ငယ္ - သူငယ္ခ်င္းတို႔ . . .
မင္းတို႔နဲ႔ငါ ငယ္ငယ္ကေလးထဲက သူငယ္ခ်င္းေတြပါ။
ကစားေဖာ္, ကစားဖက္
ေက်ာင္းေျပးေဖာ္, ေက်ာင္းေျပးဖက္
ဆိုးေဖာ္, ဆိုးဖက္
ေဆာ့ေဖာ္, ေဆာ့ဖက္
ေဘာလံုးကစားေဖာ္, ကစားဖက္
ဘာဘဲလုပ္လုပ္ တဖက္ဖက္နဲ႔
မင္းတို႔ထဲမွာ ငါက စာအညံ့ဆံုး
ဒါေပမဲ့ “ငယ္” သူငယ္ခ်င္းတ႔ို . . . မင္းတို႔ ငါ့ကိုအခ်စ္ဆံုး။
စဥ္ - သူငယ္ခ်င္းတို႔ . . .
အစဥ္လိုက္ - တပူးပူး, တတဲြတဲြနဲ႔ ေကာလိပ္ေရာက္ေတာ့လဲ ေရွ႕ဆင့္ေနာက္ဆင့္ဘဲ။
မင္းတို႔က ေရွ႕ကသြား ငါက ေနာက္ကလိုက္ခဲ့။
ပညာေရးကနိမ့္ပါးေတာ့ ငယ္ဘဝ မိဘေတြမရိပ္မိေအာင္
မူးယစ္သံုးေတာ့လည္း မင္းတို႔က တား၊
တားမရေတာ့လည္း ခ်စ္ေနၾကၿမဲ။
မင္းတို႔ကေတာ့ ပညာတတ္ႀကီးေတြျဖစ္သြား
ငါကေတာ့ မူးယစ္သံသရာထဲ တဝဲဝဲလည္။
ဒါေပမဲ့ “ငယ္စဥ္” သူငယ္ခ်င္းတို႔ . . . မင္းတို႔ ငါ့ကိုအခ်စ္ဆံုးဘဲ။
ႀကီး - သူငယ္ခ်င္းတို႔ . . .
ဘဝေပးအေျခအေနေၾကာင့္ ငါက မင္းသားျဖစ္သြား
မင္းတို႔မွာေတာ့ အင္ဂ်င္နီယာႀကီးေတြ၊ ဆရာဝန္ႀကီးေတြ၊
စစ္ဘက္အရာရွိေတြ၊ သေဘာၤအရာရွိေတြနဲ႔
ငါနဲ႔မင္းတို႔ ဘဝေတြက ကြာျခားသြား။
ငါ့ရဲ႕ဘဝထဲ ႀကီးသူငယ္ခ်င္းတို႔ နဲ႔ ထပ္ဆံုေတြ႕
ငါ့ရဲ႕ ေလာကထဲမွာက ျပႆနာေပါင္းစံု။
အရက္၊ မူးယစ္၊ မိန္းမ၊ ေလာင္းကစား အစံုဘဲ။
အဲဒီ အစံုအစံုေတြၾကား နစ္မြန္းခဲ့ရ။
ဒါေပမဲ့ “ငယ္ စဥ္ ႀကီး” သူငယ္ခ်င္းတို႔ . . . မင္းတို႔ ငါ့ကိုအခ်စ္ဆံုးဘဲ။ လိုက္ - သူငယ္ခ်င္းတို႔ . . .
လိုက္ -ငါ့ဘဝကို ငါ႐ုန္းထြက္
နာေရးေကာင္းမႈထဲ စံုးစံုးဝင္ခဲ့။
လူမႈေရးလမ္းေၾကာင္းထဲ အဆံုးထိလိုက္ခဲ့။
နာေရး လူမႈေရး တပူးတဲြတဲြ စက္တင္ဘာကိစၥ စခဲ့ၿပီဘဲ။
အက်ဥ္းက် မိသားစု ဘဝကိုယ္ခ်င္းစာခဲ့။
ငါ့ကို ေခၚယူေမးျမန္းခဲ့။
ငါလွည့္ၾကည့္မိတယ္ …… ဘယ္သူမွ မရွိေတာ့ဘူး။
…… ဘယ္သူမွ ပါမလာေတာ့ဘူး။
၂ဝဝ၇ ေနာက္ပိုင္း …… ငါ့ဘဝမွာ ငါတစ္ေယာက္တည္း။
ေမြးကတည္းက တစ္ေယာက္ထဲ ….. ဆံုးတဲ့အခါမွာလဲ တစ္ေယာက္တည္း။
ဒီစကားက မွန္ေနဆဲပါ သူငယ္ခ်င္းတို႔
အခု……ငါေကာင္းမႈေတြလုပ္ေနၿပီေလကြာ။
ျမတ္စြာဘုရား ဆံုးမေဟာၾကားထားတဲ့ အတိုင္းျဗဟၼစိုရ္ လူမႈေရးေတြ လုပ္ေနေလၿပီကြာ။
လူလူခ်င္း စာနာေထာက္ထားေနၿပီေလကြာ။
ငါ့နားမွာ ငယ္စဥ္ကသူငယ္ခ်င္းေတြ “မင္းတို႔ မရွိၾကေတာ့ဘူးလားကြာ”
ငါ့ေဘးမွာ ႀကီးမွေပါင္းတဲ့ အႏုပညာသူငယ္ခ်င္းေတြ “မင္းတို႔ မရွိၾကေတာ့ဘူးလားကြာ”
ငါတို႔ လက္ခ်င္း မတဲြၾကေတာ့ဘူးလားကြာ။
ငါဟာ အနက္ေရာင္လူသား မဟုတ္ရပါလားကြာ။
ငါဟာ အရွင္လတ္လတ္ ဥေပကၡာလူသားျဖစ္သြားၿပီလား ……
အခုေတာ့ …. ငါ့ေဘးမွာ လူေသေတြနဲ႔ လူနာေတြခ်ည္းပဲေပါ့။
ငါ့ကို မင္းတို႔ုိေတြ႔ရမွာ၊ ဆံုရမွာ ဘာလို႔မ်ား ေၾကာက္ေနရတာလည္းကြာ။
ငါဟာ တေစၦ၊ သရဲ၊ ၿပိတၱာ၊ မေကာင္းဆိုးဝါး မဟုတ္ပါဘူးကြာ။
ျပည္သူေတြရဲ႕ဒုကၡ အခက္အခဲေတြကို တပိုင္တႏိုင္ ေဖးမေပးေနတဲ့ ငါပါကြ။
မင္းတို႔၊ ငါတို႔ အမ်ားျပည္သူလူသားအားလံုးဟာ
ခင္ပြန္းႀကီးဆယ္ပါးထဲမွာ အက်ံဳးဝင္တယ္ဆိုတာ မေမ့ၾကပါနဲ႔ကြာ။
လူမႈေရးဟာ … ျပည္သူ႔အေရး
ျပည္သူ႔အေရးဟာ … ႏိုင္ငံ့အေရး
ႏိုင္ငံ့အေရးဟာ …. မင္းတို႔ ငါတို႔ရဲ႕ အေရးေလကြာ။
မင္းတို႔ မရက္စက္ၾကပါနဲ႔
မင္းတို႔ အတၱမႀကီးၾကပါနဲ႔
မင္းတို႔ရဲ႕ ပညာရပ္ေတြကို ဘယ္သူမွမထိႏုိင္၊ မခိုးႏုိင္ပါဘူး။
မင္းတို႔ရဲ႕ ပညာေတြ မပြန္းႏုိင္ပါဘူး။ မပဲ့ႏုိင္ပါဘူးကြာ။
ဓားဆိုတာ ေသြးေနမွထက္တယ္တဲ့။
မင္းတို႔တတ္ေျမာက္ထားတဲ့ပညာရပ္ေတြကို အသံုးခ်ၾကပါေတာ့ကြာ။
ဒါမွ မင္းတို႔ရဲ႕ပညာေတြ ေတာက္ေျပာင္ထက္ျမက္လာမွာပါ။
ခုေတာ့ …… ငါ့မွာေတာ့ တစ္ေယာက္ထဲ
မင္းတို႔ရဲ႕ ဥေပကၡာလုပ္ရပ္က မွားေနၿပီလား။
မင္းတို႔ရဲ႕ အယူအစဲြေတြ မွားေနၿပီလား။
မင္းတို႔ရဲ႕ ပညာရပ္ေတြ ဥစၥာေခ်ာက္ေနၾကၿပီလား။
မိေခ်ာင္းမင္း ေရခင္းျပတာေတာ့ မဟုတ္ရပါကြာ။
ငယ္စဥ္ ႀကီးလိုက္ သူငယ္ခ်င္းတို႔ေရ …
ငါတို႔ ဟိုတုန္းကလို … လက္ခ်င္းဆက္ၿပီး စိတ္ခ်င္းဆက္ကာ
အမ်ားအတြက္ ဒို႔ေတြေပးဆပ္ၾကပါစို႔လား။ ။
ဒါေပမဲ့ . . . “ငယ္ စဥ္ ႀကီး လိုက္” သူငယ္ခ်င္းတို႔ မင္းတို႔ကိုေတာ့ ငါခ်စ္ေနဆဲပဲ။
ေမာင္ေမာင္ (ခ) ေက်ာ္ဝင္း (ခ) ေက်ာ္သူ
0 comments:
Post a Comment
လာေရာက္လည္ပတ္ၾကေသာ မိတ္ေဆြတို႕ရဲ႕အျမင္မ်ားလည္း ေရးႏိုင္ပါတယ္