0 ျမန္မာမိန္းကေလးမ်ား တရုတ္တို႔၏ အဓမၼၾကင္ေဖာ္ျဖစ္ေန

(The Telegraph မွ 4 Sept 2011 ရက္စြဲပါ “Burma’s women forced to be Chinese Brides” ေဆာင္းပါးကို Yangon Chronicleမွဘာသာ ျပန္ဆိုသည္)
ျမန္မာတိုင္းရင္းသူေလး “အဘာ” တရုတ္ျပည္ အနာက္ေတာင္ပိုင္း ယူနန္ျပည္နယ္သို႔ အလည္သြားရန္ သူမ၏ ဇာတိျဖစ္ေသာ မူဆယ္မွ ထြက္ခြာ ခဲ့စဥ္က အသက္ ၁၂ ႏွစ္မွ်သာ ရွိေသးသည္။ သူမ နယ္စပ္ကို ျဖတ္ကူးသြားစဥ္က နာရီပိုင္းမွ်သာ အခ်ိန္ျဖဳန္းရန္ ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။

သို႔ေသာ္ သူမ၏ မိသားစုႏွင့္ျပန္ေတြ႕ရန္ အခ်ိန္ ၃ ႏွစ္ ၾကာသြားခဲ့သည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွ အျခားမိန္းကေလးငယ္မ်ား၊ အမ်ိဳးသမီးမ်ားကဲ့သို႔ပင္ သူမ သည္လည္း တရုတ္ႏိုင္ငံသို႔ သြားရန္ ျဖားေယာင္းျခင္းခံခဲ့ရကာ တရုတ္ႏိုင္ငံတြင္ မိန္းကေလး (သမီး) ေမြးဖြားမႈ မလံုေလာက္၍ မိန္းမရွာရန္ ခက္ခဲ လာသည့္ (အေရအတြက္ တိုးပြားလာေသာ) တရုတ္အမ်ိဳးသားမ်ားထဲမွ တစ္ဦးႏွင့္ အတင္းအက်ပ္ လက္ထပ္ရန္ ေရာင္းစားခံရျခင္း ျဖစ္ေပသည္။

တရုတ္ႏိုင္ငံသို႔ ေရာက္ေနေသာ “အဘာ” မွာ သူမ၏ မိသားစုႏွင့္ မဆက္သြယ္ႏိုင္သည့္အျပင္ အိမ္အျပင္သို႔ပင္ ထြက္ခြင့္မရဘဲ ပံုမွန္ရိုက္ႏွက္ ခံရသည့္ဒုကၡကို ခါးစည္း၍ ခံခဲ့ရသည္။ “အဘာ” သည္သူမကို ဝယ္ယူေသာ မိသားစုမွ သားျဖစ္သူႏွင့္ လက္ထပ္ရန္သာ ရွိေတာ့သည္ဟူေသာ အသိ ျဖင့္သာ ေနထိုင္ရင္း ထိုၿခံထဲတြင္ ေျပးလႊားေနေသာ ဝက္ကေလး၊ ၾကက္ကေလးမ်ားထဲမွ တစ္ေကာင္အျဖစ္သို႔ ေရာက္ရွိသြားခဲ့သည္။

“ကၽြန္မကို ယြမ္ႏွစ္ေသာင္း (ျမန္မာက်ပ္ေငြ သိန္း ၃ဝ ခန္႔) ေလာက္နဲ႔ ေရာင္းစားခံခဲ့ရတာပါ။ ကၽြန္မကို ဝယ္တဲ့ အခ်ိန္တုန္းက လက္ထပ္ဖို႔ အတြက္ ကၽြန္မက သိပ္ကို ငယ္လြန္းတယ္ေလ။ သူတို႔သားနဲ႔ လက္ထပ္ရမယ္လို႔ ေနာက္ပိုင္းက်မွ ကၽြန္မကို ေျပာၾကတာပါ။ တစ္နည္းအားျဖင့္ ကံေကာင္း သြားတာေပါ့၊ တကယ္ေရာင္းစားခံရတဲ့အခ်ိန္တုန္း ကသာ အသက္ ၂ ႏွစ္၊ ၃ ႏွစ္ ပိုႀကီးေနမယ္ဆိုရင္ အခုခ်ိန္မွာ လက္ထပ္လိုက္ရၿပီေပါ့၊” ဟု အဘာ က ဆိုသည္။

ကေလးဘဝတြင္ ျပန္ေပးဆြဲခံရၿပီး ေက်းကၽြန္သဖြယ္ေရာင္းစားခံခဲ့ရသည့္ အေျခအေနမွ ကံေကာင္းလိမ့္မည္ဟု မည္သူမွ် စဥ္းစားမိၾကမည္ မဟုတ္ပါ။ သို႔ေသာ္ အဘာသည္ ကံေကာင္းသူမ်ားထဲတြင္ တစ္ဦးအပါအဝင္ျဖစ္ခဲ့သည္။ သူမသည္ အဓမၼလက္ထပ္ခံရျခင္းမွ လြတ္ေျမာက္လာရံု သာမကဘဲ ကယ္တင္ခံရၿပီး အိမ္သို႔ ျပန္လာႏိုင္ခဲ့ေပသည္။

အလုိမတူဘဲ လက္ထပ္ေပါင္းသင္းရန္ တရုတ္ႏိုင္ငံဘက္သို႔ ေရာင္းစားခံရသည့္ ျမန္မာမိန္းမပ်ိဳအမ်ားစုမွာ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ဇာတ္သိမ္းႏိုင္ျခင္း မရွိၾကဘဲ ဆင္းရဲပင္ပန္းၿငီးေငြ႕စရာ ေကာင္းေသာဘဝမ်ားကိုသာ အေကာင္းဆံုးအျဖစ္ ရင္ဆိုင္ၾကရၿပီး အဆိုးဆံုးမွာ ေသေၾကာင္းႀကံရန္ ႀကိဳးစား မိၾကျခင္းျဖစ္သည္။

သမားရိုးက်နည္းလမ္းမ်ားျဖင့္ အိမ္ေထာင္ဖက္ မရႏိုင္ေသာ တရုတ္ေက်းလက္ေဒသမွ လူပ်ိဳသိုးမ်ား (သို႔) ဂြမ္ဂန္းဟုေခၚေသာ ေယာက်္ား မ်ားႏွင့္ ေပါင္းသင္းရန္အတြက္ ႏွစ္စဥ္ တရားမဝင္ လူကုန္ကူးျခင္း ခံေနရေသာ ျမန္မာ မိန္းမပ်ိဳ ဘယ္ႏွစ္ေထာင္ခန္႔ရွိမလဲ ဆိုသည္ကို မည္သူမွ် မသိၾကပါ။ ေသခ်ာေသာအခ်က္မွာ အခ်ိန္ႏွင့္အမွ် အေရအတြက္ တိုးပြားေနျခင္းသာ ျဖစ္သည္။ တရုတ္ႏိုင္ငံ၏ အႏွစ္ ၃ဝ ၾကာ “ကေလးတစ္ေယာက္ မူဝါဒ” ႏွင့္ တရုတ္လူမ်ိဳးတို႔၏ သားေယာက်္ားေလး ဦးစားေပးသည့္ဓေလ့တို႔ ေပါင္းလိုက္သည့္အခါ ဆုိးဝါးလွေသာ က်ား-မ ဟန္ခ်က္မညီမႈကို ဖန္တီး ျဖစ္ေပၚ ေစခဲ့ေလသည္။

ယခုအခါ တရုတ္ႏိုင္ငံတြင္ သမီးမိန္းကေလး ၁ဝဝ ေမြးတိုင္း သားေယာက်္ားေလး ၁၂ဝ ခန္႔ ေမြးဖြားေနသည္ဟု ခန္႔မွန္းထားၾကသည္။ Chinese Academy of Social Science ၏ အဆိုအရ သကၠရာဇ္ ၂ဝ၂ဝ အထိ တရုတ္အမ်ိဳးသား ၂၄ သန္းခန္႔ မိန္းမရႏိုင္ဖြယ္မရွိဟု သိရွိရသည္။

“ကေလးတစ္ေယာက္ မူဝါဒဟာ အလြယ္တကူ စဥ္းစားၾကည့္ႏိုင္တဲ့ သက္ေရာက္မႈမ်ိဳး ရွိေနပါတယ္။ က်ား-မ ဟန္ခ်က္မညီမႈ ရွိလာၿပီဆိုေတာ့ မိန္းကေလး လိုအပ္ခ်က္ မ်ားလာတဲ့ အေနအထားကို ေတြ႕ရၿပီေပါ့၊ တစ္ခါတေလမွာေတာ့ တရားဝင္ အိမ္ေထာင္ဖက္ ပြဲစားေတြကတစ္ဆင့္ ဒီလုိအပ္ ခ်က္ကို ျပည့္မီွသြားေပမဲ့ တျခားအခ်ိန္ေတြမွာေတာ့ တရားမဝင္ နည္းလမ္းေတြနဲ႔ျဖည့္ဆည္းလာၾကတာပါ” ဟု ယူနက္စကို ဘန္ေကာက္ရံုးခြဲမွ အိတ္ခ်္အိုင္ဗြီ၊ ေအအိုင္ဒီအက္စ္ႏွင့္ တရားမဝင္လူကုန္ကူးမႈဆိုင္ရာ ႏိုင္ငံတကာညႇိႏႈိင္းေရးတာဝန္ခံ David Feingold က ေျပာၾကားသည္။ ယင္းသည္ ၂ဝဝ၃ ခုႏွစ္ မွတ္တမ္းရုပ္ရွင္ Trading Women ကို ေရးသား၊ ရိုက္ကူးသူလည္းျဖစ္သည္။

ေဂါက္သီး ကစားကာ ဘုရားရွိခုိးတတ္ၾကေသာ နားလည္ရခက္သည့္ တပ္မေတာ္အာဏာရွင္မ်ား အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့သည့္ ျမန္မာႏိုင္ငံသည္ ယခုအခါ တရုတ္ႏိုင္ငံမွ အဓမၼထိမ္းျမားမႈ၏ အဓိကရင္းျမစ္တစ္ခုျဖစ္ေနသည္။

ကမၻာ့အဖိႏွိပ္ဆံုးႏိုင္ငံတစ္ခု ျဖစ္ရံုသာမကဘဲ အလြန္အမင္း ဆင္းရဲမြဲေတမႈႏွင့္ မၾကာခဏ စားနပ္ရိက ၡာ မလံုေလာက္မႈမ်ားက လူကုန္ကူးသူ မ်ားအတြက္ ျမန္မာမိန္းမပ်ိဳေလးမ်ားအား တရုတ္ႏိုင္ငံသို႔ ေသြးေဆာင္ျဖားေယာင္း ေခၚယူရန္ အလြန္တရာပင္ လြယ္ကူေစသည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ တရုတ္ မယား အျဖစ္ ေရာင္းစားျခင္းခံရေတာ့သည္။

“ျမန္မာဖက္ကေန တရုတ္ျပည္ထဲကို တရားမဝင္ေခၚေဆာင္ျခင္းခံရတဲ့ မိန္းကေလးအမ်ားစုဟာ အဓမၼ ထိမ္းျမား ေပါင္းသင္းခံရမႈနဲ႔ပဲ အဆံုး သတ္ ၾကရပါတယ္” ဟု Mr.Feingold က ဆိုသည္။

ေရာင္းစားခံရသည့္ မိန္းကေလးမ်ား၏ ေဈးႏႈန္းမွာ အသက္အရြယ္ႏွင့္ ရုပ္ရည္ေပၚတြင္ မူတည္ကာ ယြမ္ ၆ဝဝဝ (က်ပ္ေငြ ၉ သိန္း) မွ ယြမ္ ၄ဝဝဝဝ (က်ပ္ေငြ ၃၆ သိန္း) ထိ ေဈးေပါက္လ်က္ ရွိသည္။

ထိုင္းႏိုင္ငံအေျခစိုက္ Kachin Women’s Association of Thailand (KWAT) ၏ အဆိုအရ တရုတ္ႏိုင္ငံတြင္ ေရာင္းစားခံရေသာ မိန္းမပ်ိဳ ေလးမ်ား၏ ၂၅% မွာ အသက္ ၁၈ ႏွစ္ပင္ မျပည့္ၾကေသးဟု သိရွိရသည္။ “ေယာက်္ားေတြက ကေလးမ်ားမ်ား ေမြးေပးႏိုင္မယ့္ က်န္းမာ၊ ငယ္ရြယ္တဲ့ မိန္းကေလး ေတြကို လိုခ်င္ၾကတယ္ေလ။ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ မိန္းမေတြကို ကေလးလုပ္တဲ့စက္လို႔ပဲ သတ္မွတ္ထားၾကတာပါ” ဟု ယူနန္ျပည္နယ္ရွိ (KWAT) ၏ လူကုန္ကူးမႈ တိုက္ဖ်က္ေရးအစီအစဥ္ အႀကီးအကဲ Julia Marip က ေျပာၾကားသည္။

ျမန္မာတိုင္းရင္းသူေလး ‘အဘာ’ တစ္ခါက ေရာက္ခဲ့သည့္ ေရႊလီသည္ ျမန္မာႏိုင္ငံမွ လူကုန္ကူးခံရေသာ မိန္းကေလးမ်ား တစ္ေထာက္နားခိုရာ ယူနန္ ျပည္နယ္၏ နယ္စပ္ၿမိဳ႕ျဖစ္သည္။ တရုတ္ျပည္ အေနာက္ေတာင္ပိုင္းမွ ဝါဂြမ္းၿခံပိုင္ရွင္မိသားစုထံ ေရာင္းစားျခင္းခံရသည့္ အဘာသည္ ယခုအခါ ၁၆ ႏွစ္ ျပည့္ကာ ရွက္ၿပံဳးေလးႏွင့္ မိန္းမလွေလး ျဖစ္ေနၿပီျဖစ္သည္။ အဘာသည္ က်ပန္းအလုပ္သမားဖခင္ႏွင့္ အလုပ္လက္မဲ့ မိခင္တို႔မွ ေမြးဖြားေသာ ကေလး ၃ ေယာက္ အနက္မွ တစ္ဦးျဖစ္သည္။

ပထမအႀကိမ္ေတြ႕စဥ္က အဘာသည္ ဂ်င္းေဘာင္းဘီ၊ အျဖဴေရာင္တီရွပ္ျဖင့္ သာမန္ဆယ္ေက်ာ္သက္ တစ္ေယာက္ဟု ထင္ျမင္ရေသာ္လည္း တိုးတိတ္ေသာ ေလသံျဖင့္ စကားေျပာလိုက္ေသာအခ်ိန္တြင္မူ မည္မွ် ေၾကာက္မက္ဖြယ္ေသာ ျဖစ္ရပ္မ်ားႏွင့္ ေတြ႕ႀကံဳခဲ့ရပံုႏွင့္ စိတ္အမာရြတ္ နက္႐ိႈင္း စြာ အျမစ္တြယ္ေနပံုတို႔ကို ထင္ရွားစြာ ေပၚလြင္လာသည္။ “ကၽြန္မ အခုခ်ိန္ထိ တစ္ေယာက္တည္းအျပင္မထြက္ရဲေသးဘူး၊ အထူးသျဖင့္ ညေနေစာင္း ေတြမွာေပါ့” ဟု သူမက ဆိုသည္။

“တစ္ခါတေလမွာ ပန္းၿခံေတြထဲက ေဈးတန္းမွာ ေရာင္းစားခံၾကရတယ္၊ လူပြဲစားေတြက မိန္းကေလးေတြကို မိတ္ကပ္ျပင္ၿပီး အဝတ္အစား လွလွ ဆင္ေပးၾကတယ္ေလ၊ တစ္ခါမွ မဝတ္ဖူးတဲ့ အဝတ္အစားေကာင္းေကာင္းေတြ ဝတ္ရလို႔ ေပ်ာ္ေနတဲ့မိန္းကေလးေတြဟာ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ဟင္းရြက္ကန္စြန္းလို ေရာင္းစားခံရေတာ့မွာပါပဲ၊ သိပ္ကို ရက္စက္ ယုတ္မာလြန္းပါတယ္” ဟု Julia Marip က ေျပာသည္။

သူမ၏ ေနအိမ္ႏွင့္ မိုင္ေထာင္ခ်ီေဝးေသာ အရပ္တြင္ လူစိမ္းမ်ားက သူတို႔၏ ေက်းကၽြန္သဖြယ္ ႏွိပ္စက္ျခင္းခံခဲ့ရေသာ အဘာ ခံစားခဲ့ရသည့္ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ ျဖစ္ရပ္ကို စိတ္ကူးၾကည့္လွ်င္ပင္ နာက်င္ပင္ပန္းလွေပသည္။

“ပထမပိုင္းမွာ တရုတ္စကားမတတ္ေသးေတာ့ လုပ္ရမယ့္ အိမ္မႈကိစၥေတြကို နားမလည္ဘဲ အမွားေတြ လုပ္မိတာေပါ့။ ဒီေတာ့ အိမ္ရွင္ အဘြားႀကီး က ရိုက္ေတာ့တာပါပဲ၊ စကားေျပာစရာ သူငယ္ခ်င္းလည္း မရွိေတာ့ သိပ္ကို အထီးက်န္ၿပီး တစ္ခ်ိန္လံုး ေၾကာက္ရြံ႕ထိတ္လန္႔ေနခဲ့ပါတယ္၊ ခဏခဏ လည္း ငိုမိပါတယ္၊ အစပိုင္းမွာ မငိုဖို႔ ေခ်ာ့ေျပာၾကေပမဲ့ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ငိုၿပီဆိုရင္ ေအာ္ဟစ္ ေငါက္ငမ္းေတာ့တာပါပဲ” ဟု အဘာက ေနာက္ေၾကာင္း ျပန္ ေျပာျပသည္။

ပိုက္ဆံမရွိသည့္အျပင္ တရုတ္ျပည္တြင္း သူမေရာက္ေနေသာ ေနရာကိုပင္ မသိသည့္ အဘာအတြက္ လြတ္ေျမာက္ေရး ဆိုသည္ကို စဥ္းစား မိ၍ပင္ မရႏိုင္ပါ။ တစ္ခ်ိန္လံုး ေစာင့္ၾကည့္ေနၾကတယ္။ တစ္ေယာက္တည္း အျပင္ထြက္ခြင့္လည္း မေပးၾကဘူး ဟု သူမက ဆိုသည္။

တစ္ရက္တြင္မူ သူမကို အနီးကပ္ေစာင့္ၾကည့္ေနၾကျခင္း၏ အေၾကာင္းရင္းကို အဘာ သိရွိသြားေတာ့သည္။ အိမ္ရွင္မိသားစု၏ အသက္ ၂ဝ အရြယ္ သားႏွင့္ လက္ထပ္ရမည္ဟု သူမကို ေျပာလာၾကျခင္းေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္သည္။ “ဘာေၾကာင့္ အခုလို ေခၚထားတယ္ ဆိုတာကို အရင္က မသိခဲ့ဘူး ေလ။ အခုလိုေျပာလာေတာ့ ကၽြန္မက ျငင္းေပမဲ့ သူတို႔က လက္ထပ္ရမယ္လို႔ ဇြတ္အတင္း ေျပာၾကပါတယ္” ဟု အဘာက ေျပာျပသည္။

“အဓမၼထိမ္းျမားေပါင္းသင္းခံရဖို႔ ေရာင္းစားခံရတဲ့ မိန္းကေလး အမ်ားစုဟာ မလုပ္လို႔မရတဲ့ အိမ္ေထာင္ေရး အက်ဥ္းေထာင္ထဲမွာ ပိတ္မိ သြားၾက ေတာ့တာပါပဲ၊ အမ်ားစုဟာ မလြတ္ေျမာက္ႏိုင္ၾကဘူး။ သူတို႔ကို ကၽြန္မတို႔လည္း ကူညီလို႔ မရႏိုင္ပါဘူး” ဟု Miss Marip က ဆိုသည္။

ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မဲ့ေနေသာ အေနအထားႏွင့္ ရင္ဆိုင္ၾကရေသာအခါ အခ်ိဳ႕ မိန္းကေလးမ်ားမွာ တရုတ္ ေက်းလက္တြင္ အလြယ္တကူ ရေသာ ပိုးသတ္ေဆးမ်ားကို ဘဝကို အဆံုးသတ္ရန္ ေရြးခ်ယ္လာၾကသည္။

သို႔ရာတြင္ အဘာ ကမူ အဓမၼထိမ္းျမားခဲ့ရျခင္းကို ေ႐ွာင္လႊဲႏိုင္ခဲ့သည္။ သူမ လက္ထပ္ရန္ သီတင္းပတ္ အနည္းငယ္အလိုတြင္ ထိုရပ္ကြက္သို႔ ႏိုင္ငံသား မွတ္ပံုတင္ကတ္ ပံုမွန္လာေရာက္ စစ္ေဆးသည့္ ရဲမ်ားက သူမကို ႏိုင္ငံျခားသားမွန္း သိရွိသြားကာ ေခၚေဆာင္သြားခဲ့ၾကသည္။ သူမက ျဖစ္ပ်က္ သမွ်ကို ႐ွင္းျပသည့္အခါ ရဲမ်ားက ထိုမိသားစုထံ သြားေရာက္၍ ခင္ဗ်ားတို႔ လူကို ဝယ္လို႔မရဘူး၊ သူတို႔က တိရစၦာန္ေတြ မဟုတ္ဘူးဟု ေျပာဆိုခဲ့ၾကသည္ဟု သိရသည္။ "တ႐ုတ္ရဲေတြက တရားစြဲမလားလို႕ ေမးၾကေပမယ့္ ကၽြန္မက ျငင္းလိုက္ပါတယ္။ကၽြန္မက ဒီကိစၥကို ေမ့ပစ္ျပီး အိမ္ကိုပဲ ျပန္ခ်င္တာပါ" ဟု အဘာက ဆိုသည္။



၃ ႏွစ္ၾကာ မိသားစုဘဝကို ေပ်ာက္ဆံုးခဲ့ရျပီးေနာက္တြင္ "အဘာ" တစ္ေယာက္ နယ္စပ္ကို တစ္ကိုယ္တည္း ျဖတ္ကူးကာ အိမ္သို႕ ျပန္လာႏိုင္ခဲ့ ပါျပီ။ "အေဖနဲ႕အေမက ကၽြန္မကို ေတြ႕ေတာ့ အရမ္းတုန္လႈပ္သြားၾကပါတယ္။ သူတို႕က စၿပီးငိုေတာ့ ကၽြန္မလည္း ငိုေတာ့တာေပါ့၊ ျပန္ေတြ႕ရလို႕ သိပ္ကို ေပ်ာ္မိပါတယ္" ဟု ေျပာၾကားေသာ "အဘာ" က သူမ၏ မိဘမ်ားက သူမကို ႐ွာရန္ၾကိဳးစားခဲ့ေၾကာင္း၊ တ႐ုတ္ျပည္ထဲသုိ႕ ေရာင္းစားခဲ့ရျခင္း ျဖစ္သည္ဟု မူဆယ္ရဲအဖြဲ႕ကို တိုင္ၾကားခဲ့ေသာ္လည္း ရဲမ်ားက စံုစမ္းေပးရန္အတြက္ ယြမ္ ၆၀၀၀ (ျမန္မာေငြက်ပ္ ၉သိန္းခန္႕) ေတာင္းေသာေၾကာင့္ သူမ ၏ မိဘမ်ားက မတတ္ႏိုင္ခဲ့ေၾကာင္း ႐ွင္းလင္းေျပာဆိုသည္။

ယင္းပံုစံသည္ ျမန္မာအာဏာပိုင္မ်ားက လူကုန္ကူးမႈမ်ားကို တုန္႕ျပန္ေနက် ပံုစံျဖစ္သည္ဟု KWAT အဖြဲ႕က ေျပာၾကားသည္။နယ္စပ္၏ တစ္ဖက္တြင္မူ တ႐ုတ္ရဲမ်ားက ပင္လယ္ရပ္ျခားမွ မိန္းကေလးမ်ား ခိုးသြင္းေသာ ဂိုဏ္းမ်ားထက္ ျပည္တြင္း၊ေဒသတြင္း လူကုန္ကူးမႈမ်ားကို ပိုမို တိုက္ဖ်က္ ရန္ အာ႐ံုစိုက္လွ်က္႐ွိၾကသည္ဟု သိ႐ွိရသည္။

ယခင္ႏွစ္ကအထိ လြတ္ေျမာက္လာသည့္ လူကုန္ကူးခံ မိန္းကေလးအနည္းစုကို တရားမဝင္ လူဝင္မႈဥပေဒျဖင့္ အေရးယူကာ ျပန္မပို႕ခင္ အခ်ိန္အထိ ဖမ္းဆီးထားၾကသည္ဟု ဆိုသည္။

ယူနက္စကိုမွ David Feinqold က "အာဏာပိုင္ေတြဒီေလာက္လုပ္ႏိုင္တာကိုက အေတာ္ေလးဟုတ္ေနပါျပီ။ ရဲတပ္ဖြဲ႕ရဲ႕ အားထုတ္မႈနဲ႕ လူကုန္ကူးမႈကို တိုက္ဖ်က္မယ္ဆိုတာကေတာ့ ရယ္စရာေကာင္းတဲ့ အိုင္ဒီယာပါ။ အေမရိကန္ ျပည္ေထာင္စုမွာေတာင္ ဒီကိစၥကို မေျဖ႐ွင္းႏိုင္ပါဘူး။ နယ္စပ္ျဖတ္ေက်ာ္ ေ႐ႊ႕ေျပာင္းမႈကို ျဖစ္ေစတဲ့ စီးပြားေရး၊ လူမႈေရး အေျခခံျပႆနာေတြကိုသာ ခင္ဗ်ားအေနနဲ႕ ေျဖ႐ွင္းေပးရမွာပါ" ဟု သံုးသပ္ ေျပာၾကားသည္။

"အဘာ"ကဲ့သို႕ပင္ အားလံုးကလည္း ထိုအခ်က္မ်ားကို သိ႐ွိၾကသည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံဖက္တြင္ အလုပ္အကိုင္ ႐ွားပါးမႈေၾကာင့္ "အဘာ"သည္ လြန္ခဲ့သည့္ ၄ လခန္႕က ေရႊလီဖက္သို႕ တရားမဝင္ျပန္၍ ကူးကာ အလုပ္႐ွာခဲ့ရသည္။ ယခုအခါ စားေသာက္ဆိုင္တြင္ စားပြဲထိုးအလုပ္ရေသာေၾကာင့္ တစ္လလွ်င္ ယြမ္ ၆၅၀ (ျမန္မာက်ပ္ေငြတစ္သိန္းခန္႕) ဝင္ေငြ႐ွိေနၿပီျဖစ္သည္။

ဆယ္ေက်ာ္သက္အ႐ြယ္တြင္ တ႐ုတ္ျပည္ထဲသို႕ လူကုန္ကူးခံရသည့္ "အဘာ" သည္ ယခုအခါ မန္ဒရင္း ဘာသာစကားကို ကၽြမ္းက်င္ေနၿပီ ျဖစ္ ေသာေၾကာင့္ ေဒသခံမ်ားႏွင့္ ေရာေႏွာ၍ ရသြားျပီျဖစ္သည္။ သူမ၏ဘဝ သံုးႏွစ္တာ ဆံုး႐ွဳံးမႈအတြက္ တ႐ုတ္စကားကၽြမ္းက်င္မႈကို ေလ်ာ္ေၾကးရခဲ့ျခင္းဟု ဆိုရေတာ့မည္။

"ကၽြန္မအေပၚလုပ္ခဲ့သမွ်အတြက္ ဒီမိသားစုကို မုန္းေနတုန္းပါပဲ၊ တစ္သက္လံုးေတာင္ မုန္းေနမိမယ္လို႕ ထင္ပါတယ္" ဟု အဘာက ေျပာျပ သြားခဲ့သည္။


Yangon Chronicle

Burma's women forced to be Chinese brides

Original link :http://www.telegraph.co.uk/news/worldnews/asia/burmamyanmar/8739403/Burmas-women-forced-to-be-Chinese-brides.html