦေတြ ေဆာက္လုပ္ေနႀကပါတယ္။
တရား၀င္လိုင္စင္မရွိဘဲ ေဆာက္လုပ္ေနတဲ့ကန္ထရိုက္ေတြဟာ ၿပႆနာတစ္ခုခုၿဖစ္ေပၚလာရင္လည္း ေရွာင္ေၿပးဖိုလြယ္ကူေနတာေႀကာင့္ေၿမကြက္ပိုင္ရွင္ေတြနဲ႕အခန္းႀကိဳ၀ယ္သူေတြအေပၚလိမ္ညာအခြင့္အေရးယူႏိုင္ဖို ့ လမ္းဖြင့္ေပးထားသလိုၿဖစ္ေနပါတယ္။ အရင္တုန္းကလည္း ေဆာက္လုပ္ေရးကန္ထရိုက္ေတြ လိမ္ညာမႈ၊
အေရအေသြးမၿပည့္မီတဲ့ အေဆာက္အဦေတြ ေဆာက္လုပ္မႈေတြေႀကာင့္ ေဆာက္လုပ္ေရးလိုင္စင္ကို တရာ၀င္ေလွ်ာက္ထားခိုင္းၿပီး အာမခံေငြ တင္ၿပီးမွ အလုပ္လုပ္ခြင့္ၿပဳတာၿဖစ္ပါတယ္။
ခုေတာ့ တရား၀င္လိုင္စင္ရွိတဲ့ကန္ထရိုက္ေတြကို ဂရမ္ေၿမရွိတဲ့ေနရာေတြမွာေဆာက္လုပ္ခြင့္ေပးၿပီး လိုင္စင္မဲ ့ကန္ထရိုက္ေတြကို အာမခံေငြ တင္စရာမလိုဘဲပါမစ္ေၿမရပ္ကြက္ေတြမွာ လုပ္ကိုင္ခြင့္နဲ ့အတူ လိမ္ညာခြင့္ကိုပါ ေပးထားသလိုၿဖစ္ေနပါတယ္။ဒါ့ေႀကာင့္မည္သည့္ေနရာမဆိုေဆာက္လုပ္တဲ့ကန္ထရိုက္ေတြကို
အာမခံေငြ ေပးေစၿပီးမွ တရား၀င္ကန္ထရိုက္လိုင္စင္နဲ ့သာ ေဆာင္ရြက္လုပ္ကိုင္ေစသင့္ပါတယ္။
၀မ္းေရးအတြက္ ရိုးရိုးသားသား ရွာေဖြလုပ္ကိုင္ေနႀကတဲ့ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ေတြက ရရွိမယ့္အခြန္ေငြေတြ ေနရာမွာ တရားမ၀င္ ေဆာက္လုပ္ေနတဲ့ ကန္ထရိုက္ေတြဆီက ဥပေဒအတိုင္း ႀကပ္ႀကပ္မတ္မတ္ ေကာက္ခံလိုတဲ့အခြန္ေငြေတြနဲ႕ညီညြတ္မွ်တေအာင္အစားထိုးခုႏွိမ္ၿခင္းကသာေအာက္ေၿခအလႊာလူတန္းစားမ်ား
အတြက္ အသက္ရွဴေခ်ာင္ႏိုင္မယ့္ နည္းလမ္းတစ္ခုၿဖစ္တယ္လို ့ ထင္ၿမင္ယူဆမိပါတယ္။
S ခင္ဇိုင္
သတင္းအက်ဥ္းခ်ဳပ္ ...
Photo..IronCross Video.. Burma vj media network
သတင္းအက်ဥ္းခ်ဳပ္ ...
အမွန္တရားသစ္ကို ႐ွာေဖြသူ (၁၁) ဦး
နာေရးကူညီမႈအသင္း(ရန္ကုန္) (၁၁)ႏွစ္ေျမာက္ အထိမ္းအမွတ္ ၁.၁.၂၀၁၂ (တနဂၤေႏြ)ေန႔တြင္ ပါေမာင့္မန္႔ ပညာ႐ွင္ (၁၁)ဦးတို႔မွ လာေရာက္ကာ ေန႔လည္ (၂း၀၀) နာရီအခ်ိန္မွစ၍ အမွတ္(၁၃/က)၊ ဗိုလ္မွဴးဗထူးလမ္း၊ ၄၂ ရပ္ကြက္၊ ေျမာက္ဒဂံုၿမိဳ႕နယ္႐ွိ နာေရးကူညီမႈအသင္း(ရန္ကုန္) ႐ံုးခ်ဳပ္တြင္ တင္ဆက္ျပသမည္ ျဖစ္ပါသည္။
“ပါေဖာင့္မန္႔ အက္ (Performance art) ဆိုတာ ပရိသတ္ကိုေဖ်ာ္ေျဖတဲ့ တင္ဆက္တဲ့ Entertainment မဟုတ္ပါဘူး ။ အႏုပညာရွင္မ်ားရဲ႕ ရင္ထဲမွ ပြင့္အန္ထြက္က်လာတဲ့ ခံစားမႈမ်ားကို ေဖာ္ထုတ္တင္ဆက္တဲ့ အႏုပညာအမ်ိဳးအစားျဖစ္ပါတယ္။ အႏုပညာပစၥည္းဆိုတာ လူခ်မ္းသာမ်ားရဲ႕ ေစ်းကြက္ကစားမႈ၊ အသံုးခ်ခံမႈမ်ားကို စက္ဆုတ္ရြံရွာၿပီး ေတာ္လွန္ေျပာင္းလဲထားတဲ့ အႏုပညာပံုသ႑ာန္ အမ်ိဳးအစားျဖစ္သည္။ ပါေဖာင့္မန္႔ အႏုပညာဆိုတာ၊ အႏုပညာရွင္ရဲ႕ ခံစားမႈကို ခ်က္ျခင္းတုန္႔ျပန္ရိုက္ခတ္ ခံစားလာရသည္႔အတိုင္း တင္ဆက္ျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ ပစၥဳပၸဳန္တည့္တည့္မွာလုပ္ၿပီး၊ ခ်က္ျခင္းၿပီးေပ်ာက္ သြားတဲ့ အႏုပညာပါ။ အေရာင္းအ၀ယ္သေဘာတရားေတြလုပ္လို႔ မရေတာ့တဲ့အတြက္ အႏုပညာသမား စစ္စစ္ဘ၀ကို ခံယူခ်င္သူမ်ားသာ တင္ဆက္ျပသတဲ့အႏုပညာ ပံုသ႑န္ျဖစ္ပါတယ္။ အႏုပညာနဲ႔ ေငြရွာမႈ ကို စက္ဆုတ္ရြံ႕ရွာသူမ်ား မိမိရဲ႕ခံစားမႈကို ရိုးရိုးသားသားနဲ႔ စစ္မွန္စြာတင္ျပသူမ်ားသာ လုပ္ေဆာင္တဲ့ အႏုပညာအမ်ိဳးအစား ျဖစ္ပါတယ္။ လြတ္လပ္မႈကိုျမတ္ႏိုးသူမ်ား၊ အေဆာင္အေယာင္မ်ားကို ၿငီးေငြ႔ လြယ္သူမ်ား၊ အမွန္တရားသစ္ကို ရွာေဖြသူမ်ားသာလုပ္ေဆာင္ႏိုင္တဲ့ အႏုပညာအမ်ိဳးအစား ျဖစ္ပါတယ္။
ပါေဖာင့္မန္႔ အႏုပညာသမားတစ္ေယာက္ဟာ ဇာတ္လမ္း (Script)၊ ဒါရိုက္တာ (Director) နဲ႔ တိတိက်က်စည္းမ်ဥ္း၊ စည္းကမ္းေဘာင္မ်ားနဲ႔ လုပ္ေဆာင္ေဖ်ာ္ေျဖျခင္းမဟုတ္ဘဲ၊ အႏုပညာရွင္ဘ၀နဲ႔ သမိုင္းေၾကာင္းက ခံစားမႈမ်ားကလူးလြန္႔လာၿပီး၊ စူးစူးနစ္နစ္ခံစားၿပီး ေပါက္ကြဲလာတဲ့ ခံစားမႈမ်ားကို အႏုပညာပံုသ႑ာန္အသစ္ႏွင့္ တင္ဆက္လိုက္တာျဖစ္ပါတယ္။ ဒီတင္ဆက္မႈမ်ားဟာ အႏုပညာနဲ႔ဘ၀၊ ဘ၀နဲ႔သမိုင္းေၾကာင္း၊ သမိုင္းေၾကာင္းနဲ႔ပတ္၀န္းက်င္၊ စက္ဆပ္မႈမ်ား ရႈပ္ေထြးစြာ ေရာေႏွာေပါင္းစပ္ လာခဲ့ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ပါေဖာင့္မန္႔အႏုပညာသမားမ်ားဟာ သူေနထိုင္တဲ့ လူေနအဖြဲ႔အစည္းရဲ႕ မေက်နပ္မႈမ်ားကို တင္ျပလာတာေတြ႔ႏိုင္ပါတယ္။ ဥပမာ - ႏိုင္ငံေရး၊ လူမႈေရး၊ အရႈပ္အေထြးမ်ား ေပါက္ကြဲ မႈမ်ား၊ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရး သေဘာတရားမ်ားျဖင့္ ကိုယ္ရဲ႕ပါေဖာင့္မန္႔အႏုပညာနဲ႔ တင္ဆက္ေလ့ ရိွပါတယ္။
ရိကလင္း (Yues Klein)၊ ဂ်ိဳးဆက္ဘိြဳင္ (Joseph Beuys) စတဲ့ ပါေဖာင့္မန္႔ အႏုပညာကို ၁၉၆၀ တစ္၀ိုက္တြင္ စတင္ျပဳလုပ္ခဲ့သည္။ အဲ့ဒီမွ တစ္ဆင့္အေနာက္ဥေရာပမွ အေရွ႕ဥေရာပသို႔ ပ်ံ႕ႏွံ႔လာခဲ့ ပါတယ္။ ၁၉၆၀ ပတ္၀န္းက်င္ေလာက္မွာပဲ ဂူထိုင္းအုပ္စုကလည္း ဂ်ပန္ႏိုင္ငံ၊ အာရွမွာ ပါေဖာင့္မန္႔ အႏုပညာကို စတင္လုပ္ေဆာင္ေနၿပီး ျဖစ္ပါတယ္။ ၁၉၆၂ မွာေတာ့ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံမွ ပါ့ေဖာင့္မက္ပြဲေတာ္ (performance festival) ကိုစတင္ က်င္းပျပဳလုပ္ခဲ့ပါတယ္။ ထိုမွတစ္ဆင့္ အာရွတိုင္းျပည္မ်ားကို တစ္စ တစ္စ ပ်ံ႕ႏွ႔ံသြားခဲ့တယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ၁၉၉၆ ခုႏွစ္မွာ အႏုပညာရွင္ “ပိုပို”က စတင္ျပဳလုပ္ခဲ့ၿပီး ၁၉၉၇-၂၀၀၀ ထိ ေအာင္ျမင့္၊ ထိန္လင္း၊ ၿငိမ္းခ်မ္းစု၊ ေအးကို ျပဳလုပ္လာၿပီး ပါေဖာင့္မန္႔အႏုပညာကို ပ်ံ႕ပြားေစ ခဲ့တယ္။ ၂၀၀၅ ခုႏွစ္မွာ ပါေဖာင့္မန္႔ပြဲေတာ္ (performance festival) ကို စတင္ျပဳလုပ္ႏိုင္ခဲ့တယ္။
ယခုအခ်ိန္မွာဆိုရင္ ႏိုင္ငံတကာပါေဖာင့္မန္႔ အႏုပညာရွင္မ်ားႏွင့္ ပူးေပါင္းကာ (Exchange program)ႏွင့္ (performance festival)မ်ား က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ ျပဳလုပ္ႏိုင္ခဲ့ၿပီး ျဖစ္ပါတယ္။”
ကိုေက်ာ္သူ
သတင္းအက်ဥ္းခ်ဳပ္ ...
ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားေတြ လႊတ္ေပးဖို႔ကိစၥကို အစိုးရ ထိပ္ပုိင္းအရာရွိႀကီးေတြက သူတို႔ၾကံဳႀကိဳက္သလို အစိုးရလုပ္ငန္းနဲ႔ တရားဝင္ ဆက္ႏြယ္တဲ့ ေနရာေတြမွာ မၾကာခဏ ထုတ္ေဖာ္ေျပာဆိုေနၾကပါတယ္။ တနည္းအားျဖင့္ ဒီလိုအျပဳအမူဟာ ေကာင္းတယ္လို႔ ဆိုႏိုင္ပါတယ္။ အာဏာကို ခြဲေဝက်င့္သံုးတဲ့သေဘာကို ေဖာ္ေဆာင္ေနၾကတာပါပဲ။
ဒါေပမယ့္ အေၾကာင္းအရာတခုအေပၚမွာ သူတို႔ေျပာဆိုပံု အမ်ဳိးမ်ဳိးအဖံုဖံု ျဖစ္ေနပါတယ္။ အရိပ္အႁမြက္ ျပလိုက္၊ တည့္တည့္ေျပာလိုက္၊ ရက္အတိအက် ေပးလိုက္၊ ခန္႔မွန္းေျခေျပာလိုက္နဲ႔ နည္းနည္းစီကြဲေနၾကလို႔ လူထုအေနနဲ႔ ဟုိဟာ ယံုရႏိုး၊ ဒီဟာလက္ခံရႏိုး ဇေဝဇဝါ ျဖစ္ရပါတယ္။ အစိုးရအေပၚ ျပည္သူေတြ ယံုၾကည္အားကိုး ေထာက္ခံေအာင္ အစိုးရကိုယ္တိုင္က အလုပ္နဲ႔ အျမဲသက္ေသျပေနရပါတယ္။ ဒါမွလည္း အစိုးရသက္တမ္း ၾကာရွည္ႏိုင္ပါတယ္။ လူထု အက်ဳိးမဲ့ေစတာမ်ဳိး၊ သံသယ ျဖစ္ေစတာမ်ဳိး၊ ၿငိဳျငင္တာမ်ဳိး မလုပ္တာ အေကာင္းဆံုးပါပဲ။
အစိုးရ အေျပာေတြအရ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတြကို လႊတ္ဖို႔ကေတာ့ က်ိန္းေသသေလာက္ ရွိပါၿပီ။ ဒီလိုေျပာဆိုေနတာေတြဟာ ျပည္သူေတြ အာသီသျပင္းျပင္းနဲ႔ ေတာင္းဆိုတဲ့ကိစၥအေပၚ အရွိန္ျပန္က်ေအာင္ ေခ်ာ့ေမာ့ေျဖာင့္ဖ်ေပးေနတယ္လို႔ ယူဆရင္လည္း ရႏိုင္သလို ႏိုင္ငံေရးအရ တခုခုကို ကစားေနတယ္လို႔လည္း အဓိပၸာယ္ေကာက္ခ်င္ ေကာက္လို႔ ရေနပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီ ၂ မ်ဳိးစလံုးကို ဦးတည္ၿပီး လုပ္ေဆာင္တာ မျဖစ္သင့္ပါဘူး။
ဒီမိုကေရစီ အစိုးရ ဆိုတာ မိုးေပၚက အလိုလိုက်လာတာ မဟုတ္ဘဲ ဒီမိုကေရစီသေဘာအရ လူထုက ေရြးခ်ယ္ တင္ေျမွာက္ၿပီး ႏုိင္ငံ့အေရးအရာေတြကို ဦးေဆာင္စီမံဖို႔ အမ်ားသေဘာတူ ထားရွိတဲ့အဖြဲ႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ဥပမာတခုနဲ႔ ႏိႈင္းယွဥ္ရရင္ ပြင့္လင္းတဲ့၊ တာဝန္ခံတတ္တဲ့၊ ရိုးသားေျဖာင့္မတ္ၿပီး အားကိုးရတဲ့၊ အခေၾကးေငြယူၿပီး လုပ္ေနတဲ့ ကားဒရိုင္ဘာနဲ႔ တူပါတယ္။
ဒီကားဒရိုင္ဘာဟာ ကားပိုင္ရွင္ရဲ႕ ဆႏၵအတိုင္း ညႊန္ၾကားရာကို ေဘးကင္းစြာနဲ႔ ပို႔ေဆာင္ေပးဖို႔သာ တာဝန္ရွိၿပီး ကားပိုင္ရွင္ကို ဘယ္သြား၊ ဘာလုပ္ ညႊန္ၾကားလို႔ မရပါဘူး။ အစိုးရဆိုတာလည္း ဒီသေဘာအတိုင္းသာ ျဖစ္ေနရပါမယ္။ ႏိုင္ငံ့အေရးအရာကိစၥေတြကို ျပည္သူေတြရဲ႕ ဆႏၵအတိုင္းသာ ရိုးသားေျဖာင့္မတ္စြာ ထိေရာက္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ေပးဖို႔ကလြဲလို႔ အျခားဘာမွ မလုပ္အပ္ပါဘူး။
ျမန္မာျပည္သူေတြဟာ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတြကို ႏိုင္ငံေတာ္သမၼတရဲ႕ လႊတ္ၿငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္အမိန္႔နဲ႔ လြတ္ေျမာက္ေစခ်င္တဲ့ဆႏၵ ရွိၾကပါတယ္။ ျပည္သူ႔ဆႏၵျဖစ္လို႔ ဒါဟာ ႏိုင္ငံ့အေရးအရာကိစၥတခု ျဖစ္လာရပါၿပီ။
အက်ဥ္းသားေတြကို လႊတ္ၿငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္ ျပဳဖို႔ ႏိုင္ငံေတာ္သမၼတထံမွာ လုပ္ပိုင္ခြင့္ရွိတယ္လို႔ ၂ဝဝ၈ အေျခခံဥပေဒမွာ အတိအလင္းျပဌာန္းထားဟာ အင္မတန္ ေကာင္းမြန္လွပါတယ္။ သမၼတကလည္း ဒီလုပ္ပိုင္ခြင့္ကို အသံုးခ်ၿပီး လႊတ္ေပးမယ္လို႔ ေျပာဆိုထားတာကလည္း ဘဝင္က်စရာပါ။
ခုတေလာ ၾကားေနရတဲ့ သတင္းေတြထဲမွာ အတိက်ဆံုးက ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားေတြကို ၂ဝ၁၂ ခုႏွစ္ လြတ္လပ္ေရးေန႔နဲ႔ ျပည္ေထာင္စုေန႔ အသီးသီးမွာ ၂ သုတ္ခြဲၿပီး လႊတ္ေပးမယ္ ဆိုတဲ့သတင္းပါ။ ဒီသတင္းေၾကာင့္ ျပည္သူေတြ ဝမ္းသာအားရျဖစ္ၾကပါတယ္။ အစိုးရအေပၚလည္း ပိုၿပီး အေကာင္းျမင္လာ ပါတယ္။ အမွန္တကယ္သာ ျဖစ္လိုက္ရင္ အေကာင္းျမင္တာအျပင္ အျပဳသေဘာနဲ႔ ပိုမို ယိုင္းပင္း ပူးေပါင္းလာႏိုင္မယ့္ ေကာင္းက်ဳိးေတြပါ ျဖစ္ေပၚလာႏိုင္ပါတယ္။
အက်ဥ္းသားေတြကို လႊတ္ၿငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္ ျပဳတာဟာ သမၼတကေန ျပည္သူ တဦးခ်င္းရဲ႕ဆႏၵအေပၚ အေလးအနက္ထားၿပီး တုန္႔ျပန္မႈလို႔ ဆိုႏိုင္ပါတယ္။ ဒါဟာ တရားဥပေဒ စိုးမိုးမႈနဲ႔လည္း ဆိုင္သလို သမၼတရဲ႕ ျဖဴစင္တဲ့ ေစတနာ၊ ကိုယ္ခ်င္းစာ ငဲ့ညွာမႈ၊ အေျမာ္အျမင္ႀကီးမႈတို႔နဲ႔လည္း သက္ဆိုင္ပါတယ္။ ႏိုင္ငံသမၼတ ျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ ဒီလို စိတ္ထားနဲ႔ အမူအက်င့္ဟာ အခ်ိန္တိုင္းမွာ အျမဲရွိေနရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ လူတိုင္းက သမၼတကို ၾကည့္ၿပီး စံနမူနာယူႏိုင္ေအာင္ အခ်ိန္တိုင္းမွာ ျပသေနရမွာလည္း ျဖစ္ပါတယ္။
ဘယ္သူမွ ေစတနာတရား ျဖဴစင္မႈကို အခ်ိန္ အကန္႔အသတ္နဲ႔ ေဖာ္ထုတ္တာမ်ဳိး ဘယ္သူမွ မလုပ္ၾကပါဘူး။ ကိုယ္ခ်င္းစာတရား ဆိုတာကလည္း ေန႔ေရႊ႕ညေရႊ႕ လုပ္ေကာင္းတာမ်ဳိး မဟုတ္ပါဘူး။ အဲဒီလိုပဲ အေျမာ္အျမင္ စြမ္းပကားကို လိုအပ္မွ ထုတ္သံုး မလုိရင္ သိမ္းထား ဆိုတာလည္း မျဖစ္သင့္ပါဘူး။ ဒီ ၃ ခ်က္ကို အျမဲ ထာဝစဥ္ ထားရွိ က်င့္သံုးေနရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။
ဒီအတြက္ေၾကာင့္ အက်ဥ္းသားေတြကို လႊတ္ၿငိမ္းခ်မ္းဟာခြင့္ေပးျခင္းဟာ ႏိုင္ငံရဲ႕ ေန႔ႀကီးရက္ႀကီးေရာက္မွ ထုတ္ေဖာ္ျပသရတာမ်ဳိး မျဖစ္သင့္ပါဘူး။ ႏိုင္ငံတကာ ဧည့္သည္ေတြ ေရာက္လာခါနီးမွ၊ ႏိုင္ငံတကာ ခရီးကို စတင္ခါနီးမွ၊ ႏိုင္ငံေရး ခ်ိန္ခြင္လွ်ာ ညိွလိုတဲ့အခါမွ စတဲ့ ႏိုင္ငံေရး ကစားကြက္အေနနဲ႔လည္း အသံုးမခ်သင့္ပါဘူး။
ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတြကို လႊတ္စရာရွိရင္ ဘာမွ ေနာက္ဆံတင္းမထားဘဲ ေန႔ႀကီးအခါႀကီးေတြလည္း ေရြးေနစရာ မလိုဘဲ အျမန္ဆံုးသာ လႊတ္ေပးလိုက္ေစခ်င္ပါတယ္။ ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံျဖစ္လို႔လည္း ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားေတြ ရွိေနျခင္းကိုက အႏုတ္လကၡဏာ ေဆာင္ေနပါတယ္။ ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားေတြအဖို႔ တရက္ တနာရီ ေစာၿပီး လြတ္ေျမာက္လာသမွ် တရက္ တနာရီ ပိုမို စိတ္ခ်မ္းသာမယ့္အေရးကိုပါ ထည့္တြက္ ငဲ့ညွာေပးရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ အစိုးရအေနန႔ဲ အခ်ိန္ေစာၿပီး နာမည္ေကာင္းလည္းရ အလုပ္လည္း ပိုမို ျမန္ဆန္ တြင္က်ယ္လာႏိုင္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။
လြင္ေအာင္စိုး
၂၆-၁၂-၂ဝ၁၁
သတင္းအက်ဥ္းခ်ဳပ္ ...
အေပၚမွ ျမန္မာျပည္ေျမပံုေလးကိုႏွိပ္ၿပီး တိုင္းနွင့္ျပည္နယ္မ်ား၏ တည္ေနရာမ်ားထည့္ၿပီး Flash gameေလးကို ကစားၾကည့္ႏိုင္ပါတယ္.ထည့္လို႕မွန္သြားရင္ တို္င္းရင္းသားေသြးစည္းညီညြတ္ေရး သီခ်င္း ထြက္ေပၚလာၿပီး နားေထာင္ႏိုင္ပါတယ္.ျပန္ပိတ္ခ်င္ရင္ ကြန္ျပဴတာရဲ႕ကီးဘုတ္က ESC ကီးေလးကိုႏွိပ္လိုက္ပါ။
သတင္းအက်ဥ္းခ်ဳပ္ ...
ဒီဇင္ဘာလ ၂၆ ရက္ေန႕တြင္ ျမန္မာႏိုင္ငံသို႕ ေရာက္ရွိလာေသာ ဂ်ပန္ ႏိုင္ငံျခားေရး၀န္ၾကီး ကိုအီခ်ီယိုဂမ္ဘာ( Koichio Gamba) သည္ ျမန္မာ႕ဒီမိုကေရစီ ေခါင္းေဆာင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္အား သြားေရာက္ေတြ႕ဆံုခဲ႕ပါတယ္..
အခုလို ဂ်ပန္ႏိုင္ငံမွ ႏိုင္ငံျခားေရး၀န္ႀကီးအဆင့္ လာေရာက္ေတြ႕ဆံုေဆြးေႏြးတာဟာ ၉ႏွစ္အတြင္းမွာ ပထမဦးဆံုးလာေရာက္ျခင္းျဖစ္ပါတယ္..
ျမန္မာ႕ဒီမိုကေရစီ ေခါင္းေဆာင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္မွ ဂ်ပန္ႏုိင္ငံကဖြံ႕ၿဖိဳးမႈ ဆိုင္ရာ အကူအညီ(ODA)လူသားျခင္းစာနာမႈနဲ႔ ပတ္သတ္လို႔အကူအညီေပးတဲ့အခါမွာတိုင္းရင္းသားေဒသေတြမွာလည္း တန္းတူညီတူညီညီမွ်မွ်ေပးဖို႔ အေရးႀကီးတယ္ဆိုတာကိုေျပာသြားပါတယ္..
သတင္းအက်ဥ္းခ်ဳပ္ ...
http://www.kaungkin.com/ မွကူးယူတင္ျပပါသည္။
တေလာက သန္းဂ်ီးမေတြ အေၾကာင္း ေရးလိုက္ေတာ့ တခ်ိဳ႕လည္း သေဘာေတြ႔ၾက တခ်ိဳ႕ကလည္း ပူပန္ၾက အသံမ်ိဳးစံု ၾကားခဲ့ရပါတယ္။ ဒီတခါေတာ့ တမ်ိဳးေျပာင္ၿပီး “ပိုး” ေတြအေၾကာင္းေရးမယ္ စိတ္ကူးမိပါတယ္။ ပိုး က ရိုးရိုးပိုးမ်ိဳး မဟုတ္ပါဘူး ဂီတပိုး၊ အနုပညာပိုးမ်ား အေၾကာင္းပါ။ သန္းဂ်ီးမ ေတြကို ေရေႏြးေတြႀကိဳထားတဲ့ ဒယ္အိုးထဲထည့္လိုက္ေတာ့ အားလံုးၾကြကုန္ေပမယ့္ ဒီအနုပညာပိုးက ေရေႏြးအိုးထဲ ထည့္လည္း မေသ၊ လွ်ပ္စစ္နဲ႔ တို႔လို႔လည္း မေသ၊ အင္မတန္ ခ်ိဳးရ ႏွိမ္ရခက္တတ္ပါတယ္။
၁၉၉၈ ေန ၂၀၀၄ ႏွစ္ကုန္ပိုင္းထိ အင္စိန္ေထာင္၊ မန္းေထာင္နဲ႔ ေျမာင္းျမေေထာင္ သံုးေထာင္ကို ဂႏၶာရီလွည့္လည္ စံျမန္းစဥ္ ကာလ ေျခာက္ႏွစ္ခြဲ အတြင္း ေထာင္အာဏာပိုင္နဲ႔ အရွင္းရဆံုးအမွဳဟာ ေထာင္တြင္း သီခ်င္းေအာ္ဆိုမွဳ အမ်ားဆံုးပါ။ တခါကဆို စိတ္နဲ႔ ေရးၿပီးစ သီခ်င္းအသစ္တပုဒ္ကို ထ အသံစမ္း ဆိုၾကည့္ေတာ့ေထာင္ ၀န္ထမ္းေတြ နံပတ္တုတ္ေတြ တိုက္ထဲကို အလန္႔တၾကားေျပး၀င္လာ ၾကပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ သီခ်င္းဆိုတာ ဆိုလည္းသိေရာ ဆဲလိုက္ဆိုလိုက္တာ မိုးမႊန္သြားေတာ့တာပါပဲဗ်ာ။ သူတို႔ အဆိုအရ ကြ်န္တာ့္သီခ်င္းဆိုသံဟာ ေခြးေဟာင္သံထက္ကို ဆိုးတယ္လို႔ဆိုပါတယ္။ အဲဒီေလာက္ထိ ပါရမီ ထူးျခားပါတယ္။ အဲဒီၾကားထဲက ကိုထိန္လင္းက စိတ္ကူးလြဲေနတာ ပန္းခ်ီဆြဲရမွာ မဟုတ္ဘူးဗ် သီခ်င္းဆိုရမွာလို႔ တခါတေလ ကာရာအိုေကမွာ တစံုတေယာက္ ေျပာလာရင္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္လက္ထဲက မိုက္ကရိုဖုန္းဟာ ဆြဲၿပီး လုမယူခဲ့ရင္ တျခားလူရဘို႔ မျမင္ေတာ႕ပါဘူး။ အဲေလာက္ ရူးပါတယ္။
ရွူးတဲ့ အထဲမွာေတာ့ ကာလတခုမွာ လူကက္ဆတ္ ျဖစ္သြားတဲ့အထိပါ။ အဲဒီကာလက စီဒီေတြ မေပၚေသးတဲ့ ကတ္ဆတ္ေခတ္ ျဖစ္တာမို႔ လူကတ္ဆတ္ ျဖစ္သြားရတာပါ။ ခုလို စီဒီေခတ္၊ အိုင္ေပါ့ ေခတ္ဆိုရင္ေတာ့ လူစီဒီ၊ လူအိုင္ေပါ့တို႔ ဘာတို႔ ျဖစ္သြားနိုင္ပါတယ္။ လူကတ္ဆက္က ဘယ္တုန္းက ျဖစ္ခဲ့ဘူးျပန္တာတုန္းဟု ေမးေသာ္ ၁၉၉၁ စက္တင္ဘာ ေနာက္ပိုင္း ကေန ၁၉၉၂ မိုးလယ္ပိုင္း အတြင္း ကခ်င္ျပည္နယ္ ပါေဂ်ာင္ေဒသ ABSDF (NB) ထပ္ဖြဲ႔၏ အက်ဥ္းသား ဘ၀ကဟု တိတိက်က် ေျပာမွျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။
အဲဒီလိုေျပာရတဲ့ အေၾကာင္းကေတာ့ ေတာင္ပိုင္း ထိုင္းနယ္စပ္မွာ ABSDF တပ္ဖြဲ႔ဟာ ေတာ္လွန္ေရး တပ္ဖဲြဲ႔တခုအျဖစ္ ဆက္လက္ ရပ္တည္ေနျပန္ပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ မဆီမဆိုင္ အလကားေနရင္း မတ္တတ္က တခ်ိဳ႕က ဒီတပ္ဖြဲ႔က ရဲေဘာ္ေတြကို ဒီျပသနာေတြနဲ႔ ဆက္စပ္ပတ္သတ္ ေနသေယာင္ ထင္ေယာင္ထင္မွား မျဖစ္ရဘို႔ တိတိက်က် ႀကိဳေျပာထားရျခင္း ျဖစ္ပါသဗ်။ ျပသနာက ေတာင္ပိုင္းတပ္ဖြဲ႔ ဦးေဆာင္သူ ေတြထဲမွာက ကိုမ်ိဳး၀င္း နာမည္တူက ရွိေနေတာ့ အလကားေနရင္း ကိုမ်ိဳး၀င္း အိပ္ယာေအာက္ ေရ၀ပ္တဲ့ကိန္း ၀င္နိုင္တာ ျမင္ေယာင္မိလို႔ပါ။
ကြ်န္ေတာ္အေနနဲ႔ ဒီအေၾကာင္းအရာကို ေရးသားဘို႔ လက္တြန္႔တဲ့အထဲမွာ အဓိက အခ်က္တခုကေတာ့ ႏွစ္ေပါင္း (၂၀) ေက်ာ္လာတဲ့ ေက်ာင္းသား ေတာ္လွန္ေရးသမိုင္း အလံေတာ္ကို မည္သုိ႔ပင္ျဖစ္ေစ ခ်စ္ေနဦးမည္ ဆိုတဲ့ စာသားလို ဒုကၡအေပါင္း ခါးစည္းခံၿပီး စြဲစြဲၿမဲၿမဲ လုပ္ေနတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြလည္း ရွိေနေသးတယ္ ဆိုတာကိုလည္း သိေနတဲ့အခါ အေတာ္ လက္တြန္႔မိတယ္ဆိုတာ ရိုးသားစြာ၀န္ခံပါတယ္။
ျပည္ပကို ထြက္ခြင့္ စၿပီးရေတာ့ ခ်င္းမိုင္ကို ပန္းခ်ီျပပြဲ ကိစၥနဲ႔ လာတဲ့အခ်ိန္မွာ လက္ရွိ ေအဘီေခါင္းေဆာင္ (ကုိ)သံခဲက သမီးေလးနဲ႔အတူ ဆိုင္ကယ္ေလးနဲ႔ လယဥ္ကြင္းမွာလာ ႀကိဳသဗ်။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေတာစခိုကာစက အိႏၵိယ ေလခြန္းစခန္းမွာ ကြ်န္ေတာ့္အႏြံအတာ အမ်ားႀကီး သည္းခံနားလည္မွဳ ေပးခဲ့တဲ့သူငယ္ခ်င္း ျဖစ္လို႔ပါ။ ပန္းခ်ီျပပြဲ ဖြင့္ပြဲအၿပီး ေနာက္တရက္မွာေတာ့ သံခဲက မင္းကို ဒီေန႔ စပါယ္ရွယ္ဒင္နာ ေကြ်းမယ္ဆိုၿပီး လာေခၚပါတယ္။ သိတဲ့အတိုင္း လက္ရွိ ေအဘီဥကၠ႒ တဦးက တည္ခင္းမယ့္ ညစာဆိုေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလး စိတ္၀င္စားၿပီး သူ႔ဆိုင္ကယ္ေလး ေနာက္ကေန လိုက္သြားပါတယ္။ လမ္းမွာ စမူဆာတို႔၊ နံျပားတို႔၊ ဒန္ေပါက္တို႔ရတဲ့ ကုလားဆိုင္တဆိုင္ကို ၀င္ျပီး ပဲဟင္းနဲ႔ ၾကက္သားဟင္း (၂) ထုပ္ ၀င္၀ယ္သဗ်။ ၿပီးတဲ့အခါက်ေတာ့ သူတို႔မိသားစု ငွါးထားတဲ့ အခန္းေလးကို သြားၾကပါတယ္။
သူတို႔မိသားစု သံုးေယာက္ေနတဲ့ အခန္းေလးထဲ ေရာက္ေတာ့ မဒမ္သံခဲက ကြန္ေတာ့္အတြက္ အထူးစီမံထားတဲ့ ဟင္း တခြက္နဲ႔ ေစာင့္ေနပါတယ္။ တျခား ဟုတ္ပါရိုးလားဗ်ာ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အိႏၵိယမွာ ေနခဲ့စဥ္က ေရႊလွံဗိုလ္လို႔ နာမည္ႀကီးတဲ့ ကုလားေအာ္ျငဳပ္သီးကို ငပိနဲ႔ ေထာင္းထားသဗ်။ ေျပာစရာတခု ရွိတာကေတာ့ မဒမ္သံခဲ (ကြ်န္ေတာ္တို႔အေခၚ ေဒၚလွိဳင္ (ေခၚ) မခင္ေဆြလွိဳင္) ဟာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေျမာက္ပိုင္းျပသနာေတြျဖစ္တဲ့ ပါေဂ်ာင္ရဲ႕ တထိတ္ထိတ္ တလန္႔လန္႔နဲ႔ ျဖစ္ပ်က္သြားတဲ့ အနိဌာရံု ျမင္ကြင္း အားလံုးကို ျမင္ေတြ႔ခဲ့ရတဲ့ မ်က္ျမင္ တဦးလည္း ျဖစ္ပါသဗ်။ ဒီလိုနဲ႔သံုးဦးသား ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္ေတြ ေျပာရင္း မ်က္ရည္ၿဖိဳင္ျဖိဳင္ က်ရပါတယ္။ (ေရႊလွံဗိုလ္ ၿငိဳပ္သီး ေၾကာင့္ပါ။ ဒီျငဳပ္သီးက စားတဲ့သူတိုင္း မ်က္ရည္က်ေအာင္ စပ္ပါတယ္။)
ထမင္းစားၿပီးေတာ့ စကားေျပာၾကရင္း ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္တို႔ေတြ ေထာက္လွမ္းေရးအျဖစ္ စြပ္စြဲခံခဲ့ရၿပီး က်ဆံုးခဲ့ရတာနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး လက္ရွိေတာင္ပိုင္း ABSDF ကေန အဲဒီ ကိစၥမွာ က်ဆံုးသြားတဲ့ ေက်ာင္းသား ရဲေဘာ္ေတြဟာ ေတာ္လွန္ေရးသမား ေက်ာင္းသား ရဲေဘာ္ေတြသာ ျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း ေၾကညာခ်က္ထုတ္ေပးဘို႔ သင့္၊ မသင့္ကိစၥ စကားေျပာမိၾကပါတယ္။ ဒီေတာ့ သူက ခပ္ရွင္းရွင္းပဲ ဒီလိုေျပာပါတယ္။
"သူငယ္ခ်င္း မင္းစဥ္းစားၾကည့္ ဒီကိစၥ ျဖစ္ေနခ်ိန္ ငါက အေနာက္ပိုင္း (အိနၵိယ) ဘက္မွာပဲ ရွိေသးတာ၊ မ်က္စိနဲ႔ တပ္အပ္ျမင္ခဲ႔တာလည္း မဟုတ္ဘူး။ ၿပီးေတာ့ ဒီကိစၥမွာ တိုက္ရိုက္ပါ၀င္ခဲ့တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြ သက္ရွိထင္ရွား ရွိေနပါရက္နဲ႔ ဘာသေဘာထားမွ မေပးဘဲ ေရငံုေနၾကတာကို ငါက သေဘာထားထုတ္ေပးဘို႔ ဘာမွ မလိုဘူးထင္တယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။"
သူေျပာတာ အမွန္ပါပဲ။ အမွန္ကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ မေသဘဲ က်န္ေနသူေတြ လုပ္ရမယ့္ အလုပ္ပါ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေတြရဲ႕ အားနည္းခ်က္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေတြရ႕ဲ တာ၀န္ပ်က္ကြက္မွဳ သက္သက္ျဖစ္ပါတယ္။
ၿပီးေတာ့ ဆက္ေျပာတာက "ငါတုိ႔က အခုလက္ရွိ ရွိေနတဲ့ အေျခအေနကို ထိမ္းထားနိုင္ဘို႔ကို မနည္းရုန္းကန္ ေနရတာ။ အျပင္ေရာက္ေနတဲ့ ကိုယ့္ျမန္မာေတြ ကူညီေနလို႔ ဒီေလာက္ထိ ရပ္တည္ေနနိုင္တာ။" ဒါလည္းအမွန္ပါ။ ေလာေလာဆယ္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ သံုးေယာက္ ထမင္းစားေနရတာကိုက သူတို႔မိသားစု အိပ္ခန္းထဲမွာ စားေနရတာပါ။ အိပ္ခန္း၊ မီးဖိုေခ်ာင္နဲ႔ ထမင္းစားခန္းကို ေပါင္းထားတဲ့ သရီး အင္န္ ၀မ္း အခန္းေလးကို ၾကည့္ၿပီး လက္ရွိ ေအဘီအတြက္ စခန္းျပင္ထြက္ျပီး လွဳပ္ရွားေနတဲ့ ေခါင္းေဆာင္တဦးေတာင္ ခုလို ၾကပ္ၾကပ္တည္းတည္း ခ်ိဳ႕ခ်ိဳ႕တဲ႔တဲ႔ ေနရရင္ အထဲမွာ ရုန္းေနရတဲ့ ရဲေဘာ္ေတြချမာ ဘယ္ေလာက္ ခက္ခဲၾကမလဲဆိုတာကို ခန္႔မွန္းမိၿပီး စာနာမိပါတယ္။ ဒီလို အၾကပ္တည္းၾကား ခရီးဆက္ေနတဲ့ သူတို႔စိတ္ဓါတ္ကိုလည္း ေလးစားမိသြားပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အခုေရးသားမယ့္ လူကတ္ဆက္ အျဖစ္အပ်က္မ်ားမွာ လက္ရွိ ABSDF တပ္ဖြဲ႔မွာ တာ၀န္ မရွိပါေၾကာင္း ႀကိဳတင္ ေျပာထားရပါတယ္။
ရိုးရိုးသားသား ေျပာရရင္ ခုလို ၾကိဳတင္ ရွင္းလင္းထားရတာကလည္း သတင္းေတြထဲမွာ အၿမဲ ပါပါလာတတ္တဲ့ ရဲေဘာ္သံခဲဆိုတဲ့ ဒီပုဂၢိဳလ္ကို နည္းနည္းလန္႔တာလည္း ပါပါတယ္။ မလန္႔လို႔လည္း မရဘူးဗ်။ ကြ်န္ေတာ္ရဲ႕ ငယ္က်ိဳး ငယ္နာအားလံုးကို ဒီငတိက သိထားတာ။ မေတာ္ အိႏၵိယစခန္းမွာ ေနခဲ့တုန္းက ကြ်န္ေတာ္ေၾကာင္ခဲ့တဲ့ ကသည္းမေတြထဲက တေယာက္ေယာက္နာမည္ကို မွားရိုက္သလိုနဲ႔ အြန္လိုင္းကေန ကြ်န္ေတာ့္မိန္းမ ေမးလ္ထဲ ရိုက္ထည့္လိုက္တာမ်ိဳးေပါ့ဗ်ာ။ ေဆာရီး တလံုးထဲနဲ႔တင္ ကြ်န္ေတာ့္ စပြန္ဆာ ေပ်ာက္သြားနိုင္တဲ့ အကြက္ေလးေတြက ရွိေနေတာ့ ႀကိဳခင္းရ က်င္းရ တင္ရ ေျမာက္ရ တာေလးေတြေတာ့ ရွိတာေပါ့ဗ်ာ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ လူျပက္ေတြ ျပက္လံုးျပက္တာေတာင္မွ မျပက္ခင္မွာ ရပ္ရြာ အေျခအေနၾကည့္ၿပီး ပဏာမ အမွဳနဲ႔ ဂါရ၀ျပဳပါသည္ ဆိုတာေလးေတြက လုပ္ရေသးတာကိုး။ နို႔မဟုတ္ရင္ ပြဲခင္းထဲ ဖါးခုန္၀င္လာတာကေန က်ားခုန္၀င္လာတယ္ ျဖစ္လို႔ ေျပးေပါက္ေတြ မွားခဲ့ရဘူးတဲ့ ကိုယ္ေတြ႔ေတြက ရွိခဲ့တာကိုး။
ေနာက္ျပႆနာတခုကေတာ့ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ နာမည္တူ ျပႆနာပါ။ ခက္တာက ၂ ေယာက္စလံုးက ေအဘီ ဥကၠ႒ ေတြခ်ည္းျဖစ္ေနတာပါ။ ခုေလာေလာဆယ္ အေမရိကားမွာ ရွိေနတဲ့ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္က ေတာင္ပိုင္းက ဥကၠ႒ေဟာင္းျဖစ္ၿပီး ကြ်န္ေတာ္တို႔ေရွ႕က ၁၉၇၄ မ်ိဳးဆက္က ျဖစ္ျပီး ကြ်န္ေတာ္တို႔ထက္ အရင္ ေထာင္ပံုစံထမင္းကို စားခဲ့သူပါ။
ဒီေလာက္ နိဒါန္းပ်ိဳးၿပီးၿပီ ဆိုရင္ျဖင့္ ကြ်န္ေတာ့္ လူကက္ဆက္ဖက္ကို လွည့္လို႔ရၿပီ ထင္တယ္ဗ်ာ။ ေျပာမယ့္သာ ေျပာရတာ အြန္လိုင္းမွာ စာေရးရတာလည္း မလြယ္ဘူးဗ်။ အမ်ားေျပာၾကသလိုအင္မတန္ ၀ဋ္ေၾကြးမကင္းတဲ့ လူေတြ လုပ္တဲ့အလုပ္ဗ်။ ေရးတဲ့စာမူက စာရိုက္လို႔ မၿပီးေသးခင္ ကြန္မင့္က ေအာက္က အရင္တက္လာတဲ့ ေခတ္ႀကီးကိုး။
ကြ်န္ေတာ္တို႔ ပါေဂ်ာင္မွာ ျဖစ္ပြါးခဲ့တဲ့ သန္းဂ်ီးမ အေတြ႔အႀကံဳကို ဖတ္ျပီးၾကတဲ့ ေနာက္မွာ အမ်ိဳးမ်ိဳး တုန္႔ျပန္လာတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ကိုလည္း ဒီျပသနာကို ဘယ္သူေတြ က်ဴးလြန္တယ္။ ဘယ္သူေတြ ဘယ္ပံု ေသဆံုးခဲ့ရတယ္။ ဘယ္သူေတြ အသက္မေသပဲ က်န္ေနတယ္ … စသည္ျဖင့္ေပါ့ဗ်ာ။ ေျပာရရင္ ကြ်န္ေတာ္နဲ႔အတူ ထြက္ေျပးလာၾကတဲ့ ရဲေဘာ္ (၅၀) လံုး ျပည္တြင္းမွာ အသက္ရွိထင္ရွား ရွိေနၾကသလို တိက်တဲ့ စာရင္းဇယားနဲ႔ ထုတ္ဘို႔ကိုလည္း လုပ္ေနၾကတယ္ဆိုတာ ၾကားရပါတယ္။
ေနာက္တကယ္ႀကံဳခဲ့ရတဲ့ ရဲေဘာ္ေတြရဲ႕ ေျပာၾကားခ်က္ေတြက တဆင့္ အခ်က္အလက္ေတြကို ေဖ့ဘြတ္ စာမ်က္ႏွာေပၚ တက္လာတာလည္း ေတြ႔ေနရတာမို႔ အခ်က္အလက္ေတြ သိခ်င္ရင္ေတာ့ အဲဒီ စာမ်က္ႏွာေတြကိုပဲ ညြန္းဆိုရပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ အဓိက ေရးခ်င္တာက အဲဒီ ကာလဆိုးႀကီးမွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဘယ္လိုခံစားရသလဲ၊ ဘယ္လို အသက္ရွင္ေအာင္ ေမြးခဲ့ၾကသလဲ၊ ဘယ္လို အမွားေတြ ရွိခဲ့သလဲဆိုတဲ့ အခ်က္ေတြကိုပါ။
ဒီလိုဗ် ဒီျပသနာေတြ မျဖစ္ခင္က ABSDF(NB) အဖြဲ႔ရဲ႕ ဥကၠ႒က ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ပါ။ ဥကၠ႒ အပါအ၀င္ ဗဟိုေကာ္မတီ၀င္ အားလံုးလိုလိုကို ေထာက္လွမ္းေရးေတြ ဆိုျပီး ဖန္းဆီးခဲ့တဲ့ အဖြဲ႔မွာ ဥကၠ႒ လုပ္ခဲ႔သူက ကိုေအာင္နိုင္။ အတြင္းေရးမွဳးက ကိုမ်ိဳး၀င္း ပါ။ စစ္ေရးတာ၀န္ခံက ကိုသံေခ်ာင္း ပါ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို ဖမ္းဆီးႏွိပ္စက္ စစ္ေဆးတဲ့ ကိစၥေတြကိုေတာ့ ေက်ာင္းသားတပ္ ေထာက္လွမ္းေရးတပ္ဖဲြ႔က ေဆာင္ရြက္ၿပီး ကိုမ်ိဳး၀င္းက ဦးစီးသဗ်။
အဲဒီကာလမွာေတာ့ ေထာက္လွမ္းေရးတပ္ဖြဲ႔ဟာ ထင္တိုင္းႀကဲခြင့္ ရွိပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကိုလည္း အခ်ိန္မေရြး ေထာင္ကေန ေခၚထုတ္ၿပီး အခ်က္အလက္ လိုခ်င္သည္ျဖစ္ေစ မလိုခ်င္သည္ျဖစ္ေစ ေခၚယူၿပီး ၾကိဳက္တဲ့နည္းနဲ႔ စစ္ေဆးလို႔ရပါတယ္။ ညွင္းပန္းနည္း မ်ိဳးစံုကိုလည္း တီထြင္ခြင့္ ရွိပါတယ္။ ဒီလိုေျပာရတာကေတာ့ တႀကိမ္မွာ ကြ်န္ေတာ့္ကိုေခၚၿပီး ပါးစပ္ထဲကို ၀ါယာၾကိဳး ၂ ပင္ ပူးထည့္ပါတယ္။ ၿပီးပါးစပ္ကို တိတ္နဲ႔ ပိတ္လိုက္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ၀ါယာစကို လက္နဲ႔ လွည့္ေခၚရတဲ့ တယ္လီဖုန္းနဲ႔ဆက္ျပီး လွ်ပ္စစ္ဓါတ္ ထြက္လာတဲ့အထိ လွည့္ၿပီး ညွင္းဆဲပါေတာ့တယ္။ အမွန္ေတာ့ စမ္းသပ္တာပါ။ အဲဒီကထြက္လာတဲ့ လွ်ပ္စစ္ဓါတ္ေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ့္ ေခါင္းတ၀ိုက္မွာ လွ်ပ္စစ္စီးေနတာကို မ်က္လံုးမိွတ္ ေအာ္ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အာရံုမွာ ျမင္ေနရတဲ့ အထိပါပဲ။ စစ္ေနတဲ့ ခ်ာတိတ္ေတြက ကြ်န္ေတာ့္ကိုၾကည့္ၿပီး တခြီးခြီး သေဘာက် ရယ္ပါတယ္။ အေၾကာင္းကေတာ့ ကြ်န္ေတာ့ မ်က္ႏွာဟာ လ်ပ္စစ္ စီးဆင္းမွဳေၾကာင့္ တြန္႔လိမ္ရွံဳ႕တြ ေနတဲ့ၾကားက ၾကြက္သားေတြ တဆတ္ဆတ္ ျဖစ္သြားပံုဟာ ေတာ္တာ္ ရယ္စရာ ေကာင္းေနပံု ရပါတယ္။ အဲဒါကိုပဲ ထပ္ခါထပ္ခါ လုပ္ၿပီး တခြိခြိ ျဖစ္ေနပါတယ္။
ေနာက္ေတာ့ သူတို႔ရဲ႕ ရွာေဖြေတြ႔ရွိခ်က္ကို ဥကၠ႒ကို ေခၚၿပီး ျပလိုက္ပါေသးတယ္။ ၾကည့္ၾကည့္ နည္းနည္းေလး လွည့္ရင္ နည္းနည္းေလး ရြဲ႕တယ္ မ်ားမ်ားလွည့္ရင္ မ်ားမ်ားရြဲ႕တယ္ စသည္ျဖင့္ ေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒီခ်ိန္က ကြ်န္ေတာ့္ကို ႏွိပ္စက္ေနတဲ့ထဲက ဖိုးေနွာင္းဆိုတဲ့ ေကာင္ေလးဆိုတာကလည္း (၁၈) ႏွစ္ေလာက္ ရွိပါဦးမယ္ဗ်ာ။ တခါက်ေတာ့လည္း ကြ်န္ေတာ့္ကို ထင္တိုင္း လွိွမ့္ရိုက္ေနရာက သူတုိ႔ တစ္ခ်က္ရိုက္ရင္ ကြ်န္ေတာ္က ဒူေ၀ေ၀လို႔ ေအာ္ ေပးရမယ္လို႔ ေျပာလာျပန္သဗ်။ အဲဒီေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္လိုေကာင္မွာလည္း ေပါေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႔ ဒူေ၀ေ၀ ရတာေပါ့ဗ်ာ။ ေနာက္ေတာ့ နာလြန္းမက နာေတာ့လည္း ဒူေ၀ေ၀ တင္မက ဒူေ၀းေ၀းေ၀းေ၀း ထိကြန္႔ရတဲ့ အထိ ေပါ့ဗ်ာ။
အဲလို ေထာက္လွမ္းေရး ႏွိပ္စက္ခ်ိန္ကလြဲလို႔ က်န္တဲ့ အခ်ိန္ေတြကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေတြဟာ အက်ဥ္းေထာင္ တာ၀န္က်တဲ့ အဖြဲ႔ရဲ႕ လက္ထဲမွာပဲ ေနရသဗ်။ အဲဒီ ေထာင္ကုန္း တာ၀န္ခံဆိုတဲ့ အဖြဲ႔ကလည္း သူတို႔ ေခါင္းေဆာင္ပိုင္းနဲ႔ ေထာက္လွမ္းေရးအဖြဲ႔က အယံုၾကည္ရဆံုးထဲမွာမွ လက္ရဲဇက္ရဲ နာမည္ရသူေတြကို တပ္ဖဲြဲ႔ ဖြဲ႔ေပးထားတာမို႔ ေထာင္လံုၿခံဳေရးအဖြဲ႔က ဒုတိယ တန္ခိုးထြားဆုံးေပါ့ဗ်ာ။
အဲဒီလံုၿခံဳေရးလက္မွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔အသက္ကို ၀ကြက္ အပ္ထားရတာမို႔ သူတို႔ျပဳသလို ႏုရပါတယ္။ သူတို႔ကလည္း သူတို႔ခန္႔ထားတဲ့ တာ၀န္နဲ႔ေလ်ာ္ညီစြာ လက္စြမ္းလက္စ အၿပိဳင္ျပရပါတယ္။ တညမွာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို မ်က္ႏွာေတြ စည္းထားၿပီး အိပ္ယာထဲ လွဲခါနီးမွာ လူကက္ဆက္ အထူးေဖ်ာ္ေျဖေရး အစီအစဥ္ ျဖစ္ေပၚလာပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ "မင္းတို႔အထဲက ဘယ္သူ သီခ်င္းေကာင္းေကာင္းဆိုတတ္ သလဲကြ" တဲ့။ အားလံုး တိတ္ၿပီးေနပါတယ္။ ဘာမ်ား လုပ္ဦးမလို႔လဲ ေပါ့ေလ။ "လုပ္ပါကြ တို႔က ဒီကုန္းေပၚမွာ ေန႔ေန႔ညည ေစာင့္ေနရတာ။ ပ်င္းစရာႀကီး အပ်င္းေျပ သီခ်င္းဆိုတဲ့ အစီအစဥ္ေလး လုပ္ရေအာင္" ဆိုေတာ့ ကိုေဘာႀကီး ဆိုတတ္တယ္ဆိုၿပီး ကြ်န္ေတာ့္ဆီကို ကြ်န္ေတာ္တို႔ထဲက တေယာက္က ခြ်န္တြန္းလုပ္ လႊတ္လိုက္ပါတယ္။
ကြ်န္ေတာ္ အဖမ္းမခံရခင္မွာ အူက်သလို ျဖစ္လို႔ ခြဲစိတ္မွဳတခု လုပ္ခဲ့တာကို စြဲၿပီး ကြ်န္ေတာ့္ကို ဖမ္းတဲ့အခါမွ "မင္းလို ေထာက္လွမ္းေရးက မတန္မရာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ငယ္နာမည္ မွည့္ရေကာင္းလား" ဆိုၿပီး ေနာက္နာမည္တခုရွိလား ေမးပါတယ္။ အဲဒီမွာ တေယာက္က တေလာေလးက ဒီေကာင္ ေဘာခြဲထားတာ ေဘာႀကီးလို႔ ေခၚရေအာင္ ဆိုၿပီး နံႏွိမ္လိုက္ၿပီးတဲ့ေနာက္ ကြ်န္ေတာ့္နာမည္ဟာ ေဘာႀကီးျဖစ္လာပါတယ္။
ေနာက္ဆုံးေတာ့ ကြ်န္ေတာ္က တတ္သည့္ပညာ မေနသာဆိုသလို ဓႏုျဖဴစိုးသိန္းရဲ႕ "လူပ်ိဳႀကီး" သီခ်င္းကို ခပ္ေနာက္ေနာက္ေလး ဆိုျပလိုက္ၿပီးတဲ့ ေနာက္မွာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ဟာ ထန္းပင္တက္လက္မွတ္ရတဲ့လူ တေယာက္ ျဖစ္သြားၿပီး မၾကာခဏဆိုသလို ဒီသီခ်င္းကို ဆိုျပရတဲ့ ဘ၀ ေရာက္ပါေတာ့တယ္။ အဲဒီေနာက္ေတာ့ ေစာေစာက သီခ်င္းဆိုခိုင္းတဲ့ လူက ကြ်န္ေတာ့္မ်က္ႏွာနား လာရပ္ၿပီး ပါးစပ္ဟလို႔ ဆိုပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ပါးစပ္ ဟ လိုက္ေတာ့ သူေသာက္ေနတဲ့ ေဆးေပါ့လိပ္ကို လာတပ္ေပးျပီး ေသာက္လို ႔ေျပာပါတယ္။ ဘယ္ေျပာေကာင္းမလဲဗ်ာ ကြ်န္ေတာ္ဟာ ေနရင္းထိုင္ရင္း လူ (၇၀) ေက်ာ္ေလာက္ထဲမွာ ေဆးေပါ့လိပ္ ပထမဆုံး စေသာက္ခြင့္ရတဲ့ ကံထူးသူ ျဖစ္သြားတာေပါ့။ ေသာက္တယ္ဆိုတာကလည္း သူ႔ေစတနာရွိသေလာက္ သံုးေလးဖြါေပါ့ဗ်ာ။ လက္ျပန္ႀကိဳး ခ်ည္ထားတဲ့ အျပင္ မ်က္လံုးကလည္း စီးထားေသးတာကိုး။
ဒီလိုနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္တေယာက္ ေဆးလိပ္ကေလး ေသာက္ခြင့္ရၿပီး ေထာင္ေစာင့္တဲ့ ေကာင္ေတြရဲ႕ မ်က္ႏွာသာ ရတာေလး ၾကားတဲ့အခါ ေနာက္ဘယ္သူ သီခ်င္း ဆိုခ်င္ေသးလဲ ဆိုတဲ့အခါ ေနာက္ထပ္ ဖိုးဆိုခ်င္ေလးေတြ ေပၚလာပါတယ္။ တေယာက္က ဆိုေနခ်ိန္မွ က်န္တဲ့လူေတြက လွဲေနၾကရပါတယ္။ သီခ်င္းဆိုတဲ့ သူကပဲ ထ ထိုင္ၿပီး မ်က္ႏွာ စည္းထားရက္က ဆိုျပရပါတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အဲဒီညေလးဟာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဘ၀မွာေတာ့ လက္ရွိခံေနရတဲ့ ဒဏ္ရာေတြ ဒုကၡေတြထဲကေန အျပန္အလွွန္ ဆိုျပၾကတဲ့ သီခ်င္းေလးေတြထဲ စီဆင္းေမ်ာပါ သက္သာခြင့္ေလး တခဏရခဲ့တဲ့ ညေလးတည အစျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
ရာသီဥတုေတြ ေျပာင္းလဲသလိုပဲ ကြ်န္ေတာ္တို႔ လံုျခံဳေရးတပ္ဖြဲ႔ရဲ႕ သေဘာထားကလည္း အမ်ိဳးမ်ိဳးေျပာင္း ေနတာမို႔ တညမွာေတာ့ လံုျခံဳေရးတာ၀န္ခံတဲ့ အဖြဲ႔ေရာ ေထာက္လွမ္းေရး တာ၀န္ခံတဲ့ အဖြဲ႔ေတြေရာ တပ္ဖြဲ႔ကို ေခါင္းေဆာင္တဲ့ လူေတြပါ ေထာင္ကုန္းေအာက္ တေနရာရာမွာ ေသာက္ၾကၿပီး ေတာ္ေတာ္ေရခ်ိန္ မွန္လာေတာ့မွ တက္လာၾကတာပါတယ္။ ဒီလိုညမ်ိဳးေတြဟာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေတြအတြက္ေတာ့ ၿမိဳင္ရာဇာတြတ္ပီ စကားကို ငွါးေျပာရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ "ဒီည ကံမေကာင္းပါလား" လို႔ ေျပာရမယ့္ ညေတြပါ။ ထံုးစံအတိုင္း တရားခံေတြ ထ ဆိုေတာ့ ထ ထိုင္ေနရျပီး မ်က္ႏွာေတြ စည္းထားတဲ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေရွ႕က အလာလမ္းေပၚမွာ လူေတြ လမ္းလ်ာက္ေနၾကသံ ဆဲဆိုႀကိမ္းေမာင္းသံေတြပဲ ၾကားေနရၿပီး သူတို႔ကိုေတာ့ ဘယ္ျမင္ရမလဲဗ်ာ။ တေယာက္က ဟာ ဒီေကာင္ေတြ သီခ်င္းဆိုေကာင္းတယ္ဗ် ဆိုၿပီး စလာပါေတာ့တယ္။
အဲဒီ အခ်ိန္မွာ ေထာင္မွဴးလုပ္တဲ့ ေကာင္က အားလံုးနားေထာင္ ခုခ်ိန္က စၿပီး မင္းတို႔က လူကက္ဆက္ေတြ လုပ္ရမယ္။ မင္းတို႔ကို ဘယ္ဘက္ပါးကို ရိုက္လိုက္ရင္ အဲဒါ ကက္ဆက္ဖြင့္တာပဲ။ မင္းတို႔ရတဲ့ သီခ်င္းကို ဆိုရမယ္။ ညာဘက္ပါးကို ရိုက္လိုက္ရင္ stop ပဲ နားလည္လားလို႔ ေအာ္လိုက္ေတာ့ အားလံုးကလည္း နားလည္ပါတယ္လို႔ ျပန္ေျဖလိုက္ရတာေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒီလို ျပန္ေျဖၿပီး သူတို႔ၾကားမွာ ဘယ္ကက္ဆက္ကို စဖြင့္ရင္ ေကာင္းမလဲဆိုတာ နည္းနည္းႀကိတ္ေျပာသံ တိုးတိုးၾကားေနရၿပီး ေဘာႀကီး၊ ေဘာႀကီး ဆိုတာလဲၾကားရသဗ်။ စကၠန္႔ပိုင္းအတြင္းမွာပဲ ျဖန္းကနဲ ကြ်န္ေတာ့္ဘယ္ဘက္ပါး ပူကနဲ ျဖစ္သြားတာမို႔ ေကာက္ကာငင္ကာနဲ႔ "လူပ်ိဳႀကီး" သီခ်င္းရဲ႕ အင္ထရိုတီးလံုးေလး ျပာျပာသလဲေကာက္ၿပီး ပါးစပ္နဲ႔ဆိုရင္း လူကက္ဆက္ဘ၀ အရွင္လတ္လတ္ က်ေရာက္သြားပါေတာ႕တယ္။
ေျပာရရင္ေတာ့ အဲဒီညက ကြ်န္ေတာ္ကေန အစျပဳၿပီး သီခ်င္းဆိုတတ္တဲ့ အက်ဥ္းသား ရဲေဘာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားဟာ လူစင္စစ္ကေန လူကက္ဆက္ဘ၀ ေရာက္သြားခဲ့ရသဗ်။ ပါးရိုက္တဲ့ လက္ဆေတြကေတာ့ အမ်ိဳးမ်ိဳးေပါ့ဗ်ာ။ တခ်ိဳ႕က်ေတာ့လည္း ဆိုေနရင္းက ညာဘက္ပါးကို ျပင္းျပင္းရိုက္ၿပီး ပိတ္လိုက္ေတာ့ အူေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႔ ဘာဆက္လုပ္ရမယ္မသိ ျဖစ္ေနခ်ိန္မွာ ျပန္အိပ္ေတာ့ေလဆိုၿပီး ရင္၀ကို ဘိနပ္နဲ႔ ေဆာင္ကန္လိုက္တာခံ ရၿပီးမွ လန္က်သြားတဲ့သူေတြလည္း ရွိေပါ့ဗ်ာ။
တကယ္ေစ့ေစ့ေတြးၾကည့္ေတာ့ ဒါဟာ အႀကီးအက်ယ္ ေစာ္ကားတဲ့ကိစၥပါ။ ဒါေပမဲ့ ကြ်န္ေတာ္ဆိုတဲ့ ေကာင္က ဘယ္ေလာက္ထိ ရူးသလဲဆိုေတာ့ အဲဒီ အစီအစဥ္ကို စေျပာျပ ေနတုန္းက ေတာ္ေတာ္ ဆန္းျပားတဲ့ စိတ္ကူးေလးပဲ ေတာ္ေတာ္ စိတ္ကူးေကာင္းတဲ့လူလို႔ စိတ္ထဲက ေတြးမိေနေသးဗ်ာ။ ပါးရိုက္ခ်လိုက္ေတာ့မွ ဘုရားတမိတာဗ်။ အဲဒီေနာက္ပိုင္းက စလို႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အားလံုးဟာ ဒီ လူကက္ဆက္ ေတြအျဖစ္ အေစာင့္ေတြနဲ႔ ေထာင္ကုန္းေပၚတက္လာတဲ့ ဗီြအိုင္ပီေတြကို ေဖ်ာ္ေျဖရတာဟာ အစဥ္အလာတခု ယဥ္ေက်းမွဳတခုျဖစ္လာ ပါေတာ့တယ္။
ကြ်န္ေတာ္အတြက္ေတာ့ ေစာေစာကလို လူက ၀မ္းတြင္းရူး ျဖစ္ေနေၾကာင့္လည္း ျဖစ္လို ဒီသီခ်င္းသီဆိုတဲ့ အစီစဥ္မွာ ပါ၀င္ရတဲ့ လုံေလာက္တဲ့ ေနာက္အေၾကာင္းတခု ရွိပါတယ္။ သီခ်င္းဆိုခိုင္းတဲ့ လူက ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို ႏွိပ္ကြပ္ေနတဲ့ ေထာင္အာဏာပိုင္တို႔ ေထာက္လွမ္းေရးတို႔ ျဖစ္ေပမယ့္ နားေထာင္ေနတဲ့ လူအမ်ားစုကေတာ့ ေထာက္လွမ္းေရးရဲ႕ ႏွိပ္စက္မွဳ ဒဏ္နဲ႔ ေသလုေျမာပါး ျဖစ္ေနရသူေတြ၊ ဘယ္ေန႔ထုတ္ျပီး သတ္မလဲဆိုတာ တထိတ္ထိတ္ ျဖစ္ေနရတဲ့ ဘ၀တူ ေတာ္လွန္ေရး ရဲေဘာ္ ေတြျဖစ္ေနလို႔ပါ။ တကယ္လည္း ေန႔ျမင္ ညေပ်ာက္ သြားတာေတြကလည္း မနည္းမေနာကိုးဗ်။ ဒါေၾကာင့္ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အသက္ရွင္ခြင့္ ရတဲ့အခ်ိန္ေလးတခုမွာ စိတ္ေလးခဏ အနုပညာေၾကာင့္ သက္သာရာရလည္း မနည္းဘူးဆိုတဲ့ စိတ္နဲ႔ ပါးရိုက္ရိုက္ မရိုက္ရိုက္ သီခ်င္းဆိုၾကခ်ိန္ေတြတိုင္း အရိုက္ခံၿပီး ၀င္ဆိုခဲ့တဲ့အျပင္ ေနာက္ပိုင္းမွာ တကိုယ္ေတာ္ အၿငိမ့္ျပက္လံုး အစီအစဥ္ေလးေတြပါ ေဆာင္းၿပီး တင္ဆက္ျဖစ္ပါတယ္။
ဒီေလာက္ ျဖစ္ေနတဲ့ၾကားမွာ ၀င္ၿပီး ရီစရာ ျပက္လံုးထုတ္ရတာ ေတာ္ေတာ္အႏၱရာယ္ မ်ားသလို စိန္ေခၚခ်က္လည္း မ်ားပါတယ္။ နားေထာင္ေနတဲ့ လူတြက ကိုယ့္ကိုမွ မျမင္နိုင္တာကိုး ထိုင္ေနရင္း ကေန လုပ္ရတာ ျဖစ္သလို ကိုယ့္မ်က္ႏွာကုိလည္း ပတ္စႀကီးနဲ႔ စည္းထားတာဆိုေတာ့ ေနာက္ဆံုးမွာ ေရဒီယိုကလာတဲ့ ေရနံေခ်ာင္း ေဖကံေကာင္းဆိုတဲ့ ဦးဓါတ္ဆီ၊ ဦးဓါတ္ဆံတို႔ ျပက္လံုးကို အစအဆံုး ရေနတာမို႔ အဲဒီ ျပက္လံုးကို အေျခအေန ၾကည့္ၿပီး တိုက္ရိုက္ျပက္တဲ့အခါ ျပက္၊ နည္းနည္း လစ္ရင္ လစ္သလို ကိုယ္ ထည့္ေျပာခ်င္တာေလးေတြကိုလည္း ထည့္နဲ႔ ေထာင္တြင္း ေပ်ာ္ေတာ္ဆက္တေယာက္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
သီခ်င္းဆိုဘို႔ ေတာင္းဆိုခံရတဲ့သူအတြက္ တခုေကာင္းတာက သူမ်ားေတြ ေျမေပၚ မသက္မသာ လွဲအိပ္ ေနရခ်ိန္မွာ သူက ထိုင္ေနခြင့္ရတာ၊ နာေးထာင္ေနတဲ့ အေစာင့္က ေစတနာရွိရင္ ေဆးလိပ္ေလး တဖြါ ႏွစ္ဖြါ ေသာက္ ခြင့္ရတာတို႔ျဖစ္ျပီး အင္မတန္ အႏၱရာယ္မ်ားတာကေတာ့ မူးၿပီးတက္လာတဲ့ လူေတြရ႕ဲ အဓိက ပစ္မွတ္ျဖစ္သြား တတ္တာ၊ ကိုယ္ေရြးလိုက္တဲ့ သီခ်င္းမွားလို႔ နားေထာင္ေနတဲ့ ေကာင္က နားၾကားျမင္းကပ္ၿပီး ေဆာင့္ကန္တာတို႔ ခံရတတ္ပါတယ္။ ဥပမာ ထူးအိ္မ္သင္ရဲ႕ "ညီေလးေရ" ဆိုတဲ့ သီခ်င္းမ်ိဳးေပါ့ဗ်ာ။ "ေအာင္မာ ေထာက္လွမ္းေရးက ရာစစ မွန္ရာလုပ္၊ ဟုတ္တာေျပာဘို႔ မေမ့နဲ႔ လုပ္ေနေသးတယ္။ ငါတို႔ကို ရိေနတာေပါ့ ဟုတ္လား။" ဆိုတဲ့ေနာက္မွာ ႏွစ္ရက္၊ သံုးရက္ေလာက္ အစာေတာင္ ၿမိဳမရတဲ့ အေျခအေနမ်ိဳးကို က်ေရာက္သြားနိုင္လို႔ပါ။
မွတ္မွတ္ရရကေတာ့ အမရပူရဘက္လာတဲ့ ေအဘီယူဂ်ီေလာကမွာ မုန္တိုင္း (၃) လို႔ သိထားၾကတဲ့ စံလြင္ေလး (ေခၚ) စံစံက ေခတ္ေဟာင္းေတးေတြ ေတာ္ေတာ္ရသလို အသံကလည္း ေတာ္ေတာ္ေကာင္းပါတယ္။ သူမၾကခဏ ဆိုေလ့ရွိတဲ့ သီခ်င္းကေတာ့ ဆရာၿမိဳ႕မၿငိ္မ္းေရးတဲ့ "ေရခ်ိဴးဆိပ္နဲ႔ နပန္းဆံ" သီခ်င္းပါ။ ဒါေၾကာင့္ မၾကာခဏ သူ႔ ပါးကလည္း လက္၀ါးေတာင္းတတ္ပါတယ္။ "ျဖန္း" ကနဲ ၿပီးတာနဲ႔ လုပ္ပါဦးကြ။ "အိပြဲ႔၊ အိပြဲ႔" ေျပာလိုက္ရင္ သူက စဆိုပါေတာ့တယ္။ "အိပြဲ႔ အိပြဲ႔ ငွက္သမၼာန္ ခတ္သြားတယ္....."
ကိုစံလြင္ေလးကို စစ္ေဆးတဲ့ အခ်ိန္မွာ ဓါးေျမာင္ကို မီးဖုတ္ၿပီး ေျခသလံုးထဲ ထိုးထည့္တဲ့ ဒဏ္ရာကို ေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာ ခံစားရ ရွာပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္း စခန္းက ထြက္ေျပးၾကတဲ့ထဲမွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔နဲ႔ အတူပါလာၿပီး၊ ၁၉၉၈ ကြ်န္ေတာ္တို႔ နိုင္ငံေရး ျပန္လည္လွဳပ္ရွားတဲ့ စြဲခ်က္ေတြနဲ႔ စစ္အစိုးရက ေထာင္ျပန္ခ်ေတာ့လည္း ကြ်န္ေတာ္တို႔နဲ႔အတူ ေပ်ာ္ပ်ာ္ႀကီး ပါလာပါတယ္။ ၅ ည နဲ႔ (၇) ႏွစ္ပါ။ မန္းေလးေထာင္ထဲမွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔နဲ႔ ဆက္ၿပီး "အိပြဲ႔၊ အိပြဲ႔" သီခ်င္း ဆက္ဆိုၾကပါတယ္။ ခုေတာ့ ေထာင္က ျပန္လြတ္လာျပီး အထဲမွာ စ ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ခုခံအားနည္းေရာဂါေၾကာင့္ ေတာင္ၿမိဳ႔မွာ ကြယ္လြန္ၿပီလို႔ ၾကားရပါတယ္။
ေနာက္ အဆိုေကာင္း တေယာက္ကေတာ့ စမ္းေခ်ာင္း အေျခခံပညာသမဂၢ ေက်ာင္းသားေလးဘ၀က ေတာခိုလာတဲ့ ဘိုဘို (ေခၚ) မိုးေက်ာ္သူ ပါ။ ငယ္ငယ္ေလးနဲ႔ ေတာခိုလာလို႔ လူတကာ ခ်စ္ၾကတဲ့ ဘိုိဘုိ တေယာက္ဟာလည္း အသက္မေသေရးအတြက္ ကြ်န္ေတာ္ NIP က ပါလို႔ ထြက္ဆိုခ်က္ ေပးၿပီး အက်ဥ္းသား ျဖစ္လာရရွာပါတယ္။ ဘိုဘုိက ေက်ာင္းသားတပ္ဖဲြ႔ရဲ႕ တီး၀ိုင္းမွာ ပင္တိုင္ အဆိုေတာ္ျဖစ္ၿပီး အခမ္းအနားေတြမွာ ေတာ္လွန္ေရးသီခ်င္းေတြ အၿမဲ ဆိုရတာမို႔ ေက်ာင္သားတပ္ထဲသာမက ေကအိုင္ေအဖက္က မိသားစုေတြက အစ ခ်စ္ၾကခင္ၾကသူပါ။ သူတပါးကို အၿမဲကူညီတတ္ပါတယ္။ သူက အၿမဲတမ္း “သဘာ၀ရဲ႕ရင္ေသြးငယ္” သီခ်င္းကို ဆိုတတ္ပါတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ တညမွာေတာ့ အေစာင့္တာ၀န္က်တဲ့ သူက ဘိုိဘိုရဲ႕ "သဘာ၀ရဲ႕ရင္ေသြးငယ္" အၿပီးမွာ ေက်ာင္းသားေတာ္လွန္ေရး တပ္ဖြဲ႔ သီခ်င္းတပုဒ္ကို ဆိုဘို႔ ေတာင္းဆိုပါတယ္။ ဘိုဘိုက ဒီသီခ်င္းေတာ့ မဆိုပါရေစနဲ႔ အကိုရယ္ဆိုၿပီး ေတာင္းပန္ပါတယ္။ အဲဒီလို အခ်ီအခ် ျဖစ္ေနကတည္း ဘိုဘုိ႔ ေဘးမွာကပ္ၿပီး လွဲအိပ္ေနတဲ့ ကြ်န္ေတာ္ စိတ္ထဲမွာ ျပႆနာေတာ့ စၿပီဆိုတာ သိေနပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဘိုဘိုဟာ မျငင္းသာေတာ့ပဲ “ပ်ံသာပ်ံပါခြပ္ေဒါင္းနီ” ဆိုတဲ့ သီခ်င္းကို လြမ္းလြမ္းဆြတ္နဲ႔ စ ဆိုပါေတာ့တယ္။ ဒီလို အေျခအေနမ်ိဴးမွာ ထြက္လာတဲ့ ဘိုိဘုိရဲ႕ သီခ်င္းသံေၾကာင့္ ဒဏ္ရာကိုယ္စီနဲ႔ ေျမေပၚမွာ မ်က္နွာကို စည္းၿပီး လဲွအိပ္ေနၾကရတဲ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အားလံုးဟာ စူးနစ္တဲ့ ေ၀ဒနာနဲ႔ အတူ သီခ်င္းစာသားေတြေနာက္မွာ ေမ်ာပါေနပါေတာ့တယ္။
…… ပ်ံသာပ်ံပါ ခြပ္ေဒါင္းနီ မုန္တိုင္း မိုးသက္ခ်ီ.... တဲ့။
ကြ်န္ေတာ္တို႔ဟာ ခြပ္ေဒါင္းနီသီခ်င္းမွာ သိပ္ၾကာၾကာ မနစ္ေမ်ာလိုက္ပါဘူး “ဖုန္း .. ခြပ္ .. အင့္” ဆိုတဲ့ အသံနဲ႔အတူ ဘိုိဘုိရဲ႕ တကိုယ္လုံး ကြ်န္ေတာ့္ အေပၚပံုက်လာပါတယ္။ အေၾကာင္းကေတာ့ သူသီခ်င္းဆိုတဲ့ အခ်ိန္မွာ အင္မတန္ လက္ယဥ္ၿပီး ေသြးဆာတတ္တဲ့ လက္သီး ဆိုတဲ့ ေနာက္တန္း လံုျခံဳေရးတာ၀န္က် တေယာက္ဟာ အရက္မူး၀င္လာၿပီး သီခ်င္းဆိုေနတဲ့ ဘိုဘို႔ မ်က္ႏွာကို စစ္ဘိနပ္နဲ႔ ေဆာင့္ကန္ခ်လိုက္လို႔ပါ။ ၿပီးေတာ့ ျပန္ထခိုင္းပါတယ္။ ေထာက္လွမ္းေရးက လူပါး၀လို႔ ေက်ာင္းသားေတာ္လွန္ေရး သီခ်င္း ဆိုရေကာင္းလားဆိုၿပီး ပါလာတဲ့ M22 ေမာင္းျပန္ေသနတ္ဒင္နဲ႔ ေခါင္းကိုရိုက္ခ်လိုက္တဲ့ အေခါက္မွာေတာ့ ဘိုဘို႔ေခါင္းက ေသြးေတြ ကြ်န္ေတာ္ မ်က္ႏွာေပၚကို ေပါက္ေပါက္ ေပါက္ေပါက္ က်လာပါတယ္။ အဲဒီမွာ မရပ္ေသးပဲ ျပန္ထခိုင္းလိုက္ ရုိက္ခ်လိုက္နဲ႔ အႀကိမ္ႀကိမ္ ထင္တိုင္းႀကဲေနပါေတာ့တယ္။
ခံရတဲ့သူမွာေတာ့ မသိပါဘူး ကြ်န္ေတာ့္ေစာင္နဲ႔ အက်ႌေတြကေတာ့ ေသြးနဲ႔ ရြဲနစ္ေနေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္လည္း မလွဳပ္ရဲပါဘူး။ ဘယ္သူ႔ဆီကမွလည္း ဘာအသံ ထြက္မလာပါဘူး။ အမွန္တရားကို ခ်စ္လြန္းလို႔ ေတာခိုလာတဲ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အားလံုးဟာ ကိုယ့္နားထဲမွာ အတိုင္းသား ၾကားေနရတဲ့ ဒီမတရားမွဳႀကီးအတြက္ တားျမစ္ ကန္႔ကြက္ဘို ႔ေနေနသာသာ နားရြက္ေတာင္ မခတ္ရဲပဲ ၿငိမ္စင္းေနရတဲ့အျဖစ္ကို ေစ့ေစ့ျပန္ေတြးၾကည့္တိုင္း မိမိကိုယ္ မိမိ စက္ဆုပ္ ေအာ့ႏွလံုးနာရပါတယ္။
တႀကိမ္မွာေတာ့ မူးေနတဲ့ လက္သီးဟာ ဘိုဘို႔ကို ျပန္ထခိုင္းၿပီး မ်က္ႏွာကို ေသနတ္ေျပာင္းနဲ႔ ေဆာင့္ထိုးခ်လိုက္ပါတယ္။ ကံဆိုးခ်င္ေတာ့ ေသနတ္ေျပာင္းဟာ ဘိုဘို႔ကို ေခ်ာ္ျပီး အိပ္ေနတဲ့ ကြ်န္ေတာ္နံၾကားထဲကို အရွိန္နဲ႔တိုး၀င္ ေဆာင္႕ပါေတာ့တယ္။ နံရိုးေတာ့ က်ိဳးၿပီလို႔ စိတ္ထဲမွာ ခံစားလိုက္ရပါတယ္။ ေနာက္ဆံုး အားရေအာင္ နွိပ္စက္ေနတဲ့ တခ်ိန္လံုး ဘယ္သူတဦး တေယာက္ကမွ တားျမစ္ျခင္း မရွိပါဘူး။ တနာရီေလာက္ၾကာေတာ့ သူနာျပဳအဖြဲ႔ ေရာက္လာၿပီး ေခါင္းကကြဲ ေနတာေတြကို အစိမ္းခ်ဳပ္ ခ်ဳပ္ေနၾကတာ အားလံုးနားမွာ ၾကားေနခဲ့ရပါတယ္။
ဒီဘိုဘို (ေခၚ) မိုးေက်ာ္သူ ဟာ ၁၉၉၈ ခုႏွစ္ ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ အတူ စစ္အစိုးရက ဖမ္းဆီးေထာင္ခ်တဲ့ အထဲမွာ အမွဳတြဲျဖစ္ၿပီး ကြ်န္ေတာ္တို႔က ၅ည နဲ႔ (၇) ႏွစ္ သာက်ေပမယ္႕ မိုးေက်ာ္သူကို ၁၂၂ ပုဒ္မနဲ႔ ႏွစ္ (၂၀) ခ်လိုက္ပါတယ္။ မန္းေထာင္ ရဲ႕ ညခ်မ္း ဂီတ ဆည္းဆာေတြ ဆိုရင္ အၿမဲပြဲေတာင္းခံရျပီး မၾကခဏ “ပ်ံသာပ်ံပါခြပ္ေဒါင္းနီ” သီခ်င္းကို ဆိုေလ့ရွိပါတယ္။
၂၀၀၀ ခုနွစ္ မန္းေထာင္ ေထာင္တြင္း တိုက္ပြဲေတြမွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို ရိုက္ႏွက္ၿပီး ေျမာင္းျမေထာင္ကို ပို႔လိုက္ခ်ိန္မွာ ဘိုိဘုိ တေယာက္က မန္းေထာင္မွာ ဆက္က်န္ေနရၿပီး အဲဒီေန႔က နားကို ပိတ္ရုိက္ခံ လိုက္ရတဲ့အတြက္ နားေလးသြားတယ္လို႔ ေနာက္ပိုင္းၾကားရပါတယ္။ ဟိုတေလာကေတာ့ ဘိုဘို တေယာက္ ျပန္လြတ္လာပါတယ္။ အြန္လိုင္းေပၚမွာ တေန႔က ေတြ႔ေတာ့ ခုေထာင္က လြတ္လာၿပီး ဘာေတြလုပ္ေနလဲဆိုေတာ့ (၈၈) က စၿပီး ဒီမိုကေရစီေတာ္လွန္ေရး ႏွစ္ (၂၀) ကာလ အတြင္း ထင္ရွားခဲ့တဲ့ တိုက္ပြဲ၀င္ ေတာ္လွန္ေရး သီခ်င္းေတြကို ခုလူငယ္ေတြ ၾကားဖူးရေအာင္ ျပန္ဆိုမယ့္ စီးရီးတခုကို လုပ္ေနတယ္။ အခု အတီးပိုင္း ၿပီးၿပီ အဆိုေတြပဲ က်န္ေတာ့တယ္တဲ့။ ဘယ္သူဆိုမွာလဲလို႔ေမးေတာ့ …..
“အဟီး ကြ်န္ေတာ္ပဲေပါ့” ….. တဲ့။
လူငယ္ေတြ ေျပာေလ့ရွိတဲ့ စကားနဲ႔ ေျပာရရင္ေတာ့ “အင္း...မနိုင္ပါလား” လို႔ ေတြးမိပါတယ္။
လူကက္ဆက္ ဒုတိယပိုင္းဆက္လက္ေမွ်ာ္ပါ ….. ။
ပန္းခ်ီထိန္လင္း
သတင္းအက်ဥ္းခ်ဳပ္ ...
ဒီဇင္ဘာလ ၂၄ ရက္ေန ့ညက ၿပဳလုပ္ေသာ Ircon Cross ေတးဂီတ အဖြဲ ့၏ ေဖ်ာ္ေၿဖပြဲ အတြင္း NLD လူငယ္ မ်ားက ရန္ပုံေငြ ေစ်းေရာင္းေနၾကတာပါ။ ဒီဇင္ဘာ ၃၀ ရက္ေန ့မွာ လုပ္မယ့္ တုိင္းရင္းသားေဒသမ်ား ပညာေရး ရန္ပုံေငြ ေတးဂီတ ပြဲအတြက္လည္း လက္မွတ္ေတြ ေရာင္းခ်ခဲ့ၾကပါတယ္။ (Burma Vj media network)
သတင္းအက်ဥ္းခ်ဳပ္ ...
ကိုမင္းကိုနိုင္ (ခ) ကိုေပၚဦးထြန္း (စိတ္ပါးစပ္ႏွင့္နတ္မ်က္စိ) သံခ်ပ္အဖြဲ႕ေဖ်ာ္ေျဖေနစဥ္. Sabai Phyu (Facebook)
သတင္းအက်ဥ္းခ်ဳပ္ ...
