အမွန္တြင္ ကုလသမဂၢအတည္ျပဳထားသည့္ တိုင္းရင္းလူမ်ဳိးမ်ားအခြင့္အေရးဥပေဒအရ ဤသယံဇာတမ်ားကို ႏိုင္ငံေတာ္အစိုးရက မပိုင္ပါ။ တိုင္းရင္းသားလူမ်ဳိးမ်ားသာ ပိုင္ပါသည္။ တိုင္းရင္းသားလူမ်ဳိးမ်ား၏ သေဘာတူညီခ်က္ မရဘဲ စိတ္ႀကဳိက္တူးေဖာ္သုံးစြဲ၍ မရပါ။
ငယ္ငယ္တုန္းက ေတဇလူငယ္၊ ေရႊေသြး၊ ဒို႔ေက်ာင္းသား စသည္ျဖင့္ ဖတ္ဖူးသည္။ ျမန္မာ့အလင္းသတင္းစာကို ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသားဘဝကတည္းက ဖတ္ခဲ့သည္။ မဂၢဇင္းေပါင္းမ်ားစြာလည္း ဖတ္ဖူးသည္။ သဇင္တို႔၊ ေပဖူးလႊာတို႔၊ ရႈမဝတို႔၊ ေသာင္းေျပာင္းေထြလာရီစရာတို႔ အေတာ္စုံသည္။ ဝတၲဳတို၊ ဝတၲဳရွည္၊ လုံခ်င္း၊ သိုင္းလည္း ဖတ္တာပါပဲ။ စာသင္တိုက္ေရာက္ေသာအခါ သတင္းစာဖတ္ခြင့္မရွိသျဖင့္ ဆရာေတာ္ဆီ သတင္းစာမေရာက္ခင္ ဦးေအာင္ ခိုးဖတ္ရသည္။
ဆရာေတာ္၏ စာအုပ္ဗီဒိုတြင္ ျမန္မာ့စြယ္စုံက်မ္းအတြဲလိုက္ ရွိသည္။ ကုန္ေအာင္ ဖတ္လိုက္သည္။ ပီမိုးနင္းစာအုပ္တို႔၊ ဆရာနႏၵာသိန္းဇံစာအုပ္တို႔ဆိုလွ်င္ မလြတ္တမ္း ဖတ္ျဖစ္သည္။ ဖတ္ၿပီး ေတြးရတာကို ႀကဳိက္ႏွစ္သက္သည္။ အခုမွာ ဖတ္ဖူးသည္မ်ားကို ေရးေရးမွ်သာ မွတ္မိသည္။ မွတ္မိသည့္အထဲတြင္ ရီစရာဟာသတစ္ခုကို အေၾကာင္းတိုက္ဆိုင္၍ အေတြးထဲ ျပန္ေပၚလာသည္။
တစ္ခါက အဖိုးႀကီးတစ္ေယာက္သည္ တည္းခိုးခန္းတစ္ခုတြင္ ခရီးတစ္ေထာက္နား အိပ္ရသတဲ့။ မနက္မိုးလင္းေသာအခါ သူ႔ခရီးကို သူဆက္ခဲ့သည္။ မၾကာပါ။ သူ႔ ထီးတစ္ေခ်ာင္း တည္ခိုးခန္းတြင္ က်န္ေနခဲ့ေၾကာင္း သိရေတာ့သည္။ သူက ခ်က္ခ်င္း ျပန္လွည့္လာသည္။ သို႔ေသာ္ သူ တည္းခိုခဲ့သည့္အခန္းကို ၾကင္စဇနီးေမာင္ႏွံႏွစ္ဦးက ယူထားႏွင့္ၿပီ။
အဖိုးႀကီးက သူ႔ထီးကိုပဲ မဲေန၍ အခန္းရွိရာကို တန္းလာပါသည္။ အနားေရာက္၍ တံခါးကို ဖြင့္မည္ၾကံရာ...
"ဒီမ်က္ဝန္းကို ဘယ္သူပိုင္လဲ"
အခန္းတြင္းက အသံၾကားရသျဖင့္ ဖြင့္လက္က တန္႔သြားရသည္။
"ေမာင္ ပိုင္တယ္"
"ဒီႏွာတံေလးေကာ""ေမာင္ပဲေပါ့"
အဖိုးႀကီးက အခက္ေတြ႕ေနေတာ့သည္။ ဒီအတိုင္း ဝင္သြားဖို႕လည္း မျဖစ္ႏိုင္၊ ဒီအတိုင္းထားခဲ့ဖို႕လည္း မျဖစ္။ မိမိထီးရဖို႕အေရး မနည္းေတြးေနရသည္။
"ဒီႏႈတ္ခမ္းေလးကိုလည္း ေျပာပါဦး"
"ေမာင္ပဲေပါ့ရွင့္"
"ဒီရင္အစုံ"
အဖိုးႀကီးက နားရွက္လာပါၿပီ။
"ေမာင္ကလြဲၿပီး ဘယ္သူ႕မွမရွိ"
"ဒီေသးသြယ္လွတဲ့ ခါးေလးကိုေရာ"
"ေမာင္ရယ္ ေမာင္ပဲေပါ့"
ခါးၿပီးလွ်င္ ဘာလာမလဲ အဖိုးႀကီးက သေဘာေပါက္သြားသည္။ အေျခအေနမဆိုးခင္ သူအရင္ဝင္မွ ျဖစ္မည္။ ဟိုဟာကို နားေထာင္ဖို႕ သူ႕အတြက္ သတၲိမရွိ။ အဖိုးႀကီးက တံခါးဖြင့္ၿပီး အဝင္...
"ဒီ....ကို ဘယ္သူပိုင္လဲ"
ညားခါစသူတို႕သမီး မေျဖခင္ အဖိုးႀကီးကလည္း သူ႕ထီးကို မဲေနသည္ႏွင့္...
"ေဟ့ေဟ့ ခဏရပ္ၾက၊ ဒီတစ္ခုကို ငါပိုင္တယ္ကြ"
ဆိုၿပီး သူ႕ထီးကို ယူၿပီး လစ္ေျပးေတာ့သည္။ မွတ္မိသည္ကို ျပန္ေရးျခင္းပါ။ အခုလည္း တိုင္းရင္းသားေဒသတို႕မွာ သယံဇာတေတြကို ဘယ္သူပိုင္လဲ ေတြးၾကည့္ရင္းႏွင့္ ဒီအေၾကာင္း ေရာက္သြားရသည္။
မုဒုံအုပ္ခ်ဳပ္ေရးမႉးက စာေရးသူတို႕ရြာက လယ္သမားေတြကို ေမးဖူးသည္။
"ဒီလယ္ေတြကို ဘယ္သူပိုင္လဲ"တဲ့။
လယ္သမားေတြက သေဘာ႐ိုးျဖင့္ ေမးသည္ထင္၍
"အဖိုးတို႕ ပိုင္တာေပါ့ကြယ္"
ဆိုၿပီး ျပန္ေျဖလိုက္သည္။ အရာရွိက ထီးကိုပင္ အလြတ္ေပးမည့္ပုံ မေပၚ။
"ဘယ္ဟုတ္မလဲ၊ ဒီႏိုင္ငံမွာရွိသမွ် တြင္းထြက္တြင္းမထြက္ ေျမေပၚေျမေအာက္ ရွိရွိသမွ်ကို ႏိုင္ငံေတာ္အစိုးရက ပိုင္တယ္။ ႏိုင္ငံေတာ္က ပိုင္တယ္ဆိုေတာ့ ငါပိုင္တာေပါ့"တဲ့။
ဆက္ေမးလွ်င္
"မုတၲမပင္လယ္ေကြ႕က ဓာတ္ေငြ႕ေၾကာကို ဘယ္သူပိုင္လဲ"
"ေမာင္ပဲေပါ့"
"ရခိုင္ရွိ ဘဂၤလားပင္လယ္ေအာ္က ဓာတ္ေငြ႕ကိုလည္း ဘယ္သူပိုင္လဲ"
"ေမာင္ပဲေပါ့"
"ကခ်င္က ေက်ာက္စိမ္းတြင္းေတြကို ဘယ္သူပိုင္လဲ"
"ေမာင္ကလည္း ေမးစရာလိုေသးလား"
ကိုင္း ဆက္ေတြးၾကည့္ေစခ်င္သည္။ တိုင္းရင္းသားတို႕၏အျဖစ္ကို ေတြးၾကည့္ေစခ်င္သည္။ ေမာင္ပိုင္စီး႐ုံမကေသးပါ။ ေပါက္ေဖာ္ေတြကို ေခၚၿပီး အုပ္စုလိုက္ မုဒိမ္းက်င့္ေသးသည္။ (႐ိုင္းေနလွ်င္ ခြင့္လႊတ္ပါ)
ဒီတိုင္းရင္းသားေတြက ဒီေျမဒီေရဒီေလထုမွာ ႏွစ္ပရိေစၧဒေပါင္းမ်ားစြာ ေနလာခဲ့သည္။ "ေမာင္"ဆိုသည့္ပုဂၢဳိလ္ မေမြးခင္ကတည္းကပါပဲ။ အခုက်မွ ပိုင္စိုးပိုင္နင္းႏွင့္ သူပိုင္ခ်ည္း ျဖစ္ေနသည္။
အမွန္တြင္ ကုလသမဂၢအတည္ျပဳထားသည့္ တိုင္းရင္းလူမ်ဳိးမ်ားအခြင့္အေရးဥပေဒအရ ဤသယံဇာတမ်ားကို ႏိုင္ငံေတာ္အစိုးရက မပိုင္ပါ။ တိုင္းရင္းသားလူမ်ဳိးမ်ားသာ ပိုင္ပါသည္။ တိုင္းရင္းသားလူမ်ဳိးမ်ား၏ သေဘာတူညီခ်က္ မရဘဲ စိတ္ႀကဳိက္တူးေဖာ္သုံးစြဲ၍ မရပါ။ သဘာဝေဘးအႏၲရာယ္မ်ား၊ ေဘးထြက္ဆိုးက်ဳိးမ်ား၊ တိုင္းရင္းသားလူမ်ဳိးမ်ား၏ လူေနမႈဘဝကို ထိခိုက္ေစသည့္လုပ္ရပ္မ်ားကို ႏိုင္ငံေတာ္အစိုးရက က်ဴးလြန္ခြင့္မရွိေခ်။
မသိနားမလည္ေသာ တိုင္းရင္းသားလူမ်ဳိးမ်ားကို အခြင့္ေကာင္းယူ၍ ဗဟိုအစိုးရက အျမတ္ထုတ္ေနျခင္းမွ်သာ ျဖစ္သည္။ တိုင္းရင္းသားလူမ်ဳိးမ်ားအေနျဖင့္ မိမိအခြင့္အေရးကို သိရွိနားလည္ကာကြယ္ရန္အတြက္ စုစည္းညီညြတ္စြာ အေရးဆိုသင့္သည္။ မိမိျပည္နယ္ကို မိမိတို႕သာ ပိုင္သည္၊ မိမိတို႕ျပည္နယ္ထြက္သယံဇာတမ်ားကို မိမိတို႕သည္သာ ပိုင္ဆိုင္သည္၊ မိမိတို႕သေဘာဆႏၵ မိမိတို႕အက်ဳိးစီးပြားမပါရွိဘဲ မည့္သည့္ကုမၸဏီမွ အေျခခ်လုပ္ကိုင္ႏိုင္ခြင့္မရွိ။
Ven Ravika
0 comments:
Post a Comment
လာေရာက္လည္ပတ္ၾကေသာ မိတ္ေဆြတို႕ရဲ႕အျမင္မ်ားလည္း ေရးႏိုင္ပါတယ္