2 ၾကံ့ဖြံ႔ အစိုးရ ၊ NLD ႏွင့္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္တို႔၏ ေသနဂၤဗ်ဴဟာေျမာက္ ေရႊ႔ကြက္မ်ား

stewart9876@gmail.comေပးပို႕တဲ့ေဆာင္းပါးပါ.ေဆာင္းပါးရွင္အမည္သိခဲ့လွ်င္ေဖာ္ျပေပးပါမည္.

ၾကက္ဥအေရာင္ တိမ္ေတာင္သဖြယ္ မင္းေရးက်ယ္

အမ်ားျပည္သူက ေရြးေကာက္ တင္ေျမွာက္ထားသည့္ အစိုးရဟု မိမိကိုယ္ကိုယ္ တြင္တြင္ ေၾကာ္ျငာေနေသာ ၾကံ့ဖြံ႔ အစိုးရႏွင့္ အမ်ိဳးသားဒီမိုကေရစီ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ ေခါင္းေဆာင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္တို႔ၾကား ႏိုင္ငံေရး စစ္တုရင္ ကစားပြဲမွာ ယခုအခါ အေတာ္ပင္ ဇာတ္ရွိန္တက္ ေန ေလျပီ။ ၾကည့္ရွဳရေသာ ပရိသတ္အဖို႔မွာလည္း အသည္းတယားယား၊ ရင္တဖိုဖို ျဖစ္ၾကရသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ အသည္းယားရသနည္း ဆိုပါမူ ကြ်န္ေတာ္တို႔သည္ သာမန္ပြဲၾကည့္ပရိသတ္မွ်သာ မဟုတ္ဘဲ၊ ပြဲ၏ အႏိုင္အရွဳံးရလဒ္အက်ိဳးကို က်က်နန ခံစားၾကရမည့္သူမ်ားလည္း ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ပင္။ သည္ပြဲသည္ သာမန္ ကစားပြဲမဟုတ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔၏ ကံၾကမၼာကို ေလာင္းေၾကး ထပ္ထားရေသာ ကစားပြဲျဖစ္ေနေလသည္။

ယခု အခ်ိန္တြင္ အမ်ားျပည္သူ အတြက္ မ်က္စိလည္စရာ ေကာင္းေလာက္ေအာင္ ကစားကြက္ရွဳပ္ေထြးလွေပသည္။ အမွန္တကယ္ပင္ မ်က္စိလည္သူ အၾကည့္မွားသူေတြလည္း ေတာ္ေတာ္ပင္ မ်ားျပားေနေလသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ ထိုသို႔ အျမင္ရွဳပ္ေထြးၾကပါသနည္း။ ေရႊ႔ကြက္မ်ားမွာ ယခင္ကႏွင့္ မတူ တမူထူးျခားေနေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။

ယခင္က စစ္အစိုးရသည္ အၾကမ္းနည္းသက္သက္ကိုသာ အသုံးျပဳသည္။ စစ္အစိုးရကို ဆန္႔က်င္တာ ဘာမွ မေရးရ။ ဘာမွ မေျပာရ။ ဘာမွ မလုပ္ရ။ ထိုကဲ့သို႔ လုပ္ရပ္တခုခု လုပ္လ်င္ ေထာင္သြင္း အက်ဥ္းခ်မည္။ လမ္းေပၚမထြက္ရ။ ဆႏၵမျပရ။ လမ္းေပၚထြက္ ဆႏၵျပလ်င္ ပစ္သတ္မည္။ လမ္းေပၚထြက္ ဆႏၵျပ ေသာ လုပ္ရပ္သည္ (လက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္ေသာ အလုပ္မွ တပါး) စစ္အစိုးရ အဆက္ဆက္အဖို႔ အေၾကာက္ဆုံးလုပ္ရပ္ ျဖစ္သည္။ အတိုခ်ဳပ္ေျပာရလ်င္ ေထာင္ခ်လိုက္မည္ႏွင့္ သတ္ပစ္လိုက္မည္ ဆုိေသာ နည္းမ်ားမွာ စစ္အစိုးရ၏ အဓိက နည္းဗ်ဴဟာ ျဖစ္ခဲ့သည္။

စစ္အစိုးရဘက္က ေျပာင္းလဲဖို႔ ေျခလွမ္းျပင္လာျခင္း

၂၀၀၇ ခုႏွစ္ သံဃာ့လႈပ္ရွားမႈေနာက္ပိုင္းတြင္မူ စစ္အစိုးရ၏ မဟာဗ်ဴဟာ စတင္ေျပာင္းလဲလာသည္။ ၁၉၈၈ ေနာက္ပိုင္းတြင္ အၾကီးမား ဆုံးေသာ လႈပ္ရွားမႈၾကီး ျဖစ္သည့္ ၂၀၀၇ လႈပ္ရွားမႈသည္ စစ္အစိုးရကို အၾကီးအက်ယ္ တုန္လႈပ္ေစခဲ့သည္။ စစ္အစိုးရအေနႏွင့္ အႏွစ္ ႏွစ္ ဆယ္ေက်ာ္ၾကာက်င့္သုံးခဲ့ေသာ အခ်ိန္ဆြဲလိမ္ညာ၊ လွည့္ဖ်ား၊ ေထာင္ခ်၊ လူသတ္အလုပ္သည္ ေရရွည္ဆက္သြား၍ အလုပ္ မျဖစ္ ႏိုင္ ေတာ့ဟု သေဘာေပါက္လာခဲ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ၂၀၀၇ ခုနွစ္ အေရးေတာ္ပုံျပီးသည္ႏွင့္ အေျခခံဥပေဒေတြ၊ ေရြးေကာက္ပြဲေတြကို သြက္သြက္လက္လက္ အေကာင္အထည္ေဖာ္ေတာ့သည္။ ယခင္က ႏွစ္ေပါင္းတရာၾကာေအာင္ပင္ အခ်ိန္ဆြဲေတာ့မည္ဟု ထင္ရေသာ လမ္းျပေျမပုံမွာ ရုတ္တရက္ အရွိန္ရျပီး သြက္လက္ ျမန္ဆန္လာသည္။

ဤသို႔ျဖင့္ အေျခခံဥပေဒ တရပ္ထြက္ေပၚလာသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုအေျခခံဥပေဒမွာ ကမၻာ့သမိုင္းတြင္ ဒီမိုကေရစီ မက်ဆုံးေသာ အေျခခံဥပေဒတရပ္ အျဖစ္ ေပၚထြက္လာျခင္းျဖစ္သည္။ စစ္သား တမတ္သားက မည္သူမွ် မေရြးေကာက္ ပဲ လႊတ္ေတာ္ထဲတြင္ မိန္႔မိန္႔ၾကီး ၾကိဳတင္ေနရာယူႏိုင္ေသာ အခြင့္ကို ေပးအပ္ထားသည္။ စစ္တပ္က မၾကိဳက္လ်င္ အခ်ိန္မေရြး အာဏာ သိမ္းခြင့္ကိုလည္း ေပးထားသည္။ ထို အေျခခံဥပေဒမွာ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ျပည္သူ႔ဆႏၵခံယူပြဲက်င္းပခြင့္ရခဲ့လ်င္ ၁၀ရာခိုင္ႏွဳန္းမွ်ပင္ ေထာက္ခံမဲရႏိုင္စရာ မရွိေသာ္လည္း ေသနတ္မိုးဓါးမိုးျပီး ၉၂ ဒသမ ၄ ရာခိုင္ႏွဳန္းကေထာက္ခံသည္ဟု မဲခိုးေၾကျငာပစ္လိုက္သည္။

အမ်ဳိးသား ဒီမိုကေရစီ အဖြဲ႔ခ်ုပ္၏ ဦးေဆာင္ႏိုင္မႈ အရည္အခ်င္း

ထိုကဲ့သို႔ေသာ အေရးၾကီးသည့္ သမိုင္းကာလမ်ားတြင္ အမ်ဳးိသား ဒီမုိကေရစီ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္သည္ ဘယ္ေနရာ ဘယ္အခန္းက႑ကေန ရပ္တည္ခဲ့ပါသနည္။ တိုင္းျပည္အတြက္ အလြန္အေရးၾကီးလွေသာ ၂၀၀၇ ခုအေရးေတာ္ပုံႏွင့္ အေျခခံဥပေဒ ဆႏၵခံယူပြဲကာလ ႏွစ္ခုစလုံးတြင္ အမ်ိဳးသား ဒီမိုကေရစီ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္မွာမူ ျပည္သူလူထုကို အရည္အခ်င္း ျပည့္မီေသာ ဦးေဆာင္မႈ မေပးႏိုင္ခဲ့ပါ။ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္ အေရးေတာ္ပုံတြင္ အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္တာဝန္ပ်က္ကြက္ခဲ့ျခင္းမွာ အလြန္ဆိုးဝါးလွေသာ ပ်က္ကြက္မႈၾကီး ျဖစ္ခဲ့ သည္။ အမ်ဳးိသား ဒီမိုကေရစီ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္သည္ လူထုလႈပ္ရွားမႈကို ေထာက္ခံကူညီမႈမျပဳရုံသာမက စစ္အစိုးရအၾကိဳက္ေနာက္ကပင္ လိုက္ဆြဲ တားျမစ္ခဲ့ပါေသးသည္။

၂၀၀၇ ခုအေရး အခင္းတြင္ သံဃာႏွင့္ ၂၀၀၇ ခု ဗကသ ေက်ာင္းသားမ်ားက ထိန္းသိမ္းဦးေဆာင္ သြားႏိုင္ေသာေၾကာင့္သာ စစ္အစိုးရကို တုန္လႈပ္ေျခာက္ျခားေစခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ၈၈ မ်ိဳးဆက္ေက်ာင္း သားမ်ားမွာမူ ၂၀၀၇ ခု အေရးေတာ္ပုံ၏ အစပိုင္းကာလတြင္ အဓိက ဦးေဆာင္သူမ်ား ျဖစ္ခဲ့ၾကေသာ္လည္း ပြဲဦးကတည္းက ဖမ္းဆီးထိန္းသိမ္းခံခဲ့ၾကရသည္။ ဆက္လက္၍ ဦးေဆာင္မႈ မေပးႏိုင္ခဲ့။

၂၀၀၈ အေျခခံဥပေဒ ဆႏၵခံယူပြဲကာလတြင္မူ သံဃာႏွင့္ ၂၀၀၇ မ်ဳိးဆက္ ဗကသ ေက်ာင္းသားမ်ားပါ ေထာင္သြင္း အက်ဥ္းခ်ထားျခင္း ခံခဲ့ရသည္။

ထိုကာလ၂၀၀၈ အေျခခံဥပေဒ ဆႏၵခံယူပြဲတြင္မူ အစပိုင္း၌ NLD သည္ အတန္အသင့္ ဦးေဆာင္မႈေပးႏိုင္ခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ နာဂစ္မုန္တိုင္း တိုက္ခတ္ လိုက္ေသာအခါ ႏိုင္ငံေရး ကို ေရွ႔တန္းမတင္ ျပည္သူလူထု အေရးကို ေရွ႔တန္းတင္မည္ဟု ေၾကြးေၾကာ္ကာ လူမႈေရးဘက္သို႔ အမ်ဳိး သား ဒီမုိကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္က ဦးလွည့္ လိုက္သည္။ NLD သေဘာထားၾကီးလွပါေပသည္။ လူၾကီးလူေကာင္း ဆန္လွပါေပသည္။ သို႔ေသာ္ ယင္းကာလ NLD ေခါင္းေဆာင္မ်ားသည္ ႏိုင္ငံေရး မ်က္ႏွာစာတြင္ စစ္အစိုးရကို ရင္ဆိုင္တိုက္ပြဲဝင္ဖို႔ ဝန္ေလးေနၾကျပီး နာဂစ္ ဟူေသာ အေၾကာင္းျပခ်က္ေကာင္းေကာင္းရသြားသည့္ အတြက္ စိတ္သက္သာရာပင္ ရသြားသလားဟု သံသယဝင္ဖြယ္ ျဖစ္ေပသည္။ သူတို႔သည္ အေျခခံဥပေဒ ဆႏၵခံယူပြဲကို လွည့္မၾကည့္ေတာ့ေပ။ သို႔ေသာ္ စစ္အစိုးရမွာမူ သူ႔ရည္ရြယ္ခ်က္ကို မ်က္ေျခ အျပတ္မခံ။ လူေတြေသ၊ အေလာင္းေတြ ေရေမ်ာေနသည့္ ၾကားကပင္ အခြင့္ေကာင္းယူကာ ေထာက္ခံမဲေတြ မရမေနလုယက္ယူခဲ့ေလ သည္။ NLD သည္လူၾကီးလူေကာင္းဘြဲ႔ရ၍ စစ္အစိုးရမွာ လူဆိုးရာထူး တရစ္တက္ သြား သည္။ တကယ္တန္း အနစ္နာၾကီး နစ္နာခဲ့ၾကရသည္မွာ ျပည္သူ တရပ္လုံးျဖစ္ခဲ့ၾကသည္။ ျပည္သူတို႔မွာကား ႏွစ္ခါရွဳံးခဲ့ၾကရေလ သည္။ NLD သည္လူၾကီးလူေကာင္းဘြဲ႔ ရခဲ့ေသာ္လည္း တိုင္းျပည္အတြက္ ႏိုင္ငံေရး တာ ဝန္ေက်ပြန္ခဲ့သည္ဟုကား မဆိုႏိုင္ေခ်။

အေျခခံဥပေဒကို အတည္ျပဳႏိုင္ျပီးသည့္ေနာက္ စစ္အစိုးရ အဖို႔မွာ အစစအရာရာ ခ်ည္ျပီး တုတ္ျပီးျဖစ္ေလျပီ။ သို႔ေသာ္ ထိုမွ်ႏွင့္ မေရာင့္ရဲပါ။ ေရြးေကာက္ပြဲ ကို မတရားဥပေဒအမ်ိဳးမ်ိဳးထုတ္ျပန္ျပီး ညစ္ျပန္သည္။

ထိုကာလတြင္ အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္သည္ အလြန္ထူးျခားေသာ ေရႊဂုံတိုင္ေၾကျငာခ်က္ကို ထုတ္ျပန္ႏိုင္ခဲ့သည္။ ေရႊဂုံတိုင္ ေၾကျငာခ်က္သည္ ေသအံ့မူးမူး ျဖစ္ေနေသာ NLD ကို ျပန္လည္ အသက္ဝင္ေစခဲ့သည္။ ေခါင္းေဆာင္မႈမဲ့ေနေသာ တက္ၾကြ လႈပ္ရွားသည့္ NLD နယ္ေခါင္းေဆာင္မ်ားကို လမ္းညႊန္မႈေပးႏိုင္ခဲ့သည္။ ဦးဝင္းတင္သည္ NLD ကို ႏိုင္ငံေရးသေဘာတရား ဦးေဆာင္မႈ ေပးႏိုင္သူ၊ လမ္းေၾကာင္းမွန္ကို လမ္းညႊန္ျပသႏိုင္သူျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကဲ့သို႔ က်ယ္ျပန္႔ေသာ လူထု ေထာက္ခံ မႈ အင္အားကို ရရွိထားသူကား မဟုတ္ပါ။

ဦးဝင္းတင္ေခါင္းေဆာင္ေသာ NLD သည္ ေရႊဂုံတိုင္ ေၾကျငာခ်က္ကို ထုတ္ျပန္ႏိုင္ေသာ္လည္း ၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲကို အေၾကာင္း ျပဳျပီး NLD ပါတီကြဲထြက္ခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ ထိုအကြဲမွာလည္း သိပ္မဆိုးလွ။ ထို အကြဲ ေၾကာင့္ ပါတီမွာ အားေလ်ာ့ မသြား သည့္အျပင္ ပိုမိုအားေကာင္းလာသည္။ NLD သည္ ဦးေအာင္ေရႊ၏ အေပ်ာ့ဆြဲ အယူကို ဆက္ခံေသာ ထိပ္တန္းေခါင္းေဆာင္မ်ားကို ဆုံးရွံဳး ခဲ့ရ ေသာ္လည္း ယင္းတုိ႔ အစား အျခားအုပ္စုကို ေလ်ာ္ေၾကး အျဖစ္ ျပန္လည္ ရရွိခဲ့သည္။ ထိုအျခားအုပ္စုကား အေပ်ာ့ဆြဲ သမားတို႔၏ ဖယ္ၾကဥ္ထားျခင္းကို ခံခဲ့ရ သည့္ တက္ၾကြေသာ နယ္ေခါင္းေဆာင္မ်ားျဖစ္သည္။ အစည္းေျပေနေသာ နယ္ဗဟို ေကာ္မတီဝင္မ်ားကို ျပန္လည္ စုစည္း ႏိုင္ခဲ့ၾကသည္။ NDF ကြဲထြက္သြားသည့္ အတြက္ NLD မွာ ပို၍ပင္သန္႔စင္လာသည္။

၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲတြင္ စစ္အစိုးရသည္ အစဥ္အလာမပ်က္ မဲဆက္လက္ခိုးကာ ၾကံ့ဖြံ႔ပါတီကို မတရား အႏိုင္ေပးလုိက္ျပန္ပါသည္။ သည္အထိ စစ္အစိုးရ၏ ကစားကြက္မွာ ယခင္ကစားကြက္မ်ားႏွင့္ မထူးျခားေသး။ ၄င္းတို႔ ေရႊ႔ျမဲထုံးစံျဖစ္ေသာ အလိမ္အညစ္ အကြက္ မ်ားသာ ျဖစ္ေခ်သည္။ ထို႔ေနာက္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို လႊတ္ေပးလိုက္သည္။ ဒါလည္း မထူးျခားေသး။ ဆက္ဖမ္းဖို႔ရာ မည္သို႔မွ် အေၾကာင္းျပခ်က္ ရွာမရ ေတာ့ေသာေၾကာင့္ လႊတ္ေပးလိုက္ျခင္းသာ ျဖစ္သည္။

ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ လြတ္ျပီးေနာက္

ျပည္သူေတြဘက္က တုန္႔ျပန္ပုံကေတာ့ထူးျခားသည္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္လြတ္လာသည္ႏွင့္ ျပည္သူလူထုသည္ ျပန္လည္ လႈပ္ရွား လာသည္။ အမ်ိဳးသားဒီမိုကေရစီ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္နယ္ရုံးမ်ား၊ လယ္သမား အေရး အလုပ္သမားအေရး လႈပ္ရွားသူမ်ား၊ လူငယ္ကြန္ယက္မ်ား စည္စည္ကားကားျပန္ျဖစ္လာသည္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္သည္ လူထုေခါင္းေဆာင္ ျဖစ္သည္။ လူထုကို ႏိုးၾကားေစႏိုင္ေသာ၊ ယုံ ၾကည္မႈ ေပးႏိုင္ေသာ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္သည္။ လူထုကို ထုိသို႔ေသာ ယုံၾကည္မႈ၊ ႏိုးၾကားမႈမ်ဳိးကို ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္မွ တပါး အျခား မည္သူ မွ် မေပးႏိုင္ပါ။ ယင္းအခ်က္သည္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္၏ ထူးျခားခ်က္၊ အားသာခ်က္ျဖစ္ပါသည္။

ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ လြတ္လာခ်ိန္မွာ စီအာပီပီက ဒုတိယပင္လုံညီလာခံဟူေသာ အမည္ျဖင့္ အစိုးရကို ထိုးစစ္ျပန္ဆင္ရန္ ျပင္ဆင္ ေနခ်ိန္ျဖစ္သည္။ အမ်ဳိးသားဒီမုိကေရစီ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္သက္တမ္းတေလ်ာက္လုံးတြက္ စစ္အစိုးရ တီးေပးေသာ ဆိုင္းခ်က္ကို လိုက္ကေနၾက သည့္ဘဝ က်ေရာက္ေနရာမွ ပထမဆုံးအၾကိမ္အျဖစ္ အတိုက္အခံဘက္က ဦးေဆာင္ေသာ ေရႊ႔ကြက္ကို စတင္ေရႊ႔ရန္ ျပင္ဆင္ ျခင္းျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ စီအာပီပီ အတြက္ စည္းရုံးေရး အင္အားႏွင့္ လူထုေထာက္ခံမႈမွာ သိပ္အားမေကာင္းလွ။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္လြတ္လာသည္။ လူထုက ဝမ္းသာအားရဆီးၾကိဳၾကသည္။ ထိုအခါ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို ၾကည္ညိဳရင္းစြဲ ရွိျပီး ျဖစ္သည့္အျပင္ လူထုေထာက္ခံမႈအားကို ရယူလိုေသာ စီအာပီပီတို႔သည္ ဒုတိယပင္လုံညီလာခံကို ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည့္လက္ ထိုးအပ္လိုက္သည္။ စင္စစ္ ထိုဒုတိယညီလာခံမွာ အစိုးရကို စိန္ေခၚေသာ လုပ္ရပ္ျဖစ္သည္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကေတာ့ ထိုစိန္ေခၚနည္းကို သိပ္မၾကိဳက္ဟု ထင္ရသည္။

ထိုစိန္ေခၚနည္းသည္ စစ္အစိုးရႏွင့္ ထိပ္တုိက္ ရင္ဆိုင္ေသာ လမ္းေၾကာင္းကို ဦးတည္ေစလိမ့္မည္ဟု ယူဆသလား မဆိုတတ္။ ဒုတိယ ပင္လုံ ညီလာခံအစား လူေတြကိုယ္တုိင္ ေတြ႔ဆုံစရာ မလိုအပ္ေအာင္ ၂၁ ရာစုနည္းပညာမ်ားကို အသုံးျပဳမည္ဟု ဆိုသည္။ ညီလာခံ ကိုလည္း ၂၁ ရာစု ပင္လုံညီလာခံဟု အမည္ေျပာင္းေပးသြားမည္ဟု ဆိုသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ ၂၁ ရာစု နည္းပညာမ်ားကို အသုံးျပဳရန္ လိုအပ္ပါသနည္း။ ဘာ့ေၾကာင့္ ၂၁ ရာစု နည္းပညာမ်ားကို အသုံးျပဳလိုပါသနည္း။ ထိုအခ်ိန္က မိုဘိုင္းဖုန္းကိုမွ် မည္သို႔ အသုံးျပဳ စကား ေျပာရမွန္းမသိေသာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္သည္ အင္တာနက္ေတြ၊ ဗီဒီယို ကြန္ဖရင့္ေတြ၊ ဆိုရွယ္ကြန္ယက္ေတြ ႏွင့္ ပင္လုံညီလာခံကို မည္သို႔ ဆက္စပ္ အသုံးခ်လိုပါသနည္း။

ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္သည္ လူေတြ စုေဝးေတြ႔ဆုံေသာ နည္းကို မၾကိဳက္ေသာေၾကာင့္ ဒုတိယပင္လုံညီလာခံကို နာမည္ေျပာင္း ၊ နည္းဗ်ဴဟာ ေျပာင္းလိုက္ျခင္းေပေလာ။ သို႔မဟုတ္ လူေတြစုေဝးေသာ နည္းမွာ ျဖစ္ႏိုင္ေခ်ရွိမည္ မထင္ေသာေၾကာင့္ ပုံစံေျပာင္းဖို႔ ေျပာဆိုျခင္းေပေလာ။ သို႔တည္းမဟုတ္ ဒုတိယပင္လုံေၾကာင့္ အစိုးရႏွင့္ ထိပ္တိုက္ေတြ႔ျပီး သူ႔ကို အက်ယ္ခ်ဳပ္ျပန္ခ်မွာ စိုးေသာေၾကာင့္ ေပေလာ။ အေၾကာင္းရင္းကို ရွင္းရွင္းလင္းလင္း မသိရ။ မည္သို႔ ေရွ႔ဆက္စခန္းသြားမည္ကိုလည္း မသိရေခ်။

အစိုးရက ေတာ့ ဒုတိယပင္လုံကို ေတာ္ေတာ္ေၾကာက္ရြံ႔ပုံရသည္။ ညီလာခံ မလုပ္ဖို႔ သတင္းစာထဲကေန ေဆာင္းပါးေရး တားျမစ္ ခဲ့သည္။ ျခိမ္းေျခာက္မႈ အျပစ္တင္မႈေတြကိုလည္း စုံေစ့ေအာင္ ထည့္သြင္းေရးသားသည္။

အစိုးရ၏ တားျမစ္ခ်က္မွာ ထိေရာက္သည္ဟု ဆိုရမည္ေလာမသိ။ ဒုတိယပင္လုံညီလာခံမွာ သင့္ေတာ္ေသာ အခ်ိန္တခ်ိန္ခ်ိန္တြင္ အေကာင္အထည္ေဖာ္မည္ဟု အခ်ိန္ဆြဲရင္းႏွင့္ တျဖည္းျဖည္း ၾကန္႔ၾကာခဲ့ရာ ယခုတိုင္ ျပန္ေပၚမလာေတာ့ေခ်။ ေဒၚစုကိုယ္တိုင္ သိပ္ စိတ္မပါေသာေၾကာင့္ ဒုတိယပင္လုံ ေမွးမွိန္သြားျခင္းေလာ။ အစိုးရ၏ ေဟာက္စားလုပ္ကြက္ ျပီျပင္ေသာေၾကာင့္ ေမွးမွိန္သြားျခင္းေလာ။ သို႔မဟုတ္ အစိုးရသစ္ကို ဒီမိုကေရစီလမ္းေၾကာင္းေပၚသို႔ လက္တြဲ ေခၚေဆာင္ခ်ိန္တြင္ မိတ္မပ်က္လိုေသာေၾကာင့္ တမင္ မွိန္ထားျခင္း ေလာ။ ထို႔အျပင္ အျခားေတြးေတာဖြယ္အခ်က္တခုမွာ ဒုတိယပင္လုံ ေႏွာင့္ေႏွး ၾကန္႔ၾကာမႈ အေပၚတြင္ စီအာပီပီတို႔ က ေက်နပ္ ၾကည္ျဖဴၾကပါ၏ေလာ ဆိုသည့္ အခ်က္ျဖစ္သည္။ စီအာပီပီတို႔ကို ေဒၚစုတို႔ အေၾက အလည္ ေဆြးေႏြးျပီးမွ အားလုံးသေဘာက် ဆိုင္းငံ့ ထားျခင္းေလာ။ သို႔မဟုတ္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္၏ အရွိန္ကို မလြန္ဆန္ႏိုင္ေသာေၾကာင့္ ဆိတ္ဆိတ္ေနၾကသေလာ။ ထိုေမးခြန္းတို႔၏ အေျဖမွာ သိပ္မရွင္းလွပါ။ သို႔ေသာ္ စီအာပီပီတို႔မွာ ေဒၚစုဘာလုပ္လုပ္ ေခါင္းညိမ့္ၾကမည့္သူမ်ားေတာ့ ဟုတ္ဟန္မတူပါေခ်။

ထို႔ေနာက္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ နယ္ခရီးထြက္မည္၊ စည္းရုံးေရးခရီးစဥ္စမည္ဟု ထုတ္ေျပာလာသည္။ စစ္အစိုးရက မၾကိဳက္၊ ေၾကာက္သည္။ သတင္းစာထဲမွာ ေဆာင္းပါးေရးျပီး ကန္႔ကြက္ တားျမစ္ျပန္သည္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က ဘယ္သူမၾကိဳက္ၾကိဳက္ ထြက္မည္ဟု ေျပာသည္။ သို႔ေသာ္ အေျပာသာျဖစ္သည္။ တကယ္တန္းတြင္မူ ပဲခူးေလာက္ကို စတိသေဘာေလာက္မွ်သာ ခရီးထြက္ျပီး ရပ္သြားျပန္သည္။ အစိုးရ၏ ေဟာက္စား လုပ္ကြက္ ထပ္မံ ေအာင္ျမင္သြားျပန္သေလာ။ ေတြးေတာဖြယ္ ျဖစ္သည္။

စစ္အစိုးရ ေျပာင္းေတာ့ေျပာင္းမည္၊ အေကာင္းကို ဦးတည္ မတည္ မေသခ်ာ

ထို႔ထက္ ပိုထူးျခားေသာ ေရႊ႔ကြက္တို႔ကို ေတြ႔ျမင္လာရသည္မွာ အစိုးရသစ္ ေပၚထြက္လာျပီး ေနာက္ပိုင္းျဖစ္သည္။ ေဘာင္းဘီခြ်တ္ သမၼတၾကီး ဦးသိန္းစိန္သည္ အစိုးရသစ္၏ မူဝါဒေၾကျငာေသာ မိန္႔ခြန္းတြင္ ဆင္းရဲမႈေလ်ာ့ခ်ေရးဟူေသာ စကားမ်ဳိးကို ေျပာလာသည္။ သည္တိုင္းျပည္ဆင္းရဲတြင္းနက္ေနေသာ အခ်က္ကို သည္မိန္႔ခြန္းျဖင့္ ပထမဆုံးအၾကိမ္ ဝန္ခံလိုက္ေလသည္။ ထို႔ေနာက္ ျပည္တြင္း စစ္မီးဟူသည္ မည္ သူ႔အတြက္မွ် အက်ိဳးမရွိဟူေသာ အခ်က္မ်ဳိးကို ေျပာလာသည္။ ဒီမိုကေရစီဆိုေသာ စကား၊ မတူကြဲျပားေသာ အျမင္ရွိသူမ်ားႏွင့္ စကား ေျပာဆိုစည္းရုံးမည္ဟူေသာ သေဘာထားမ်ဳိးကို ထုတ္ေဖာ္ေျပာဆိုလာသည္။ သည္ေရႊ႔ကြက္ကား အမွန္ ထူး ျခားေသာ ေရႊ႔ကြက္ျဖစ္သည္။ အာဏာရွင္ပါးစပ္က ဒီမိုကေရစီ စကား ထြက္လာေပျပီ။

ထိုမိန္႔ခြန္းကို ၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲတြင္ ဝင္ေရာက္ယွဥ္ျပိဳင္သူူမ်ားက ပထမဆုံး ေထာက္ခံလိုက္ၾကသည္။ ထို႔ေနာက္ အမ်ဳိးသား ဒီမိုကေရစီ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္က ၾကိဳဆိုလိုက္သည္။

ထို႔ေနာက္တြင္မူ ေရႊ႔ကြက္တို႔မွာ တျဖည္းျဖည္းပိုျပီးပညာသား ပါလာသည္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ႏွင့္ ဝန္ၾကီး ဦးေအာင္ၾကည္တို႔ ေတြ႔ဆုံပြဲ ျပန္လုပ္သည္။ ထို႔ေနာက္ ဆင္းရဲမႈေလ်ာ့ခ်ေရး ေဆြးေႏြးပြဲသို႔ဖိတ္သည္။ သမၼတ ဦးသိန္းစိန္ႏွင့္ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္တို႔ ေတြ႔ဆုံၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ေတြ႔ဆုံပြဲမ်ားတြင္ ဘာေတြ ေဆြးေႏြးၾကသည္ကို ျပည္သူေတြ မသိၾကရ။ ႏွစ္ဘက္စလုံးက သတင္းထိန္ခ်န္ ထားၾကသည္။ ေဆြးေႏြးပြဲ မျပီးခင္တြင္ ေဝဖန္သံ ေတြေၾကာင့္ ေဆြးေႏြးပြဲကို အေႏွာင့္အယွက္ မျဖစ္ရေလေအာင္ သတင္းတို႔ကို ထိန္ခ်န္ထားသည္ဟု ယူဆရသည္။ တကယ္ေတာ့ ေဝဖန္သံေတြေၾကာင့္ ေဆြးေႏြးပြဲကို အေႏွာင့္ အယွက္ျဖစ္မည္ ဆိုေသာ အေတြး အေခၚ မွာ ေဝဖန္မႈကို ေၾကာက္ေသာ စစ္အစိုးရ၏ အေတြးအေခၚျဖစ္သည္။ ရွိေစေတာ့။ ၂၃ ႏွစ္ ေစာင့္ဆိုင္းခဲ့ျပီးေနာက္ နည္းနည္း ပိုေစာင့္ရသည္မွာ သိပ္မထူးေတာ့ဟုသာ ဆိုရေတာ့မည္။

ေဆြးေႏြးပြဲတြင္ ဘာေတြ ေဆြးေႏြးၾကသည္ကို မသိရေသာ္ျငား ေျပာစကား ဆိုစကားတို႔ကေတာ့ ထူးျခားလာသည္။

ျမန္မာႏိုင္ငံ သည္ အေျပာင္းအလဲ လမ္းစေပၚသို႔ေရာက္ေနပါျပီဟု ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က ထုတ္ေျပာလာသည္။ ဘာေျပာင္းလဲပါသ နည္း။ တိတိက်က် မသိရပါ။ အစိုးရ၏ အေျပာအဆို ေျပာင္းလဲလာသည္ကို ဆိုလိုသေလာ။ သို႔မဟုတ္ ေဒၚစုႏွင့္ ဦးေအာင္ၾကည္ အၾကား၊ ေဒၚစုႏွင့္ ဦးသိန္းစိန္ အၾကားတြင္ အမ်ားမသိေသာ သေဘာတူညီခ်က္ တခုခု ရထားေလသေလာ။ ျပည္သူတို႔ မသိရေသး။

သို႔ေသာ္ အစိုးရ၏ လက္ေတြ႔လုပ္ပုံကိုင္ပုံတို႔မွာမူ မေျပာင္းလဲေသးပါ။ တိုင္းရင္းသားတို႔ႏွင့္ ထိုးစစ္ကို တိုးျမွင့္ ဆင္ႏႊဲေလသည္။ ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားတို႔ကို ႏွစ္ရွည္ေထာင္ဒဏ္မ်ားထပ္မံခ်ေလသည္။ ဗိုလ္ၾကီးေဟာင္း ေနမ်ဳိးဇင္ကို ေထာင္ဒဏ္ ၁၀ ႏွစ္ခ်လိုက္ျခင္း၊ စည္သူေဇယ်ကို ေလာေလာလတ္လတ္ ေထာင္ဒဏ္ ၁၀ ႏွစ္ ထပ္ခ်လိုက္ ျခင္းသည္ ထင္ရွားေသာ သာဓက တရပ္ျဖစ္သည္။ ထိုသို႔ေသာ အစိုးရသည္ ဒီမိုကေရစီ အသြင္ကူးေျပာင္းေရးကို ေဆာင္ရြက္ေတာ့မည္ဟု အဘယ္ေၾကာင့္ ေဒၚစုက ယုံၾကည္ရပါသနည္း။ အစိုးရႏွင့္ ေဒၚစု အၾကားတြင္ တကယ္ပင္ ထိေရာက္ေသာ အေပးအယူ တခုခု သေဘာတူထားျပီးျပီေလာ။ သို႔မဟုတ္ အစိုးရကို ေျပာင္းလာေစခ်င္ေသာ ဆႏၵႏွင့္ အားေပး ဆြဲေခၚေနျခင္းသက္ သက္ေလာ။ တခုခု သေဘာတူထားျပီးျပီ ဆိုလ်င္ မေထာင္းတာ။ ကိုယ့္ဆႏၵႏွင့္ ဆြဲေခၚေနျခင္းမွ်သာ ဆိုပါမူ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ သည္ လူထုကို ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မွား ေပးေနသလို ျဖစ္ႏိုင္ေပသည္။

ဒုတိယအုပ္စု လမ္းစဥ္ေလာ၊ တတိယအုပ္စု လမ္းစဥ္ေလာ

ထိုမွ်မကေသး။ အာရပ္ကမၻာမွာလို လူထုလႈပ္ရွားမႈမ်ိဳး ျမန္မာျပည္အတြက္ မလိုအပ္ပါဟု ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က အင္တာဗ်ဴး တခုတြင္ ထုတ္ေျပာလိုက္သည္။ ထူးပါသည္။ လူထုေခါင္းေဆာင္သည္ လူထုကို ျငိမ္ျငိမ္ေနဖို႔ ေျပာၾကားလိုက္ျခင္းျဖစ္ပါသေလာ။ အရပ္သား နာမည္ခံ စစ္အစိုးရအဖို႔မွာ ဝမ္းသာလိုက္မည့္ျဖစ္ျခင္း။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ယေန႔ သည္လို လႈပ္ရွားခြင့္ရလာေအာင္ လမ္းေပၚတက္ အသက္ေပးခဲ့ၾကေသာ ၂၀၀၇ သံဃာႏွင့္ ေက်ာင္းသားမ်ားစိတ္ထဲတြင္ မည္သို႔ရွိၾကမည္နည္း။ ထိုအခ်က္ကို ေဒၚေအာင္ ဆန္းစုၾကည္ ထည့္သြင္း စဥ္းစားခဲ့ပါသေလာ။

လူထုလႈပ္ရွားမႈသည္ ေတြ႔ဆုံေဆြးေႏြးေရးကို ပ်က္စီးေစမည့္ အရာမဟုတ္။ ေတြ႔ဆုံေဆြးေႏြးေရးကို အေထာက္အပံ့ျပဳမည့္အရာဟူ ေသာ အခ်က္ကို ေဒၚစုယုံၾကည္ဟန္မတူ။ “ေတြ႔ဆုံေဆြးေႏြးေရး ျဖစ္ေပၚႏိုင္ရန္ အစိုးရဘက္က ကိုယ့္ကို ယုံဖို႔လိုသည္၊ ယုံၾကည္မႈ တည္ေဆာက္ရမည္၊ အစိုးရ အထင္မွားမည့္ လုပ္ရပ္ အေျပာအဆုိ အျပဳအမူမ်ဳိးကို ေရွာင္ၾကဥ္ရမည္” ဟူေသာ ေအာင္ႏိုင္ဦး၊ တင္ေမာင္သန္း၊ ေဇာ္ဦး အစရွိသည့္ ဗဟုတို႔၏ အယူအဆမ်ဳိးကို ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ နွစ္သက္ပုံရသည္။ “စစ္တပ္ႏွင့္ ဆက္ဆံရာတြင္ ကိုယ့္လက္ကို သူျမင္ေအာင္ ထုတ္ျပထားရမည္” ဟူေသာ ေနဝင္းေမာင္၏ အယူအဆမ်ဳိးကို လက္ခံသည့္ အဆင့္ အထိေတာ့ မေရာက္တန္ရာေသးဟု ေမွ်ာ္လင့္မိသည္။

သို႔ေသာ္ အာရပ္ကမၻာလို လႈပ္ရွားမႈမ်ိဳးမလုိအပ္ပါ ဟူေသာ အေျပာမွာ ၾကံ့ဖြံ႔ အစိုးရအထင္မွားမွာ စိုးေသာေၾကာင့္ မ်က္ႏွာခ်ဳိေသြးလိုက္ ေသာ စကားဟု ထင္ျမင္စရာျဖစ္ပါသည္။

ႏိုးၾကားတက္ၾကြေသာ လူထုကို “ျငိမ္ျငိမ္ေနၾကပါ၊ သင္တို႔ကို ဖိႏွိပ္ေနသူကို မဆန္႔က်င္ၾကပါႏွင့္၊ သင္တို႔ လိုခ်င္ေသာ အရာကို ကြ်န္မက ေအးေအးေဆးေဆး ေဆြးေႏြးျပီး ရယူေပးပါမည္” ဟူေသာ အနက္ေဆာင္သည့္ စကားမ်ဳိးကို ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ေျပာခဲ့ေလျပီ။ လူထုကို ျငိမ္ခိုင္း ခဲ့သည့္ အတြက္ ေဆြးေႏြးပြဲမ်ား ေအာင္ျမင္ခဲ့လ်င္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို ျပည္သူတရပ္လုံးႏွင့္အတူ ကြ်န္ေတာ္လည္း လိႈက္လိႈက္လွဲလွဲ ခ်ီးက်ဴးဂုဏ္ျပဳရန္ အသင့္ရွိပါသည္။ ထိုသို႔မဟုတ္ဘဲ ေဆြးေႏြးမႈမ်ားမွ ဘာမွ် မရဘဲ ျငိမ္ေနမိသည့္အတြက္ အခြင့္ေကာင္းမ်ားကို လက္လႊတ္ဆုံးရွံဳးျခင္းသက္သက္သာ ျဖစ္ခဲ့ပါမူ ထိုသို႔ျငိမ္ခိုင္းခဲ့သည့္ အတြက္ ေဒၚစုတြင္ တာဝန္ရွိသည္ဟု ဆိုရပါလိမ့္မည္။

ကြ်န္ေတာ့္အျမင္ကို ေျပာရလ်င္ ေဒၚစုသည္ ျပည္သူလူထု၏ အင္အားထက္ ဗဟုႏွင့္ တတိယအုပ္စုတို႔၏ အေတြးအေခၚကို ပိုယုံၾကည္ပုံရသည္။ လူထု၏ အင္အားထက္ စစ္အစိုးရ၏ လက္နက္အင္အားကို ပိုအထင္ၾကီးဟန္ရွိသည္။ လူထု လမ္းေပၚထြက္လ်င္ ေသြးထြက္မည္။ ေသမည္။ စစ္အစိုးရကသာ အႏိုင္ရမည္ဟု ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ေတြးထင္ ပုံ ရသည္။ ထိုသို႔ လူထုေသြးေျမက်လ်င္ သူ႔ကို လက္ညွိဳးထိုးၾကမွာကို ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ေၾကာက္ပုံရသည္။ လူထုကို ေခါင္းေဆာင္ျပီး လူထုႏွင့္အတူ လမ္းေပၚထြက္ရမွာကိုလည္း ေၾကာက္ပုံရသည္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္တြင္ အားၾကီးေသာ အာဏာရွင္ကို ဆန္႔က်င္ရဲေသာ သတၱိ၊ ထိပ္တိုက္ရင္ဆိုင္ဝံ့ေသာ ခြန္အား နည္းပါးလာျပီဟု ထင္ရသည္။ လူထုကို မေၾကာက္ၾက ႏွင့္ဟု မၾကာခဏေျပာတတ္ေသာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္မွာ လူထုထက္ေၾကာက္တတ္ပုံရသည္။ ကိုယ့္လြတ္ေျမာက္မႈအတြက္ အသက္စြန္႔တိုက္ပြဲဝင္ဖို႔ အသင့္ျဖစ္ေနေသာ လူထုမွာ ေခါင္းေဆာင္ကဆြဲထားေသာေၾကာင့္ စိတ္ေလ်ာ့ထားရေသာ အျဖစ္ ေရာက္ ေနသည္။ တိုက္ပြဲမဝင္ဘဲ ဦးသိန္းစိန္ကို တရားခ်ျပီး ဒီမိုကေရစီ ရမည္ဆိုလ်င္ေတာ့ အတုိင္းထက္လြန္ တံခြန္ႏွင့္ ကုကၠားပါေပ။ သို႔ေသာ္ ထိုသို႔ လြယ္လြယ္ႏွင့္ ရႏိုင္ပါမည္ေလာ။ ရႏိုင္မရႏိုင္ဆိုသည္ကို ယခုထက္တိုင္ စမ္းသပ္၍ မျပီးစီးႏိုင္ေသးပါသေလာ။ ၂၃ ႏွစ္ သခၤန္းစာျဖင့္ မသိႏိုင္ေသးပါသေလာ။

ေဆြးေႏြးပြဲကို အဓိက ေသနဂၤဗ်ဴဟာ အျဖစ္ ဆုပ္ကိုင္ျပီး လူထုတိုက္ပြဲကိုပင္ ဟန္႔တားရေလာက္ေအာင္ ေဆြးေႏြးပြဲမ်ားကေန ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ဘာေတြမ်ား ရရွိထားပါသနည္း။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ မသိေသာ အာမခံခ်က္ တစုံတရာကို ေဒၚစု ရရွိထားျပီး ျဖစ္ပါသေလာ။ အကယ္၍ ေဒၚစု တစုံတရာရရွိထားလ်င္ ထုိရရွိထားေသာ တစုံတရာသည္ ဘာျဖစ္ေၾကာင္း အမ်ဳိးသား ဒီမိုကေရစီ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ ဗဟိုအလုပ္အမႈေဆာင္မ်ားသိရွိၾကပါသေလာ။ စီအီးစီမ်ားကို ခ်ျပေဆြးေႏြးထားျပီး ျဖစ္မည္ဟု ကြ်န္ေတာ္ ယုံၾကည္ ေမွ်ာ္လင့္မိပါသည္။ ေဒၚစုသည္ အာဏာရွင္ဆန္ေသာ တကိုယ္ေတာ္ အလုပ္မ်ဳိးကို မလုပ္ဟုထင္ပါသည္။ မလုပ္ဟု ေမွ်ာ္လင့္မိပါသည္။

ေဆြးေႏြးပြဲ၏ ရလဒ္ကို ကြ်န္ေတာ္ ၾကားသိခြင့္ရသမွ်အေပၚမွ အေကာင္းျမင္ႏွင့္ ေျပာရပါမူ ယခုေနာက္ဆုံးအၾကိမ္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ႏွင့္ ဦးေအာင္ၾကည္တို႔ ေတြ႔ဆုံျပီးေနာက္တြင္မူ အစိုးရဘက္က အနည္းငယ္ အေလ်ာ့ ေပးလိုက္ေသာ လကၡဏာတရပ္ကို ထူးထူးျခားျခား ေတြ႔ျမင္လာရသည္ ဟုဆိုရပါမည္။ ႏိုင္ငံေရး ပါတီမ်ားမွတ္ပုံတင္ျခင္း ဥပေဒကို ျပင္ဆင္ေပး လိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ အနည္းငယ္ဟု ေျပာရျခင္းမွာ တခ်က္ကို ျပင္ေပးလိုက္ေသာ္လည္း၊ ေနာက္တခ်က္ကိုမူ ထုံးစံအတိုင္း မလိမ့္တ ပတ္ ဆက္လုပ္ေနေသးေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ေထာင္က်ေနသူမ်ားကို ပါတီမွ ထုတ္ပစ္ရမည္ဟူေသာ စည္းကမ္းခ်က္ကို ျပင္ေပး လိုက္သည္။ ယင္းကား အေလ်ာ့ေပးလိုက္ေသာ အခ်က္။ အေျခခံဥပေဒကို ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ပါမည္ဟူေသာ အခ်က္အစား၊ အေျခခံဥပေဒကို ေလးစားလိုက္နာပါမည္ဟု ျပင္ေပးလိုက္သည္။ ယင္းကား မလိမ့္တပတ္လုပ္လိုက္ေသာ အခ်က္ ျဖစ္သည္။ အမ်ိဳးသား ဒီမိုကေရစီ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္အေနျဖင့္ မွတ္ပုံတင္ေရး မတင္ေရးကို ပါတီကိုခ်ျပ ေဆြးေႏြးျပီး ဆုံးျဖတ္မည္ဟုဆိုသည္။ ေလးစားလိုက္နာပါမည္ဟူ ေသာ အခ်က္ကို ျပင္ဆင္ေပးရန္ေတာင္းဆုိေသာ အသံကိုကား မၾကားရပါေခ်။ ဘာ့ေၾကာင့္ မေတာင္းပါသနည္း။ တခ်က္ရလ်င္ ေတာ္ျပီ၊ ေက်နပ္ေလာက္ျပီဟု သေဘာထားေသာေၾကာင့္ပါေလာ။ သို႔မဟုတ္ ေတာင္းလည္း ရမည္မဟုတ္ဟု ယူဆေသာေၾကာင့္ေလာ။ သို႔မဟုတ္ မွတ္ပံုတင္လိုေဇာၾကီးလြန္းေသာေၾကာင့္ အညွာလြယ္သြားပါသေလာ။

၂၀၀၈ အေျခခံဥပေဒကို တျပားသားမွ် အပြန္းမခံပါ။ တကယ့္ အႏွစ္သာရသည္ ၂၀၀၈ အေျခခံဥပေဒပင္ ျဖစ္ေၾကာင္း စစ္အစိုးရ ေကာင္းေကာင္းသိသည္။ တကယ္တန္း အဆုံးအျဖတ္ေပးႏိုင္ေသာ အရာမွာ ၂၀၀၈ အေျခခံဥပေဒ ပင္ ျဖစ္ေၾကာင္း စစ္အစိုးရ ေကာင္းေကာင္းသိသည္။ ဒီမိုကေရစီဘက္ကမူ ၂၀၀၈ အေျခခံဥပေဒကို မျပင္ေသးသမွ် က်န္ေသာ ဟန္ျပ လုပ္ရပ္မွန္သမွ်သည္ ဘာမွ်မဟုတ္ဟူေသာ အခ်က္မ်ဳိးကို ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ဆုပ္ကိုင္ထားပုံမရ။

ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကိုယ္တိုင္က ေျပာင္းလဲမႈ၏ အစသုိ႔ေရာက္ေနပါျပီဟု ေျပာေနသည့္ ၾကားထဲကပင္ အစိုးရသည္ စိတ္ပ်က္စရာ အျပဳအမူကို ထပ္မံ ျပဳမူလိုက္ျပန္သည္။ ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသား ၂၀၀ ေက်ာ္ကိုသာ တြန္႔တိုစြာ လႊတ္ေပးလိုက္ေသာေၾကာင့္ အေကာင္း ျမင္ျပီး အမွတ္ေပးလိုေသာ သူတို႔သည္ပင္ မွန္းခ်က္ႏွင့္ နွမ္းထြက္ မကိုက္ျဖစ္ရျပန္ပါသည္။ ေနာက္ထပ္ လႊတ္ေပးဦးမလိုလို ေလသံ ပစ္ျပီး ယီးတီးယားတားလုပ္ေသာ အလုပ္ကိုလည္း ထုံးစံအတိုင္းလုပ္ျပန္ပါသည္။

အမာဂိုဏ္း၊ အေပ်ာ့ဂိုဏ္း

ယေန႔ စစ္အစိုးရထဲတြင္ အမာဂိုဏ္းႏွင့္ အေပ်ာ့ဂိုဏ္းဟူ၍ ဂိုဏ္းႏွစ္ခုကြဲေနသည္ဟူေသာ အျမင္မွာ အေတာ္ပင္ ေခတ္စားလွသည္။ သိန္းစိန္က အေပ်ာ့၊ တင္ေအာင္ျမင့္ဦးကအမာ၊ စိုးသိန္းက အေပ်ာ့၊ ေဇာ္မင္းက အမာဟူေသာ အေျပာတို႔မွာ လူေျပာမ်ားလွသည္။ တကယ္ပင္ ထိုသို႔ ကြဲျပားေနပါသလား။

စစ္အစိုးရ အတြင္းတြင္ ထိုသို႔ အေပ်ာ့အမာကြဲေနေသာေၾကာင့္ ခက္ခက္ခဲခဲ ညွိႏႈိင္းလုပ္ကိုင္ ေနရသည္ဟု ဦးသိန္းစိန္က ေဒၚေအာင္ ဆန္းစုၾကည္ကို ေျပာလိုက္သလား မသိပါ။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က ဘာမွ် ျပန္မေျပာျပေသာေၾကာင့္ ထိုအေၾကာင္းကိုလည္း ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဘာမွ် မသိရပါ။

အကယ္၍ ဦးသိန္းစိန္က ထိုကဲ့သို႔ ေျပာခဲ့လ်င္ သူ႔အေျပာႏွင့္ပင္ ယုံၾကည္လိုက္ရမလား ဆိုသည္မွာလည္း စဥ္းစားစရာ ျပႆနာ တခု ျဖစ္ပါသည္။

စစ္အစိုးရ အဖြဲ႔အတြင္းတြင္ အေပ်ာ့အမာ ကြဲမကြဲကို ဆႏၵစြဲ လုံးဝကင္းစင္စြာျဖင့္ တိတိက်က် သုံးသပ္ႏိုင္ရန္မွာ မလြယ္လွပါ။

သို႔ေသာ္ ကြ်န္ေတာ့္ တဦးတည္းအျမင္ကို ေျပာရလ်င္ ထိုဇာတ္လမ္းသည္၊ စစ္အစိုးရထြင္ေသာ ဇာတ္လမ္း၊ ဗိုလ္သန္းေရႊေရးေသာ ဇာတ္လမ္းဟု သာ ယူဆပါသည္။ တကယ္တန္း သိန္းစိန္ တင္ေအာင္ျမင့္ဦး အားျပိဳင္ေနလ်င္၊ စိုးသိန္း ေဇာ္မင္း ခြပ္ေနၾကလ်င္၊ ေရႊမန္း ေက်ာ္ဆန္း စားခြက္လုေနၾကလ်င္၊ အရပ္သားအမည္ခံ အစိုးရသည္ ယခုလို ေပၚလစီတခုျပီး တခု ေလ်ာကနဲ ေလ်ာကနဲ ထုတ္ျပ ႏိုင္ပါမည္ေလာ။ တေယာက္ကတင္ တေယာက္ကဖ်က္ ျဖစ္ေနဖို႔ မသင့္ပါလား။ အထူးလုပ္ပိုင္ခြင့္ ရထားေသာ မင္းေအာင္လႈိင္တို႔ အမ်ဳိးသား လုံျခဳံေရးႏွင့္ ကာကြယ္ေရးေကာင္စီကေရာ ယခုလို ျငိမ္ျငိမ္ေလး ကုပ္ေနပါမည္လား။ သူတို႔ သည္ေလာက္ ျငိမ္ေန ျခင္းမွာ သူတို႔ခ်င္း သိပ္စည္းလုံးေန ေသာလကၡဏာဟု မဆိုႏိုင္ပါသေလာ။

သူတို႔ ဘာကို လိုခ်င္သလဲ။ ငါတုိ႔ ဘာကို လိုခ်င္သလဲ။

သို႔ဆိုလ်င္ ၾကံ့ဖြံ႔ အစိုးရသည္ ဘာေတြ လိုခ်င္ေသာေၾကာင့္ ယခုလို လုပ္ဇာတ္မ်ဳိးခင္းေနပါသနည္း။ ဒီမုိကေရစီကို သူတို႔လည္း လိုလား ပါေၾကာင္း အဘယ္ေၾကာင့္ အသံလႊင့္ေနပါသနည္း။

ၾကံ့ဖြံ႔ အစိုးရသည္ လူထု လႈပ္ရွားမႈကို ေၾကာက္သည္။ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္မတိုင္ခင္ကတုံးကေတာ့ လူထုသည္ ေၾကာက္ေနျပီဟုထင္သည္။ ႏိုင္ငံေရးေဝဖန္ သုံးသပ္သူဆိုသူတို႔ကလည္း ထိုအတိုင္းေျပာၾကသည္။ သတင္းမီဒီယာသမား အမ်ားစုကလည္း ထိုအတိုင္းေျပာၾကသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ လည္း အလြန္ပင္ မထီမဲ့ျမင္ျပဳကာ ကုန္ေစ်းႏႈန္းက်ဆင္းေရး ေတာင္းဆိုေနသည့္ၾကားက ဓါတ္ဆီေစ်းကို တက္ျပလိုက္သည္။ တကယ္တန္း ၂၀၀၇ ခု အေရးအခင္းၾကီးျဖစ္ျပီးေသာအခါ စစ္အစိုးရသည္ အေၾကာက္လြန္ လာျပန္ေလသည္။ ေနာက္တခါ သံဃာကို သတ္ခိုင္းလ်င္ စစ္တပ္ကြဲေတာ့မည္ကို သူသိသည္။ အာရပ္ကမၻာမွာ လူထုလႈပ္ရွားမႈ ျဖစ္လာေတာ့ အစိုးရမွာ ပိုေၾကာက္လာသည္။ လူထုလႈပ္ရွားမႈတို႔၏ ကူးစက္တတ္ေသာ သေဘာသဘာဝကို သူတို႔ အသိဆုံးျဖစ္သည္။ ျမန္မာျပည္သူေတြ မေက်နပ္ၾကတာကိုလည္း သူတို႔ပင္ အသိဆုံး ျဖစ္သည္။

ထို႔ေၾကာင့္သူတို႔ ေသနဂၤဗ်ဴဟာကို ေျပာင္းလာသည္။ ထို႔အျပင္ အာဆီယံမွာ ဥကၠဌေနရာယူခ်င္သည္။ IMF ႏိုင္ငံတကာ ေငြေၾကး အဖြဲ႔ထံမွ ေခ်းေငြရခ်င္သည္။ အေမရိကန္တို႔၏ ပိတ္ဆို႔ အေရးယူမႈကို ပယ္ဖ်က္ေပးေစခ်င္သည္။ ထိုမွ်မက ျဖစ္ႏိုင္လ်င္ အေမရိ ကန္ႏွင့္ ေရႊလမ္းေငြလမ္း ျပန္ေဖာက္ခ်င္သည္။ ေအာက္ေျခစစ္သားေတြ၏ ယုံၾကည္ကိုးစားမႈကိုလည္း ျပန္ရခ်င္သည္။ ထိုအခ်က္မ်ား ကား ၾကံ့ဖြံ႔ အစိုးရ အသြင္ေဆာင္ထားေသာ စစ္အစိုးရ၏ အႏၱိမ ရည္မွန္းခ်က္မ်ားပင္ ျဖစ္သည္။ ထိုအႏၱိမ ရည္မွန္းခ်က္မ်ားကို ရရွိဖို႔ အတြက္ ဒီမိုကေရစီစကားကို အာဏာရွင္မ်ားပါးစပ္က ထုတ္ေဖာ္ေျပာဆိုလာျခင္းျဖစ္သည္။

စစ္အစိုးရအေနႏွင့္ ထိုအခ်က္မ်ားကိုသာ ရမည္ဆိုပါက ဘာကို ေပးရေပးရ ေပးမည္ျဖစ္သည္။ ထိုအခ်က္မ်ားကိုသာရမည္ဆိုပါက ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားမ်ားအားလုံးကို လႊတ္ေပးရမည္ဆိုလ်င္လည္း သူတို႔ေပးႏိုင္ပါလိမ့္မည္။ ေစ်းမတည့္ေသးလို႔သာ ေစ်းကိုင္ေနျခင္း ျဖစ္သည္။ တိုင္းရင္းသား လက္နက္ကိုင္ အားလုံးႏွင့္ ယာယီ အပစ္အခတ္ရပ္စဲရမည္ဆိုလ်င္လည္း ရပ္စဲႏိုင္ပါလိမ့္မည္။ ရပ္လည္း ရပ္စဲခ်င္သည္။ သို႔ေသာ္ သူတို႔ ရပ္စဲခ်င္သည္မွာ ယာယီသာ ျဖစ္သည္။ ထာဝရေတာ့ မဟုတ္။ တိုင္းရင္းသားေတြဘက္က လြယ္လြယ္ ႏွင့္ အညာမခံေတာ့ေသာေၾကာင့္သာ ယာယီ အပစ္ရပ္စဲေရးမွာ ရွည္ၾကာခက္ခဲ ေနျခင္းျဖစ္သည္။

သို႔ေသာ္ သူတို႔ မေပးႏိုင္ေသာ အခ်က္သုံးခ်က္ရွိေနပါေသးသည္။

၁။ အေျခခံဥပေဒကို ျပင္မေပးႏိုင္။ သည္အခ်က္သည္ အဓိက အက်ဆုံးအခ်က္ျဖစ္သည္။ ဒါကို ေပးလိုက္ရလ်င္ ဒီမုိကေရစီ ေပးလိုက္ရ ျခင္းမည္ပါသည္။

၂။ တုိင္းရင္းသားေတြအားလုံးႏွင့္ ( ယာယီ အပစ္အခတ္ ရပ္စဲေရး ထက္ အဓိပၸါယ္ျပည့္ဝေသာ ) ထာဝရျငိမ္းခ်မ္းေရး မလုပ္ႏိုင္။ တိုင္းရင္းသားတို႔၏ ႏိုင္ငံေရး လိုလားခ်က္ တခုမွ်မေပးဘဲ ယာယီ အပစ္အခတ္ရပ္စဲထားရေသာ ျငိမ္းခ်မ္းေရးမ်ဳိးကိုသာ ဆက္လက္ အခ်ိန္ဆြဲျပီး ေပးထားလိုသည္။

၃။ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ဆႏၵျပခြင့္၊ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေရးသားခြင့္၊ လြတ္ လြတ္လပ္လပ္ ေဟာေျပာခြင့္၊ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ အဖြဲ႔အစည္း တည္ေထာင္ခြင့္ အစစ္အမွန္မ်ားကို မေပးႏိုင္။ ထိုအခ်က္မ်ားကို ေပးလိုက္ရလ်င္လည္း ဒီမိုကေရစီ တစိတ္တေဒသ ေပးလိုက္ရျခင္းျဖစ္ေသာေၾကာင့္ မေပးႏိုင္ျခင္းျဖစ္သည္။

စစ္အစိုးရဘက္က ထိုအျမင္မ်ဳးိရွိရိုးမွန္ခဲ့လ်င္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ဘက္ကလည္း ယင္းႏွင့္ ဆန္႔က်င္ဘက္ အျမင္မ်ဳိးရွိဖို႔လိုပါသည္။ ထိုအခ်က္ သုံးခ်က္ကို မရေသးသမွ် ဒီမိုကေရစီ မရေသးဟု ခံယူျပီး ထိုသုံးခ်က္ရရွိေရးကို အေထာက္အပံ့ျဖစ္ေစေသာ ဘယ္နည္းလမ္းကို မဆို အသုံးျပဳသြားရန္ျဖစ္ပါသည္။

စစ္အစိုးရ လုပ္ခ်င္ရာလုပ္ပါေစ။ ေဆြးေႏြးေနသမွ် မဆန္႔က်င္ၾကနဲ႔။ ယုံၾကည္မႈ ပ်က္ျပားလိမ့္မယ္။

စစ္အစိုးရက တဘက္က ေဆြးေႏြးပြဲကို ျပသည္။ တျခားတဘက္မွာေတာ့ ဖမ္းစရာရွိတာဖမ္းသည္။ ေထာင္ခ်စရာရွိတာကို ေထာင္ခ် သည္။ တိုက္စရာရွိေသာ ေနရာတြင္ တိုက္သည္။ သတ္စရာရွိေသာလူေတြကိုလည္း သတ္ေနပါေသးသည္။

ဒီမိုကေရစီဘက္မွာေတာ့ ေဆြးေႏြးပြဲကို တဘက္မွာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္တေယာက္တည္းႏွင့္ လုပ္ေနသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ စစ္အစိုး ရထံမွ ကိုယ္လုိခ်င္ေသာအရာကို ကိုယ့္အင္အားျပျပီးေတာင္းဆိုမွရမည္ဟု ယုံၾကည္သူေတြက အသက္ႏွင့္ရင္း၍ လမ္းေပၚထြက္ ဆႏၵ ျပ ၾကသည္။ ထိုသို႔ ဆႏၵျပၾကသူမ်ားကို ဒီမိုကေရစီ ဘက္ေတာ္သားဆိုသူမ်ားကလည္း အျပစ္တင္သည္။ တတိယအုပ္စုဆိုသူမ်ားကလည္း အျပစ္တင္ၾကသည္။ သူတို႔လုပ္တာႏွင့္ ေဆြးေႏြးပြဲပ်က္ေတာ့မည္ဟု ဆိုသည္။ ထိုအျပစ္တင္မႈမွာ တရားမွ်တပါ၏ေလာ။ ၄င္း အျပင္ ထို ဆႏၵျပပြဲမ်ားမွာ ေဆြးေႏြးပြဲကို ပိုမိုအားေကာင္းေစသလား၊ ပ်က္ျပားေစမွာလား ဆိုေသာ အခ်က္မွာ အထူး အေလးအနက္ စဥ္းစားအပ္ ေသာ အရာျဖစ္ပါသည္။

စစ္အစိုးရကို သူတို႔ အလိုက် အေလ်ာ့ေပး ေဆြးေႏြးၾကဖို႔ ေျပာဆိုၾကသူတိုင္း အျမဲလက္ကိုင္ထားေသာ ဆင္ေျခစကားတခု ရွိပါသည္။ ယင္းကား ဒါကလြဲျပီး တျခားဘာမွ် လုပ္စရာမရွိဟူေသာ စကားျဖစ္ပါသည္။ စင္စစ္ ထိုစကားသည္ လူထုလႈပ္ရွားမႈကို မယုံၾကည္ ေသာ ေၾကာင့္ ေျပာေသာစကားသာျဖစ္ပါသည္။ တျခားေရြးခ်ယ္ရန္နည္းလမ္းမွာ လူထုလႈပ္ရွားမႈ ျဖစ္ပါသည္။ ၈၈ အေရးအခင္း မေအာင္ျမင္၊ ၂၀၀၇ လႈပ္ရွားမႈ အက်ဳိးမရွိဟု ထိုသူတို႔ ေျပာၾကပါသည္။ တကယ္ေတာ့ ဒီေန႔ ရရွိထားေသာအသီးအပြင့္မွန္သမွ်သည္ ထိုအေရးအခင္း ၾကီးႏွစ္ခု၏ ရလဒ္မ်ားသာ ျဖစ္ေၾကာင္း မည္သူမွ် မျငင္းႏိုင္ၾကပါ။ ၈၈ အေရးအခင္းသာ မရွိလ်င္ ႏိုဗဲ ျငိမ္းခ်မ္းေရးဆုရွင္ ေဒၚေအာင္ဆန္း စုၾကည္ဆိုေသာ ေခါင္းေဆာင္ပင္ မရွိႏိုင္ဟု ဆိုခ်င္ပါသည္။ ေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္ ေက်ာင္းသားသမဂၢမွာ ဘာဆုတခုမွ မရပါ။ သို႔ေသာ္ ေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္ ေက်ာင္းသားသမဂၢ၏ ဒီမိုကေရစီေရး ေဆာင္ရြက္ခ်က္မ်ားမွာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ထက္ ပိုပါသည္။ ထိုအခ်က္ ကို အေနာက္ႏိုင္ငံမ်ားက မသိေသာ္လည္း ကြ်န္ေတာ္တို႔ ျပည္သူမ်ားသိပါသည္။

လူထုလႈပ္ရွားမႈသည္ ေနာင္တြင္လည္း ျငင္းဆန္၍ မရႏိုင္ေသာအရာ အျဖစ္ ထပ္မံ ေပၚထြက္လာပါဦးမည္။ ၾကံ့ဖြ႔ံ အစိုးရ မရိုးသား ေၾကာင္း၊ ေဆြးေႏြးပြဲႏွင့္ အလုပ္မျဖစ္ႏို္င္ေၾကာင္း ထင္ရွားလာေသာ တေန႔တြင္ အားလုံးသည္ လူထုလႈပ္ရွားမႈကို ေတာင္းဆိုလာၾက ပါလိမ့္ဦးမည္။ သို႔ေသာ္ ထိုအခ်ိန္တြင္ ၾကံ့ဖြံ႔ အစိုးရသည္ အားလုံးကို ခ်ည္ျပီးတုတ္ျပီး ခ်ိဳးႏွိမ္ျပီး ျဖစ္ေနမွာကို ကြ်န္ေတာ္ စိုးရိမ္မိ ပါသည္။

ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္သည္ လူထုလႈပ္ရွားမႈကို ႏွစ္သက္ပုံမရပါ။ ႏိုင္ငံေရးအရ အလြန္ၾကပ္တည္းေသာ ကာလမ်ဳိးတြင္ပင္ လူထုကို ဆႏၵထုတ္ေဖာ္ၾကပါ။ လမ္းေပၚထြက္ၾကပါဟု ဘယ္ေတာ့မွ တည့္တည့္မေျပာ။ လူထုကို ကိုယ့္ဖာသာ လုပ္ယူမွ ရမည္ဟု ေစာင္းပါးရိပ္ ျခည္ေလာက္သာ ေျပာသည္။ ထိုအခ်ိန္မ်ဳိးသည္လည္း လူထုအေနႏွင့္ လမ္းေပၚမထြက္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ အေျခအေန သိပ္ၾကပ္တည္း ေနေသာ ကာလမ်ဳိးျဖစ္တတ္ပါသည္။ တကယ္တန္းလူထုမွာ အခြင့္သာလာေသာ ယခုလိုအခ်ိန္မ်ဳိးတြင္မူ လူထုကို လမ္းေပၚမထြက္ ေအာင္ ဆြဲထားျပန္ပါသည္။ လူထုကို ဘာလုပ္ေစခ်င္ပါသနည္း။ လူထုကို ဘာလုပ္ရမွန္းမသိဘဲ လမ္းေပ်ာက္ေနေစခ်င္ပါသလား။ ဒီမိုကေရစီ ရမရဆိုသည္မွာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ႏွင့္ ဦးသိန္းစိန္ ႏွစ္ဦးတည္းအေပၚတြင္သာ မူတည္ ပါသလား။ တိုင္းရင္းသားမ်ားကို သတ္ျဖတ္ေနခ်ိန္တြင္ အေျခအေနေတြ တိုးတက္ေနပါျပီဟု ေျပာဆိုေနျခင္းမွာ အျဖစ္မွန္ႏွင့္ ကိုက္ညီပါ၏ေလာ။ သို႔မဟုတ္ တိုးတက္မႈရွိ မရွိ တိုင္းတာေျပာဆိုေနေသာ “အေျခအေနေတြ” ဆိုေသာ အရာေတြထဲတြင္ တိုင္းရင္းသားမ်ားကို ထည့္သြင္း စဥ္းစားမထားခဲ့ေလ သေလာ။

စစ္အစိုးရဘက္တြင္ အေပ်ာ့အမာ ကြဲမကြဲ ဆိုသည္ကို ကြ်န္ေတာ္တို႔ မသိပါ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔သိသည္မွာ ဒီမိုကေရစီဘက္တြင္ အေပ်ာ့အ မာကြဲေတာ့မည့္ အရိပ္လကၡဏာမ်ား ထြက္ေပၚေနသည္ဆိုသည့္ အခ်က္ ျဖစ္ပါသည္။ တက္ၾကြသူ လူငယ္မ်ား၊ တက္ၾကြသူ NLD အဖြဲ႔ ဝင္မ်ားသည္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္၏ ေဆြးေႏြးပြဲကို ရာႏႈန္းျပည့္ ပုံျပီး လႊတ္ေပးထားရမွာကို ေတာ္ေတာ္ စိုးရိမ္ေနၾကပုံ ေပၚလာေန ပါသည္။ ယခု ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို လႈိက္လိႈက္လွဲလွဲေထာက္ခံေနသူမ်ားမွာ တတိယအုပ္စု၊ ဗဟု၊ NDF ႏွင့္ ေရြးေကာက္ပြဲ ဝင္သူမ်ား၊ အေျခခံဥ ပေဒကို ေထာက္ခံသူမ်ားျဖစ္ေနၾကပါသည္။ ထိုသို႔ အျမင္ကြဲျပားမႈျဖစ္ေနၾကျခင္းမွာလည္း အေၾကာင္းတိုက္ဆိုင္၍ ျဖစ္ေပၚလာျခင္းမ ဟုတ္ဘဲ အစိုးရက အစီအစဥ္ ရွိရွိ ခြဲေနျခင္းသာျဖစ္ပါသည္။

ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို တေယာက္ထဲ သဲ့ယူခြဲထုတ္ဖုိ႔ ၾကံစည္ေနပါသည္။ NLD စီအီးစီႏွင့္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို ခြဲျခား ဆက္ ဆံေနပါသည္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ႏွင့္ ေဆြးေႏြးျပျပီး က်န္ စီအီးစီတို႔ကို မတူမတန္သလို ေနျပသည္။ တက္ၾကြသူမ်ားကို ရန္သူလို ဆက္ဆံသည္။ ထပ္ျပီး ေထာင္ခ်ဖမ္းဆီးျပသည္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္သည္ NLD ေခါင္းေဆာင္ထက္ပိုသည္။ အားလုံး၏ ေခါင္း ေဆာင္ဆိုေသာ စကားမ်ိဳးကို တတိယအုပ္စုႏွင့္ NDF တို႔ကတဆင့္ အသံလႊင့္ေပးသည္။ တိုင္းရင္းသားတို႔ႏွင့္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ကိုလည္း ခြဲျခားဆက္ဆံျပသည္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ႏွင့္ ေဆြးေႏြးေနခ်ိန္တြင္ တိုင္းရင္းသားတို႔ကို အင္တိုက္အားတိုက္ တိုက္ခိုက္ သတ္ျဖတ္ေနသည္။

ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို ရလ်င္ အေမရိကန္၊ အာဆီယံ၊ အိုင္အမ္အက္ဖ္တို႔ကိုလည္း ရျပီဟု စစ္အစိုးရက တြက္ခ်က္ပုံရသည္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ႏွင့္ အေမရိကန္ကို ရျပီး ဒီမိုကေရစီ မေပးရလ်င္ စစ္အစိုးရ အတြက္ အေကာင္းဆုံးျဖစ္သည္။ ဒီမိုကေရစီ ဘက္ေတာ္သားမ်ားဘက္က ေျပာရလ်င္ အဆိုးဆုံးျဖစ္သည္။

အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္သည္ ဒီမိုကေရစီေရးအတြက္ အေရးပါဆုံးပုဂၢိဳလ္ ျဖစ္ေနေသးေသာေၾကာင့္ပင္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္သည္ ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရးတြင္ အေရးပါခဲ့ျပီး ေနာင္တြင္လည္း အေရးပါ ေနဦးမည္ ျဖစ္ပါသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆို ေသာ္ သူသည္ တိုင္းရင္းသားမ်ားအပါအဝင္ လူထု အမ်ား၏ ေထာက္ခံမႈကို ရရွိထားသူ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ပင္။ အားလုံးကို ညီညြတ္ေအာင္ စုစည္းေပးႏိုင္မည့္သူမွာလည္း သူသာ ျဖစ္ပါသည္။ လက္နက္ကိုင္ ႏွိမ္နင္းေနေသာ အစိုးရကို ရင္ဆိုင္ရန္ ညီညြတ္ေရး သည္ အေရးၾကီးသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္သည္လည္း အေရးၾကီးသည္

သို႔ေသာ္ ထိုသို႔ေသာ အေရးၾကီးသည့္ လူထုေခါင္းေဆာင္ မ်ဳိးသည္ မမွားႏိုင္ ပါဟုကား မည္သူမွ် အာမမခံႏိုင္ပါ။ ထိုသို႔ေသာ လူထု ေခါင္းေဆာင္ မ်ဳိးသည္ အညာမခံရႏိုင္ဟု မည္သူမွ် အာမမခံႏိုင္ပါ။ လူထုေခါင္းေဆာင္ မွားခဲ့လ်င္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အားလုံး မွားၾက ပါလိမ့္မည္။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ပိုမို ၾကန္႔ၾကာ ပါလိမ့္မည္။ ထို႔ေၾကာင့္ လူထုေခါင္းေဆာင္အား လူထုအားျဖင့္ ျပန္လည္ တည့္မတ္ ေပးၾကဖို႔မွာ အားလုံး၏ တာဝန္သာျဖစ္ပါသည္။