0 8888 flashback

အခု လာမယ့္ ရွစ္ရက္ေန၊ ့ ရွစ္ရက္ရွစ္လရွစ္ဆယ့္ရွစ္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို ့ေက်ာင္းသားေတြဦးေဆာင္ၿပီးတၿပည္လံုးအတိုင္းအတာနဲ ့အေထြေထြသပိတ္ႀကီး ေမွာက္ႀကမယ္´´

ထိုတေန ့ကို ကၽြန္ေတာ္မေမ့ပါ။ ဘဂၤလားေဒ့ရွ္နိုင္ငံ၊ ဒါကာ အေၿခစိုက္ ဘီဘီစီသတင္းေထာက္ ခရစ္တိုဖာဂါးနက္ ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တို ့အင္တာဗ်ဴးလုပ္ေသာေန ့။ ႏွစ္စဥ္ ဂ်ဴလိုင္လ ေနာက္ဆံုးပတ္ေရာက္တိုင္း အရာရာသည္ အသစ္တဖန္ၿပန္ၿဖစ္၏။ အေဖ့ကို တခုတ္တရလြမ္းသည္။ ရွစ္ေလးလံုးကို သတိႀကမ္းႀကမ္းရသည္။လုပ္ခ်င္တာေတြ ေတာက္ေလ်ာက္လုပ္ခဲ့ႀကေသာ စိတ္တူကိုယ္တူသူငယ္ခ်င္းတို ့ထံ စိတ္က ေၿပးသည္။

သည္အေႀကာင္းေတြ မေၿပာခင္ ``ဂၽြန္ကဖီး´´အေႀကာင္း ေၿပာမွၿဖစ္ဦးမည္။ ေၿမနီကုန္း၊ ေရႊမန္းရံုေဘးတြင္ရွိေသာ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ၿဖစ္သည္။ ႏွပ္ေဖ်ာ္ ရသည္။ ရႈကြင္း ေကာင္းသည္။ တခါတရံ ကိုမ်ိဳးေဇာ္ စပ္ေပးေသာ ပန္ ့ရွ္ ေသာက္သည္။ သူ ့အခန္းထဲ ေရွးေဟာင္းပန္းပုရုပ္ေတြ ေငးလို ့ရသည္။` ဂ်ဴး´ ရည္းစား ေဖသက္နီရွိသည္။ ေၿမနီကုန္းညေစ်းထဲ လမ္းေလွ်ာက္ကာ စာအုပ္အေဟာင္းတန္းေမႊၿပီး ေမာင္ပိန္ေခါက္ဆြဲေႀကာ္ဆိုင္ထိုင္၏။ စား၏။ ေသာက္၏။ အရွာဘီႀကက္သားသုတ္ေကာင္းသည္။

နာက်င္စရာမ်ားက မတ္လ ၁၆ ရက္ေန ့တြင္ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲ ထိုးစိုက္၏။ ခ်က္ေကာင္းကို ဒုတ္ဒုတ္ထိ၏။``ေဇာ္ေဇာ္ အင္းလ်ားကန္ေဘာင္ေပၚမွာ ပါသြားၿပီ…´´။ ေဌးႀကြယ္စကားႀကားရၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို ့`ေတာက္´ၿပိဳင္တူေခါက္လိုက္ႀကသည္။ အားလံုးလည္း အလဲလဲအကြဲကြဲႏွင့္ အသက္လု ထြက္ေၿပးလာသူေတြ မဟုတ္ပါလား။ ဂၽြန္ကဖီးမွာ ေဇာ္ေဇာ္ထိုင္ဖို ့ခုန္တလံုးခ်န္ထားေပးၿပီး ၀မ္းနည္းေႀကာင္းၿပႀကသည္။ စကား ဟဟ မေၿပာနိုင္ႀက။ ေဇာ္ေဇာ္ မရွိ။ ဒါေပသည့္ ကၽြန္ေတာ္တို ့၏ ေဇာ္ေဇာ္ရွိသည္။

ေနာက္တေန ့မႏ ၱေလးေဆာင္ရွိ ကၽြန္ေတာ့္စာသင္ခံုကို ေက်ာခိုင္းၿပီး `အာစီ´ေရွ ့ေရာက္သည္။ ေက်ာင္းသားအေရး ေတာင္းဆိုႀကသည္။ သမဂၢဖြဲ ့ေရး ေဟာႀကသည္။ ဒီမိုကေရစီေရး ေႀကြးေႀကာ္ႀကသည္။ လက္ခုပ္သံေတြ တေဖ်ာင္းေဖ်ာင္းမဆံုးခင္ လံုထိန္းရဲေတြ ေက်ာင္းထဲ၀င္လာၿပီး ေက်ာင္းသားေတြကို ရိုက္ႀက၊ ႏွက္ႀက၊ ဖမ္းႀကသည္။ ည ၇း၃၀ မွ ကၽြန္ေတာ္ေက်ာင္း၀င္းထဲမွ ခိုးေႀကာင္ခိုး၀ွက္လြတ္ေၿမာက္ခဲ့၏။ အႀကမ္းပတမ္းဖမ္းခ်ဳပ္ခံရၿပီး ေအာ္ဟစ္လိုက္ပါသြားေသာ ဘ၀တူေက်ာင္းသားမ်ားကို ၿပန္ၿပန္ၿမင္ၿပီး တညလံုးအိပ္မရ။´ေတာက္´ အႀကိမ္ႀကိမ္ေခါက္မိသည္။

``ေဌးႀကြယ္ ပါသြားၿပန္ၿပီ…´´။ သတင္းဆိုး။ မဂၤလာမရွိေသာ သတင္းကိုႀကားရ၏။ ေက်ာင္းေတြပိတ္လိုက္ေသာ္လည္း ဂၽြန္ကဖီး မပိတ္။ ေဌးႀကြယ္ႏွင့္ ေဇာ္ေဇာ္ မရွိၿငား ကၽြန္ေတာ္တို ့၏ ဂၽြန္ကဖီး၀ိုင္းကားက်န္ရစ္သူမ်ားႏွင့္ ဆက္ဖြင့္ထားဆဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို ့အားလံုးစိတ္ထဲ တခုခုလုပ္ခ်င္ေနသည္။ မီးပြိဳင့္မွ အခ်က္ၿပမီးေတြကို ခဲႏွင့္ ထုခ်င္သည္။ တုတ္ႏွင့္ ေၿပးခုန္ရိုက္ခ်င္သည္။ ၁၉ ႏွစ္သား ကၽြန္ေတာ့္ေခါင္းထဲ ေသြးပြက္ၿပီ။

ဂၽြန္ ၂၁ ရက္ နံမည္ေက်ာ္ေၿမနီကုန္းအေရးအခင္းကၿဖင့္ ကၽြန္ေတာ္လြဲရသည္။ သို ့ေသာ္ ကိုယ္တိုင္ဆင္ႏြဲလိုက္ရေသာ ထင္ေအာင္၏ ၿမိန္ရည္ရွက္ရည္ေၿပာၿပသမွ်ကို နားေထာင္ၿပီး အေက်နပ္ႀကီးေက်နပ္ရ၏။ ``ေထာင္ထဲေရာက္ေနတဲ့ ငါတို ့သူငယ္ခ်င္းေတြအတြက္´´ဟုဆိုကာ `ခ်ီးယား´ လုပ္ႀကသည္။ လူထုသည္ ေက်ာင္းသားေတြကို သနား၏။ ေက်ာင္းသားေတြဘက္ မားမားရပ္သည္။

ဆဲဗင္းဂ်ဴလုိင္ည။ ေဌးႀကြယ္ႏွင့္ ေဇာ္ေဇာ္ ၿပန္လြတ္သည္။ အရင္တုန္းက ဂၽြန္ကဖီး ကို ကၽြန္ေတာ္တို ့ၿပန္ၿမင္ရၿပီ။ ေၿမနီကုန္းဂၽြန္ကဖီးသည္ ကၽြန္ေတာ္တို ့ဆံုရပ္။ လိုခ်င္တာ အကုန္ရသည္။ ၿဖစ္ခ်င္တာ အားလံုးၿဖစ္နိုင္သည္။ သက္၀င္လႈပ္ရွားလွသည္။ တခါတရံ တေနရာရာတြင္ မိုးစင္စင္လင္းသြားတတ္ေသး၏။

သို ့ေသာ္ အားလံုး၏ ရင္ဘတ္ေအာက္အနက္ဆံုးတေနရာ၀ယ္ ဆူးတေခ်ာင္းကား တြင္တြင္ထိုးစိုက္ေနဆဲ။မဆလ အစိုးရ၏ ကၽြန္ေတာ္တို ့ေက်ာင္းသားေတြအေပၚ လူမဆန္ေသာရမ္းကားႏွိပ္စက္မႈ `ဆူး´…။ ထိုဆူးကိုဆြဲႏႈတ္ၿပီး အပိုင္းပိုင္းခ်ိဳးပစ္ရဦးမည္။ မတိုင္ပင္ဘဲ အားလံုးဆံုးၿဖတ္ထားႏွင့္ၿပီ။

နိုင္ငံၿခားအသံလႊင့္ဌာနသတင္းေတြကို လူေတြပိုနားေထာင္လာသည္။ လူေတြ၏ ခံစားမႈႏွင့္ အစပ္အဟပ္တည့္သည္။ ၿမန္မာ့ရုပ္ၿမင္သံႀကားသတင္းႏွင့္ ေက်ာင္းသားတို ့၏ တကယ့္အၿဖစ္အပ်က္မ်ားမွာ အႀကီးအက်ယ္လြဲ ၏။ ေက်ာင္းသားထု ပို ေဒါသထြက္ရသည္။ ၿပည္သူေတြ မခံမရပ္နိုင္ၿဖစ္ႀကသည္။ ဂၽြန္ကဖီးမွ ကၽြန္ေတာ္တို ့စကား၀ိုင္း၏ ဦးတည္ရာသည္ မဆလပါတီၿဖဳတ္ခ်ေရးၿဖစ္လာသည္။ အသ ံၿမင့္လာႀကသလို အရွိန္လည္း တက္လာႀကသည္။ ေက်ာင္းသားေတြဘာလုပ္မလဲ ၿပည္သူေတြနားစြင့္၏။

ဂ်ဴလိုင္ေနာက္ဆံုးပတ္ ေန ့တေန ့ၿဖစ္သည္။ ဂႏၵမာလမ္း၊ ေဌးႀကြယ္အိမ္တြင္ ဒဂုန္ခင္ခင္ေလး၏စာဆိုေတာ္၀တၳဳအေႀကာင္း၊ သီေပါဘုရင္ အလြဲမ်ားအေႀကာင္း သူႏွင့္ကၽြန္ေတာ္ စကားေကာင္းေနတုန္း ထင္ေအာင္ဖုန္းဆက္သည္။ ``သတင္းေထာက္တေယာက္နဲ ့စကားေၿပာဖို ့ရွိတယ္၊ ေနရာအခက္အခဲၿဖစ္ေနတယ္၊ မင္းကူညီနိုင္မလား…´´ဟု ေဌးႀကြယ္အကူအညီေတာင္းေသာအခါ ႀကာႀကာမစဥ္းစားလိုက္ရပါ။ ``ငါ့အိမ္မွာ
လုပ္မယ္´´ လို ့ကၽြန္ေတာ္ေၿပာေတာ့ သူ၀မ္းသာသြားသည္။

ထင္ေအာင္၊ ေဌးႀကြယ္၊ ေဌးေအာင္၊ ကိုကိုလတ္၊ တင္ေမာင္ေမာင္ေထြး၊ ေအးၿငိမ္းသူ၊ ေကခိုင္၊ ေကခိုင့္မိတ္ေဆြအမ်ိဳးသမီးတေယာက္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တို ့ဘီဘီစီသတင္းေထာက္ခရစ္တိုဖာဂါးနက္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္အခန္းထဲ အင္တာဗ်ဴးလုပ္ႀကသည္။ သူ ့ကင္မရာၿဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ဓာတ္ပံုရိုက္ေပးရသည္။ တင္ေမာင္ေမာင္ေထြးစကားၿပန္လုပ္သည္။ ေက်ာင္းသူေတြ မုဒိန္းက်င့္ခံရေႀကာင္း ေအးၿငိမ္းသူေၿပာေတာ့ ေယာက္်ားေလးေတြအခန္းၿပင္ထြက္ေပးရေသးသည္။ တေယာက္စီေၿပာခိုင္းသည္။ က်န္တာ ဘာမွမသိႀကေတာ့။ မဆလပါတီ
ၿပဳတ္က်ေရးႏွင့္ ဒီမိုကေရစီေရးသာ ကၽြန္ေတာ္တို ့သိသည္။ အႏ ၱရယ္ မသိ။ ေထာင္ မသိ။ ႀကိဳး မသိ။ ေနာက္ဆံုး မိမိအသက္ကိုပင္ ဂရုမစိုက္နိုင္အားေတာ့။

အေဖက လက္ဖက္သုတ္၊ ေရေႏြးႀကမ္းႏွင့္ ဧည့္ခံသည္။ အင္တာဗ်ဴးၿပီးေတာ့ ခရစ္တိုဖာဂန္းနက္က လက္ဘက္သုတ္ေကာင္းေႀကာင္း ခ်ီးမႊမ္းသည္။ အေဖႏွင့္ အိမ္သားမ်ားကို ၿပံဳးၿပသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို ့ႏွင့္ လည္း အၿပန္အလွန္လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ႀကသည္။ အေပၚထပ္၀ရံတာမွ ရပ္ႀကည့္ေနေသာ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ေဌးႀကြယ္ကို အငွားေလးဘီးကားေပၚမွ ဂါးနက္တေယာက္ လက္ေ၀ွ ့ယမ္းႏႈတ္ဆက္ထြက္ခြာသြားေတာ့သည္။ အခ်ိန္ကား စုစုေပါင္း တနာရီခြဲခန္ ့ႀကာမည္ထင္၏။ ထိုတနာရီခြဲကို ကၽြန္ေတာ့္ေနာက္ဆံုးတိုင္ အမွတ္တရ ၿဖစ္ေနပါဦးမည္။

``ဂၽြန္ကဖီး´´မရွိေတာ့ၿပီ။

၁၈ ခ်မ္းသာလမ္း၊ စမ္းေခ်ာင္း ႏွစ္ထပ္အိမ္ မရွိေတာ့ၿပီ။

အေဖ မရွိေတာ့ၿပီ။

ထိုအင္တာဗ်ဴးတြင္ ပါ၀င္ခဲ့ႀကသူမ်ား ေၿမၿပင္ေပၚတြင္အသက္ရွင္သန္လ်က္ တကြဲတၿပား ရွိေနႀကဆဲ။

သူတို ့အားလံုး၏ သေဘာထားစစ္စစ္မ်ားကို စိတ္ေအးလက္ေအးေၿပာခြင့္ရဖို ့ကၽြန္ေတာ္တို ့ခရီးထြက္ေနရဦးမည္........။

ေပးပို႕ေသာ .koaungmyohtunအားေက်းဇူးတင္ရွိပါသည္။