0 In to the Spring

မႈန္ရီ ေမာင့္ညေနခြန္းဆက္ခဲ့တယ္ xxx သာယာသံသာတဲ့ ေမာင့္ေနၿခည္-- တိုင္တည္ေတာင္းတိုင္းေဝး xxx ဆုၿမတ္ေၿခြလြဲရၿပီေလ--
ခိုဝင္တေန႔ေန႔ေတာ့ ေတြ႔ႀကမယ္ xxx ေတြ႔ရမယ္ေလ---
ေအာ္--- အဆံုးက်ေတာ့ေလ-- ဒဏၰာရီလို၊ ပံုၿပင္လိုလို ---- နဂိုက မင္းမရည္ရြယ္ခဲ့သူ စီစဥ္ေရြးကာ အေၿဖတဲ့လား xxxxxx
ေနၿခည္ xxxxx မိုးရဲရင္ေဆာင္းရဲရမယ္ x xx---


ဝိညာဥ္ပူးတယ္ ဆိုတဲ့စကားကို ခင္ဗ်ားတို႔ႀကားဘူးမလားမသိဘူး။
အဲ့သလို အခါမ်ိဳးက်ရင္ ထိတ္လန္႔စိုးရိမ္မႈဆိုတဲ့ေဝါဟာရဆိုတာ က်ေနာ္တို႔ႀကားမွာ တခါမွမစဥ္းစားခဲ့ဘူးတဲ့အရာလိုၿဖစ္ခဲ့တယ္။အေဆာင္ေကာ္ရစ္တာမွာ က်ေနာ္တို႔တေတြ နာနာက်င္ ခါလိႈက္ေနတဲ့အခါမ်ိဳးမွာ---
“ တကၠသိုလ္နယ္ေၿမကိုစစ္ေခြးေတြ ရိုင္းရိုင္းစိုင္းစိုင္းေစာ္ကားဖို႔ ႀကိဳးစားတဲ့အခါတိုင္း က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ လိပ္ၿပာေတြေလ ခင္ဗ်ားတို႔လိုပဲခံစားေနပါတယ္”တဲ့

မတ္လ (၁၃) ရက္တိုက္ပြဲဆိုတာ
၁၉၆၂၊ - ၇၄-၇၅--၇၆ ေခတ္အဆက္ဆက္တိုက္ပြဲဝင္ခဲ့တဲ့ခရီးႀကမ္းတခုေပၚက တိုက္ပြဲအခ်ိဳးအေကြ႔တခုၿဖစ္တယ္။က်ေနာ္တို႔တေတြ ရထားဘူတာရံုေတြကို အႀကိမ္ႀကိ္မ္ၿဖတ္ၿပီး အိမ္ၿပန္ဖို႔ႀကိဳးစားခဲ့ႀကတယ္။
အရိုးတြန္သံေတြကိုစိတ္ထဲမွာ ဂီတတခုလို တိတ္တိတ္ေလးသီၿပီး ခြပ္ေဒါင္းအလံေတာ္ကိုလႊင့္တင္ခဲ့ဘူးတယ္။
အၿပင္မွာ ၿမဴခိုးေတြေဝေနတယ္။ သံတိုင္တထပ္ေသာ့ခပ္ထားတဲ့ အခန္းက်ဥ္းေလးေတြမွာ တခ်ိဳ႕--နံက်ိဴး၊ ေသြးအန္၊ မိသားစုပ်က္---ဒါေပမဲ့ ---ေရွ႕ဆက္ခဲ့ႀကတယ္။
အနက္ေရာင္သေကၤတေတြနဲ႔ ေဒါင္းအလံကိုလႊင့္တင္ၿပီဆိုရင္ က်ေနာ္တို႔မာေက်ာမႈကို အာဏာပိုင္ေတြကလည္းသေဘာေပါက္ပါတယ္။ေလးနက္မႈေတြ၊ အေမွာင္ကိုရင္ဆိုင္ရဲတဲ့သတၱိေတြ၊ အဆံုးစြန္ရႊက္လႊင့္ခ်င္တဲ့ ဆႏၵေတြ---ထုထည္ႀကီးမားတဲ့ အာခံစိန္ေခၚမႈေတြ----အနက္ေရာင္ခြပ္ေဒါင္းအလံေတာ္ကို ကိုင္ၿပီးတရားဝင္ေႀကကြဲခြင့္ဆိုတာမ်ိဳး က်ေနာ္တို႔ေခတ္မွာ တခါမွ မရိွခဲ့ပါဘူး။

ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္တို႔တေတြ ရင္ခုန္ေလးၿမတ္ခဲ့၊ ဂါရဝၿပဳခဲ့ဘူးတဲ့ ရဲေဘာ္ေတြကိုေတာ့ ဘယ္သူမွသတ္လို႔ရမွာမဟုတ္ပါဘူး။
ႏွင္းခဲေပ်ာ္ခ်ိန္တဲ့ေလ----
အိမ္ေရွ႕-လမ္းကေလးဆီကုိၿဖတ္ေလွ်ာက္ေနတုန္း ေကာင္းကင္ကိုေမာ့ႀကည့္မိေတာ့ ဘဲငန္းရိုင္းေတြ ဗြီ ပံုစံ ( V Shape) အုပ္စုဖြဲ႔ၿပန္သန္းေနတာကိုၿမင္လိုက္ရတယ္။ ကေနဒါဘက္ဆီက ဘဲငန္းရိုင္းေတြ အခုလိုပံုစံနဲ႔ အေမရိကားဘက္ဆီကိုပ်ံသန္းလာၿပီဆိုရင္ေတာ့ေႏြဦးေရာက္ေတာ့မယ္ ဆိုတာေသခ်ာသြားၿပီ။ သူတို႔က ေႏြဦးတခုလံုး အေမရိကားဘက္ဆီကို ခိုလံႈေနက်။
ႏွင္းက်လာေတာ့မယ္ဆိုရင္ သူတို႔က ေနာက္ထပ္ႏိုင္ငံတခုကို ပ်ံသန္းသြားႀကအံုးမယ္။ သူတို႔ပ်ံသန္းရာေနာက္မွာ- စိတ္ကဦးတည္ခ်က္မဲ့လြင့့္ေမ်ာေနသလိုမ်ိဳး---------
“က်ေနာ္တို႔ ရင္မွာ အႀကိမ္ႀကိမ္ပြန္းပဲ့ေနခဲ့တဲ့ ဒဏ္ရာေတြကေတာ့ ေဆာင္းဦးေတြ၊ ေႏြဦးေတြရယ္လို႔ ေရြးခ်ယ္ပ်ံသန္းပို္င္ခြင့္မရိွပါဘူးဗ်ာ” တဲ့6/8 စည္းခ်က္ ရစ္သမ္ေတြအတိုင္း က်ေနာ္ရဲ႕စိတ္ေတြကိုတခ်က္ခ်င္းေရြ႕ႀကည့္မိေနတယ္။


မႈန္ရီ ေမာင့္ညေနခြန္းဆက္ခဲ့တယ္ xxx သာယာသံသာတဲ့ ေမာင့္ေနၿခည္-- တိုင္တည္ေတာင္းတိုင္းေဝး xxx ဆုၿမတ္ေၿခြလြဲရၿပီေလ--
ခိုဝင္တေန႔ေန႔ေတာ့ ေတြ႔ႀကမယ္ xxx ေတြ႔ရမယ္ေလ---
ေအာ္--- အဆံုးက်ေတာ့ေလ-- ဒဏၰာရီလို၊ ပံုၿပင္လိုလို ---- နဂိုက မင္းမရည္ရြယ္ခဲ့သူ စီစဥ္ေရြးကာ အေၿဖတဲ့လား xxxxxx
ေနၿခည္ xxxxx မိုးရဲရင္ေဆာင္းရဲရမယ္ x xx---

က်ေနာ္တို႔တေတြ စြဲစြဲလန္းလန္းတီးခပ္ခဲ့ဘူးတဲ့ “မိုးရဲရင္ေဆာင္းရရမယ္” ဆိုတဲ့သီခ်င္းေလ----ေကာင္မေလးရဲ႕ ပါးၿပင္ေပၚမွာ စီးဆင္းေနတဲ့ သနပ္ခါးၿမစ္တစင္းနဲ႔အတူ သိမ္သိမ္ေမြ႕ေမြ႕ က်န္ရစ္ခဲ့ဘူးတယ္။
ဆြတ္ပ်ံ႕ေႀကကြဲစိတ္ေတြဆီကို ႏိုင္ထက္စီးနင္းေစာ္ကားခံရမႈေတြက အခ်ိန္အခါမဲ့ေရာက္လာတဲ့အခါမ်ိဳးမွာ-က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ ေတးဂီတေတြ အသံေၿပာင္းခဲ့ရတယ္။အေဆာင္ရဲ႕ေလွခါးထစ္ေတြ ကို ဆက္တက္လို႔မရေတာ့ေလာက္ေအာင္ ယမ္းနံ႔ေတြက ကြ်ံဝင္လာတယ္။

တရုတ္စကားပန္းေတြ က ႀကယ္ေတြကိုဝိညာဥ္ခပ္ဖို႔ အတြက္ ေဖြးေဖြးလႈပ္ပြင့္ၿပီး ညကိုလင္းေစခဲ့ေပမဲ့ ေက်ာင္းေရွ႕အုတ္တံတိုင္းဆီကိုဆုတ္ခြာရင္းခုန္ေက်ာ္လိုက္တဲ့ အရိပ္ေတြ၊ စက္ဝိုင္းပံုစံေရပန္းေရွ႕မွာၿပိဳက်သြားတယ္။
ေသြးညွီနံ႔ေတြ၊ ေဆးရံုလူနာတင္ကားေတြ၊ မီးလန္႔သံေခ်ာင္းေခါက္သံေတြ၊အေမွာင္ထဲမွာ အေလာင္းေတြကိုလာလုဖို႔ ႀကံစည္ေနတဲ့ ေၿမေခြးေတြ--ေအာ္---က်မ္းစာအလိုအရေတာ့ -- တရားစီရင္ခ်က္ခ်မဲ့ေန႔ ( The Day of Judgement ) ဆိုတာေရာက္ကိုေရာက္လိမ့္လာလိမ့္မယ္ တဲ့အႀကိမ္ႀကိမ္သစၥာဆိုခဲ့ရတာပါပဲ။ ရာဇဝတ္မႈေတြကို ၿပန္လည္တုန္႔ၿပန္ႏိုင္တဲ့ေန႔ကို က်ေနာ္တို႔ထိေတြ႔ႏိုင္ႀကပါေစသား လို႔။

၁၉၉၄-၉၅ေႏြဦးမတ္လ(၁၃)ႏွစ္ပတ္လည္ေန႔ထဲမွာအဲ့ဒီႏွစ္ေႏြဦးကထူးထူးၿခားၿခားပူလြန္းတယ္။ ပင္မေက်ာင္းေဆာင္ေရွ႕ေလွခါးထစ္ေတြေပၚမွာထိုင္ရင္းတံလွ်ပ္ရိပ္ေတြ တလက္လက္ထေနတဲ့ ကြန္ကရစ္လမ္းေပၚမွာ တရုတ္စကားပြင့္ေတြေႀကြေနတာကို က်ေနာ္တို႔တေတြေငးႀကည့္ေနခဲ့တယ္။ေက်ာင္းေတြပိတ္ထားေပမဲ့ က်ေနာ့စိ္တ္ထဲမွာ သူတို႔တေတြ ေသခ်ာေပါက္လာမွာပဲလို႔ေတြးေနခဲ့တယ္။
ၿမင္ကြင္းဆီကို အရိပ္ေတြတခုၿပီးတခုက်လာတယ္။တခ်ိဳ႕က အက်ဥ္းေထာင္ေတြထဲက လြတ္လာႀကတယ္။တခ်ိဳ႕က ေၿမာက္ပို္င္း ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ဆီမွာ ခါးသီးတဲ့အိပ္မက္ဆိုးေတြနဲ႔ၿပန္လာခဲ့ႀကတယ္။
တခ်ိဳ႕ကေတာ့-- ပါေဂ်ာင္ေဒသ၊ လိုင္ဇင္စခန္းမွာ ေတာေကာင္ေတြပူးဝင္တြယ္ကပ္ၿပီးရက္ရက္စက္စက္လူသတ္မႈေတြကို က်ဴးလြန္ခဲ့ႀက၊ေနာက္ေတာ့-- လူေတြရဲ႕မ်က္လံုးေတြကိုရင္မဆိုင္ရဲပဲ၊ အခန္းေအာင္းေနခဲ့ႀကတယ္။
ၿဖစ္ခ်င္ေတာ့ က်ဴးလြန္ခဲ့သူေတြေရာ၊ အက်ဴးလြန္ခံခဲ့ရသူေတြေရာ-- က်ေနာ့ရဲ႕သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ ႏူးႏူးညံ့ညံ့ရင္ခုန္ခဲ့ဘူးသူေတြေတာနက္နက္ေတြထဲမွာ---ဘာေတြၿဖစ္ခဲ့ႀကရတာလဲ--
သူတို႔ရဲ႕ဒဏ္ရာေတြကို ေႀကေႀကကြဲကြဲ နားေထာင္ခဲ့ရၿပီး ဂစ္တာႀကိဳးေတြကိုဆဲြၿဖတ္ခဲ့ဘူးတယ္။

ဒါေပမဲ့-- မတ္လရဲ႕ေအာ္သံေတြကို ေမ့ရဲတဲ့သူ ရိွမယ္လို႔မထင္ဘူး။ဘယ္လိုပဲ အိပ္မက္ဆိုးေတြႀကံဳခဲ့ႀကံဳခဲ့၊ ကိုယ့္ရဲ႕အိမ္လိုၿဖစ္ေနတဲ့ အေဆာက္အဦတခုေအာက္မွာေရာက္သြားၿပီဆိုရင္ေတာ့
ေက်ာင္းသား ဆိုတဲ့ စိတ္ဓါတ္ေတြက ၿပန္လည္ရွင္သန္လာခဲ့ႀကတယ္။တခါတေလေတာ့--ဘဝဆိုတာအ့ံႀသဖို႔ေတာ့ အေကာင္းသား။ ရက္ရက္စက္စက္က်ဴးလြန္ခဲ့သူေတြနဲ႔ အေစာ္ကားႏွိပ္စက္ခံလိုက္ရသူေတြ--
အခုလို သစ္ရြက္ေႀကြေႏြဦးတခုမွာၿပန္ဆံုႀကလိမ့္မယ္ လို႔ ဘယ္မွာေမွ်ာ္လင့္ႀကပါ့မလဲ။ဒဏ္ရာေတြ မက်က္ခင္ ေနာက္ထပ္ဒဏ္ရာေတြမနက္ေအာင္ က်ေနာ္တို႔တေတြ ဘဝေတြကို ခက္ခက္ခဲခဲက်င္ယူခဲ့ရတယ္။
အရာအားလံုးကိုၿပန္ဆံုဆည္းေစမဲ့ ၿဖစ္ရပ္တခုက က်ေနာ္တို႔ႀကားကိုမႀကာခင္ေရာက္လာခဲ့တယ္။

၁၉၉၁ ႏိုဘယ္ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈအၿပီး တကၠသိုလ္ေတြကို (၈) လေက်ာ္ပိတ္ၿပီးတဲ့ေနာက္၊ ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသိုလ္ကိုႏွစ္ပိုင္းခြဲပစ္လိုက္တယ္။ အထက္ဗမာၿပည္ေက်ာင္းသားေတြအတြက္ မႏၱေလးစက္မႈတကၠသိုလ္ ကို ရန္ကင္းေတာင္ေၿခအလြန္မွာဖြင့္ေပးလိုက္တယ္။ေအာက္ဗမာၿပည္က ေက်ာင္းသားေတြကေတာ့ ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသိုလ္ မွာဆက္လက္တက္ေစခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ ၁၉၉၂ ခုႏွစ္ကတည္းကဖြင့္ခဲ့တဲ့မႏၱေလးစက္မႈတကၠသိုလ္ ဟာ ပဥၥမႏွစ္ နဲ႔ေနာက္ဆံုးႏွစ္ လွ်ပ္စစ္ နဲ႔ စက္မႈဘာသာရပ္ေတြအတြက္ ဆက္လက္သင္ႀကားႏိုင္တဲ့ဆရာေတြ၊
လိုအပ္တဲ့ပစၥည္းေတြ မရိွခဲ့ဘူး။ ဒါေႀကာင့္ ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသိုလ္ကိုၿပန္ၿပီးလာတက္ရတယ္။ မႏၱေလးစက္မႈတကၠသိုလ္က ေက်ာင္းသားေတြရန္ကုန္ကိုေက်ာင္းလာတက္ရေပမဲ့ အတန္းထဲမွာ စာသင္ခ်ိန္ေကာက္ခံတဲ့အခါတိုင္း Attendance Sheet ႏွစ္ရြက္ကိုခြဲေကာက္တယ္။အတန္းထဲမွာ ေက်ာင္းသားေတြကိုခြဲၿခားဆက္ဆံလိုက္ကတည္းက ၿပႆနာေတြကစတင္လာခဲ့တယ္။ ႀကိဳ႕ကုန္းေဆာင္ အေဆာင္ေတြမွာေက်ာင္းသားခ်င္းရိုက္ပြဲေတြ၊ ဆရာေတြနဲ႔ ေက်ာင္းသားေတြႀကားက ပဋိပကၡေတြ တစထက္တစစိပ္လာတယ္။ အထူးသၿဖင့္ ပါေမာကၡ ဦးႀကင္စိုးကို
ေက်ာင္းသားအမ်ားစုက “ ႀကိဳးစင္”လို႔ေခၚႀကတယ္။ သူ႔ရဲ႕စစ္တပ္ပံုစံ ကိုင္တြယ္မႈေတြကို မေက်လည္ႀကဘူး။

ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသိုလ္မွာ ေက်ာင္းသားခ်င္းရိုက္ပြဲၿဖစ္တယ္ ဆိုတာ က်ေနာ္တို႔ေက်ာင္းတက္ခဲ့ဘူးတဲ့အစဥ္အလာအရ၊ တခါမွမႀကားဘူးဘူး။က်ေနာ္တို႔နဲ႔ၿပႆနာတက္တာဆိုလို႔ မဆလ အစိုးရပဲရိွခဲ့တယ္။ ဘယ္လိုၿဖစ္ကုန္တာလဲ။ ေက်ာင္းနာမည္ေတြကလည္းေၿပာင္းခဲ့တယ္။စစ္အစိုးရဟာ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕စိတ္ဓါတ္ေတြကိုလည္း ေၿပာင္းဖို႔ႀကိဳးစားေနခဲ့တယ္။ မတ္လတိုက္ပြဲမွာ
ပါဝင္ခဲ့တဲ့သူေတြစုေပါင္းၿပီးတိုင္ပင္ႀကတယ္။ တခုခုလုပ္မွ ၿဖစ္မယ္လို႔ ဆံုးၿဖတ္ခဲ့ႀကတယ္။၁၉၉၅ ခုႏွစ္ေက်ာင္းၿပန္ဖြင့္တဲ့အခါ၊ ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသိုလ္မွာ “ တကၠသိုလ္မ်ား၊ရန္ကုန္၊ခ်င္းတြင္းမိသားစု” တကၠသိုလ္မ်ား၊ရန္ကုန္၊မႏၱေလးမိသားစု နဲ႔ ၿဖဴးမိသားစု --စတဲ့လူမႈေရးအသင္းေတြ စတင္ဖြဲ႔စည္းလိုက္တယ္။ တကယ္ေတာ့ အဲ့ဒီကာလတုန္းက တကၠသိုလ္ေတြမွာဘာအဖြဲ႕အစည္းမွဖြဲ႔စည္းခြင့္မရိွပါဘူး။ စစ္ေထာက္လွမ္းေရးအႀကီးအကဲ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ခင္ညႊန္႔ဟာ အေဆာင္အသီးသီးကိုလာၿပီး၊မ်ိဳးဆက္ေဟာင္းမ်ိဳးဆက္သစ္ မိတ္ဆံုစားပြဲေတြၿပဳလုပ္ေနတဲ့အခ်ိန္၊
( သူက စစ္ကိုင္းေဆာင္ေက်ာင္းသားေဟာင္းလို႔ဆိုတယ္၊ ဟုတ္မလားေတာ့ မသိပါဘူး)။

တကၠသိုလ္နယ္ေၿမအတြင္းကိုထိန္းသိမ္းထားႏိုင္ၿပီ လို႔ ယံုႀကည္ထားခဲ့တဲ့အခ်ိန္၊ ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသိုလ္ထဲမွာဆိုရင္ နံပါတ္ဖိုးေရာင္းတဲ့အခန္းေတြကို ေက်ာင္းအာဏာပိုင္ေတြက တမင္လႊတ္ေပးထားတယ္။ က်ေနာ္တို႔တေတြလည္း ေပါ့ေပါ့ပါးပါးခရီးေတြနဲ႔သီခ်င္းေတြသီခဲ့ႀကတယ္။ဒါေပမဲ့ ငပလီ၊ က်ိဳက္ထီးရိုး၊ ပုဂံ၊ လက္ခုပ္ကုန္း၊ ေခ်ာင္းသာ--စတဲ့ကမ္းေၿခေတြ၊ ေစတီပုထိုးေတြဆီကို အေပ်ာ္ခရီးထြက္ေနႀကတဲ့
ေက်ာင္းသားထုဟာမႀကာခင္မွာအုပ္စုဖြဲ႕ၿပီးစစ္အာဏာရွင္ေတြကိုၿပန္လည္အန္တုႀကလိမ့္မယ္ ဆိုတာ အာဏာပိုင္ေတြေမွ်ာ္လင့္မထားခဲ့ဘူး။အဲ့ဒါကေတာ့ ၁၉၉၆ မတ္လ (၁၃) ရက္မွာ ကိုဘုန္းေမာ္ အထိန္းအမွတ္ေန႔ကို အႀကီးမားဆံုးက်င္းပၿပီးေက်ာင္းသားထုကိုဆြဲကိုင္လႈံ႕ေဆာ္လိုက္တဲ့အနက္ေရာင္လႈပ္ရွားမႈပါ။ ေက်ာင္းသူေတြက ဂ်ီေဟာေဆာင္၊ သဇင္ေဆာင္ေတြမွာ ႏွင္းဆီပန္းစီးေတြကိုင္ၿပီး ဆုေတာင္းေမတၱာပို႔ခဲ့ႀကသလို၊
ေက်ာင္းသားေတြကလည္း ပုဂံလမ္း၊ အဓိပတိလမ္း၊ လွည္းတမ္းလမ္းဆံု နဲ႔ တကၠသိုလ္အသီးသီးမွာ ႏွင္းဆီပန္းေတြကိုလိုက္လံေဝငွႀကတယ္။အနက္ေရာင္ဖလင္ပ်က္ေတြေပၚမွာ “ ကိုဘုန္းေမာ္ကိုသတိယပါ” ဆိုတဲ့စာသားေတြကို အပ္ဆူးေတြနဲ႔ ထိုးၿခစ္ၿပီးေရးသားထားခဲ့တာေတြကိုေဝငွခဲ့ႀကတယ္။ ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသိုလ္၊ကြန္ၿပဴတာတကၠသိုလ္နဲ႔ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ထဲက စားေသာက္ဆိုင္ေတြမွာ ေက်ာင္းသားေတြက
အစိုးရသတင္းစာေတြကို ဆြဲၿဖဲမီးရိႈ႕ပစ္လိုက္ႀကတယ္။ ဆရာေတြကလည္း ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြကိုလုိုက္ဖမ္းၿပီး အကၤ် ီလဲဝတ္ေပးဖို႔ေၿပာရတာ တေနကုန္နီးပါးေလာက္ၿဖစ္ေနတယ္၊ မႏိုင္ေတာ့ဘူးလို႔ ဝန္ခံႀကရွာတယ္။
ဒီအရိပ္ေတြဟာ ၁၉၉၆ ဒီဇင္ဘာ ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈ ကို အဓိက ေလာင္စာအၿဖစ္ မီးရိႈ႕ကူးစက္ေစခဲ့တယ္။

နိဂံုး
၁၉၉၅ ခုႏွစ္ မတ္လ(၁၃) ရက္ေန႔ ႀကိဳ႕ကုန္းေဆာင္မွာ စုစည္းခဲတဲ့ေက်ာင္းသားေတြအေႀကာင္းကို ၿပန္ေၿပာၿပခ်င္တဲ့ရည္ရြယ္ခ်က္က တခုတည္းပါ။

ဘယ္လိုေနရာေတြမွာ ဘယ္လိုအခက္အခဲေတြ၊ အိပ္မက္ဆိုးေတြႀကံဳခဲ့ႀကံဳခဲ့၊ ေက်ာင္းအရိပ္ေအာက္ကိုၿပန္ေရာက္ႀကၿပီဆိုရင္--က်ေနာ္တို႔တေတြ ေက်ာခ်င္းၿပန္ကပ္ခဲ့ႀကတယ္။ ႀကံဳခဲ့သမွ်အရာအားလံုးကို နာနာက်င္က်င္ဂီတအၿဖစ္သိမ္းဆည္း ဖန္တီးခဲ့ႀကတယ္။ေၿပာမဲ့သာေၿပာရတာပါ-- ေက်ာင္းအရိပ္ေအာက္မွာ မွ မဟုတ္ပါဘူး။ဘယ္ေနရာကိုပဲေရာက္ေရာက္၊ တေယာက္သမိုင္းကိုတေယာက္ကေလးေလးစားစားနားေထာင္ၿပီးအေရးေတာ္ပံုစိတ္ဓါတ္ဆိုတာ ရဲေဘာ္ရဲဘက္ပီသမႈၿဖစ္တယ္ ဆိုတာကိုနားလည္ႀကမယ္ဆိုရင္--
က်ေနာ္တို႔တေတြ ကံ့ေကာ္အိပ္မက္ရွည္တခုမွာ ၿပန္ဆံုႀကမွာပါ။

မတ္လရဲ႕တိုက္ပြဲေခၚသံေတြ၊ရဲေဘာ္တို႔ရဲ႕ ႏွလံုးေသြးဆီကို မီးခပ္ေလာင္ၿမိွဳက္ကူးစက္ေနဆဲဆိုတာ--ယံုႀကည္ေနပါတယ္။
ေအာင္မိုးဝင္း