ေျပာသည္႕အတိုင္း လုပ္ျပီး၊ လုပ္သည္႕အတိုင္း ေျပာတတ္သည္႕ တိုင္းျပည္ကို တိုးတက္ေစလိုစိတ္ ျပင္းျပေသာ စစ္သားေဟာင္း ကိုေနမ်ဳိးဇင္ အခမ္းအနားတက္ စစ္ယူနီေဖါင္း ဗိုလ္အဆင့္ ျဖင့္ အမွတ္တရ
လူစိမ္းမ်က္လံုးမ်ား ေအာက္က ဗိုလ္ၾကီးေဟာင္း ေနမ်ဳိးဇင္ ဆိုတဲ့ စာစုေလး အေၾကာင္း ယေန႕ အဖြဲ႕ခ်ဳပ္ (ေရႊဂုံတိုင္) ကိုေရာက္ေတာ့ အေတာ္မ်ားမ်ားက ၀ိုင္းေျပာၾကပါတယ္။ ကိုယ္ခ်င္းစာတဲ့ အေၾကာင္းနဲ႕ တပ္မေတာ္ ကို တကယ္ေကာင္းေစခ်င္တဲ့ ေစတနာအမွန္၊ရင္ထဲကခံစားခ်က္အမွန္နဲ႕တိုက္တြန္းမႈကို ေလးစားေၾကာင္း၊ ႏိုင္ငံကို ေကာင္းေစခ်င္လို႕ က်ေနာ္ရဲ႕ ေပးဆပ္ ၾကိဳးပမ္းမႈကို အသိအမွတ္ျပဳပါေၾကာင္း ၊ ပါတီ၀င္ တခ်ဳိ႕နဲ႕ ပါတီ၀င္မဟုတ္ေသာ စစ္မႈထမ္းမ်ား အရာရွိ အခ်ဳိ႕ကပါ သနား ဂရုဏာသံမ်ားျဖင့္ ေျပာၾကပါတယ္။ အခုျမန္မာျပည္ဟာ အရင္ ျမန္မာျပည္ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ တပ္မေတာ္တြင္းမွာေရာ အရပ္သူ အရပ္သား ျပည္သူလူထု အတြင္းမွာပါ ပြင့္လင္းလြတ္လပ္မႈ တစံုတရာထိ ရွိလာပါျပီ၊
ေနရာတိုင္းမွာ ေၾကာက္ရြံ႕၀ပ္တြားမႈေတြနဲ႕ ျငိမ္ကုတ္ေနၾကေတာ့သည္ မဟုတ္။ မွန္သည္ကို မွန္သည္ဟု ေျပာရဲလာၾကေပျပီ၊ မတရားသည္ကို မတရား ဟု ေျပာရဲ ေ၀ဖန္ရဲလာယံုတင္မက မတရားမႈကို ဘယ္သူက တိုက္ဖ်က္ေနျပီး၊ မတရားမႈကို ဘယ္လိုလူေတြက က်ဴးလြန္ေနသည္ကိုလည္း ၀န္ထမ္း ယႏၲယားအတြင္းမွာ သိလာၾကေပျပီ၊
အခြင့္အာဏာထိန္းခ်ဳပ္အုပ္စီးထားတဲ့ဒါရိုက္တာေတြ၀န္ၾကီး၀န္ကေလးေတြကိုဘုရားထူးမတတ္ ေၾကာက္လန္႕ခစား ေနရေသးတဲ့ လက္ရွိ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး စနစ္အတြင္းက အေျခအေနေတြကို သူတို႕ ေျပာင္းလဲလိုခ်င္ေနၾကပါျပီ။
အေၾကာက္တရားနဲ႕ ခ်ဳပ္ထိန္း ခိုင္းေစျပီး ၊ တဖက္က အခြင့္အေရးနဲ႕ ရာထူး၊ ေနရာ၊ ေငြေၾကးေတြနဲ႕ မွ်ားျဖားေယာင္း ကာ သိတတတ္သူ ၊ ပါးနပ္သူ၊ ေခါင္းေတာ္ညိတ္ စိတ္ေတာ္သိသူ ၀န္ထမ္းဆိုးေတြနဲ႕ ကိုယ္က်ဳိးသမား ၀န္ၾကီး၀န္ကေလး၊ မန္ေနဂ်ာ၊ ညြန္ခ်ဳပ္ေတြ ပလဲနံပ သင့္စြာနဲ႕ ႏိုင္ငံဘ႑ာကို အျပိဳင္ ဘုန္းခဲ့လို႕ တိုင္းျပည္ အခု ဘယ္အေျခ ဆိုက္ခဲ့ရျပီ ဆိုတာကိုလည္း ၀န္ထမ္း ေတြ အေတာ္မ်ားမ်ား သိနားလည္စ ျပဳလာပါျပီ။
သူတို႕ေတြ ၀န္ထမ္းေတြ ေကာင္းမွ ႏိုင္ငံေကာင္းမွာမို႕ သူတို႕၀န္ထမ္းေတြ အမွန္ျမင္လာျပီး အမွန္ဘက္ ဥပေဒ စိုးမိုးေရး အတြက္ အားေပးပူးေပါင္း ကူညီလာျခင္းကလည္း ႏိုင္ငံတိုးတက္ဖို႕ အခါအခြင့္ေကာင္းၾကီး ျဖစ္ပါသည္ေကာ။
တခ်ဳိ႕က ေျပာခဲ့ဖူးပါတယ္။ သံကန္႕လန္႕ကာ တိုင္းျပည္။ အရာရာ ပိတ္ဆို႕ထားေသာ တိုင္းျပည္ ။ စစ္အာဏာရွင္ စနစ္ဆိုးအုပ္စိုးေသာ တိုင္းျပည္၊ အမွန္တရားတို႕ ေပ်ာက္ဆံုးေနေသာ တိုင္းျပည္ စတာေတြနဲ႕ စံုေနတာေပါ႕ေလ။
ျဖတ္သန္း ျဖစ္တည္ခဲ့ဖူးေသာ ျမန္မာျပည္ရဲ႕အလွမ္းမကြာေသး ေဆးမေျခာက္ေသးေသာသမိုင္းလတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ၾကီးကို တပ္အပ္ၾကီး ေ၀ဖန္သံေတြ ညံေနခဲ့တာေပါ႕၊
ေျပာမယ္ ဆိုလည္း ေျပာစရာပါပဲ။ က်ေနာ္တို႕ ႏိုင္ငံဟာ အလြန္ကို ၀မ္းနည္းေၾကကြဲဖြယ္ေကာင္းတဲ့ သမိုင္းေန႕စြဲေတြ၊ အလြန္ကို ႏွေျမာဖို႕ေကာင္းတဲ့ ႏွစ္သက္တမ္းေတြ၊ ျဖတ္သန္း ျဖစ္ေပၚခဲ့ဖူးတာကိုး။
အလြန္ကို ေျခာက္ျခား ေၾကာက္လန္႕စရာေကာင္းတဲ့ စစ္အာဏာရွင္ ယႏၲားရားၾကီးက ေခါင္းျဖတ္စက္ၾကီး ပမာ ႏိုင္ငံသားတိုင္းရဲ႕ ဂုတ္ပိုး ဇက္ပိုးေပၚ ၀ဲပ်ံလူးလာျ သဲထိတ္စြာနဲ႕ ျဖတ္သြားခဲ့ဖူးတာကိုး ................................။
အဲဒီလို ညဥ္႕နက္နက္ ၊ အသဲထိတ္မတတ္ ေျခာက္ျခား စရာေကာင္းတဲ့ အိမ္မက္ဆိုးေတြ ဘယ္ေလာက္ မက္မက္၊ ညဥ္႕ေခြးေတြ ဘယ္ေလာက္ အူအူ ၊ အခ်ိန္တန္ရင္ အင္မတန္ သာယာတဲ့ မနက္ခင္း ဆိုတာ လာမွာပါပဲ။
အာရုဏ္ဦး ေရာင္ျခည္နဲ႕ အတူ အိပ္တန္းက ႏိုးထလာတဲ့ က်ီက်ီတာတာ၊ ငွက္သံေလးေတြ၊ မနက္ခင္း သုတ္ျဖဴးေဆာ္လာတဲ့ ေအးျမတဲ့ ေလညင္းေလးေတြ၊ ျမဴနဲ႕အတူဆိုင္းေနတဲ့ ႏွင္းေငြ႕ေလေအးေအး ေလးေတြ၊ ေနျခည္စမ္းစ သစ္ပင္သစ္ရြက္တို႕ေပၚ တင္က်န္ေနတဲ့ ႏွင္းစက္ေလးေတြက တလက္ လက္ ေတာက္ပ ေနတတ္တဲ့ အင္မတန္ ၾကည္ႏူးဖြယ္ ျမင္ကြင္းေလးေတြ က ညဥ္႕နက္နက္ၾကီးျဖတ္သန္းသြားျပီးခ်ိန္က်ရင္ ေပၚလာမွာပဲေလ။
အေသအခ်ာပါ။
ညဥ္႕နက္ျပီးတိုင္း အာရံုမိုးေသာက္ဆိုတာ လာမွာပါပဲ။
ဒါသဘာ၀ ပါ.......။
က်ေနာ္တို႕ ခါးသည္းလွတဲ့ ညဥ္႕ေတြကို ျဖတ္ခဲ့ဖူးပါျပီ။
ညဥ္႕နက္ ေမွာင္ေမွာင္ၾကီး၊ ေျခာက္ျခား စရာ အိမ္မက္ ဆိုးဆိုးၾကီးေတြလည္း မက္ခဲ့ဖူးျပီ။
၊ တေဂါက္ေဂါက္ ေခါက္တတတ္တဲ့ ဂတ္စတာပို တံခါးေခါက္သံေတြ ၾကားမွာလည္း ရင္ထိတ္ဖူးျပီ။
တဘုတ္ဘုတ္ ျဖတ္ေမာင္းသြားတဲ့ ငရဲေစတမာန္ ယာဥ္သံေတြ ေနာက္ လက္ထိပ္သံ တခႊ်ပ္ခၽြပ္နဲ႕ ငိုရိႈက္သံ တသဲ့သဲ့ေတြ ၾကား ေ၀၀ါးသြားတဲ့ မ်က္ရည္ရႊမ္းေသာ အလြမ္းညေတြ၊ ညဥ္႕မိုက္မိုက္နဲ႕ အလြမ္းျမင့္မိုရ္ အျပိဳင္ ထိတ္ငိုမိတဲ့ ျမင္ကြင္းေတြလည္း မ်ားခဲ့ျပီ။
၊ ခါးသည္းလွတဲ့ ေဆာင္းအိမ္မက္ မုန္းမုန္းၾကီးေတြ ၊
ေပ်ာက္ဆံုးခဲ့တဲ့ အနာဂတ္ေတြ၊
ေနာက္ဆံုး မဟုတ္တဲ့ အမိန္႕ေတြ၊
က်ဆံုးသြာတဲ့ သူရဲေကာင္းေတြ၊
ၾကိမ္မီးအံုးတဲ့ လက္သီးဆုပ္သံေတြနဲ႕ နံရံကို ပစ္ေပါက္လိုက္တဲ့ ဓါးေျမာင္ တလက္လက္ ဒါးျမီးတယမ္းယမ္း တို႕ဟာ ျပည္သူတို႕ အတြက္ ဒီေန႕ကို ခင္းေပးခဲ့တဲ့ လမ္းခင္းေက်ာက္ဆိုင္ ေက်ာက္စု ေက်ာက္မႈန္ ေက်ာက္ေသြး ပံု။
ဒီလို အမုန္း၊ အနာ၊ အမ်က္၊ အရွက္နဲ႕ အသံတိတ္၊ အံၾကိတ္သံေတြ လတ္ဆတ္စြာ ရင္ထဲမွာ ကိန္းေအာင္းရင္းနဲ႕ ပဲ ။ အိမ္ျပတင္း တံခါး ၾကားေတြက ထိုးေဖါက္စိမ့္၀င္လာတဲ့ အာရံုဦးေနျခည္ေလးေတြ တဖ်တလွ .............မ်က္ရည္စ ၀ိုင္း၀ိုင္း ၾကည္ႏူးခ်င္စိတ္ တပိုင္းနဲ႕ လွမ္းျမင္ေနရပါျပီ၊
ယံုၾကည္ႏိုင္ဖြယ္ မရွိခဲ့တဲ့ ေက်ာင္း တပိုင္း ဘ၀သင္ခန္းစာေတြေၾကာင့္ အာရံုဦးေနျခည္ႏုႏုကိုပဲ က်ေနာ္တို႕ သံသယေတြနဲ႕ ရႈေနၾကရတယ္။ ေနျခည္ႏုႏုကေန ေန၀င္အေမွာင္ထုကို ရုတ္ျခည္းမ်ား ကူးလြန္႕သြားေလမလားေပါ႕ ............
ပုပ္သိုးနံေအာက္ ေနတဲ့ ေလညစ္ေတြ ထက္ သန္႕ရွင္း လတ္ဆတ္တဲ့ ေလထု ေငြ႕ေငြ႕ေလးကို က်ေနာ္တို႕ စတင္ ရႈရႈိက္ခြင့္ ရလာပါျပိ။ မည္းေမွာင္သိပ္သည္းေနတဲ့ အေမွာင္ထုကေန ေရာင္ျခည္ဦးတို႕ျဖာ၀င့္လာတဲ့ အလင္းစူးေလးေတြ ကနဦး ထိေတြ႕ခြင့္ ရလာပါျပီ။
ဆြံ႕ေနတဲ့ ႏႈတ္ေတြ အတြက္ ထက္ျမက္တဲ့ စကားလံုးေတြ ေရြးသီဖို႕ စဥ္းစားရေကာင္းမွန္း သိလာပါျပီ
တုန္႕ေနတဲ့ ေျခလွမ္းေတြ အတြက္ လွမ္းတက္ႏိုင္မယ့္ ခြန္အားေတြ ေမြးျမဴႏိုင္ဖို႕ စိတ္ဓါတ္ေတြ ထက္သန္လာပါျပီ။
ကြဲကြာေနတဲ့ ရင္၀ယ္သားေတြ ျပန္ဆံုႏိုင္ဖို႕ ေပါင္းကူး တံတားေတြ ပ႑က္ေတြ ခ်လာပါျပီ။
ျပာလဲ့ဖုိ႕ တာဆူလာတဲ့ ေကာင္းကင္ထက္ဆီက ပုဇြန္ဆီေရာင္ ေငြမွင္အနားကြပ္နဲ႕ တိမ္စုစုေလးေတြေအာက္ အျပာေရာင္ ေလဟာျပင္ ေကာင္းကင္ၾကီးက ျပာလဲ့လဲ့ အလင္းေလးေတြနဲ႕ ျငိမ္းခ်မ္းေတး သဲ့သဲ့ေလးေတြက စီရရီ ဆင့္ရရင့္ တင့္လာေတာ့မည္။
က်ေနာ္တို႕ မ်က္၀န္းေထာင့္မွာ ၾကည္ႏူးလြန္းတဲ့ မ်က္ရည္ေငြ႕ေတြ တေ၀့ေ၀့နဲ႕ တ၀ဲ၀ဲ။
ယိုစီးက်မတတ္ သွ်ံ၀ိုက္လာတဲ့ ဒီမ်က္ရည္ စက္ေလးေတြကေလ ။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ၊ ရက္ေပါင္းမ်ားစြာ၊ ညေပါင္းမ်ားစြာ မက္ခဲ့ဖူးတဲ့ အိမ္မက္ေလးေတြ ကို ထင္းထင္း ျမင္ခြင့္ တစိတ္တပိုင္းေၾကာင့္ ေပ်ာ္လြန္းလို႕ ယိုစိမ့္ထြက္လာတဲ့ ႏွလံုးသားရဲ႕ အေပ်ာ္ျမစ္ငယ္ပါ။
အင္း .............င္း ............င္း.................င္း.......................င္းးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးး
ဒါေပမယ့္ လည္းေလ ........ဒ႑ာရီထဲက မေသေသာ ဘီလူး တခ်ဳိ႕က အစြယ္ေလးေတြ တလွစ္လွစ္နဲ႕ လူ႕ရြာကို မ်က္ေစာင္းေတြ တခဲခဲ လုပ္ေနတဲ့ သတင္းကလည္း ဟုိက သည္က ၊ လူစိမ္းတို႕ မ်က္လံုးေတြ အေရာင္ေတာက္ေနၾကေသးတယ္။
လူစိမ္းတို႕ ဆိုင္ကယ္သံေတြ အိမ္ေရွ႕မွာ တ၀ဲ၀ဲလည္နဲ႕ ျဖစ္ေနခ်ိန္ အခု ည အေမွာင္ မိုးစက္ေတြ တေျဖာက္ေျဖာက္နဲ႕ လမ္းေပၚက တဘုတ္ဘုတ္တို႕ ေရာေနခ်ိန္ေလးမွာ က်ေနာ္ က်ေနာ္ ့ အေဖရဲ႕ ဒိုင္ယာရီ စာအုပ္ေလး ကို ယူဖတ္လိုက္မိတယ္။
က်ေနာ္ မ်က္ရည္ေတြ ေ၀့ခ်င္လာတယ္။ ဖခင္တေယာက္ရဲ႕ အဲဒီအခ်ိန္က ခံစားခ်က္ကို သိပ္ ဂရုဏာသက္မိတယ္။ သူ ဒီကဗ်ာကို ေရးေနခ်ိန္ က က်ေနာ္ ဟာ သံတိုင္ေတြကန္႕ထားတဲ့ လူ႕ငရဲ ခန္း ငယ္ တခုမွာ တေယာက္ထဲ ေလ။
ေနမ်ဳိးဇင္ ရဲ႕ အေဖ ဖခင္ ဦးေငြဇင္က သူ႕ ဒိုင္ယာရီစာအုပ္ငယ္ေလးထဲမွာ အခုလို ေရးထားတယ္။သူ႕စာေလးကို က်ေနာ္ စဖတ္လိုက္ခ်ိန္မွာ အိမ္ေရွ႕မွာ ဆိုင္ကယ္ ရပ္သံလိုလို ၾကားလိုက္ရတယ္။ က်ေနာ္ ရင္မခုန္ေတာ့ပါ။
အေဖ ့ ကဗ်ာေလးေတြကို က်ေနာ ္ဆက္ဖတ္လိုက္တယ္။ လူစိမ္းေတြ အိမ္ေရွ႕မွာ ေရာက္ေန ေနေပါ႕။
အေဖမ်ား ရင္ခုန္ေနျပီလား မသိ။
ကဗ်ာ့ေခါင္းစဥ္က သားဗိုလ္ၾကီးေဟာင္း ေနမ်ဳိးဇင္ သို႕ အမွတ္တရ ..................တဲ့။
၂-၄-၂၀၁၁ စေနေန႕က အဖမ္းခံရေသာ သား ေနမ်ဳိးဇင္ သို႕။
အဖမ္း ခံရျပီး၊ ရက္သတၥၱ တစ္ပတ္ အၾကာတြင္ ဤ ကဗ်ာကို ေရးပါသည္။
သား အလြမ္းေျပ ကဗ်ာ ဟုဘဲ ဆိုပါစို႕။
.................................................................................................
အေဖက သူ႕ ဒိုင္ယာရီေလးမွာ ဒီကဗ်ာေလးကို ေရးထားသည္။ စာသား အခ်ဳိ႕ေနရာေလးေတြမွာ မွင္ေလးေတြ ၀ါးေန ကြက္ေနသည္။ အေဖ့ မ်က္ရည္စက္မ်ား ေလာ။ အေမ့ မ်က္ရည္ စက္မ်ား က်ဆင္းထားသည္ေလာ မသိ။ ေသခ်ာတာကေတာ့ က်ေနာ္ ေထာင္က ထြက္လာခ်ိန္ အေဖေရာ အေမပါ အေတာ္ အိုစာ ပိန္က်ေနသည္ကို သတိျပဳမိလိုက္ျခင္းပင္။
က်ေနာ္ အေဖ့ ကဗ်ာေလးကို ဖတ္ရင္း စာရိုက္ရင္း မ်က္ရည္တို႕ ေ၀့၀ဲ လာမိပါသည္။
ယခု ဆယ္ႏွစ္သား ရွိလာျပီျဖစ္သည္႕ က်ေနာ့္ သားေလး ၾကီးျပင္းလာခ်ိန္တြင္ က်ေနာ္ ကိုယ္တိုင္ ဒီလုိ သား အလြမ္းေျပ ကဗ်ာမ်ဳိး မေရးလိုေတာ့ပါ။ သား ငယ္ေလးကိုလည္း က်ေနာ္တို႕ ျဖတ္သန္းခဲ့ရသည္႕ ေဆာင္းအိမ္မက္ ၾကမ္းၾကမ္း၊ လမ္း၀ကၤပါ နာနာ ၊ ဟာတာတာ အနာဂတ္ ေတြနဲ႕ မၾကီးျပင္းေစခ်င္ေတာ့။ ေပးဆပ္လို႕ ရသမွ် အားလံုး ေပးဆပ္ျပီး သားတို႕ အပါအ၀င္ ေနာက္မ်ဳိးဆက္သစ္မ်ား အတြက္ အနာဂတ္လွလွေလးေတြ လမ္းခင္းေပးႏိုင္ေအာင္ ၾကိဳးစားသြားမွာပါ ..................................................................................
ေနမ်ဳိးဇင္
(ဇူလိုင္လ ၂၆ ရက္၊ ၂၀၁၂)
0 comments:
Post a Comment
လာေရာက္လည္ပတ္ၾကေသာ မိတ္ေဆြတို႕ရဲ႕အျမင္မ်ားလည္း ေရးႏိုင္ပါတယ္