ဒီလိုမ်ိဳး ကုန္ၾကမ္းကို ကုန္ၾကမ္းအတိုင္း ျပည္ပကိုပို႔ေနတာေတြကို ေသေသခ်ာခ်ာ အခ်က္အလက္ စုေဆာင္းျပီး
စာတမ္းျပဳစာမယ္ဆိုရင္ ဘယ္ေလာက္အထိ နစ္နာတယ္ဆိုတာ အမ်ားၾကီးထြက္လာမယ္။
စီမံခန္႔ခြဲလို႔ မတတ္တာထက္စာရင္ ရတဲ့နည္းနဲ႔ သမလိုက္မယ္ဆိုတဲ့သူေတြမ်ားေနလို႔ပဲ။
ျပည္သူေတြအတြက္ဆိုတဲ့ တိုင္းျပည္အတြက္ဆိုတဲ့ ေစတနာ အနည္းအက်ဥ္းေလာက္ ရွိခဲ့မယ္ဆိုရင္ပဲ
ဒီထက္ေကာင္းမြန္ေအာင္ လုပ္လို႔ ဖန္တီးလို႔ ရေနတာေတြ အမ်ားၾကီးပါ။
ဥပမာ.. သစ္မာအေကာင္းစားေတြ အလံုးလိုက္ ပို႔ေနတာ ဘယ္ေလာက္ရွိေနျပီလည္း။ သစ္ေတာေတြေတာင္
ျပဳန္းသေလာက္ရွိေနျပီ။ ကြ်န္ေတာ္ ဒီက ပရိေဘာဂ ပစၥည္းေတြေရာင္းတဲ့ ဆိုင္ေတြေရာက္တိုင္း ေဈးႏွဳန္းေတြ လိုက္ၾကည့္တယ္။ အေကာင္းစားသစ္နဲ႔လုပ္ထားတဲ့ ကေလးစာၾကည့္စာပြဲတလံုးကို ျမန္မာေငြနဲ႔ဆို ၄သိန္းနဲ႔ ၆သိန္းၾကားေလာက္ ေရာင္းၾကတယ္။ အဲဒီစာပြဲတလံုးမွာ သံုးထားတဲ့ သစ္က ဘယ္ေလာက္မွ ရွိတာလဲ မဟုတ္ဘူး။ သစ္မာ ကုလားထိုင္ လက္ရာေကာင္းေကာင္းနဲ႔ဆို အနည္းဆံုး တလံုးကို ၁သိန္းေက်ာ္ ေလာက္ရတယ္။ တကယ္ဆို ဒါက ကြ်မ္းက်င္တဲ့ လက္သမားေတြအတြက္ ဘာမွခက္တဲ့ နည္းပညာမ်ိဳးလည္း မဟုတ္ဘူး။ ကိုယ္တိုင္က ဒီဇိုင္းေတြ ေဈးကြက္ေတြ မတီထြင္ႏိုင္ဘူးဆိုရင္ေတာင္ အဲဒီသစ္ေတြကို အလံုးလိုက္မေရာင္းပဲနဲ႔ ပရိေဘာဂထုတ္တဲ့ ကုမ္ပဏီကို မက္လံုးေပးလို႔ရတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာ စက္ရံုလာေဆာက္မွ သစ္ေရာင္းေပးမယ္ဆိုရင္ အဲဒီကုမ္ပဏီေတြ မလာပဲနဲ႔ေနမလား။ အဲဒီလိုမ်ိဳးတင္းက်ပ္မယ္ဆိုရင္ ျမန္မာျပည္က လက္သမားေတြလည္း အလုပ္အကိုင္ေတြ ေဈးေကာင္းေကာင္းရမယ္။ ျပီးေတာ့ တိုင္းျပည္အခြန္ကို အဲဒီစက္ရံု ကုမ္ပဏီေတြဆီက ေကာက္လို႔ရေသးတယ္။ သူတို႔မွာ အဲဒီလိုအေတြးေတြမရွိဘူး။ ဖုန္းတလံုးကို ဘယ္လိုတင္းက်ပ္ျပီး လူေတြေဈးၾကီးၾကီးေပးရေအာင္ ဖန္တီးမယ္။ ကားအစုတ္တစီးကို လူေတြဝယ္မစီးႏိုင္ေအာင္ လုပ္ထားမယ္.. အခြင့္အာဏာနဲ႔ အရာရာကို လက္ဝါးၾကီးအုပ္ထားခ်င္တဲ့ စိတ္ဓါတ္ေတြပဲရွိတယ္။
ခ်က္ခ်င္းေငြရတာေလာက္နဲ႔ လုပ္ပိုင္ခြင့္ေလးရွိတုန္း သမလိုက္မယ္ဆိုတဲ့သူေတြပဲ ၾကီးစိုးထားတာကိုး။
ဒီမွာ ၂ေပခြဲပတ္လည္ရွိတဲ့ စာပြဲပုေလးတလံုးကို အင္ဒိုနီးရွားကေနလုပ္ျပီး ပို႔တယ္။ သစ္ေတာင္မဟုတ္ဘူး။
လႊစာမွဳန္႔ေတြကို အထပ္ျပားလိုမ်ိဳးလုပ္ျပီး စာပြဲလုပ္ေရာင္းတာ။ တလံုးကို ျမန္မာေငြ ၂ေသာင္းနဲ႔ ၃ေသာင္းၾကားေလာက္ရွိတယ္။ ေနာက္ဆံုးကုန္ကုန္ေျပာမယ္ ျမန္မာျပည္က မီးေသြးေတာင္ ယိုးဒယားက အနိမ့္ေဈးနဲ႔ဝယ္ျပီး ဒီမွာ အသားကင္စားဖို႔အတြက္ စကၠဴကပ္ထူပံုးနဲ႔ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ေလးထုတ္ျပီး ေဈးကြက္ကို ဖန္တီးယူျပီး ေရာင္းၾကတယ္။
ပင္လယ္ထြက္ကုန္ေတြ ၾကည့္ဦးမလား။ ျမန္မာျပည္ကထြက္တဲ့ ပလာတူးငါးေတြကို ယိုးဒယားက ခရမ္းခ်ဥ္သီးအႏွစ္ေလးထည့္ သံဗူးနဲ႔ထုတ္လိုက္ျပီး ျမန္မာေတြ ေဈးၾကီးၾကီးနဲ႔ ျပန္ဝယ္စားေနတာ ကြ်န္ေတာ့္တသက္ေလာက္ ရွိေနျပီ။ ယိုးဒယားငံျပာရည္မွ ပိုေကာင္းတယ္မဟုတ္လား။ အဲဒါေတြဟာ ျမန္မာျပည္ ပင္လယ္က ထြက္တဲ့ငါးေတြနဲ႔ထုတ္ထားတဲ့ ပစၥည္းေတြပဲ။ စစ္အစိုးရကေတာ့ ထိုင္းျမန္မာ ဖက္စပ္ ဆိုျပီး ငါးဖမ္းခြင့္ေတြ ခ်ေပးျပီး ပိုက္ဆံယူတာေလာက္သိတယ္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း မိန္႔ခြန္းမွာ မွတ္ထားဖူးတာရွိတယ္။ အတိအက်ေတာ့ မမွတ္မိေပမယ့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေျပာသြားတာ ျမန္မာေတြဟာ အိမ္ေနာက္ေဖးမွာ ငရုပ္ပင္စိုက္ျပီး စားလို႔ရရက္နဲ႔ ကုလားျပည္က ငရုပ္သီးကို ဝယ္စားတယ္ဆိုျပီး ဆံုးမတာမ်ိဳး ၾကားဖူးတယ္။ အခုေခတ္မွာေတာ့ အဲလိုမဟုတ္ေတာ့ဘူး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေရ။ ျမန္မာေတြ ယိုးဒယားကို ေဈးေပါေပါနဲ႔ ငရုပ္သီးအိတ္လိုက္ေရာင္းျပီး ယိုးဒယားက ထုတ္တဲ့ ငရုပ္ဆီကို ေဈးေကာင္းေကာင္းေပးျပီး ဝယ္စားေနၾကရတာ။ အခုေတာ့ ပင္လယ္ထြက္ေတြက ယိုးဒယားတခုထဲ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ငါးသေလာက္ေတြ ဘဂၤလားေဒ့ရွ္ဖက္ကို ေရာင္းတယ္။ ဘဂၤလားက
ေရခဲရိုက္ျပီး ပို႔ကုန္ထပ္လုပ္တယ္။ ဘယ္သူပိုျမတ္လဲ။ ကြ်န္ေတာ္ဆိုလိုခ်င္တာ ျမန္မာေတြ အကြက္မျမင္တတ္လို႔ ခံရတယ္ဆိုတာမ်ိဳး မဟုတ္ဘူး။ ကြ်န္ေတာ့္လို အပလာေကာင္ေတာင္ ဒီေလာက္ျမင္တတ္တာပဲ။ တကယ့္ စီးပြားေရးလုပ္ေနတဲ့ သူေတြဆို ပိုျမင္ၾကမွာပဲ။ ပိတ္ဆို႔ အေရးယူထားလို႔ မလုပ္ႏိုင္တာလို႔လည္း မေျပာနဲ႔ဦး။
၁၉၉၀ ႏွစ္လြန္ စီးပြားေရးလုပ္ပိုင္ခြင့္ေတြ အသင့္သင့္ျဖစ္ထြန္းေနတုန္းက အေျခအေနနဲ႔ အခုအေျခအေန လံုးဝမတူတာ အမွန္ပဲ။ အဲဒီတုန္းက စီးပြားျဖစ္ေနတဲ့ ကုန္သည္တခ်ိဳ႔ေတာင္ ဒီမိုကေရစီမလိုဘူး.. အခုလိုစီးပြားျဖစ္ေနတာ သူတို႔အတြက္ အိုေကတယ္ဆိုျပီး ေျပာၾကတဲ့သူရွိတယ္။ အခု အဲဒီကုန္သည္ေတြက အရာရာမွာ အာဏာရွိသူနဲ႔ မျပီးပဲ အလုပ္မျဖစ္ၾကေတာ့ဘူး။ ေပးထားကမ္းထားေတာင္မွ အဆင္မေျပေတြျဖစ္လာေတာ့ ညည္းသံထြက္လာတယ္။ ငါတို႔အိတ္က တေျဖးေျဖးေသးလာျပီး သူတို႔အိတ္ကပဲ တေျဖးေျဖး ၾကီးလာတယ္ဆိုျပီး သေဘာထားမွန္ေတြ သိလာၾကတယ္။
အဆိုးဆံုးက စစ္တပ္ဟာ အာဏာရွင္ရဲ႔ အလြဲသံုးစားလုပ္တာကို ခံရတယ္။အာဏာရွင္ဆိုတဲ့ အသိုင္းအဝိုင္းဟာ စီးပြားေရး အကြက္ကို ခံစားတတ္လာတယ္။ဘာေၾကာင့္ ခံစားတတ္လာလည္းဆိုရင္ စီးပြားေရးသမားေတြရဲ႔ အကြက္ဆင္ေပးလို႔ ေငြရေပါက္ကို သိလာၾကတယ္။ မဆလ ေခတ္တေလွ်ာက္ ပါတီေကာင္စီေခတ္မွာ စီးပြားမျဖစ္ခဲ့တဲ့ စစ္တပ္ထဲက အရာရွိတခ်ိဳ႔ဟာ အခုလို စီးပြားေရးလုပ္ငန္းေတြမွာ အခြင့္အာဏာကို အသံုးျပဳရင္ ျမိဳးျမိဳးျမကဲ္ျမက္ေလး ေငြရတာေတြ သိလာတယ္။ ေနာက္ပိုင္း သူတို႔သားသမီးေတြကိုယ္တိုင္ စီးပြားေရးေလာကထဲ ဝင္လာၾကတယ္။
အဲ..ဒါေပမယ့္ သူတို႔ေတြဟာ တရားသျဖင့္ စီးပြားေရးမွာ ယွဥ္ျပိဳင္ႏိုင္တဲ့ လူတန္းစားမ်ိဳးေတာ့ မဟုတ္ၾကေတာ့ စစ္တိုက္သလိုပဲ စီးပြားေရးလုပ္ၾကတယ္လို႔ ကြ်န္ေတာ္ျမင္တယ္။
ထားပါေတာ့ ျမိဳ႔တျမိဳ႔မွာ ဆန္ကိုယူျပီး သြားေရာင္းရင္ အဲဒီျမိဳ႔ေပါက္ေဈးအတိုင္းဆို အက်ိဳးအျမတ္ရွိႏိုင္တယ္။ သယ္သြားရင္ ျမတ္တယ္။ အဲဒီမွာ ေရာင္းမယ့္ ဆန္ကိုသယ္ဖို႔အတြက္ ပါမစ္ဆိုတာကို တပ္မွာ ေငြေပးျပီး ယူရတယ္။ ဟိုတုန္းက ေငြေပးလိုက္ရင္ ပါမစ္ရျပီးအဆင္ေျပႏိုင္ၾကေသးတယ္။ အခုေတာ့ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ကုန္သည္ေတြေပးကမ္းတဲ့ ပိုက္ဆံေတြက ကိုယ္တိုင္ရင္းႏွီးႏိုင္ေလာက္တဲ့ အထိျဖစ္လာၾကေတာ့ ကုန္သည္ေတြ ေပးကမ္းတာကို စားမေနေတာ့ဘူး။
ကိုယ့္နဲ႔ပတ္သက္တဲ့ သားသမီး အသိုင္းဝိုင္းထဲက လူကိုယ္တိုင္ စီးပြားေရးေလာကထဲ ဝင္လာျပီးေတာ့
အျပိဳင္အဆိုင္ျဖစ္လာမယ့္ ကုန္သည္ရဲ႔ လုပ္ပိုင္ခြင့္ကို ခ်မေပးေတာ့ပဲ သူတို႔ကိုယ္တိုင္ လုပ္ေတာ့တာပဲ။
ဆန္ေဈးေကာင္းတာသိတယ္။ ကုန္သည္ေတြ ဆန္ပို႔လို႔ မရေအာင္လုပ္ထားျပီး သူတို႔ပဲလုပ္မယ္ဆိုတဲ့ စီးပြားေရး စနစ္လို႔ပဲ ကြ်န္ေတာ္ျမင္တယ္။ ဒါတဖက္ကို ပိတ္ဆို႔ျပီး အႏိုင္ယူတဲ့ တိုက္ကြက္မဟုတ္ရင္ဘာလဲ။
အခုဆိုၾကိဳျပီးေတာ့ေတာင္ ျပင္ဆင္ထားၾကျပီ။ ေအာက္ေျခေလးေတြ လမ္းေဘးမွာ ဂိတ္ေၾကးေကာက္စားၾကတာကအစၾကီးရင္ၾကီးသေလာက္နယ္ခ်ဲ႕လာၾကတာၾကည့္ေတာ့။ေရြးေကာက္ပြဲဘယ္ေန႔လုပ္မယ္လည္း မေျပာေသးဘူး။
ေနာက္တက္လာမယ့္ အစိုးရက ဘယ္အဖြဲ႕ဆိုတာလည္း မသိႏိုင္ေသးသလို တိုင္းျပည္ရဲ႔ စီးပြားေရး ေပၚလစီေတြကို ဘယ္လိုက်င့္သံုးမယ္ဆိုတာေတြက ေနာက္မွာထား။ ႏိုင္ငံပိုင္ ေကာ္ပိုေရးရွင္းေတြကိုေတာင္
ေပၚေပၚတင္တင္ မိဘ လက္ငုတ္လက္ရင္း ပံုစံမ်ိဳးနဲ႔ အေမြခြဲေနၾကတာက ျမန္မာျပည္ရဲ႔ ေနာက္တက္လာမယ့္ အစိုးရရဲ႔ ေပၚလစီအသစ္လို႔ပဲ ကြ်န္ေတာ္ေတြးမိတယ္။
ေတာအုပ္ၾကီးထဲမွာ ေျခေသၤ့ေတြပဲ ၾကီးစိုးမယ္လို႔ ေတြးထားျပီး ေျခေသၤ့အင္အားပဲမ်ားေအာင္ လုပ္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ အဲဒီေတာအုပ္မွာ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ေျခေသၤ့ေတြအျခင္းျခင္း ဇတ္တူသားစားျပီး ဇတ္သိမ္းခန္းေရာက္မယ္ဆိုတာပဲ။
မဟူရာ။
1 year ago
0 comments:
Post a Comment
လာေရာက္လည္ပတ္ၾကေသာ မိတ္ေဆြတို႕ရဲ႕အျမင္မ်ားလည္း ေရးႏိုင္ပါတယ္