1 ေျပာရဦးမယ္ . . . အဘစိန္ ေရ (ေက်ာ္သူ)

ေျပာရဦးမယ္ . . . အဘစိန္ ေရ

၁၉၅၉ ခုႏွစ္တြင္ ကမ႓ာေျမျပင္ေပၚသို႔ ေရာက္႐ိွလာသည္ႏွင့္ တၿပိဳင္နက္ထဲ မိခင္၊ ဖခင္တို႔၏ ေႏြးေထြးမႈ ပဲ့ပင္ သြန္သင္ဆံုးမမႈတို႔ႏွင့္ ႀကီးျပင္းလာရသည့္ ကၽြန္ေတာ္ … ၊ မိခင္၊ ဖခင္တို႔၏ေႏြးေထြးမႈ ရင္ခြင္အရိပ္ အာဝါသထဲ ႀကီးျပင္းလာရတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ … ၊ (၃) ႏွစ္သားအ႐ြယ္ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္တြင္ ဦးေနဝင္း စစ္အစိုးရ၏ ပုပၸလိက စက္႐ံုအလုပ္႐ံုမ်ားကို ျပည္သူပိုင္အျဖစ္ သိမ္းဆည္းျခင္းခံခဲ့ရသည္။ ထိုအခ်ိန္အခါက ျမန္မာျပည္တြင္႐ိွ စက္မႈ လက္မႈကုန္ပစၥည္းမ်ား (ပုပၸလိက စက္႐ံုအလုပ္႐ံုထုတ္ပစၥည္းမ်ား)မွာ ျပည္ပႏိုင္ငံမ်ားမွ အထူးႏွစ္ၿခိဳက္ အားေပးျခင္း ကို ခံခဲ့ရသည္။ သို႔ေသာ္ စစ္အစိုးရ၏ ပုပၸလိက စက္႐ံုအလုပ္႐ံုမ်ားသည္ အမ်ားျပည္သူတို႔ႏွင့္သာ သက္ဆိုင္သည္ ဟူေသာ ရည္႐ြယ္ခ်က္ျဖင့္ ကုမၸဏီမ်ား၊ စက္႐ံုအလုပ္႐ံုမ်ား၊ ႐ုပ္႐ွင္႐ံုမ်ား စသည္တို႔ကို သိမ္းဆည္းျခင္းခံခဲ့ရ သည္သာမက စက္႐ံုအလုပ္႐ံုပိုင္႐ွင္မ်ားကိုပါ ဖမ္းဆီးေထာင္ခ်ျခင္းကို ခံခဲ့ရသည္။ ထိုကဲ့သို႔ ဖမ္းဆီးေထာင္ခ်ျခင္း ျပဳလုပ္ခဲ့ရာတြင္ ကၽြန္ေတာ္၏အဖိုး ဦးခ်စ္ေမာင္ (ေခတ္အႀကိဳက္ ႏိုင္လြန္စက္) ကၽြန္ေတာ္၏ဖခင္၊ ကၽြန္ေတာ္၏ ဦးေလးတို႔ပါ ဖမ္းဆီးေထာင္ခ်ျခင္းကို ခံခဲ့ရသည္။
ႏုငယ္စဥ္ ကာလျဖစ္သည္ႏွင့္အညီ ကၽြန္ေတာ္သည္ ထိုအေၾကာင္းအရာမ်ားကို မသိ႐ိွခဲ့ပါ။ ဖခင္၏ ေႏြးေထြးေသာ အရိပ္အာဝါသေအာက္မွ လြတ္ကင္းခဲ့ရသည္မွာ (၁) ႏွစ္ခန္႔ ၾကာျမင့္ခဲ့သည္။ မိခင္ႏွင့္ အေဒၚမ်ား၊ ဦးေလးမ်ား လက္ဝယ္ႀကီးျပင္းလာခဲ့ကာ ပညာသင္ၾကားခဲ့ရာ သက္တမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ဦးေနဝင္း လက္ထက္တြင္ တ႐ုတ္ဗမာအေရးခင္း၊ ဦးသန္႔အေရးအခင္း စသည္တို႔အား ေတြ႔ႀကံဳခံစားခဲ့ရသည္။ ယင္းကဲ့သို႔ အေရးအခင္းမ်ား၏ ျဖစ္ရပ္မ်ားေၾကာင့္ မီးေလာင္လြင္ျပင္မ်ား၊ ေအာ္ဟစ္ေျပးလႊားမႈမ်ား၊ ပစ္ခတ္ဖမ္းဆီးမႈမ်ား၊ ႐ိုက္ႏွက္ခ်ဳပ္ေႏွာင္မႈမ်ား သည္ သိတတ္သည့္အ႐ြယ္ကို ေရာက္ၿပီျဖစ္ေသာ္ ကၽြန္ေတာ့္၏ မ်က္ဝန္းထဲ၊ ႏွလံုးသားထဲတြင္ ဆိုးဝါးလွသည့္ အနိဌာ႐ံုျမင္ကြင္းမ်ား ကိန္းဝပ္ခဲ့သည္မွာ ယေန႔တိုင္ျဖစ္ေတာ့သည္။

ထိုမွ တကၠသိုလ္သို႔ေရာက္႐ိွ၍ ေပ်ာ္႐ႊင္ဖြယ္ ပညာသင္ၾကားေနခိုက္တြင္ ဘဝေပးကံတရားေၾကာင့္လားမသိ၊ ေရစက္ေၾကာင့္လားမသိ ဇနီးျဖစ္သူ ေ႐ႊဇီးကြက္ႏွင့္ အိမ္ေထာင္က်ကာ ဘြဲ႔မရခင္ ေနာက္ဆံုးႏွစ္တြင္ ႐ုပ္႐ွင္ သ႐ုပ္ေဆာင္အျဖစ္ ႐ုပ္႐ွင္ေလာကထဲသို႔ ေရာက္႐ိွခဲ့ၾကသည္။ ပညာေရးလည္း ဆံုးခန္းတိုင္ ဘြဲ႔မရ၊ ႐ႈပ္ေထြးလွ သည့္ ႐ုပ္႐ွင္ေလာကထဲသို႔ ဝင္ေရာက္လာခဲ့ျခင္းအေပၚ ႐ုပ္႐ွင္ကုမၸဏီပိုင္႐ွင္တစ္ဦးျဖစ္ေနသူ ဖခင္ႏွင့္ မိခင္တို႔မွ ကၽြန္ေတာ္၏ ဘဝလမ္းေၾကာင္း မယိမ္းမယိုင္ျဖစ္ေစရန္ အႏုပညာေလာကတြင္လည္း စည္းကမ္း႐ိွစြာျဖင့္ ကိုယ္ခ်င္း စာစိတ္ေမြးဖြားႏိုင္ရန္အတြက္ အနီးကပ္ႀကီးၾကပ္ေပးခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ အိမ္ေထာင္သည္တစ္ဦး၊ ဖခင္တစ္ဦး ျဖစ္ေနၿပီျဖစ္ပါေသာ္လည္း မိခင္၊ ဖခင္တို႔သည္ ကၽြန္ေတာ့္အား ကေလးသဖြယ္ မိဘတို႔၏ ေမတၱာလႊမ္းၿခံဳမႈကို ေပးေနၿမဲျဖစ္သည္။ အႏုပညာေလာကတြင္ ကၽြန္ေတာ္ႀကံဳေတြ႔ခံစားခဲ့ရေသာ ျပႆနာေပါင္းစံုတို႔အား ဖခင္ျဖစ္သူ အား တိုင္ပင္ျခင္း၊ အႀကံျပဳေစျခင္း၊ ရင္ဆိုင္ေျဖ႐ွင္းေပးေစျခင္း၊ ေဆြးေႏြးညိႇႏိႈင္းေစျခင္းတို႔အား ကၽြန္ေတာ္သည္ အသက္ (၄ဝ) ေက်ာ္ ၂ဝဝ၇ ခုႏွစ္အထိ ဖခင္ျဖစ္သူအား အကူအညီေတာင္းေလ့႐ိွသည္။ ဖခင္ျဖစ္သူမွလည္း ကၽြန္ေတာ္ႀကံဳေတြ႔ေနရေသာ အခက္အခဲျပႆနာေပါင္းစံုတို႔အား အေသးစိတ္ညိႇႏိႈင္းေျဖ႐ွင္းမႈကို ကၽြန္ေတာ္၏ ေ႐ွ႕မွ မားမားမတ္မတ္ ရပ္တည္ခဲ့ကာ အမွန္တရားဘက္မွ ရပ္တည္ေျဖ႐ွင္းေပးခဲ့ေသာ ေက်းဇူး႐ွင္ ဖခင္တစ္ဦး လည္းျဖစ္ခဲ့သည္။ ႐ုပ္႐ွင္ေလာကတြင္ က်င္လည္ေနစဥ္ကာလ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္၊ (႐ွစ္ေလးလံုး) အေရးအခင္း ျဖစ္ေပၚ လာစဥ္ ကာလ၌လည္း အမ်ားျပည္သူဘက္မွရပ္တည္၍ ဆႏၵေတာင္းဆိုပြဲမ်ား၊ ခ်ီတက္ပြဲမ်ား၊ ေဟာေျပာပြဲမ်ားတြင္ ပါဝင္လႈပ္႐ွားမႈျပဳရန္ ဖခင္ျဖစ္သူ၏ တိုက္တြန္းမႈေၾကာင့္လည္းေကာင္း၊ ကၽြန္ေတာ္၏ အမ်ားျပည္သူပရိသတ္အေပၚ တိုင္းျပည္အေပၚေက်းဇူးဆပ္လိုေသာဆႏၵတို႔ျဖင့္ ခ်ီတက္ဆႏၵျပျခင္း၊ ရန္ကုန္ျပည္သူ႔ေဆး႐ံုႀကီးႏွင့္ အ.ထ.က (၁)ဒဂံု ေက်ာင္းတို႔တြင္ ေဟာေျပာပြဲစင္ျမင့္ေပၚသို႔ တက္ေရာက္ေဟာေျပာျခင္းတို႔ကို (႐ွစ္ေလးလံုး) ကာလ၌ လုပ္ေဆာင္ ခဲ့သည္။ (႐ွစ္ေလးလံုး) အဆံုးသတ္လိုက္ေသာ အခ်ိန္ကာလတြင္ စစ္ေထာက္လွမ္းေရး၏ ေခၚယူစစ္ေဆး ေမးျမန္း ျခင္းကို ကၽြန္ေတာ္ခံခဲ့ရသည္။ ထိုအခ်ိန္ကာလ၌ ဖခင္ျဖစ္သူသည္ ကၽြန္ေတာ့္အား ေခၚယူစစ္ေဆးသည့္ မဂၤလာဒံု ေထာက္လွမ္းေရး (၆) ႐ိွရာေနရာသို႔ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္အတူ ထပ္ၾကပ္မကြာ သားေဇာျဖင့္လိုက္ပါခဲ့သည္။

ထိုကဲ့သို႔ေသာ ဖခင္တစ္ဦး၏ ေမတၱာ၊ ေစတနာ၊ ဂ႐ုဏာ၊ မုဒိတာတို႔ျဖင့္ ေႏြးေထြးေသာ အရိပ္အာဝါသ ေအာက္တြင္ ႀကီးျပင္းလာရသည့္ကၽြန္ေတာ္သည္ သား - ျပည္သိမ္းေက်ာ္ႏွင့္ သမီး - ျမင့္မိုရ္ဦးတို႔ တကၠသိုလ္ တက္ေရာက္သည့္အခ်ိန္ထိ မိဘႏွင့္ပတ္သက္လွ်င္ ကေလးငယ္တစ္ဦးသဖြယ္ ဖခင္ျဖစ္သူအား ဆက္ဆံေနဆဲ ျဖစ္သည္။

ယင္းကဲ့သို႔ ကေလးငယ္သဖြယ္ မိဘအုပ္ထိန္းသူတို႔ႏွင့္ တိုင္တိုင္ပင္ပင္ စည္းစည္းလံုးလံုး ႀကီးျပင္း လာသည့္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ၂ဝဝ၁ ခုႏွစ္၌ ေက်းဇူး႐ွင္ စာေရးဆရာ၊ ဒါ႐ိုက္တာႀကီး ဘဘဦးသုခႏွင့္ ပူးေပါင္းကာ လူမႈေရးလုပ္ငန္းျဖစ္ေသာ နာေရးကူညီမႈအသင္း(ရန္ကုန္)အား မိခင္၊ ဖခင္ ဆရာေတာ္ႀကီးမ်ား၏ ဆံုးမၾသဝါဒမ်ား၊ ဇနီးျဖစ္သူ၏ ကုသိုလ္ေရးလုပ္ကိုင္လိုေသာ စိတ္ဆႏၵ ပါရမီျဖည့္မႈမ်ား၊ အမ်ားျပည္သူတို႔ကို ေက်းဇူးဆပ္လိုေသာ ကၽြန္ေတာ့္၏ေမတၱာတရားမ်ားေၾကာင့္ လူမ်ိဳးဘာသာ ဆင္းရဲခ်မ္းသာမေ႐ြးတို႔၏ နာေရးကိစၥရပ္မ်ားအား စတင္ လုပ္ကိုင္ခဲ့သည္။ ထိုမွတဆင့္ နာေရးကိစၥရပ္အျပင္ က်န္းမာေရး၊ ပညာေရး၊ သဘာဝေဘး၊ စစ္ေဘးစသည့္ လုပ္ငန္းမ်ားကို တိုးခ်ဲ႕လုပ္ကိုင္ ေပးဆပ္ႏိုင္ခဲ့သည္။ ထိုအခ်ိန္မွစ၍ ဖခင္၏ ယံုၾကည္စိတ္ခ်ရေသာ သားေကာင္း တစ္ဦးအျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္ ဘာသာေရး၊ လူမႈေရးကိစၥမ်ားကို ထဲထဲဝင္ဝင္ လုပ္ကိုင္ႏိုင္ခဲ့သည္။ မိမိႀကံဳေတြ႔ခဲ့ရေသာ အခက္အခဲမ်ား၊ အေႏွာင့္အယွက္မ်ား၊ အတိုက္အခိုက္မ်ားကို ႀကံ႕ႀကံ႕ခံကာ ရင့္က်က္ေသာ လူႀကီးတစ္ေယာက္ အေနျဖင့္ ဖခင္၏ ေလာင္းရိပ္ေအာက္မွထြက္၍ ရင္ဆိုင္ႏိုင္ခဲ့သည္။ ထိုသို႔ ရင္ဆိုင္ႏိုင္ျခင္းမွာ မိခင္၊ ဖခင္တို႔၏ ကၽြန္ေတာ့္အေပၚ ယံုၾကည္မႈ၊ ေမတၱာတရား၊ နားလည္မႈတို႔အျပင္ ကၽြန္ေတာ္၏ က်င့္ႀကံေပးဆပ္ခဲ့ေသာသီလ၊ သစၥာတရားမ်ား ေၾကာင့္ပင္ျဖစ္သည္။

ထိုမွ ၂ဝဝ၇ ခုႏွစ္၊ စက္တင္ဘာ ေ႐ႊဝါေရာင္ေတာ္လွန္ေရး (သံဃာ့အေရးအခင္း) သံဃာေတာ္မ်ား စီတန္း လွည့္လည္ ေမတၱာပို႔သမႈမ်ား ျပဳလုပ္သည့္အခ်ိန္တြင္ လူမႈေရး၊ ဘာသာေရးမ်ားကို လက္ခံက်င့္သံုး ေဆာင္႐ြက္ ေနေသာ လူမႈေရးသမားျဖစ္သည္ႏွင့္အညီ ကၽြန္ေတာ္သည္ ေ႐ႊတိဂံုေစတီေတာ္ေ႐ွ႕ဘက္ ေၾကးသြန္းဘုရားႀကီး အေ႐ွ႕၌ ေနပူပူ၊ မိုးထဲေလထဲ ထီး၊ ဖိနပ္မပါ ေမတၱာပို႔သေနေသာ သံဃာေတာ္မ်ားအား ဆြမ္းဆက္ကပ္ျခင္း၊ ဇနီး ျဖစ္သူ ေ႐ႊဇီးကြက္မွလည္း ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ထဲ၌ သံဃာေတာ္မ်ားအား ေသာက္ေရ၊ လိမ္းေဆး၊ မ်က္ႏွာသုတ္ပဝါမ်ား ဆပ္ကပ္လွဴဒါန္းျခင္းတို႔ကို ဗုဒၶဘာသာဝင္မ်ားပီပီ ျဗဟၼစိုရ္တရားေလးပါးအား လက္ကိုင္ျပဳ၍ စာနာစိတ္ျဖင့္ ဆပ္ကပ္လွဴဒါန္းမႈကို ျပဳလုပ္ခဲ့ၾကသည္။ စက္တင္ဘာ သံဃာ့အေရးအခင္း ၿပီးစီးအခ်ိန္ကာလတြင္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္ဇနီးတို႔ ပုန္းေ႐ွာင္ေနေသာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္၏ ဖခင္ျဖစ္သူအား တစ္ေနကုန္ ေခၚယူစစ္ေဆးေမးျမန္း ျခင္းကို ခံခဲ့ရသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ ဖခင္ျဖစ္သူအား သက္ဆိုင္ရာမွ ေခၚယူစစ္ေဆးေမးျမန္းျခင္း ကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ပုန္းေ႐ွာင္ေနရာမွ သိ႐ိွရကာ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္ဇနီးတို႔သည္ သက္ဆိုင္ရာအစိုးရဌာနသို႔ ေနအိမ္တြင္ မိမိတို႔အား လာေရာက္ေခၚယူ ဖမ္းဆီးႏိုင္ေၾကာင္း အေၾကာင္းၾကားလိုက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္ဇနီးတို႔ ျပည္ထဲေရး႐ံုးႏွင့္ ေအာင္သေျပစစ္ေၾကာေရးစခန္းမ်ားတြင္ (၈) ရက္နီးပါးခန္႔ ေခၚယူစစ္ေဆးျခင္း ကို ခံခဲ့ရေတာ့သည္။

ထိုအခ်ိန္ကာလတြင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ ႏွစ္ဘက္မိဘေဆြမ်ိဳးမ်ား၏ စိုးရိမ္ပူပန္မႈမ်ားသည္ အျမင့္မားဆံုး ဒီဂရီ တစ္ခုသို႔ ေရာက္႐ိွေနခဲ့ၿပီျဖစ္သည္။ ထိုမွတဆင့္ သက္ဆိုင္ရာမွ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္ဇနီးအား အျပစ္မ႐ွိ၍ ေနအိမ္သို႔ ျပန္လည္လြတ္ေျမာက္လာခ်ိန္တြင္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ႐ုပ္႐ွင္အႏုပညာလုပ္ငန္းအား လုပ္ခြင့္မရေတာ့ေခ်။ ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ၂ဝဝ၁ ခုႏွစ္မွစ၍ အမ်ားျပည္သူတို႔အတြက္ ေပးဆပ္လုပ္ကိုင္ခဲ့ေသာ လူမႈေရးလုပ္ငန္း တစ္ခုထဲကိုသာ ကုသိုလ္ယူေဇာက္ခ်လုပ္ခဲ့ေတာ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္အား အႏုပညာလုပ္ငန္းမ်ား ပိတ္ဆို႔လိုက္ေသာ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးမ်ားအားလည္း ကၽြန္ေတာ္ သာဓု ေခၚခဲ့ပါသည္။ ထို႔အျပင္ အႏုပညာ(႐ုပ္႐ွင္)လုပ္ငန္းအား လုပ္ခြင့္ မရသည့္အေပၚ ေက်နပ္စိတ္ခ်ေနမည့္သူကား ကၽြန္ေတာ္၏ ဖခင္၊ မိခင္ႏွင့္ ဇနီးသည္တို႔ပင္ ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆို ကၽြန္ေတာ္သည္ ႐ုပ္႐ွင္အႏုပညာနယ္ပယ္၌ က်င္လည္စဥ္ကာလအတြင္း၌ ႐ႈပ္ေထြးလွေသာ အႏုပညာနယ္ပယ္တြင္ ျပႆနာေပါင္းစံု အနည္းႏွင့္အမ်ားျပဳလုပ္ခဲ့သူ တစ္ဦးလည္းျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ မိမိျပဳလုပ္ ခဲ့ေသာ ျပႆနာမ်ားအား ရင္ဆိုင္ေျဖ႐ွင္းေပးရေသာ ဖခင္၊ မိခင္ႏွင့္ ဇနီးသည္တို႔အတြက္ အထုပ္အပိုးႀကီးတစ္ခု ေလ်ာ့ပါးသြားျခင္းေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။

ထိုမွ ၂ဝဝ၈ ခုႏွစ္မွစ၍ လူမႈေရးအသင္းအဖြဲ႔မ်ား၏ ျပႆနာမ်ားအား နာေရးကူညီမႈအသင္း(ရန္ကုန္)တြင္ ဦးစီးဦးေဆာင္ ေျဖ႐ွင္းခဲ့ကာ ျမန္မာျပည္ အနယ္နယ္အရပ္ရပ္႐ိွ နာေရးကူညီမႈအသင္းမ်ား၊ လူမႈေရးအသင္းအဖြဲ႔ မ်ား၏ နာေရးကိစၥတြင္ အသံုးျပဳေသာ နိဗၺာန္ယာဥ္ေမာ္ေတာ္ကား၊ နိဗၺာန္ေထာ္လာဂ်ီ၊ နိဗၺာန္ေရယာဥ္၊ နိဗၺာန္လွည္း ယွဥ္၊ စတီးဗန္း၊ အလူမီနီယမ္ေခါင္း၊ မီးသၿဂႋဳလ္စက္၊ သုႆန္ဇရပ္မ်ားအား မိမိတို႔နာေရးကူညီမႈအသင္း(ရန္ကုန္)၏ ဖြဲ႔စည္းပံု စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းမ်ား၊ ဘ႑ာေရးလုပ္ထံုးလုပ္နည္းႏွင့္ ကိုက္ညီကာ အလုပ္အမႈေဆာင္ အစည္းအေဝး ျပဳလုပ္၍ အမ်ားဆႏၵအတိုင္း ပံ့ပိုးကူညီ လွဴဒါန္းမႈမ်ားကို ကၽြန္ေတာ္သည္ ေခါင္းေဆာင္တစ္ဦးအျဖစ္ လူႀကီးပီသစြာ ဆံုးျဖတ္ အေကာင္အထည္ေဖာ္ေပးခဲ့သည္။ ထို႔ျပင္ အမ်ားျပည္သူတို႔၏ က်န္းမာေရးအတြက္ သုခကုသုိလ္ျဖစ္ ေဆးခန္း(ရန္ကုန္)၊ သုခကုသုိလ္ျဖစ္ေဆးခန္း(ျပည္)၊ သုခကုသိုလ္ျဖစ္ေဆးခန္း(ပဲခူး)၊ သုခကုသုိလ္ျဖစ္ေဆးခန္း (ႀကိဳ႕ပင္ေကာက္) စသျဖင့္ ျမန္မာျပည္ အရပ္ရပ္တြင္ အမ်ားျပည္သူတို႔အား (အခမဲ့) ကုသေပးျခင္း၊ ပညာေရးက႑ အတြက္ ကေလးသူငယ္မ်ားအား ပညာသင္ၾကားေပးျခင္း၊ ယဥ္ေက်းလိမၼာသင္တန္း၊ အဂၤလိပ္စာအေျခခံသင္တန္း၊ 4 Skill English၊ ပန္းခ်ီသင္တန္း၊ ကြန္ပ်ဴတာသင္တန္း၊ LCCI သင္တန္း၊ ဟိုတယ္ဝန္ေဆာင္မႈသင္တန္း၊ ဒီဇိုင္နာ သင္တန္း၊ TOT မြမ္းမံသင္တန္း၊ ဂ်ာနယ္လစ္ဇင္သင္တန္းမ်ား အစ႐ွိသည့္ အက်ိဳးျပဳသင္တန္းမ်ားအား တတ္သိ ပညာ႐ွင္မ်ားႏွင့္ ပူးေပါင္း၍ (အခမဲ့) ဖြင့္လွစ္သင္ၾကားေပးခဲ့သည္။ တကၠသိုလ္ဝင္တန္း ေျဖဆိုမည့္ ေက်ာင္းသား/ သူမ်ားအတြက္ ဘာသာစံုသင္တန္း၊ ဘ/ကေက်ာင္းမ်ား႐ွိ ဆရာ/မမ်ားအတြက္ လစာတုိးျမႇင့္ေပးျခင္း၊ ေဆးတကၠ သိုလ္တက္ေရာက္သည့္ ေဆးေက်ာင္းသား/သူမ်ားအတြက္ ဆရာဝန္ျဖစ္သည္အထိ သင္ၾကားႏိုင္ရန္အတြက္ လစဥ္ ဂုဏ္ျပဳေငြမ်ား လွဴဒါန္းေပးျခင္းတုိ႔ကို ပညာဒါနကုသုိလ္အျဖစ္ ျပဳလုပ္ေပးခဲ့သည္။ ထိုကဲ့သို႔ေသာ လူမႈေရးလုပ္ ေဆာင္မႈမ်ား မ်ားျပားလာသည္ႏွင့္အညီ ႀကံဳေတြ႔ရေသာ ျပႆနာမ်ိဳးစံုတို႔အားလည္း ဖခင္ျဖစ္သူ၏ ကူညီပံ့ပိုး ေျဖ႐ွင္းမႈမ်ား မလိုအပ္ေတာ့ဘဲ မိမိတို႔၏ အလုပ္အမႈေဆာင္အဖြဲ႔ႏွင့္ တိုင္ပင္ညိႇႏိႈင္း ေျဖ႐ွင္း၍ ေအာင္ျမင္စြာ အေကာင္အထည္ေဖာ္ႏိုင္ခဲ့သည္။ ဤသည္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔၏သီလ၊ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔၏ မွန္ကန္ေသာေပးဆပ္မႈ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ ကုသိုလ္မ်ားေၾကာင့္ပင္ျဖစ္သည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆို “ကုိယ္ျပဳေသာကံ ပဲ့တင္သံ၊ ကိုယ့္ထံျပန္လာ မည္” မဟုတ္ပါလား။

သို႔ရာတြင္ ၂ဝဝ၈ ခုႏွစ္ အခ်ိန္ကာလမွ ဖခင္၏ဦးေဆာင္မႈ၊ ဖခင္၏လမ္းၫႊန္မႈ၊ ဖခက္၏အႀကံေပးမႈ၊ မိဘ၏ တိုက္တြန္းမႈ၊ မိဘ၏အရိပ္အာဝါသမွ ႐ုန္းထြက္ခဲ့ကာ ကိုယ့္သမိုင္း … ကိုယ္ေရးေနေသာ ကၽြန္ေတာ္သည္ ယခု အခ်ိန္တြင္ ငယ္စဥ္ဘဝကတည္းမွ ၂ဝဝ၇ ခုႏွစ္ သက္တမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ဖခင္၏ေႏြးေထြးစြာ အႀကံေပးမႈ၊ လမ္းၫႊန္ ေပးမႈတစ္ခုကို လိုလားေတာင္းတမႈ တစ္ရပ္ျဖစ္ေပၚခဲ့ရျပန္သည္။ ထိုေတာင္းတမႈသည္ ငယ္စဥ္ကေလးဘဝကလို ဖခင္ျဖစ္သူအား အားကိုးတႀကီးႏွင့္ ေတာင္းဆိုလိုက္ရျခင္းပင္ျဖစ္သည္။

ယင္း ေတာင္းဆိုရသည့္ ျပႆနာရပ္ကား ကၽြန္ေတာ္တစ္ဦးတည္း ေျဖ႐ွင္း၍လည္းမရ၊ ကၽြန္ေတာ့္၏ လူမႈေရးရဲေဘာ္ရဲဘက္မ်ားကလည္း မစြမ္းေဆာင္ႏိုင္၊ အမ်ားျပည္သူတို႔မွလည္း မလုပ္ေဆာင္ႏိုင္ေသာ ျဖစ္ရပ္ တစ္ခုပင္ျဖစ္ေတာ့သည္။ ထုိျပႆနာသည္ကား ရန္ကုန္တိုင္းေဒသႀကီး၊ ထန္းတပင္ၿမိဳ႕နယ္၊ ေတာစြန္းေက်း႐ြာ၊ ဘူးသခြတ္ေက်း႐ြာ၊ မကိုက္ပံုေက်း႐ြာ၊ ဘိုးနတ္ေပးေက်း႐ြာတို႔ႏွင့္ ကခ်င္ျပည္နယ္၊ ဖားကန္႔ၿမိဳ႕တို႔႐ွိ စားက်က္ေျမ မ်ား၊ အင္းမ်ား၊ သုႆန္ေျမေနရာမ်ားတို႔အား စီးပြားေရးကုမၸဏီႀကီးမ်ားမွ ေက်း႐ြာ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴး၊ ၿမိဳ႕နယ္အုပ္ခ်ဳပ္ ေရးမွဴးတို႔ႏွင့္ ပူးေပါင္း၍ သိမ္းယူခဲ့ျခင္း ျပႆနာတစ္ရပ္ပင္ျဖစ္ေပသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ နာေရးကူညီမႈအသင္း (ရန္ကုန္)၏ လူမႈေရးသမားတစ္ဦးျဖစ္သည္ႏွင့္အညီ သခ်ႋဳင္းေျမမ်ား အသိမ္းခံရျခင္း၊ သခ်ႋဳင္းေျမမ်ား တူးေဖာ္ခံရ ျခင္းတို႔ ကိစၥရပ္မ်ားအား မလိုလားပါ။ ထိုကဲ့သို႔ သခ်ႋဳင္းေျမမ်ား အသိမ္းခံရျခင္းေၾကာင့္ နာေရးကိစၥျဖစ္ေပၚလာပါက နီးစပ္ရာ နယ္နိမိတ္မ်ားအတြင္ တိတ္တဆိတ္ ျမႇပ္ႏွံသၿဂႌဳလ္ျခင္းမ်ားကို ေတြ႔ႀကံဳရေတာ့မည္ျဖစ္ေၾကာင္း ျမင္ေယာင္ မိေတာ့သည္။ “ေသေသာသူသည္ သုႆန္သို႔သာ သက္သက္သာသာ သြားသင့္သည္” ဟူေသာ ခံယူခ်က္အတိုင္း လူမႈေရးလုပ္ငန္းမ်ားကို ကိုယ္က်ိဳးစြန္႔လုပ္ေပးေနေသာ လူမႈေရးအသင္းအဖြဲ႔မ်ားအေနျဖင့္ မည္သို႔မွ မတတ္ႏိုင္ေတာ့ ေခ်။ ေသဆံုးၾကသူမ်ားသည္လည္း ေန႔စဥ္ႏွင့္အမွ် ဒုနဲ႔ေဒး၊ ကူညီေပးဆပ္မည့္သူမ်ားကလည္း အသင့္အေနအထား၊ ေျမျမႇဳပ္သၿဂႋဳလ္ေပးရမည့္ေနရာကား နတၳိျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ နာေရး႐ွင္မ်ား၊ လူမႈေရး နာေရးကူညီမႈအသင္းအဖြဲ႔ မ်ားသည္ မၾကာမီကာလအတြင္း အေလာင္းေဖ်ာက္ဖ်က္မႈ၊ အေလာင္းခိုးျမႇဳပ္မႈတည္းဟူေသာ ရာဇဝတ္မႈႀကီးအား က်ဴးလြန္ရန္အတြက္ ဖိတ္ေခၚေနသလို ျဖစ္ေနေတာ့သည္။

ထို႔ေၾကာင့္ ဤကဲ့သို႔ လက္ငင္းျဖစ္ေပၚေနေသာ အျဖစ္ဆိုးႀကီး (သို႔) လူသားခ်င္းစာနာေထာက္ထားစိတ္ ကင္းမဲ့ေသာ ျဖစ္ရပ္မ်ိဳးကို မည္သုိ႔မည္ပံု ေျဖ႐ွင္းရမည္နည္းဟု ေတြးမိကာ ငယ္စဥ္ဘဝကတည္းက ဖခင္ေမတၱာျဖင့္ လမ္းၫႊန္ျပသခဲ့ေသာ ဖခင္ႀကီးအား ငယ္စဥ္ဘဝ ကေလးငယ္တစ္ေယာက္လို အားကိုးတႀကီး “ေျပာရဦးမယ္ … အဘစိန္ေရ” ဟု ေမးျမန္းအကူအညီေတာင္းလိုက္ရျခင္းပင္ ျဖစ္ပါေတာ့သည္။

အကယ္၍မ်ား ဖခင္ႀကီးျဖစ္သူ အဘစိန္အေနျဖင့္ မေျဖ႐ွင္းႏိုင္၊ အႀကံမျပဳႏိုင္ပါက ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ စည္းကမ္း႐ွိစြာျဖင့္ စနစ္တက် ခ်ီတက္ဆႏၵျပ ေတာင္းဆိုပြဲတစ္ရပ္အား သက္ဆိုင္ရာ ႏိုင္ငံေတာ္အစိုးရ႒ာနမ်ား၏ ခြင့္ျပဳခ်က္ျဖင့္ တရားဥပေဒေဘာင္အတြင္မွ “သုႆန္ေျမရ႐ွိေရး . . . ဒို႔အေရး” ဟူ၍ ေတာင္းဆိုျခင္းမွအပ အျခား နည္းလမ္း မ႐ွိႏိုင္ေတာ့ေခ်။

ေက်ာ္သူ
စာၾကြင္း - (ကၽြန္ေတာ္၏ ဖခင္ႀကီးျဖစ္သူ ဦးစိန္တင္အား အဘစိန္ဟူ၍လည္း ေခၚၾကပါေၾကာင္း…