ေနာက္အစိုးနဲ႔မွ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကိစၥဆက္ေျပာတာေပါ့ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ကိုယ့္တပ္ကိုယ့္ ေသနတ္နဲ႔ ကိုယ့္အရပ္မွာ ေဈးတည္၊ လမ္းေဖါက္၊ ေက်ာင္းေဆာက္၊ဘုရားတည္ရင္း ၿငိမ္ၿငိမ္ေနၾကဦး သေဘာတူခ်က္ အတိုင္း ေနလာသူတခ်ိဳ႔နဲ႔ စစ္အစိုးရရဲ့တေၾကာ့ျပန္ေသနတ္သံေတြေအာက္မွာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေႂကြးေၾကာ္သံေတြ ျပန္ဟိန္းထြက္လာတာ ႀကိဳဆိုအပ္တဲ့ကိစၥရပ္လို႔ ယံုပါတယ္။
တခ်ိဳ႔က “ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလိုခ်င္လို႔စစ္တိုက္ေနတာ၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္စစ္တိုက္ေနတာ” လို႔ဆိုပါတယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ “ၿငိမ္း ခ်မ္းေရးမရွိလို႔ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအာမခံခ်က္မရွိလို႔” စစ္တိုက္ေနရတာလို႔ျမင္ပါတယ္။ လက္ခံႏိုင္မယ့္ဥပေဒလည္းရွိမယ္။ ဥပေဒအတိုင္းလည္းတည္မယ္ဆိုရင္ လက္ထဲကေသနတ္ေတြကို လူတိုင္းလႊတ္ခ်လိုက္မွာပါပဲ။ ဘယ္သူမွ မေသခ်င္မသတ္ခ်င္ၾကပါဘူး။ စစ္ကိုအမုန္းဆံုးလူေတြကို တန္းစီၿပီးစာရင္းခ်ေရးျပရရင္ “မတိုက္ခ်င္ပဲတိုက္ရတဲ့စစ္ပြဲထဲကစစ္သားေတြ” ေရွ႔ဆံုးေနရာမွာရွိေနမွာပါ။ သူတို႔လည္း ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို ခ်စ္ၾကသူေတြ စစ္ကိုမုန္းၾကသူပဲျဖစ္ပါတယ္။
လူတိုင္းလူတိုင္း စစ္ကိုမုန္းတယ္။ လူတိုင္းလူတိုင္း ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကိုခ်စ္တယ္လို႔ေတာ့ က်ေနာ္မယံုပါဘူး။ စစ္ေၾကာင့္စီးပြားျဖစ္သူ၊ စစ္နဲ႔အက်ိဳးျဖစ္ထြန္းေနသူေတြအတြက္ စစ္ဟာမက္စရာပါ။ အဲဒီ့ စစ္မက္သူ ေတြေၾကာင့္ပဲ စစ္မက္ေတြျဖစ္ၾကတာျဖစ္ပါတယ္။ စစ္မက္ေတြ ျဖစ္ပလားေဟ့ဆိုရင္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး လႈပ္ရွားမႈ လည္း ဒြန္တြဲပါလာရပါတယ္။ စစ္မက္သူနဲ႔စစ္မုန္းသူေတြၾကားမွာ အားၿပိဳင္မႈေတြလည္းရွိလာရပါတယ္။ အဲဒီအားၿပိဳင္မႈဟာ အာဏာရွိနဲ႔အာဏာမဲ့၊ အစိုးရနဲ႔လူထု၊ ဖိႏွိပ္သူနဲ႔အဖိႏွိပ္ခံၾကားကအားၿပိဳင္မႈလို႔ က်ေနာ္ နားလည္ထားပါတယ္။
ဒီေနရာမွာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးခ်စ္သူ၊ စစ္မုန္းသူေတြမွန္ေပမယ့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးတည္ေဆာက္ဖို႔ႀကိဳးစားၾကရာမွာ မတူတဲ့ဘဝျဖတ္သန္းမႈေတြ၊ မတူတဲ့အေတြ႔အႀကံဳေတြ၊ မတူတဲ့စိတ္အေနစိတ္အထားေတြ၊ မတူတဲ့ေလာကအျမင္ေတြကေန မတူတဲ့အေျပာအဆိုအေကာက္အယူေတြ ထြက္လာပါတယ္။ ဒါဟာ အလြန္သဘာဝက်တဲ့ကိစၥလို႔ ျမင္ပါတယ္။ “စစ္ ဘာ့ေၾကာင့္ျဖစ္” ဆိုတာကိုျမင္ရာမွာေတာ့တူတယ္လို႔ ထင္ခ်င္ ပါတယ္။ စစ္ဟာ ႏိုင္ငံေရးျပႆနာကို လက္နက္နဲ႔ရွင္းၾကတာျဖစ္တယ္ဆိုတဲ့ အျမင္မွာလည္းတူတယ္လို႔ ထပ္ထင္ခ်င္ပါေသးတယ္။
စစ္ဟာ ႏိုင္ငံေရးရဲ႔အဆက္ျဖစ္တယ္ဆိုရင္ အဲဒီအဆက္ကို ဘယ္သူ စဆက္ႏိုင္ပါသလဲ။ ဆက္ၿပီးဆက္ေနေအာင္ေရာ ဘယ္သူ ဆက္ႏိုင္ပါသလဲ။ အဲဒီအဆက္ကို အဆက္ျပတ္ေအာင္ေရာ ဘယ္သူက စအဆက္ျဖတ္ရမွာလဲ။ အေျဖရွိၿပီးသားပါ။ မေျဖခ်င္၊ မေျဖႏိုင္၊ ေျဖဖို႔မလိုဘူးလို႔ယူသူလည္း ယူလို႔ရပါတယ္။ ကိစၥမရွိပါ။ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ကြဲလြဲခြင့္ လူတိုင္းမွာရွိပါတယ္။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးစကား ေျပာၾကရာမွာ အျမင္၊ လုပ္ဟန္နည္းနာေတြမွာကြဲလို႔ ရန္ျဖစ္လို႔ရပါတယ္။ ဘက္တဖက္တည္းမွာရွိေနသူေတြ ရန္ျဖစ္ရံုနဲ႔ ရန္သူ ျဖစ္မသြားပါ။ ျဖစ္စရာ အေၾကာင္းမရွိပါ။
“ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကိစၥကို ႏိုင္ငံေရးနဲ႔တြဲျမင္” သူကျမင္သလို “ခြဲျမင္” သူကလည္းျမင္ႏိုင္ပါတယ္။ ႏိုင္ငံေရးသေဘာ မွာက အက်ိဳးစီးပြား အတြက္အာဏာရယူေရး အႀကိတ္အနယ္ၿပိဳင္ရတဲ့ သဘာဝရွိပါတယ္။ အၿပိဳင္လုၾကရင္း ၿပိဳင္ဘက္ကရန္ဘက္ျဖစ္၊ မိတ္ေဆြကရန္သူျဖစ္၊ ရန္သူကမိတ္ေဆြျဖစ္၊ မိတ္ေဆြကၾကားလူျဖစ္၊ ၾကားလူ ကရန္သူျဖစ္၊ ရန္သူကၾကားလူျဖစ္သံသရာမွာ ေနၾကရတာျဖစ္ပါတယ္။ စစ္နဲ႔အာဏာျပႆနာ တနည္းေျပာရရင္ စစ္နဲ႔ႏိုင္ငံေရးကိုတြဲျမင္သူမွာ ရန္သူ၊ မိတ္ေဆြ၊ ၾကားလူဆိုတာရွိပါတယ္။ ရန္ကိုျပန္လွန္ဖို႔ မိတ္ေဆြဖြဲ႔ရတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ သူ႔မွာ “ရန္သူမိတ္ေဆြဆိုတဲ့ဘက္သေဘာ” ကြဲပါတယ္။ ခြဲစရာလိုတယ္လို႔ ျမင္ပါတယ္။
“ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကိစၥကို ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ခြဲျမင္သူ” ကေတာ့ သူ႔အတြက္ အာဏာမလိုဟု ဆိုႏိုင္ပါတယ္။ အာဏာမလိုတဲ့အတြက္ အာဏာ အတြက္ဖက္ၿပိဳင္စရာမလို။ ဖက္ၿပိဳင္စရာမလိုေတာ့ ၿပိဳင္ဘက္မရွိ။ ၿပိဳင္ဘက္မရွိေတာ့ ရန္ဘက္လည္းမရွိ။ ရန္ဘက္မရွိေတာ့ ရန္သူလည္း မရွိေတာ့။ ရန္သူမရွိသူအတြက္ မိတ္ေဆြခ်ည္းသာျဖစ္ေတာ့တယ္ဆိုလည္း ဆိုႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။ သူ႔မွာ ရန္သူ၊ ၾကားလူရယ္လို႔ မရွိေတာ့ပါဘူး။ အားလံုးကို မိတ္ေဆြလိုသေဘာထား သတ္မွတ္ဆက္ဆံႏိုင္သြားၿပီလို႔ ထင္ပါတယ္။ တနည္းေျပာရရင္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကိစၥကိုႏိုင္ငံေရးနဲ႔ခြဲျမင္သူမွာ “ရန္သူမိတ္ေဆြဆိုတဲ့ဘက္သေဘာ” မကြဲပါ။ ခြဲစရာမလိုေတာ့ပါလို႔ ျမင္ပါတယ္။
အခုတေလာ စစ္မက္နဲ႔ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကိစၥ က်ေနာ္တို႔ၾကားမွာ ေျပာျဖစ္ၾကပါတယ္။ အျမင္ကြဲလြဲမႈေတြလည္း ရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အျမင္ဘယ္လိုကြဲကြဲ က်ေနာ္တို႔ေတြဟာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးမက္သူေတြအျဖစ္ ဘက္တဖက္တည္း အတူရပ္ၿပီး စစ္မက္သူေတြ နယ္က်ဥ္းေအာင္ လုပ္ရာမွာေတာ့တူေနၾက၊ လုပ္ေနၾကရမွာပဲ ျဖစ္တယ္လို႔ ျမင္ပါတယ္။
မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ
1 year ago
0 comments:
Post a Comment
လာေရာက္လည္ပတ္ၾကေသာ မိတ္ေဆြတို႕ရဲ႕အျမင္မ်ားလည္း ေရးႏိုင္ပါတယ္