ယေန႕ထုတ္ ျပည္သူ႕ေခတ္ဂ်ာနယ္ပါ ေမာင္၀ံသ ေျပာခ်င္လြန္းလို႕ ေဆာင္းပါး။
ၿပီးခဲ့တဲ့ တစ္လ ႏွစ္လခန္႕အတြင္း ကြၽန္ေတာ္ ခရီးယာယီေလးေတြ မ်ား ခဲ့ပါတယ္။ စာေပေဟာေျပာပြဲ လိုက္ေနတာပါ။ အရင္က ေဟာေျပာပြဲ စင္ေတြ ေပၚ မတက္ႏိုင္ခဲ့တာ ႏွစ္နဲ႕ခ်ီၾကာခဲ့ရာက ခုေတာ့ အတန္အသင့္ ပြင့္လင္းလာ ၿပီမို႕ ကြၽန္ေတာ္လည္း စမ္းသပ္ၿပၤီး လိုက္ေဟာေနခဲ့ပါတယ္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေပၚမွာ ေက်ာက္ေျမာင္း ၾသဘာလမ္း၊ အလုံ၊ ၾကည့္ျမင္တိုင္၊ ေျမာက္ဥကၠလာ၊ ေျမာက္ဒဂုံက နာေရးကူညီမႈအသင္း၊ ၀ါဏိဇဘြဲ႕ရအသင္း၊ လူငယ္မ်ား အစည္းအရုံးစသည္ျဖင့္ အေတာ္ကို ေနရာစုံပါတယ္။
ပထမဆုံးပြဲေတြ
ထူးျခားတာတစ္ခုက နာေရးကူညီမႈအသင္းနဲ႕ ၀ါဏိဇအသင္း ကလြဲလို႕ က်န္တဲ့ေနရာေတြအားလုံးဟာ ကြၽန္ေတာ္တို႕ပါ၀င္တဲ့ စာေပ ေဟာေျပာပြဲေတြနဲ႕ ျပန္လည္ `ကြင္းဖြင့္´ ခဲ့တာျဖစ္တယ္လို႕ သိရတာပဲဗ်။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ စာေပေဟာေျပာပြဲေတြ မက်င္းပႏိုင္ဘဲေနခဲ့ရာက ဒီႏွစ္မွ ပထမဆုံး ျပန္လည္ က်င္းပၾကတာျဖစ္တယ္။ အဲဒီမွာ ပထမဆုံး စင္ေပၚ ျပန္တက္တဲ့ ေမာင္၀ံသနဲ႕ ဂြပ္ခနဲ အံကိုက္ပဲေပါ့ဗ်ာ။
ဟသၤာတ၊ ဇလြန္၊ ပဲခူး၊ ဥကၠံ၊ ဒိုက္ဦး၊ မုပၸလင္၊ ကေလး၊ တမူး စတဲ့ ေနရာ ေတြကိုလည္း ေရာက္ခဲ့တယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ စာၾကည့္တိုက္ အသင္းေတြက ဦးေဆာင္က်င္းပတာကို ေတြ႕ရတယ္ဗ်။ အခုေနာက္ဆုံးေရာက္ ခဲ့တဲ့ ကေလးၿမိဳ႕မွာဆိုရင္ ေနသာဆရာေတာ္ဦးစီးတဲ့ ေနသာစာၾကည့္တိုက္ သုံးႏွစ္ ေျမာက္ စာေပေဟာေျပာပြဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဆရာဦးေအာင္သင္း၊ ဦးဘုန္း (ဓာတု)၊ ကဗ်ာဆရာ ညီမင္းညိဳတို႕နဲ႕ ေနရာေတြျဖန္႕ၿပီး ေဟာေျပာခဲ့ၾကတယ္။ ကြၽန္ေတာ္က ကေလးၿမိဳ႕ေပၚမွာ ႏွစ္ညအျပင္ နတ္ေခ်ာင္းရြာနဲ႕ ထိုမာရြာ မွာလည္း သြာၿပီးေဟာခဲ့တယ္။ သာစည္ရြာစာၾကည့္တိုက္ကိုလည္း ေလ့လာခြင့္ ရခဲ့တယ္။ ကေလးၿမိဳ႕႕နဲ႕ တမူးၿမိဳ႕က ဒီခ်ဳပ္စာေပမိတ္ေဆြေတြနဲ႕လည္း ေဆြးေႏြးခဲ့ ပါတယ္။
ပရဟိတ မ်ားမ်ားလုပ္ၾကဖို႕
စာေပေဟာေျပာပြဲတိုင္းမွာ ကြၽန္ေတာ္ အဓိက ေျပာတာကေတာ့ စတုတၴမ႑ိဳင္လို႕ တင္စားျခင္းခံရတဲ့ သတင္းမီဒီယာေတြရဲ႕ အခန္းက႑နဲ႕ ဒီမိုကရက္တစ္လူ႕အဖြဲ႕အစည္း ေပၚထြန္းေရးအေၾကာင္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ လူထုအေျချပဳ အရပ္ဘက္ပရဟိတအဖြဲ႕အစည္းေတြမွာ မ်ားမ်ားပါ၀င္ၾကဖို႕နဲ႕ ျပည္သူၾကားက သတင္းသမားေတြ (Citizen Journalists) မ်ားမ်ား ေပၚ ထြက္ေရးကို တြန္းအားေပး ေျပာပါတယ္။
အတူေဟာေဖာ္ေဟာဖက္ေတြက အလြန္အေဟာအေျပာေကာင္း သူေတြပါ။ ဆရာဦးေအာင္သင္းဆိုရင္ နာလန္ထခါစအခ်ိန္မွာ တပည့္ေတြ အေဖးအမနဲ႕ လိုက္လာခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ စင္ေပၚမွာ ထိုင္ခုံခ်ေပးၿပီး ထိုင္ေဟာ ေဟာရေပမယ့္ ပရိသတ္မၿငီးရေအာင္ ႏွစ္နာရီနီးနီး ေျပာႏိုင္ ဆိုႏိုင္တာ အံ့ၾသေလာက္ပါတယ္။ ဦးဘုန္းနဲ႕ ညီမင္းညိဳတို႕ကလည္း နာမည္ႀကီး နည္းျပဆရာေတြဆိုေတာ့ ပရိသတ္ထဲက ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြနဲ႕ ေမးလိုက္ ေျဖလိုက္ အတိုင္အေဖာက္ညီညီ ေဟာေျပာသြားၾကပါတယ္။ အင္မတန္မွာ ေအာင္ျမင္တဲ့ စာေပခရီးတစ္ခုပါပဲဗ်ာ။
မိုးေလ၀သ ဦးထြန္းလြင္ အေတြ႕အႀကံဳ
ကေလးၿမိဳ႕တစ္ခြင္မွာ စာေပပရိသတ္မ်ားနဲ႕ စာေရးဆရာမ်ား လိႈက္လွဲေပ်ာ္ရႊင္စြာ စာေပပြဲသဘင္ ဆင္ႏႊဲေနၾကတာကို ၾကည့္ၿပီး မၾကာခင္က မိုးေလ၀သ ေဒါက္တာထြန္းလြင္ေျပာျပတဲ့ ရင္နင့္စရာျဖစ္ရပ္ကေလးကို သတိရေနမိပါတယ္။ ဆရာထြန္းလြင္၊ ဆရာေကာင္းသန္႕နဲ႕ ကြၽန္ေတာ္ ဥကၠံၿမိဳ႕ စာေပေဟာေျပာပြဲ အတူသြားၾကရင္း ဆရာက ေျပာျပခဲ့တာပါ။ ေဒါက္တာ ထြန္းလြင္က သူႀကံဳေတြ႕ခဲ့ရတဲ့ မေကြးတိုင္းေဒသႀကီး၊ မင္းတုန္းၿမိဳ႕နယ္၊ မဲဇလီရြာ ကေလးမွာ စာေပေဟာေျပာပြဲ အခ်ိန္ကပ္ၿပီးမွ အပိတ္ခံရပုံကို ေဆာင္းပါး ေရးေပးလို႕ ၿပီးခဲ့တဲ့အပတ္ ျပည္သူ႕ေခတ္ ဂ်ာနယ္ (၂၃၊ ၂၊ ၁၂)မွာ ေဖာ္ျပ ၿပီးပါၿပီ။ ]]ထိုအခ်ိန္၀ယ္ ...တိမ္ညိဳမည္းတစ္ခုက... လျခမ္းေလးကို... ဖုံးအုပ္လိုက္... ျပန္ပါေပါ့ကြယ္}}ဆိုတဲ့ ေဆာင္းပါးပါ။ မဖတ္မိလိုက္ ေသးသူမ်ား ျပန္ရွာဖတ္ၾကည့္ၾကဗ်ာ။ ေဒါက္တာထြန္းလြင္ဟာ စကားေျပာ ေကာင္းရုံမက စာအေရးအသားလည္း ဘယ္ေလာက္ေကာင္းတယ္ဆိုတာ လက္ေတြ႕ျပလိုက္သလိုပါပဲ။
အလြန္အက်ိဳးမဲ့တဲ့ လုပ္ရပ္
ဆရာထြန္းလြင္က မဲဇလီရြာမွာ စာေပေဟာေျပာပြဲစီစဥ္သူေတြ ဘယ္လို စိတ္အားထက္သန္စြာ၊ တက္ၾကြေပ်ာ္ရႊင္စြာ ျပင္ဆင္မႈေတြ ျပဳလုပ္ေန ၾကပုံ၊ ဖီးလိမ္း ျပင္ဆင္ေနၾကပုံကို လွပစြာ စာပန္းခ်ီျခယ္ၿပီး ည ၇နာရီ စင္ေပၚ တက္ခါနီးက်မွ ပြဲမိန္႕ပိတ္တယ္ဆိုလို႕ ငိုၾကယိုၾက မခ်ိတင္ကဲ ျဖစ္ၾကရပုံကို ဆက္ေရးျပပါတယ္။ သူေျပာတာကို နားေထာင္ သိရွိၿပီး ျဖစ္ေပမယ့္ ေဆာင္းပါးအျဖစ္ ျပန္ေရးထားတာကို ဖတ္ရတဲ့အခ်ိန္မွာလည္း ကြၽန္ေတာ္ပါ ရင္ထဲဆို႕နင့္ေနမိတယ္ဗ်ာ။
``ဟာ...ဗ်ာ ဆိုၿပီး ပါးစပ္ေဟာင္းေလာင္း ျဖစ္ကုန္ၾကေတာ့ တာပါပဲ။ အားလုံး ၿငိမ္က်သြားပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႕ စာေရးဆရာေတြပါ ၿငိမ္က်သြားပါတယ္။ ဆရာတစ္ဦးကေတာ့ မ်က္ရည္ေတြ ၀ဲလာၿပီး အသံ မထြက္ေတာ့ပါဘူး။ ေနာက္ဆရာတစ္ဦးကလည္း အသံေတြ တုန္တုန္ယင္ယင္နဲ႕ စာေရးဆရာမလည္း ေခါင္းငိုက္စိုက္နဲ႕၊ ငိုေနတဲ့ တပည့္ေလးေတြကို ေခ်ာ့ ေနပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္လည္း စိတ္မေကာင္းလိုက္တာဗ်ာ။ ဘာလို႕ ေဟာ ေျပာပြဲအမိန္႕က မရရတာလဲ၊ ဒီေဒသဟာ ေဟာေျပာပြဲက်င္းပဖို႕ ခြင့္မျပဳတဲ့ ေဒသမို႕လား _ _ _ ဘာမွန္းဆိုတာကိုေတာ့ သက္ဆိုင္ရာေတြက ပြင့္ပြင့္ လင္းလင္း ျမင္ျမင္သာသာ ရွိေစေအာင္ ြသသိ ြသလနမညေညခန ဆိုတာနဲ႕အညီ ရွင္းလင္းေပးဖို႕ လိုအပ္ပါတယ္။ ဒီမဲဇလီရြာ ေဟာေျပာပြဲ ေျပာခြင့္မရတာဟာ မဲဇလီရြာအတြက္သာမက သက္ဆိုင္ရာ တိုင္းေဒသႀကီးအတြက္ေရာ၊ ႏိုင္ငံေတာ္အတြက္ပါ ထိခိုက္နစ္နာလွပါတယ္။ အလြန္အက်ိဳးမဲ့တဲ့ ျဖစ္ရပ္၊ လူထုရဲ႕ တိုးတက္မႈ အရွိန္ကို ဟန္႕တားေစတဲ့ ျဖစ္ရပ္ပဲလို႕ ရိုးရိုးေလး ျမင္မိပါတယ္ _ _ _´´
နာမည္ႀကီးတဲ့ မေကြးတိုင္းေဒသႀကီး
ဆရာထြန္းလြင္ ခုလို ထုတ္ေဖာ္ေရးလိုက္တာကို ဖတ္ရတဲ့ ျပည္သူ႕ ေခတ္ဂ်ာနယ္ ပရိသတ္မ်ားလည္း ကိုယ္ခ်င္းစာနာမိၾကမွာပါ။ မေကြးတိုင္းေဒသႀကီးမွာ စာေပ ေဟာေျပာပြဲမ်ား အခ်ိန္ကပ္ကပ္ၿပီး အပိတ္ခံရလို႕ စိတ္မခ်မ္းမသာျဖစ္ၿပီး ျပန္လာရတဲ့ စာေရးဆရာေတြ အေတာ္မ်ားေနပါၿပီ။ ျပည္သူ႕ေခတ္ အယ္ဒီတာ ခ်ဳပ္ ဆရာေဖျမင့္ေတာင္ အရင္လထဲမွာ မေကြးတိုင္းေဒသႀကီးထဲက ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕က ဖိတ္လို႕ သြားခဲ့စဥ္ အလားတူ ႀကံဳခဲ့ရတယ္လို႕ ျပန္ေျပာဖူးပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ စာေပေဟာေျပာပြဲမ်ားကို ပိတ္ျခင္းဟာ ဆရာထြန္းလြင္ ေရးသလိုပဲ အလြန္ အက်ိဳးမဲ့တဲ့ ျဖစ္ရပ္၊ လူထုရဲ႕ တိုးတက္မႈ အရွိန္ကို ဟန္႕တားေစတဲ့ ျဖစ္ရပ္ လို႕ ထပ္ေျပာလိုက္ခ်င္ပါတယ္။
ကိုယ္ေတြ႕ခံစားခ်က္
အဓိပၸာယ္မရွိ ပိတ္ပင္ခံရတဲ့ အျဖစ္မ်ိဳးကို ကိုယ္တိုင္ ႀကံဳေတြ႕ခံစား ရဖူးတဲ့ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ဆရာထြန္းလြင္တုိ႕ ဆရာေဖျမင့္တို႕ရဲ႕ ရင္ထဲက ခံစားခ်က္ကို ပိုၿပီး ထဲထဲ၀င္၀င္ နားလည္တယ္ဗ်ာ။ ကြၽန္ေတာ့္မိသားစုရဲ႕ ေဒါင္းစာေပကို ၁၉၇၃ခုႏွစ္က တည္ေထာင္ခဲ့ပါတယ္။ မူလနာမည္က ခြပ္ေဒါင္းစာေပပါ။ ေက်ာင္းသားသမဂၢသံေယာဇဥ္နဲ႕ မွည့္ေခၚထားတဲ့နာမည္ပါ။ ၁၉၈၆ အထိ ကြၽန္ေတာ့္တိုက္က ထုတ္ေ၀ခဲ့တဲ့ စာအုပ္ေတြမွာ ခြပ္ေဒါင္း စာေပက ထုတ္ေ၀ သည္လို႕ပဲ ေဖာ္ျပခဲ့တာ ျပန္ၾကည့္လို႕ရပါတယ္။ ၁၉၈၆ က်ေတာ့ အဲဒီနာမည္ သုံးခြင့္မေပးႏိုင္ဘူးဆိုလို႕ ခြပ္ကို ျဖဳတ္လိုက္ရတယ္ဗ်။ ေဒါင္းစာေပအျဖစ္ပဲ ေနခဲ့ရတာ ခုထိပါပဲ။ ၂၀၀၃ မွာ ေဒါင္းစာေပ ႏွစ္၃၀ ျပည့္ ပြဲတစ္ပြဲလုပ္ပါတယ္။ ၂၀၀၃ ေမ ၃၁ တိပိဋကေက်ာင္းမွာ က်င္းပတဲ့ အဲဒီပြဲကို ေမာ္ေတာ္ ဆိုင္ကယ္ေတြနဲ႕ အ၀ိုင္းခံရတယ္ဗ်ာ။ ကြၽန္ေတာ့္ ဧည့္ခံပြဲ လာတဲ့ဧည့္သည္တခ်ိဳ႕ တထိတ္တလန္႕ ျဖစ္ရတာေပါ့။ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္က်ေတာ့ ေဒါင္းစာေပ ၃၅ ႏွစ္ ျပည့္ပြဲကို စီးတီးစတားဟိုတယ္မွာ လုပ္ပါတယ္။ မနက္ ၉နာရီက်င္းပဖို႕ အားလုံး ျပင္ဆင္ထားၿပီးသားပြဲကို အႀကိဳည ၉နာရီေလာက္မွာ ဖ်က္သိမ္းခိုင္းတယ္။ မနက္က်ေတာ့ ဧည့္ခံပြဲ ဖ်က္ရတာကို မသိတဲ့ ဧည့္သည္ေတြ လာၾကေတာ့ ဟိုတယ္ေအာက္ကေန ျပန္ခိုင္းတယ္။ မဟာဗႏၶဳလ ပန္းၿခံလမ္းထဲမွာလည္း ကားသုံးစီးနဲ႕ အင္အားျပထားေသးတယ္။ စဥ္းစား ၾကည့္ၾကပါ။ ကြၽန္ေတာ္ ဘယ္လို ခံစားရမလဲဆိုတာ။ ဒါေၾကာင့္ မေကြးတိုင္းက ျဖစ္ရပ္ကို ကြၽန္ေတာ္ အမ်ားႀကီးစာနာပါတယ္လို႕ ေျပာတာ ျဖစ္တယ္ဗ်။ ေဒါင္းစာေပပြဲကိစၥျဖစ္ၿပီး ေနာက္တစ္ႏွစ္မွာ စီးတီးစတားဟိုတယ္မွာပဲ ေတာ္ဘုရားကေလး စာေပဆုေပးပြဲကို အခ်ိန္ကပ္ၿပီး ပိတ္ပင္ခံရေသးတယ္ဗ်ာ။ ကြယ္လြန္သူ ေတာ္ဘုရားကေလးရဲ႕ ဇနီး ေဒၚခင္ေမနဲ႕ သမီး ေဒ၀ီသန္႔စင္ တို႕လည္း အေတာ္စိတ္ဆင္းရဲခဲ့ရမွာေသခ်ာတယ္ဗ်။
အရင္ကလို မဟုတ္ေတာ့ပါ
ယေန႕ေခတ္မွာေတာ့ စီးတီးစတားဟိုတယ္မွာ ပြဲမ်ိဳးစုံ လြတ္လြတ္ လပ္လပ္ က်င္းပေနၾကပါၿပီ။ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ ေဒါင္းစာေပပြဲနဲ႕ ေတာ္ဘုရား ကေလးပြဲ အပိတ္ခံရတဲ့ ျဖစ္ရပ္မ်ိဳးကို ၀န္ထမ္းအသစ္ေလးေတြ သိေတာင္ မသိၾကေတာ့ပါဘူး။ ေတာ္ဘုရားကေလး စာေပဆုေပးပြဲကိုလည္း ယခုဆိုရင္ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ က်င္းပေနပါၿပီ။ ဆရာထြန္းလြင္တို႕ လတ္တေလာ ႀကံဳခဲ့ရ တဲ့ ျဖစ္ရပ္မ်ိဳးေတြဟာ ယေန႕ေခတ္ အဖို႕ေတာ့ အင္မတန္ ရွားပါးတဲ့ ထူးထူး ဆန္းဆန္း သတင္းထဲမွာ ပါေနမယ္ ထင္ပါရဲ႕ဗ်ာ။
အခ်ဳပ္အားျဖင့္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးယႏၱရားထဲက ပုဂၢိဳလ္အခ်ိဳ႕အေနနဲ႕ ယေန႕ႏိုင္ငံေတာ္ဟာ ဒီမိုကေရစီလမ္းေၾကာင္းေပၚ ေလွ်ာက္လွမ္းေနတယ္လို႕ တကယ္ ခံယူရင္၊ တကယ္ ယုံၾကည္ရင္ ဒီမိုကေရစီနည္းမက်တဲ့ လုပ္ရပ္ေတြကို တစ္ေက်ာင္း တစ္ဂါထာ တစ္ရြာ တစ္ပုဒ္ဆန္း မလုပ္သင့္ဘူး၊ ဖြဲ႕စည္းပုံ အေျခခံဥပေဒကို တိတိက်က် လိုက္နာၿပီး ဒီမိုကေရစီက်င့္စဥ္နဲ႕ အညီ ေဆာင္ရြက္သင့္ၾကပါၿပီလုိ႕ အျပဳသေဘာနဲ႕ ကြၽန္ေတာ္ ေျပာခ်င္ပါတယ္ဗ်။
2 years ago
0 comments:
Post a Comment
လာေရာက္လည္ပတ္ၾကေသာ မိတ္ေဆြတို႕ရဲ႕အျမင္မ်ားလည္း ေရးႏိုင္ပါတယ္