သဘာ၀ အႏၱရာယ္ဆိုးႀကီးေတြ က်ေရာက္လာတဲ့အခါမ်ိဳးမွာ ေဘးဒဏ္ခံေဒသက ဒုကၡသည္မ်ား အတြက္ ကမၻာတခုလံုး႐ွိ လူသားမ်ားက လူသားခ်င္း စာနာေထာက္ထားၿပီး ေထာက္ပံ့ကူညီမႈေတြ ျပဳလုပ္ၾကတာ အားရစရာ ေကာင္းလွပါတယ္။
"ဆူနာမီ" ေရေဘးႀကီး က်ေရာက္ခံ ေဒသတခုကို ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် သြားေရာက္ကူညီခ့ဲတဲ့ ၾသစၾတးလ်ႏိုင္ငံသူ အိႏၵယႏြယ္ဖြား အမ်ိဳးသမီးဆရာ၀န္တဦးက သူ႔အေတြ႔အႀကံဳကို ၂၀၀၅ ခု ဧၿပီလထုတ္ တိုင္းမဂၢဇင္းႀကီးထဲမွာ ေဆာင္းပါးတပုဒ္ ေရးသားေဖာ္ျပလိုက္တာကို ဖတ္လိုက္ရပါတယ္။
အိႏၵိယႏြယ္ဖြားဆရာ၀န္ Romjana Srivastava ဟာ ဆူနာမီေရေဘးႀကီး က်ေရာက္စဥ္က အိႏၵိယႏိုင္ငံ ဘီဟာျပည္နယ္႐ွိ မိဘေဆြမ်ိဳးမ်ားထဲ အလည္အပတ္ ေရာက္႐ွိေနခိုက္ ျဖစ္တယ္။
ေမာ္လ္ဒိုက္ႏိုင္ငံဟာ သႏၱာေက်ာက္တန္းႀကီးေတြရဲ႔ အကာအကြယ္ေပးမႈေၾကာင့္ ဆူနာမီလိႈင္းလံုးႀကီး မ်ားဒဏ္က လြတ္ခဲ့တယ္။ လူေပါင္း ၁၀၈ ဦးသာ ေသဆံုးခဲ့ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဆူနာမီေနာက္ဆက္တြဲ ေရလႊမ္းမိုးမႈ ဒဏ္ကိုေတာ့ ႏိုင္ငံတခုလံုး ခံၾကရတယ္။
ေဒါက္တာ သီရိ၀တၱ၀ေရာက္႐ွိသြားတဲ့ ဘူရန္ဒီ ကၽြန္းကေလးမွာ ဆူနာမီေၾကာင့္ လူအေသအေပ်ာက္ မ႐ွိခဲ့ေပမယ့္ ေရလႊမ္းမိုးဒဏ္ေၾကာင့္ ေတာ္ေတာ္ဒုကၡေရာက္ၾကရတယ္။ တကၽြန္းလံုး ေရလႊမ္းမိုးေနတာေၾကာင့္ ေနထိုင္စားေသာက္ေရး အခက္အခဲ၊ ေသာက္ေရသံုးေရ ျပတ္လပ္မႈ အခက္အခဲ၊ ေရာဂါမ်ိဳးစံု ၀င္ေရာက္လာမႈ အခက္အခဲ စတဲ့ အခက္အခဲ မ်ိဳးစံု ၾကံဳေတြ႔ေနရတယ္။ မူလကတည္းက အင္မတန္ ေခတ္ေနာက္က်တဲ့ ကၽြန္းကေလးျဖစ္တာေၾကာင့္ အေျခခံ လူ႔လိုအပ္ခ်က္မ်ား ဘာမွမ႐ွိ ျဖစ္ခဲ့တယ္။
ဆရာ၀န္မေလး သီရိ၀တၱဟာ အဲဒီကၽြန္းေပၚေရာက္႐ွိတဲ့ တဦးတည္းေသာ ဆရာ၀န္ ျဖစ္တယ္။ သူ႔လိုပဲ အိႏၵိယႏြယ္ျဖစ္တဲ့ သူနာျပဳဆရာမတဦးရဲ႔ အကူအညီနဲ႔ ေဆးကုသေရးဌာန ဖြင့္လွစ္လုပ္ေဆာင္ခဲ့ရတယ္။ ေဒသခံ လုပ္အားေပး ၁၄ ဦးရဲ႔ အကူအညီနဲ႔ လူနာမ်ားကို ေစာင့္ေ႐ွာက္ကုသရတယ္။ ဘူရန္နီကၽြန္းက လူဦးေရ ၁၅၀၀ အျပင္ အနီးအပါး ကၽြန္းမ်ားက လူနာေတြ ေန႔စဥ္ ရာနဲ႔ခ်ီ ေရာက္႐ွိလာၾကတယ္။ ဘူရန္နီ႐ွိ အိမ္တိုင္းမွာ လူေပါင္း ေလးငါးဆယ္ေလာက္ စုေ၀းေနထိုင္ၾကရတယ္။ တခ်ိဳ႔ အိမ္ဆိုရင္ လူေပါင္း ၉၀၊ ၁၀၀ ေလာက္ ေနၾကရတယ္။ ဆူနာမီ ေရလိႈင္းႀကီးထဲမွာ လူေပါင္း ၁၇ ဦး ေမ်ာပါ ေသဆံုးခဲ့ရတဲ့ Vilufushi ကၽြန္းကဆိုရင္ တကၽြန္းလံုးကို လာေရာက္ ေနထိုင္ၾကတယ္။
ကမၻာတခုလံုး႐ွိ ေစတနာ႐ွင္ေတြထံက ေန႔စဥ္ေရာက္႐ွိလာၾကတဲ့ ေဆးပစၥည္းကရိယာေတြဟာ ေဆးခန္း ေလးထဲမွာ အႁပြတ္အသိပ္ ညပ္ေနတယ္။ တဦးတည္းေသာ ဆရာ၀န္နဲ႔ လုပ္အားေပး ၂၀ ေယာက္လည္း လက္မလည္ေအာင္ အလုပ္ ႐ႈပ္ေနၾကတယ္။ လူနာတဦးေရာက္႐ွိလာတာနဲ႔ ျပင္ပလုပ္အားေပးမ်ားက မွတ္ပံုတင္ၿပီး သူနာျပဳထံ ပို႔ရတယ္။ သူနာျပဳဆီေရာက္ေတာ့ တခါထပ္ မွတ္ပံုတင္ၿပီး ဆရာ၀န္ဆီ ပို႔ရတယ္။ ဆရာ၀န္ကလည္း စမ္းသပ္စစ္ေဆးၿပီး ေရာဂါကို မွတ္တမ္းတင္ ေရးရတယ္။ လိုအပ္တဲ့ ေဆး၀ါးမ်ားကို ေရးၿပီး စာရင္းမွတ္ရတယ္။ ဆရာ၀န္ေရးေပးလိုက္တဲ့ ေဆးစာအတိုင္း သူနာျပဳဆရာမက ေဆးထုတ္ေပးၿပီး စာရင္းစာအုပ္မွာ မွတ္သားရျပန္တယ္။ ေနာက္တျခား လုပ္အားေပးေတြက ေဆး၀င္ေဆးထြက္စာရင္း စာအုပ္မွာ ေရးသြင္း မွတ္သားရျပန္တယ္။ ဒါက ဆရာ၀န္ ဆရာမမ်ားအတြက္ ပထမဆံုး စိတ္ညစ္စရာ ဒုကၡ။
ေနာက္ဒုကၡက လိုအပ္တဲ့ ေဆး၀ါးကရိယာေတြ မ႐ွိတဲ့ ကိစၥ။ ေဆးခန္းတခုလံုး ေျခခ်စရာမ႐ွိေအာင္ ျပည့္ႏွက္စုပံုေနတဲ့ ေဆးေသတၱာေတြ အမ်ားစုဟာ ဖြင့္ေတာင္ မဖြင့္ၾကရဘူး။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ႏိုင္ငံျခားဘာသာ စကားမ်ိဳးစံုနဲ႔ ေရးသားထားတာေတြဆိုေတာ့ ဘာေဆးေတြမွန္း ဘယ္သူမွ မသိႏိုင္ၾကဘူး။ ဒီေတာ့ ဒီေဆးေသတၱာေတြဟာ အသံုးမ၀င္တဲ့ ကတ္ပံုးေတြပဲ ျဖစ္ေနေတာ့တယ္။
ေနာက္ပီး တခ်ိဳ႔က မလိုအပ္တဲ့ စတီးေရာင္ တေျပာင္ေျပာင္နဲ႔ စက္ကရိယာေတြ၊ ေသြးခ်ိဳ ဆီးခ်ိဳတိုင္းတဲ့ စက္ႀကီးေတြ မ်ိဳးေပါ့။ ေလာေလာဆယ္ လိုအပ္တာက ပဋိဇီ၀ေဆးေတြ၊ ၀မ္းေရာဂါကာကြယ္ေဆးေတြ၊ ထိခိုက္က်ိဳးပဲ့ ဒဏ္ရာမ်ိဳးစံုအတြက္ လိုအပ္တဲ့ေဆးေတြ၊ ကေလးသူငယ္ေတြအတြက္ ႏို႔မႈန္႔နဲ႔ လူႀကီးမ်ားအတြက္ အဟာရျဖစ္ေစတဲ့ အစားအေသာက္နဲ႔ ေဆး၀ါးေတြ ျဖစ္ၾကတယ္။
တရက္မွာ အနီးအနားကၽြန္း တကၽြန္းက က်န္းမာေရးလုပ္သားမ်ားက လူနာ ၁၅၀ ေလာက္ေခၚၿပီး ေရာက္လာတယ္။ အားလံုး ဆီးခ်ိဳ ေ၀ဒနာ႐ွင္ေတြ၊ တခ်ိဳ႔ဆို ေရာဂါျဖစ္တာ ၁၀ ႏွစ္ ၁၅ ႏွစ္ ၾကာၿပီျဖစ္လို႔ မ်က္စိေတာင္ ကြယ္ေနၾကၿပီ။ ဒါမ်ိဳးေတြက ေနာက္မွ ကုသ ေစာင့္ေ႐ွာက္ရမွာ မ်ိဳးေတြ၊ ဒါေပမယ့္ လူနာေတြ စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ စက္သစ္ႀကီးေတြနဲ႔ ဆီးခ်ိဳ ေသြးခ်ိဳတိုင္းၿပီး ေလးငါးရက္စာ ေဆး၀ါးေတြ ေပးလိုက္ရတယ္။ ဒီေလာက္နဲ႔ ဘာမွ မထူးပါဘူးဆိုတာ ဆရာ၀န္အေနနဲ႔ သိေပမယ့္ လူနာေတြ စိတ္ခ်မ္းသာ သြားတာျမင္ရရင္ ဆရာ၀န္လဲ စိတ္ခ်မ္းသာတာပဲဆိုၿပီး လုပ္ေပးလိုက္ရတာလို႔ ေဒါက္တာသီရိ၀တၱ၀က ေရးသားထားပါတယ္။
ေဆးခန္းထဲမွာ ေဆးေသတၱာေတြ အစုလိုက္ အျပံဳလိုက္ႀကီး ျပည့္ႏွက္ေနတယ္။ လူနာေတြမွာလည္း ေရာဂါဘယမ်ိဳးစံု ကပ္ညိေနတယ္။ ကုသေပးမယ့္ ဆရာ၀န္နဲ႔ ဆရာမလည္း အသင့္႐ွိေနတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေရာက္လာတဲ့ လူနာအတြက္ လိုအပ္ေနတဲ့ ေဆး၀ါးေပးလိုက္ႏိုင္တယ္ ဆိုတာမ်ိဳးက်ေတာ့ ႐ွားပါးျဖစ္ရပ္မ်ိဳး ျဖစ္လို႔ေနေတာ့တယ္လို႔လည္း သူက ဆိုထားပါတယ္။
ေနာက္ဆံုးက်ေတာ့ လူသားတို႔ရဲ႔ ခႏၶာကိုယ္မွာ အလိုအေလ်ာက္ ေရာဂါေပ်က္ကင္းေစႏိုင္တဲ့ သဘာ၀စြမ္းအားႀကီးတခု အံ့ၾသဘြယ္ရာ ႐ွိေနပါလားဆိုတာ ကၽြန္မ သိ႐ွိမွတ္သားလိုက္ရပါေတာ့တယ္လို႔လည္း သူက နိဂံုးခ်ဳပ္ ဆက္လက္ေရးသားထားပါေသးတယ္။
အိႏၵိယႏြယ္ဖြား ဆရာ၀န္မေလးေရးတဲ့ ေဆာင္းပါးကို ဖတ္လိုက္ရေတာ့ ဟုတ္ပါေပ့။ မွန္ပါေပ့လို႔ ႏႈတ္ကထြက္ၿပီး ေျပာမိတဲ့အထိ သေဘာက် ႏွစ္ျခိဳက္မိပါတယ္။ ကမၻာႀကီး တခုလံုးမွာ ကယ္ဆယ္ေရး အဖြဲ႔အစည္းေတြ၊ ေစတနာ႐ွင္အဖြဲ႔အစည္းေတြ ေထာင္ေသာင္းမက ႐ွိေနၾကပါတယ္။ အေရးေပၚလာတဲ့အခါမ်ိဳးမွာ ႏိုင္ငံအစိုးရမ်ား၊ ေစတနာ႐ွင္ အဖြဲ႔အစည္းမ်ားက ထည့္၀င္လႉဒါန္းၾကတဲ့ ေငြေၾကးရန္ပံုေငြ ဆိုတာလည္း အံ့မခန္းေအာင္ကို ရ႐ွိၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္လိုအခါမ်ိဳးမွာမဆို ေဒါက္တာသိရိ၀တၱ၀ရဲ႔ ေဆာင္းပါးထဲက ေရးသားခ်က္အတိုင္း တကယ္လိုအပ္တဲ့ လူေတြအတြက္ တကယ္လိုအပ္တဲ့ အကူအညီရမႈဆိုတာမ်ိဳး ႐ွာပါးလွပါတယ္။ အမ်ားစုကေတာ့ မီးခတ္ေက်ာက္သံုးၿပီး မီးေမႊးေနရေသးတဲ့ ကမၻာဦးလူသား သာသာအဆင့္႐ွိ ေက်း႐ြာေတြကို ဂက္စ္မီးဖိုေတြ လိုက္ေ၀ေပးေနသလို ျဖစ္ေနတာမ်ိဳးေတြခ်ည္း ျဖစ္ေနပါတယ္။
ဒီလို ျပသနာမ်ိဳးေတြကို ဘယ္လိုေျဖ႐ွင္းရမလဲ ဆိုတဲ့ ေဆြးေႏြးပြဲႀကီးမ်ိဳးေတြကို ကုလသမဂၢလို အဖြဲ႔အစည္းမ်ိဳးႀကီးက ဦးေဆာင္ၿပီး မၾကာခဏ က်င္းပေပးသင့္ပါတယ္။ ဒီျပသနာရဲ႔ အေျဖကို မ႐ွာႏိုင္သေ႐ြ႔ေတာ့ ႏိုင္ငံတကာ ကူညီေထာက္ပ့ံမႈဆိုတာေတြက အေဟာသိကံ ျဖစ္ေနၾကဦးမွာသာ ျဖစ္ေၾကာင္း တင္ျပလိုက္ပါတယ္။
လူထုစိန္၀င္း
2 years ago
0 comments:
Post a Comment
လာေရာက္လည္ပတ္ၾကေသာ မိတ္ေဆြတို႕ရဲ႕အျမင္မ်ားလည္း ေရးႏိုင္ပါတယ္