သူတို႔ဟာဗမာျပည္မွာစီပြားေရးခ်ိဳ႔တဲ့တာကိုအေၾကာင္းျပဳျပီးေငြအလံုးအရင္းနဲ႔ေပါက္ျပီးျမန္မာ့စီးပြားေရးကိုေနာက္ေဖးေပါက္ကေမႊေနွာက္အျမတ္ထုတ္ေနသူေတြလည္းျဖစ္ပါတယ္။ျပည္သူ႔ဘ႑ာသယံဇာတေတြကိုအခြန္ေရွာင္၊လပ္သိပ္ထိုးျပီးတိုင္းတပါးခိုးထုတ္တယ္။ဒီအတြက္စစ္အာဏာပိုင္ေတြ၊ျမန္မာလူ၀င္မႈေရးရာ၀န္ထမ္းေတြ၊အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအာဏာပိုင္ေတြမွာတာ၀န္ရိွပါတယ္။ ဒီျဖစ္ပ်က္မႈအားလံုးရဲ႔တရားခံအစစ္ဟာအနွစ္၂၀ေလာက္ျမန္မာျပည္ကိုထိမ္းခ်ဳပ္ခဲ့တဲ့စစ္အာဏာရွင္ေတြနဲ႔ေနာက္လိုက္ေတြဆိုတာလည္းျပည္သူေတြကသိ္ထားပါတယ္။ေရရွည္အက်ိဳးမၾကည့္တတ္သလို၊ဥာဏ္အေမ်ာ္အျမင္နည္းပါးတဲ့စစ္ဘိုရႈတ္၊ယူနီေဖာင္း၀တ္ေရာ၊အက်ြတ္ေတြေရာ၊လူတြင္က်ယ္လုပ္အုပ္ခ်ဳပ္ေနၾကလို႔ဗမာလူငယ္ေတြကိုယ့္အမ်ိဳးသားစာေပ၊စကားေတာင္အေလးမထားနိုင္ျဖစ္ေနရတယ္။(သြယ္၀ိုက္ျပီးငါေလမေျပာခ်င္….ဗမာ့သမိုင္းမ်ားစြာ၊ေစာင့္ထိန္းခဲ့ရာ….က်ေနာ္ေမြးခဲ့တဲ့ျမိဳ႔မရိွေတာ့ပါ……။)
လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားၾကားဘူးလိမ့္မယ္ထင္တယ္။ရန္ကုန္ကဒီေန႔နာမည္ၾကီးတဲ့အဆိုေတာ္ေတြထဲကတေယာက္ျဖစ္တဲ့လင္းလင္း၊ေရး-ဆိုထားတဲ့ မႏၱေလးျမိဳ႔ေသဆံုးျခင္း ဆိုတဲ့သီခ်င္းေလး။
လြန္ခ့ဲံတဲံ့လကမွအင္တာနက္ကတဆင့္ပ်ံ႔နွ႔ံေပၚထြက္လာလို႔က်ေနာ္လည္းၾကားလိုက္တာပါ။
မႏၱေလးရဲ႔အစဥ္အလာသမိုင္းေၾကာင္းေတြးရင္ရွက္ေနမိတဲ့အေၾကာင္း၊အေရွ႔ဘက္ကဘာသာစကားမတူ၊အသားျဖဴျဖဴလူေတြနဲ႔တစိမ္းေတြၾကားဖံုးလြမ္းေနကိုယ့္ရဲ႔ဇာတိအစစ္အမွန္မႏၱေလးျမိဳ႔ၾကီးေသဆံုးသြားပါျပီလို႕ရင္နာနာနဲ႔ဟစ္ေၾကြးထားတဲ့
သီခ်င္းေလးပါ။
ဘယ္သူေတြလည္း….ဒီျမိဳ႕ထဲမွာ…ဟိုးအေရွ႔ရပ္က..အိမ္နီးခ်င္းေတြ..၊မ်က္လံုးေမွးေမွး..အၾကည့္နဲ႔ပါ။ေမးခြန္းမ်ားစြာငါေလေတြးရင္း၊သမိုင္းေၾကာင္းမ်ားစြာငါေလေမးရင္း..နား၂ဘက္ခ်ည္းပိတ္ေနမိ၊တစိမ္းေတြနဲ႔ဆံုေတြ႔ေနတဲ့ ငါတို႔ရဲ႔ မႏၱေလးျမိဳ ႔ေသဆံုးျခင္း…….
မႏၱေလးျမိဳ႔ဟာနွစ္ေပါင္း၁၀၀ေက်ာ္အဂၤလိပ္လက္ေအာက္မွာက်ခဲ့ေပမဲ့ကိုယ့္ယဥ္ေက်းမႈ၊စာေပနဲ႔ဘာသာစကားကဒီဘက္ေခတ္မွာလို္ျခိမ္းေျခာက္တာမခံခဲ႔ရပါဘူး။ကိုလိုနီေခတ္ကတည္းကမႏၱေလးမွာအထင္ကရရိွတဲ့ေရွးေဟာင္းေစ်းခ်ိဳရံုေတာ္ၾကီးကို
န၀တဗိုလ္ခ်ဳပ္ထြန္းၾကည္လက္ထက္ကဖ်က္လိုက္ျပီးသူတို႔ ေျပာတဲံ့ေခတ္မွီ၆ထပ္ေစ်းၾကီးေဆာက္လိုက္ေတာ၊့ပထမဆံုးေပၚလာတဲ့ဆိုင္းဘုတ္ဟာတရုတ္ဆိုင္းဘုတ္ဘဲျဖစ္ပါတယ္။
နွစ္ေပါင္း၁၀၀ေက်ာ္အုပ္စိုးခဲ့တဲ့အဂၤလိပ္စာထက္တရုတ္စာကပိုကဲလာပါတယ္။အဂၤလိပ္ဆိုင္းဘုတ္ထက္တရုတ္ဆိုင္းဘုတ္ကပိုမ်ားသြားပါတယ္။
တခ်ိန္ကဘံုေက်ာင္းေတြမွာဘဲျမင္ရတဲ့တရုတ္စာနဲ႔ဆိုင္းဘုတ္ေတြဟာဒီေန႔မႏၱေလးျမိဳ႔လည္အနွံ႔ လက္ညိဳ႔းညႊန္ရာ၊မ်က္နွာမူရာတိုင္းေတြ႔ေနရပါျပီ။ျမန္မာစာျမန္မာစကားထက္၊တိုင္းတပါးစာေပ၊စကားေတြကပိုျပီးတန္ဘိုးၾကီးမားသေယာင္ျဖစ္ေနပါျပီ။
မႏၱေလးယဥ္ေက်းမႈနဲ႔သမိုင္းဆိုင္ရာေတြေရးသားေလးရိွတဲ့စာေရးဆရာဆူးငွက္ကမႏၱေလးကတရုတ္စာေပယဥ္ေက်းမႈၾကီးစိုးလာပံုကိုခုလိုရွင္းျပပါတယ္။
“အဲေနာက္ပိုင္းေတာ့မႏၱေလးလိုေနရာမ်ိဳးမွာစီးပြားေရးအရေရာ၊တရုတ္ရဲ႔လြမ္းမိုးမႈေတြမ်ားလာတာေပါ့တရုတ္စာသင္ေၾကာင္းေတြေပါ့ဗ်ာ…တရုတ္စာသင္ေက်ာင္းေတြ။ဗမာကေမြးတဲ့ဗမာခေလးစစ္ကိုေတာင္မျဖစ္မေနတရုတ္ေက်ာင္းပို႔တဲ့အထိေတြျဖစ္လာတယ္။
အလားတူပဲအလုပ္ေခၚတဲံေနရာေတြမွာတရုတ္စကားေျပာတတ္ရမယ္ဆိုတဲံအထိလႊမ္းမိုးမႈေတြကမ်ားလာတယ္။
တဖက္ကဗမာစာအားနည္းမႈေတြျပန္ၾကည့္မယ္ဆိုရင္လည္း၊မႏၱေလးမွာနိုင္ငံတကာေက်ာင္းေတြရိွတယ္၊ပိုက္ဆံရိွတဲံ့ခေလးတိုင္းကိုအဲဒီေက်ာင္းေတြမွာထားတယ္။အဲဒီေက်ာင္းေတြကဗမာစာမသင္ဘူးဒီေတာ့ျပည္တြင္းမွာေနတဲံခေလးေတြေတာင္ဗမာစကားဗမာစာတတ္ဘို႔ကခဲယဥ္းသြားျပီ။ဆိုေတာ့ဒီခေလးကလည္းနိုင္ငံတကာေက်ာင္းသြားမယ္။ျပီးေတာ့တခါတရုတ္စာသင္အံုးမယ္ဆိုရင္စဥ္းစားသာၾကည့္ေပါ့။ျမန္မာစာျမန္မာစကားၾကာရင္ဘာမွကိုက်န္ေတာ့မွာမႈတ္ေတာ့ဘူး။
က်ေနာ္အခုေနထိုင္ေနတဲ့ေနာ္ေ၀းနိုင္ငံအပါအ၀င္၊ဥေရာပနိုင္ငံေတြမွာနိုင္ငံစံုက၊လူမ်ိဳးစံုဘာသာစံု၊အေရာင္အေသြးစံုလာေရာက္အေျခစိုက္ေနထိုင္တာေတြရိွပါတယ္။
ဒါေပမဲ့သက္ဆိုင္ရာနိုင္ငံရဲ႔စာ၊စကားဘဲအသံုးျပဳရပါတယ္။မိမိတို႔လူမ်ိဳးစာေပ၊စကားနဲ႔ယဥ္ေက်းမႈလည္းသင္ၾကားခြင့္၊ေဖာ္ထုတ္ခြင့္ေပးထားပါတယ္၊ဒါကတပိုင္းပါ။ဒါေပမဲ့အဲဒီနိုင္ငံတြင္းလူမႈအဖဲြ႔အစည္းနဲ႔စာသင္ေက်ာင္း၊ရံုး၊လုပ္ငန္းခြင္အားလံုးမွာလူမ်ိဳးျခားစာေပ၊စကားတရား၀င္ေျပာဆို၊ေရးသားခြင့္မရိွပါ။
အဂၤလိပ္စကားနဲ႔စာဒီနိုင္ငံသားေတြလူတိုင္းတတ္ၾကပါတယ္။ဒါေပမဲ့ေျပာေလ့ေျပာထမရိွပါဘူး။အဂၤလိပ္လိုဆိုင္းဘုတ္ေတာင္မရိွသေလာက္ရွားပါတယ္။ဒီနည္းလမ္းနဲ႔မိမိနိုင္ငံစာေပ၊စကားနဲ႔ယဥ္ေက်းမႈကိုထိမ္းခ်ဳပ္ထားပါတယ္။
က်ေနာ္တို႔ဆီမွာကေရရွည္အက်ိဳးမၾကည့္တတ္သလို၊ဥာဏ္အေမ်ာ္အျမင္နည္းပါးတဲ့စစ္ဘိုရႈတ္၊ယူနီေဖာင္း၀တ္ေရာ၊အက်ြတ္ေတြေရာ၊လူတြင္က်ယ္လုပ္အုပ္ခ်ဳပ္ေနၾကလို႔ဗမာလူငယ္ေတြကိုယ့္အမ်ိဳးသားစာေပ၊စကားေတာင္အေလးမထားနိုင္ျဖစ္ေနရတယ္။
အတိတ္ကိုျပန္ၾကည့္ရင္၊ကုန္းေဘာင္ေခတ္မင္းတုန္းမင္းလက္ထက္ကတည္းကပန္းေသးတရုတ္လူမ်ိဳးေတြဘုရင့္တပ္မေတာ္မွာအမႈထမ္းအရာထမ္းအျဖစ္ေရာက္ရိွခဲ့ပါတယ္။ေနာက္ပိုင္းအဂၤလိပ္လက္ထက္မွာလည္းအိမ္းနီးခ်င္းယူနန္္နယ္ဘြားတရုတ္ေတြေရၾကည္ရာျမက္နုရာ၊စီးပြားေရးအရအေျခစိုက္လာေပမဲ့၊မိမိတို႔မိသားစုစားေရး၀တ္ေရးသက္သက္လာသူေတြျဖစ္ပါတယ္။
ဒုတိယကမၻာစစ္ျပီးေမာ္စီတံုးရဲ႔ယဥ္ေက်းမႈေတာ္လွန္ေရးေၾကာင့္ေရာ၊ခ်န္ေကခ်ိတ္အစိုးရေထာက္ခံသူေတြျမန္မာနယ္ထဲခိုလံႈခဲ့တာေတြရိွေပမဲ့သူတို႕ဟာျမန္မာမႈကိုေလးစားျပီးျမန္မာျပည္ခ်စ္စိတ္ရိွတဲ့ျမန္မာျပည္သားဧည့္ေကာင္းေတြျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
၁၉၈၈ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ျမန္မာျပည္ကမတည္ျငိမ္တဲ့နိုင္ငံေရး၊ဆုတ္ယုတ္ေနတဲံစီးပြားေရး၊အာဏာသိမ္းအစိုးရရဲ႔နိုင္ငံတကာမွာအထီးက်န္မႈေတြကိုအေျခခံျပီးအေရွ႔ကတရုတ္လူမ်ိဳးေတြျပိဳဆင္းလာပါေတာ့တယ္။မွတ္ပံုတင္အတုေတြနဲ႔၊
အိမ္ေထာင္စုစာရင္းေတြ၀ယ္ျပီး(သက္ဆိုင္ရာကိုလဂ္ထိုးျပီး)အုတ္အုတ္သဲသဲ၀င္လာတယ္။ျမန္မာက်ပ္ေငြတန္ဘိုးအဆမတန္က်ဆင္းမႈေတြ၊စီးပြားျခြတ္ျခံဳက်မႈ၊အာဏာရွင္ေအာက္ကအမ်ိဳးသားေရးစိတ္ဓာတ္ေခါင္းပါးမႈေတြဟာတိုင္းတပါးသားေတြကိုတခါးမရိွဓားမရိွျဖစ္ေစခဲ့ပါတယ္။
ဆရာဆူးငွက္က…..သူတို႔ေနာက္ကြယ္(backgroun)မွာကနည္းတဲ့ေငြေၾကးအင္အားမွမဟုတ္ဘဲ၊ဗမာကအဲဒီအခ်ိန္ေငြတသိန္းဆိုတာတနွစ္လံုးကုန္းရံုန္းရွာေတာင္ခဲယဥ္းတဲ့အခ်ိန္၊တရုတ္ကသိန္းေပါင္း၊သန္းေပါင္းမ်ားစြာ(က်ပ္ေငြ)သူတို႔လက္ထဲရိွေနတာကိုး။က်ေနာ္တို႕ၾကားေနတာ၁၉၉၀ေလာက္ကေငြေၾကးအမ်ားၾကီးေထာက္ပံ့ျပီးၾကိဳက္တာ၀င္လုပ္၊အဲလိုေနာက္ကြယ္ကလုပ္ေပးေနတာ။ဒါအစီအစဥ္က်က်လုပ္ခဲ့ၾကတာပါ။
ဒီမွာတေသာင္းတန္ကိုတသိန္းေပးလိုက္တယ္။က်ေနာ္တို႔ဘိုးဘြားပိုင္ေတြအဲလိုေရာင္းခ်ပလိုက္တယ္”
ပိုဆိုးတာတခုကတရုတ္လုပ္ငန္းရွင္ေတြ၊ကုမၼဏီေတြတရုန္းရုန္း၀င္လာေပမဲ့ဗမာအလုပ္သမားေတြအလုပ္လက္မဲ့ဘ၀ကေနမလြတ္က်ြတ္တာပါဘဲ။သူတို႕အလုပ္သမားနဲ႔သူတို႕အလုပ္ကိုခိုင္းေစျပီးကိုယ့္အိတ္ထဲကိုယ့္ေငြေတြျပန္ထည့္သြားတာပဲ။
ဒီေနရာမွာအာဖရိကမွာလာေရာက္ရင္းနွီးတဲ့တရုတ္အစိုးရစီမံကိန္းေတြကိစၥေျပာျပခ်င္တယ္။ထံုးစံအတိုင္းအာဖရိကနိုင္ငံေတြကေရအားလွ်ပ္စစ္စီမံကိန္းေတြ၊စက္မႈလုပ္ငန္းေတြနဲ႔စားေသာက္ဆိုင္ေတြမွာလိုအပ္တဲ့အလုပ္သမားေတြကိုတရုတ္နိုင္ငံကအက်ဥ္းသားေတြေခၚျပီးခိုင္းတဲံ့အျဖစ္အပ်က္ပါ။အခ်ိန္ကာလတခုထိေလ်ာ့ရက္ရမယ္၊လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေနရမယ္၊အစားအေန၊ဘာမွမပူရဘူးဆိုေတာ့လစာမေပးေပမဲ့တရုတ္ျပည္ကေထာင္သားေတြေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားအာဖရိကေရာက္ကုန္တယ္။ဒီနည္းနဲ႔အာဖရိကျပည္သူေတြရသင့္ရထိုက္တဲ့လစာနဲ႔အလုပ္ေတြမွာတရုတ္ကကိုယ့္အိတ္ထဲကိုယ္ျပန္ထည့္သြားတာပါဘဲ။
က်ေနာ္တို႕နိုင္ငံမွာလည္းတရုတ္ကအာဖရိကလမ္းစဥ္သံုးေနပါတယ္။ဆရာဆူးငွက္ေျပာတာက…
“အခု၂၀၀၀ခုနွစ္ေနာက္ပိုင္းမွာ၀င္လာတဲ့တရုတ္ေတြဆို…၊အရင္ကမွဗမာအလုပ္သမားခန္႔ေသးတယ္
သူတို႔ရဲ႔စက္ရံုစီမံကိန္း၊ဘာ၊ညာစီမံကိန္းေတြဆိုပညာရွင္ကေန၊အလုပ္ၾကမ္းသမားအထိသူတို႔ဆီကတရုတ္ေတြအကုန္ေခၚခ်လာတာ၊ဆိုပါေတာ့အခုဓာတ္ေငြ႕ပိုက္လိုင္းစီမံခ်က္ေတြဆိုသူတို ့အလုပ္သမားေတြနဲ႔သူတို႕လာတာ။ကုလားအုတ္လိုေပါ့ဗ်ာ။
သူတို႔အက်င့္၊သူတို႔လူမ်ိဳးစရိုက္အတိုင္းစီးစီးပိုးပိုးနဲ႔အကုန္လုပ္သြားတာ။ရိွသမ်ွအကုန္သူတို႔အိတ္ထဲေရာက္ေအာင္လုပ္သြားတာ”တခါတံုးကက်ေနာ္နယးူေဒလီ(အိႏၵိယ)ကၾကယ္ငါးပြင့္အဆင့္ေဟာ္တယ္တခုကိုမိတ္ေဆြတေယာက္နဲ႔ေတြ႔ဘို႕ေရာက္သြားတယ္၊အေပါ့သြားခ်င္လို႔ေဟာ္တယ္ဧည့္ခန္္းအနီးသန္႔စင္ခန္းကိုသြားျပီးအထြက္မွာလက္ေဆးမလို႔ျပင္ေတာ့ေဟာ္တယ္၀န္ထမ္း၀တ္စံုအျပည့္နဲ႔အိႏိၵယအမ်ိဳးသားတေယာက္ကက်ေနာ့္ကိုလက္ေဆးကန္ေရပိုက္ဖြင့္ေပးတယ္၊ျပီးေတာ႔လက္သုတ္ပု၀ါေလးကိုင္ျပီးေဘးမွာရပ္ေနတယ္၊ရုတ္တရက္ေတာ့က်ေနာ္လည္းေၾကာင္သြားတယ္။ေနာက္မွသေဘာေပါက္သြားတယ္။
သူတို႔ဆီမွာျမားျပားလြန္းတဲံအလုပ္လက္မဲ့ျပႆနာကိုအဲလိုေျဖရွင္းၾကပါတယ္။ကုမၼဏီေတြ၊ျပည္ပကလာေရာက္ရင္းနွီးတဲံ့လုပ္ငန္းရွင္ေတြ၊စီးပြားေရးသမားေတြကိုမိမိနိုင္ငံက၀န္ထမ္းဘယ္ေလာက္ဦးေရကို၊ဘယ္ေလာက္ႏႈံးထားနဲ႔လစာေပးျပီးအလုပ္ခန္႔ရမယ္ဆိုတာသေဘာတူစာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ေလ့ရိွပါတယ္။ဗမာျပည္မွာအဲလိုကိုယ့္နိုင္ငံသားေတြရဲ႔အခြင့္အေရးကိုကာကြယ္တဲ့မူ၀ါဒေတြရိွဘို႔လိုေနပါျပီ။အခုေတာ့အလုပ္လက္မဲ့ျပႆနာကိုျပည့္တံဆာထူေထာင္ေရးလုပ္ငန္းစဥ္ေတြနဲ႔အေကာင္အထည္ေဖာ္ေနသလိုပါဘဲ။ဆရာဆူးငွက္ေျပာျပတာကရွင္းပါတယ္။
လူေရာ၊ရိကၡာေရာ၊အျမတ္အစြန္းေရာအကုန္ယူသြားတာတဲ့။“တေကာင္းဘက္ကနီကယ္လ္စီမံကိန္းေတြနဲ႔ရခိုင္ဓာတ္ေငြ႔ပိုက္လိုင္းစီမံကိန္းေတြမွာဆို၊ဗမာကတရုတ္အလုပ္ၾကမ္းသမားအတြက္ပါ၀န္ေဆာင္မႈေပးရတယ္။
သူတို႔ကဒီမွာရိွတဲ့ဟင္းသီးဟင္းရြက္သားငါးကို၀ယ္စားတယ္။က်ေနာ္တို႕တမတ္၊ငါးမူးအျမတ္နဲ႔သူတို႔အလုပ္သမား၂ေထာင္ေရာက္လာလို႔ဒီေလာက္ေရာင္းရတာဆိုျပီး၀မ္းသာအားရျဖစ္ေနရတယ္။
၀န္ေဆာင္မႈမွာဘာေတြဆက္ျဖစ္လာလဲဆိုေတာ့..အဲဒီနားေလးကရြာေတြမွာအနွိပ္ခန္းေတြ၊အရက္ဆိုင္၊ကာရာအိုေကေတြေပၚလာတယ္။သူတို႔အတြက္မေကာင္းတဲ့မိန္းမေတြေပၚလာတယ္။အဲဒါေတြကိုဗမာကလုပ္ေပးလိုက္ရတာဗ်။ဒီမွာကဆင္းရဲလြန္းေတာ့၊တနွစ္လံုးေကာက္စိုက္မွေတာသူေတာင္သားေတြေထာင္ဂဏန္းေလာက္ရတဲံ့အခ်ိန္၊သူတို႔နဲ႔တညသြားအိပ္လို႕၊
ေသာင္းဂဏန္းေလာက္ရတာဆိုေတာ့အဲလိုေတြျဖစ္ကုန္ၾကတယ္။အဲဒီေတာ့က်ေနာ္တို႔ဘက္ကရံႈးျပီးရင္းရံႈးရင္းမိေအး၄-၅-ဆယ္ခါနာေနၾကရတာဗ်။ဒီအတိုင္းသာဆက္သြားမယ္ဆို၊က်ေနာ္တို႕ကသယံဇာတပါသြားျပီ၊အမ်ိဳးေကာင္းသမီးေတြပါသြားျပီ။ေနာက္တခါက်ေနာ္တို႔ယဥ္ေက်းမႈေတြလည္းအလႊမ္းမိုးခံေနရျပီ။
ဘာမ်ားမက္ေလာက္စရာရိွေတာ့လို႔လဲ၊အဓိကကကိုယ့္ဟာနဲ႔အကုန္လံုးလုပ္စားသြားခဲ့ၾကတာကိုးဗ်။
မႏၱေလးသားစာေရးဆရာဆူးငွက္ေျပာျပသြားတာေတြပါ။မႏၱေလးနဲ႔ပတ္သက္ျပီးကြယ္လြန္သူအမ်ိဳးသားစာဆိုေတာ္ကဗ်ာဆရာေဇာ္ဂ်ီကမႏၱေလးဟာတဖက္မွာဂႏၵ၀င္ဆန္လြန္းသလိုတဖက္မွာလည္းေမာ္ဒန္ျဖစ္လြယ္တဲ့ျမိဳ႔။“ဆံပင္ကိုက္ညွပ္ေသာဆို္င္ၾကီး”လို႔ဆိုင္းဘုတ္ေရးသလို၊“ဘသန္းကေဖး”လို႔ေခတ္မွီမွီစတိုင္ပထမဆံုးသံုးတာမ်ိဳးလို႔ေထာက္ျပဘူးပါတယ္။
အခုလိုအခ်ိန္မွာဆရာေဇာ္ဂ်ီတမလြန္ကလာျပီးမႏၱေလးကိုေတြ႔ရင္တဖိတ္ဖိတ္ေတာက္ေနေသာစိနအကၡရာအလ်ွံပယ္ဆိုင္းဘုတ္မ်ားနွင့္စကပ္တိုေပါင္တံျဖဴစကားမတူ၊အယူ၀ါဒျခား၊လူမ်ိဳးကဲြစိနတိုင္းသားတို႔၏စီးပြားနွင့္ယဥ္ေက်းမႈလႊမ္းမိုးေနသည့္ထီးက်ိဳးစည္ေပါက္ျမန္မာတို႔၏ေနာက္ဆံုးယဥ္ေက်းမႈခံတပ၊္မန္းေနျပည္ေတာ္္ၾကီးလဲျပိဳေလျပီတကား…
လို႔မ်ား၊ရင္နာနာနဲ႔ေရးေလမလားလို႔ေတြးေနမိပါေတာ့တယ္။
ေသဆံုးသြားတဲ့မႏၱေလးျမိဳ႔(၂)
၁၉၉၀ေနွာင္းပိုင္းေလာက္ကထင္ပါရဲ႔၊မႏၱေလးကလူငယ္စာေရးဆရာေတြ၀ိုင္းေရးတဲ့၊စာအုပ္တအုပ္ထြက္လာတယ္။
“၀သုႏၶရီလက္ေရး” တဲ့၊
၀သုႏၶရီဆိုတာေျမေစာင့္နတ္ဆိုေတာ့ေျမေစာင့္နတ္လက္ေရးေပါ့ဗ်ာ။မႏၱေလးကထင္ရွားတဲ့လူငယ္စာေရးဆရာသိုက္ထြန္းသက္၊ညီပုေလး၊ခင္ပန္နွင္း၊ေက်ာ္စြာထက္၊မိုးမိုးအင္းလ်ား၊နုနုရည္(အင္း၀)တို႕ပါတယ္၊အဲေလာက္ဘဲမွတ္မိေတာ့တယ္။
၀တၱဳတိုေတြစုထုတ္တာ၊အရမ္းဖတ္ေကာင္းတယ္။တရုတ္လူမ်ိဳးေတြမႏၱေလးနဲ႔ရွမ္းျပည္တခြင္လႊမ္းမိုးလာေနတာေျမေတြ၊
အိမ္ေတြကိုေငြအဆမတန္ေပး၀ယ္တာ၊ျမန္မာအမ်ိဳးသမီးေတြျမန္မာစကားမတတ္တဲ့ေပါက္ေဖာ္ေတြရဲ႔အေျမွာင္ျဖစ္ေနတာ၊
မႏၱေလးျမိဳ႔လည္မွာေန႔ခ်င္းညခ်င္းတိုက္တာၾကီးေတြမႈိေတြေပါက္လာသလိုဟီးထေပၚလာတာကိုေရးထားတာ။
တရုတ္ဆိုတဲ့စကားလံုးတလံုးမွထည့္မသံုးဘဲယဥ္ယဥ္ေလးနဲ႔တို႔ထိအနုပညာေျမာက္လြန္းတဲ့ခံစားခ်က္၀တဳၱေတြပါ။
ဘယ္ေလာက္တုန္လႈတ္စရာေကာင္းေအာင္ဖတ္ေကာင္းသလဲဆို…တခါဖတ္ျပီးတာနဲ႔ေနာက္ထပ္အဲဒီစာအုပ္ကိုမကိုင္ရဲမဖတ္ရဲေအာင္ျဖစ္သြားခဲ့ရတယ္။တခါဖတ္ျပီးတာနဲ႔ေနာက္ထပ္အဲဒီစာအုပ္ကိုမကိုင္ရဲမဖတ္ရဲေအာင္ျဖစ္သြားခဲ့ရတယ္။
က်ေနာ္အဲဒီစာအုပ္ကိုတခါဘဲဖတ္နိုင္တယ္.. ေနာက္တေခါက္ဖတ္ဘို႕က်ေနာ့မွာခံနိုင္ရည္အားမရိွေတာ့ဘူး။
စိတ္အထိခိုက္ရဆံုး၀တၱဳက ဆရာညီပုေလးရဲ႔စပါးၾကီးေျမြ ပါ။ဘိုးဘြားအစဥ္အဆက္ပိုင္ဆိုင္လာတဲ့အိမ္နဲ႔ျခံၾကီးကို၊
သူ႕ဘ၀မွာတခါမွမကိုင္ဘူးတဲ့ေငြအေျမာက္အျမားနဲ႔လဲလိုက္ရတဲ့ဦးေတာ္ေတာ္ဆိုတဲ့ေရွး့အဖိုးၾကီးတေယာက္ရဲ႔စိတ္ခံစားမႈအဇိၥ်တၱကိုအနုစိတ္ဖဲြ႔ထားတာ။
(၂)
၁၉၉၀ေနာက္ပိုင္းစစ္အာဏာရွင္ေတြရဲ႔ျမိဳ႔ျပဖ႔ႊံျဖိဳးမႈစီမံကိန္းဟာျမန္မာျပည္အတြက္ေၾကာက္ခမန္းလိလိဇာတိေသြးဇာတိမာန္တက္ေစဘို႔နိဒါန္းအစလားလို႔စဥ္းစားမိတယ္။ဘိုးဘြားစဥ္ဆက္ေနခဲ့တဲ့ဗမာတိုင္းရင္းသားေတြဟာအာဏာရွင္ေတြရည္မွန္းတဲ့ျမိဳ႔ျပအဂၤါနဲ႔အညီမေနနိုင္္လို႔ို႔ျမိဳျပင္ကြက္သစ္ေတြကိုနွင္ထုတ္ခံရတယ္။နိုင္ငံသားေတြရဲ႔အသိပညာနဲ႔အေတြးအေခၚဖ႔ံြျဖိဳးေရးထက္အေဆာက္အဦးေတြျမင့္ျမင့္ထူထူထပ္ထပ္တိုးပြားမႈကသာဖံ႔ြျဖိဳးမႈလို႔မွတ္ထင္ထားသူေတြေၾကာင့္မႏၱေလးျမိဳ႔လည္ေခါင္မွာတရားမ၀င္တရုတ္ဧည့္နိုင္ငံသားေတြနိုင္ငံေတာ္ထဲတရား၀င္က်ဴးေက်ာ္ျပီးစစ္အစိုးရဲ႔ေခတ္မွီျမိဳ႔ျပနိုင္ငံေတာ္
အိပ္မက္ၾကီးကိုေန႔ခ်င္းညခ်င္းအေကာင္အထည္ေဖာ္ေပးလိုက္တယ္။အိမ္ရွင္ေတြဧည့္နွင္ခံရတဲ့ရက္စက္မႈဟာတခ်ိန္မွာေပါက္ကဲြလာမယ္၊
အေနာက္ဘက္ကလိုတုတ္တပ်က္ဓားတပ်က္အမ်ိဳးသားစိတ္ေတြထၾကြကုန္ရင္ေရာ…ဒါေၾကာင့္နိုင္ငံေတာ္ရဲ႔မဆင္မျခင္စီမံကိန္းေတြ(ဧရာ၀တီျမစ္ဆံု၊ရခိုင္ဓာတ္ေငြ႔နဲ႔အဓၼပေရာဂ်က္ေတြ)ဟာျပည္သူေတြရဲ႔ဇာတိမာန္တက္ၾကြဘို႕နိဒါန္းေတြျဖစ္လာမလားလို႔ေတြးမိလို႔ပါ။
(၃)
အရင္က …..ရန္ကုန္ကေနမႏၱေလးကို၀င္လာတာနဲ႔ျမိဳ႕အစြန္ကမဟာျမတ္မုနိဘုရားၾကီးကို
အရင္ဆံုးလွမ္းျပီးဖူးေမ်ာ္နိုင္မွာျဖစ္သလို၊ျမင္းလွည္းနဲ႔က်ံဳးျမိဳ႔ရိုး၊ျပအိုး၊ျပႆဒ္နဲျမန္မာ့ေနာက္ဆံုးနန္းဆက္သေကၤတေတြလည္းေတြ႔ရမွာပါ။ေစ်းခ်ိဳရံုေတာ္ၾကီး၊အေ၀းကၾကည့္ရင္ထီးထီးၾကီးေပၚလြင္ေနတဲ့နာရီစင္အျပင္၊ေရနံ၀ေနတဲ့က်ြန္းတိုင္အိမ္ျမင့္ၾကီးေတြ၊စိမ္းစိုစိုကုကၠိဳ၊ထေနာင္း၊မန္က်ီးရိပ္နဲ႕ၾကည့္လိုက္ရင္တကယ့္ကိုျမန္မာဆန္တဲ့ျမင္ကြင္းေတြဟာအနွစ္၂၀ေက်ာ္အတြင္းတစတစေပ်ာက္ကြယ္သြားေနျပီ။
ျမန္မာဆန္တဲ့ျမင္ကြင္းဆိုတာ၊အမ်ားနဲ႔ဆိုင္တဲ့၊အားလံုးနဲ႔ပတ္သက္တဲ့အရာေတြကိုဆိုလိုတာပါ။ဥပမာ..မင္းတုန္းမင္းလက္ထက္ကတည္းက၊မႏၱေလးရဲ႔လမ္းေဒါင့္နဲ႔ရပ္ကြက္ေဒါင့္ေတြမွာ၊ကိုယ္ထူကိုယ္ထေရတြင္းၾကီးေတြနဲ႔အမ်ားျပည္သူေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးအသးံုျပဳတာ၊၁၉၅၀၀န္းက်င္ပါလီမန္ဒီမိုကေရစီေခတ္မွာ၊က်ံဳးေရကန္ကေရသြယ္၊ျပီးေရပိုက္ေတြနဲ႔သြယ္ေပးထားတယ္။ဘယ္အခ်ိန္မဆိုပိုက္ဖြင့္ရင္ေရလာတယ္။
က်ံဳးနဲ႔နန္းျမိဳ႕ဥယ်ဥ္မွာမိသားစုအပမ္္းေျဖနိုင္တယ္။သနပ္ခါးပါးကြက္ၾကား၊ျမန္မာ့လက္ယကၠန္းျဖစ္လံုျခ်ည္၀တ္အမ်ိဳးသမီးေတြအုပ္စုလိုက္ရီေမာစက္ဘီးစီးသြားလာေနတာျမင္ရမယ္။လမ္းဆံုလမ္းဂြထေနာင္းရိပ္၊ကုကၠိဳရိပ္မွာအမ်ားေသာက္ဘို႔ေသာက္ေရအိုးစင္ေတြရိွေနတယ္၊၊အနီးအနားေနထိုင္သူေတြကေရမျပတ္ေအာင္ကုသိုလ္ျဖည့္တတ္တာေတြဟာျမန္မာဆန္လြန္းသလိုျမန္မာေတြရဲ႔အမ်ားအက်ိဳးထည့္တြက္တတ္တဲ့စရိုက္လကၡဏာကိုေတြ႔ရမွာပါ။
ဒီကေန႔၊မႏၱေလးကို၀င္လာရင္ေရာ၊ျမန္မာျပည္လို႔မထင္မွတ္ရတဲ႔တရုတ္ျပည္နယ္တခုကိုေရာက္သြားသလိုျမင္ရမယ္လို႔ို႔မႏၱေလးသားစာေရးဆရာဆူးငွက္ကရွင္းျပပါတယ္။
“ရန္ကုန္ကေနလာတာနဲ႔မဟာျမတ္မုနိဘုရားကိုအရင္ဖူးနိုင္မွာမဟုတ္ေတာ့ဘူး။စက္မႈုဆိုတဲ့ျမိဳ႕သစ္ၾကီးကိုစေတြ႔ရမယ္။အဲဒီမွာတရုတ္စာလံုးေတြနဲ႕စက္္ရံုၾကီးေတြ၊တရုတ္ကုမၼဏီဆိုင္းဘုတ္ၾကီးေတြစျမင္ရမယ္။ျမိဳ႔ထဲလူျမင္ကြင္းေတြၾကည့္ရင္၊အရင္ကကိုယ့္ျမိဳ႔သားေတြမဟုတ္တဲ့အမူအက်င့္ေတြနဲ႔၀တ္စားဆင္ရင္မႈေတြကိုေတြ႔ရမယ္။
အထပ္ျမင့္အေဆာက္အအံုေတြ၊မီနီမားကက္ေတြနဲ႔ေပါ့။သြားလာေနၾကတဲ့မိန္းခေလးေတြၾကည့္လိုက္မယ္ဆိုရင္စကပ္တို၊ေဘာင္းဘီတို၊ဆိုင္ကယ္ေတြနဲ႔ဘယ္လိုမွအရင္နဲ႔ဆက္စပ္မရတဲ႔ပံုစံမ်ိဳးေတြ၊တိုက္တာအေဆာက္အဦးေတြလည္းၾကပ္ညပ္ေနျပီး၊လူေတြကလည္းအရင္လိုေအးေဆးသက္သာမႈမရိွေျပးလႊားေနတဲ့ပံုစံေတြ၊လူတန္းစားကလည္းအင္မတန္ကြာဟေနတာ။
ဇိမ္ခံကားတ၀ီ၀ီနဲ႔သြားေနတဲ့မ်က္နွာစိမ္းေတြရိွသလို၊စက္ဘီးေလးေတြနဲ႔လမ္းေဘးမွာသြားေနတဗမာရုပ္ရည္ေတြျမင္ရမယ္၊ပိုက္ဆံရိွတဲ့အထက္တန္းလႊာဆိုတာမႏၱေလးသားမဟုတ္တာ၊အထူးသျဖင့္ျမန္မာမဟုတ္တာေတြ႕ရမယ္”
ျမိဳ႔ထဲကက်ံဴးနဲ႔ျမိဳ႔ရိုးၾကီးေရႊ႕မရလို႔ေတာ္ေသးတာေပါ့ေလ။ေစ်းခ်ိဳနားကနာရီစင္ေတာင္ဗီနိုင္းေတြ၊တရုတ္ဆိုင္းဘုတ္၊အဂၤလိပ္ဆိုင္းဘုတ္္ေတြေအာက္မွာမွိန္မွိန္ေလးေပ်ာက္ေနျပီ။
ေအာ္…ေခတ္မွီျမိဳ႕ျပနိုင္ငံေတာ္ၾကီးထူေထာင္ဘို႔မႏၱေလးသူ၊မႏၱေလးသားေတြေပးလိုက္ရတာကေတာ့သူတို႔ရဲ႔ေဆြစဥ္မ်ိဳးဆက္ဘ၀တခုလံုး၊သမိုင္းတခုလံုး၊ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈတခုလံုးပါလား။
(၄)
ကိုယ့္ဘာသာေရး၊ယဥ္ေက်းမႈပဲြေတာ္ေတြထက္တရုတ္နွစ္သစ္ကူးပဲြကပိုစည္ကားေနသလိုကိုယ့္တိုင္းရင္းသားလူမ်ိဳးေတြကသူတို႔ပဲြလမ္းသဘင္မွာအသံုးေတာ္ခံၾက၊လက္ျဖန္႔ေတာင္းေနၾကတာလည္းမဆန္းတဲ့ျမင္ကြင္းေတြလို။ျမန္မာျပည္သူေတြ၊ဘာသာေရးနဲ႔အလႈဴအတန္းကိစၥေတြမွာေစတနာထက္သန္ၾကပါတယ္။နိုင္ငံေရးနဲ႔မပတ္သက္ရဲတာေတာင္နိုင္ငံေရးလႈပ္ရွားသူေတြဒုကၡေရာက္တာတို႔၊သူတို႕ဇနီးသားသမီးတို႔ကိုတိုးတိုးတိတ္တိတ္လႈဴတယ္၊ကူတယ္။
လြန္ခဲ့တဲ့၂၀၀၇ခုနွစ္က၊နိုင္ငံတ၀ွမ္းမွာေရႊ၀ါေရာင္သံဃာလႈပ္ရွားမႈၾကီးျဖစ္သြားတာလူတိုင္းသိတယ္အဲဒီတံုးကနိုင္ငံေရးနဲ႔မပတ္သက္တဲ့အဖိုးအဖြားေတြ၊လူငယ္ေတြကအစေနပူပူမွာဖိနပ္မပါဘဲ ေမတၱာပို႔စီတန္းလမ္းေလ်ာက္ေနၾကတဲ့သံဃာေတာ္ေတြကိုပန္း၊ေရခ်မ္း၊ဆြမ္းေတြကပ္တယ္။မရိွတဲ့ၾကားကသဒၵါစိတ္ထားလႈဴၾကတယ္။အဲဒီကာလကအာအက္ေအသတင္းေထာက္အျဖစ္က်ေနာ္ဟာမႏၱေလးကသံဃာေတာ္ေတြလႈပ္ရွားမႈသတင္းေပးပို႔ခဲ့တယ္။
မႏၱေလးသံဃာေတာ္ေတြျမိဳ႔လည္ေခါင္မွာ၊စီတန္းေမတၱာပို႔ေတာ့ေရကပ္လႈဴမဲ့အိမ္ေတြမရိွသလို၊အိမ္တံခါးေတြပိတ္ထားၾကတယ္လို႔သိရတယ္။မႏၱေလးျမိဳ႔လည္မွာဘယ္သူေတြေနတယ္ဆိုတာအားလံုးသိေနတာဘဲေလ။အေစာပိုင္းမွာေတာ့သံဃာေတာ္ေတြေရငတ္ခဲ့ရပါတယ္၊ေနာက္ပိုင္းေတာ့ဘာသာတရားကိုင္းရိႈင္းျပီးအလႈဴအတန္းရက္ေရာတဲ့မႏၱေလးသူ၊မႏၱေလးသားေတြကဘဲေရသန္႔ဘူးေတြကပ္လႈဴခဲ့တယ္လို႔သိခဲ့ရတယ္။
အဲလိုအေျခအေနေတြၾကားထဲကဒီကေန႔မႏၱေလးမွာဗမာလူမ်ိဳးမ်ားသက္သက္နဲ႔ဖဲႊ႔ထားတဲ့လူမႈကူညီေစာင့္ေရွာက္ေရးနဲ႔နာေရးကူညီမႈအသင္းေတြခန္႔မွန္းေျခ၊(၅၀)ေက်ာ္ေလာက္ရိွေနတာကေတာ့၀မ္းေျမာက္ဂုဏ္ယူစရာပါ။က်ေနာ္တို႔ျပည္သူေတြအေရးၾကံဳရင္သက္လံုေကာင္းၾကတယ္။သတိရိွၾကတယ္။ညီညြတ္ၾကတယ္။ဒါဟာအစဥ္အဆက္ရိွခဲ့့တဲ့သမိုင္း။
ကြယ္လြန္ရွာျပီျဖစ္တဲ့၊သတင္းစာဆရာမၾကီးလူထုေဒၚအမာရဲ႔စာတအုပ္မွာအရင္ကမႏၱေလးကလိပ္စာတခုခုကိုုုညႊန္းရင္၊လမ္းနံပါတ္၊အိမ္နံပါတ္နဲ႔ေျပာေလ့ေျပာထမရိွပဲ၊ရပ္ကြက္ေျပာရံု၊ထင္ရွားတဲံအေဆာက္အဦးေတြနဲ႔၀င္းၾကီးေတြနာမည္နဲ႔ေျပာေလ့ရိွတဲံအေၾကာင္း၊ဥပမာ၊ဗမာဆန္တဲ့့နာမည္ေတျဖစ္တဲ့၊နဂါးတိုက္အနီး၊သူငယ္ေတာ္ေဆးတိုက္၊ဒဂၤါးတိုက္အနီးဆိုစာပို ့သမားကေရာက္ေအာင္ပို႕တတ္တယ္လို႕ေျပာဘူးပါတယ္။ဒီကေန႔ေတာ့အဲလိုအထင္ကရေရွးေဟာင္းအေဆာက္အဦးေတြမရိွေတာ့လို႔တရုတ္အမ်ိဳးသားပိုင္၊ေမာင္ကိန္းေရႊဆိုင္၊၀င္းစိန္ေရႊဆိုင္၊လို႕ေျပာမွအမ်ားသိနိုင္ေတာ့မွာပါ။ဒီေနရာမွာက်ေနာ့္အေနနဲ႔၊ေခတ္မမွီဘဲ၊အေျပာင္းအလဲမလိုလားတဲ႔ေရွးေဟာင္းပံုစံကိုမက္ေမာျပီးေျပာခ်င္တာမဟုတ္ဘူး၊ မႏၱေလးရဲ႔အင္းေမ့ခ်္လို႕ေျပာရမဲ႔၊မႏၱေလးရဲ႕အနွစ္သာရနဲ႔သေကၤတေတြေပ်ာက္ေနတာဟာသိတ္စိုးရိမ္စရာေကာင္းေနပါတယ္။(ဒီေနရာမွာမႏၱေလးလို႔သံုးနႈံးေပမဲ့ျမန္မာျပည္တျပည္လံုးကိုဆိုလိုခ်င္တာျဖစ္ေၾကာင္းသေဘာေပါက္ေပးေစလိုပါတယ္)ေျပာခ်င္တာကဘာသာ၊သာသနာတင္မကက်ေနာ္တို႔ရဲ႔ျမန္မာ့စိတ္ရင္း၊ျမန္မာ့စိတ္ဓာတ္ပါတစတစနဲ႔ေပ်ာက္ကြယ္ေနတာကိုျမင္ေနရလို႕လန္႔ေအာ္ေနရတဲ့အျဖစ္ပါ။
(၅)
က်ေနာ္တို႔အိမ္နီးခ်င္းအိႏိၵယနိုင္ငံရဲ႔အေရွ႔ေျမာက္(ျမန္မာနဲ႔ကပ္ရက္)ဘက္မွာျပည္နယ္(၇)ခုရိွပါတယ္။အဲဒီျပည္နယ္ေတြမွာ၊ကနဦးကတည္းကမြန္ဂိုလိြဳက္အႏြယ္၀င္ေတြျဖစ္တဲ့မြန္ခမာ၊တိဘက္တိုဘားမားလူမ်ိဳးႏြယ္ေတြေနတယ္။ျမန္မာပေဒသရာဇ္ေခတ္ကသူ႔နယ္ကိုယ္တိုက္၊ကိုယ့္နယ္သူတိုက္နဲ႔ပေဒသရာဇ္မင္းေတြအားျပိဳင္ခဲ့ၾကေပမဲ့သူတို႔နယ္ထဲကိုယ္ကသြားအေျခခ်တာမ်ိဳးမရိွသလို၊ကိုယ့္ပိုင္နက္ထဲသူတို႔လာျပီးသိမ္းပိုက္ေနထိုင္ခဲံတယ္လို႔မၾကားဘူးပါဘူး။သစၥာခံေတြထားျပီးအေ၀းကေနအုပ္ခ်ဳပ္တာမ်ိဳးဘဲရိွၾကပါတယ္။မဏိပူစစ္၊အာသံစစ္၊ယိုးဒယားစစ္ေတြေလ့လာရင္ေတြ႔ရမွာဘဲ။
အဲဒီအိႏိၵယအေရွ႔ေျမာက္(၇)ျပည္ေထာင္သားေတြဟာက်ေနာ္တို႔ျမန္မာေတြနဲ႔ရုပ္ရည္ခဲြျခားလို႔မရဘူး။ဘာသာစကား၊အစားအေသာက္၊၀တ္စားဆင္ရင္ပံုနဲ႔အၾကိဳက္၊စရိုက္ကအစတူၾကတယ္။နယ္နမိတ္ျခားနားလို႔နိုင္ငံကဲြတာ၊က်ေနာ္တို႔တိုင္းရင္းသားအႏြယ္၀င္ေတြလိုပါဘဲ။ဟိုဘက္ဒီဘက္တိုင္းရင္းသားေတြေရာေထြးေနခဲ့ၾကတာပါ။ျမန္မာတိုင္းရင္းသားလူမ်ိဳးေတြျဖစ္တဲ့ရွမ္း(အာသံျပည္နယ္)ကခ်င္(အဒူနာခ်ယ္ျပည္နယ္)ရခိုင္၊သက္(ထရီပူရျပည္နယ္)နာဂ(နာဂလင့္ျပည္နယ္)ခ်င္း(မီဇိုရမ္ျပည္နယ္)မြန္(မစ္ဂၢါလီရာျပည္နယ္)၊ဗမာ(မဏိပူရျပည္နယ္)ေတြမွာေတြ႔ရမယ္။ဘာသာစကား၊ဓေလ့စရိုက္၊ယဥ္ေက်းမႈအေတာ္ေလးတူတယ္၊နီးစပ္တယ္။
ဒါေပမဲ့ဒီေန႔ဒီအခ်ိန္မွာလူဦးေရလည္းျမား၊လူမ်ိဳးၾကီးလည္းျဖစ္တဲ့ဟိႏၵဴအႏြယ္၀င္ေတြျဖစ္တဲ့ဘန္ဂၢါလီနဲ႔အင္ဒီးယန္းေတြလႊမ္းမိုးသြားျပီ။ဘာသာစကား၊စီးပြားေရး၊နိုင္ငံေရး၊ယဥ္ေက်းမႈ၊အားလံုးအလြမ္းမိုးခံရတဲ့ျပည္နယ္ေတြက၊အာသံ၊မဏိပူရ၊
ထရီပူရ၊မစ္ဂၢါလီရာနဲ႔အဒူနာခ်ယ္ျပည္နယ္ေတြမွာၾကည့္လိုက္ရင္စာေပ၊အကၡရာနဲ႔ဘာသာစကား(အာသံျပည္နယ္ဆို၊AssamMixtေခၚတဲ့ဘံုစကားအျဖစ္သံုးတဲ႔ဘန္ဂါလီစကားပ်က္တမ်ိဳးေတာင္ျဖစ္သြားပါတယ္)၀တ္စားဆင္ယင္ပံု၊ဘာသာေရးစီးပြားေရး၊ယဥ္ေက်းမႈေတြဟာျပည္ၾကီးသားအိႏိၷယဟိႏၵဴအႏြယ္ေတြအေတာ္ေလးျမိဳသြားျပီ။အဲဒီၾကားထဲကပဲအမ်ိဳးသားေရး၀ါဒီ၊မ်ိဳးခ်စ္ေတြရဲ႕ခုခံကာကြယ္မႈကရိွေနတံုးဘဲ၊ဒါေပမဲ့ဖုတ္လႈိုက္ဖုတ္လႈိုက္။အိႏိၷယဟိႏၵဴအႏြယ္ေတြဒီေန႔အထိထိထိ
ေရာက္ေရာက္မလြမ္းမိုးနိုင္ေသးတာက်ေနာ္တို႕ဆီကခ်င္းျပည္နယ္နဲ႔ကပ္ေနတဲ့မီဇိုရမ္ျပည္နယ္နဲ႔နာဂလင့္န္ျပည္နယ္တို႕ဘဲျဖစ္တယ္။ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ေတာင္တန္းေဒသေတြျဖစ္တဲ့၊နာဂေတာင္တန္းနဲ႔လုရိႈင္းေတာင္တန္း(မီဇိုရမ္)မွာအဂၤလိပ္ေခတ္ကတည္းကRegulationActထားျပီးသီးျခားေကာ္မရွင္နာနဲ႔အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့တာကို၊ဒီဘက္လြတ္လပ္ေရးရျပီးတဲ့အထိအျပင္မခံဘဲဆက္သြားေနလို႔ျဖစ္တယ္။
အိႏိၵယျပည္မကေနအဲဒီျပည္နယ္၂ခုကို၀င္မယ္ဆိုရင္၊ျပည္နယ္၀င္ခြင့္လက္မွတ္ယူရပါတယ္။ျပည္နယ္အတြင္းဘယ္ေလာက္ေနထိုင္မယ္ဆိုတဲ့ဗီဇာယူရတဲ့သေဘာပါ။ဒီနည္းနဲ႔လူ၀င္မႈေရာ၊စီးပြားအေျခခ်ေနထိုင္မႈကိုထိမ္းခ်ဳပ္ထားတာေၾကာင့္လူျမိဳတာသိတ္မခံရေသးတာေပါ့။ျပီးေတာ့ကိုယ့္ျပည္နယ္သားမဟုတ္ရင္အိမ္၊ေျမ၊လယ္ယာစတဲ့မေရႊ႔မေျပာင္းနိုင္တဲ့ပစၥည္းေတြပိုင္
ဆိုင္ခြင့္မရိွပါဘူး။
က်ေနာ္တို႕နိုင္ငံကလူ၀င္မႈဆိုင္ရာဥပေဒဟာေရရွည္ကိုေမ်ာ္ျမင္ေဖာ္ျပတဲ့ဥပေဒတိတိက်က်မရိွလို႕လူမ်ိဳးေရး၊ဘာသာေရးေယာင္ေယာင္ပဋိပကၡေတြ(ေျမာွက္ပင့္ေနတဲ့အာဏာပိုင္ေတြေၾကာင့္)ျဖစ္ေနတာအမ်ားအသိ။
(၆)
မန္းတကၠသိုလ္တုန္းကက်ေနာ့္မွာမႏၱေလးသားတရုတ္သူငယ္ခ်င္းေတြအမ်ားၾကီးရိွပါတယ္။တခ်ိဳ႕ကရွမ္း၊ကခ်င္ျပည္နယ္ေတြကပါ။သူတို႔ဟာအင္မတန္ျမန္မာစိတ္ရိွသလို၊တိုင္းျပည္ၾကီးပြားခ်မ္းသာေစလိုတဲ့ျမန္မာ့အမ်ိဳးသားေရးစိတ္ဓာတ္လည္းရိွၾကပါတယ္။
ဒါေပမဲ့၁၉၈၈ေနာက္ပိုင္းအေျခခ်ေျပာင္းေရႊ႔လာတဲ့တရုတ္နဲ႔ဲ႔ထိုင္၀မ္ကလာတဲ့မ်ိဳးဆက္သစ္တရုတ္အမ်ားစုဟာျမန္မာအာဏာပိုင္ေတြကိုလဂ္ထိုးျပီးျမန္မာအပါအ၀င္၊၂နိုင္ငံ၊၃နိုင္ငံသားမွတ္ပံုတင္ေတြကိုင္ေဆာင္္သြားလာေနၾကတာပါ။
သူတို႔ဟာဗမာစကားမတတ္သလို၊ထစ္ထစ္အအနဲ႔ဗမာစကားပ်က္ေတြေျပာဆိုတတ္ပါတယ္။
သူတို႔ဟာဗမာျပည္မွာစီပြားေရးခ်ိဳ႔တဲ့တာကိုအေၾကာင္းျပဳျပီးေငြအလံုးအရင္းနဲ႔ေပါက္ျပီးျမန္မာ့စီးပြားေရးကိုေနာက္ေဖးေပါက္ကေမႊေနွာက္အျမတ္ထုတ္ေနသူေတြလည္းျဖစ္ပါတယ္။ျပည္သူ႔ဘ႑ာသယံဇာတေတြကိုအခြန္ေရွာင္၊လပ္သိပ္ထိုးျပီးတိုင္းတပါးခိုးထုတ္တယ္။ဒီအတြက္စစ္အာဏာပိုင္ေတြ၊ျမန္မာလူ၀င္မႈေရးရာ၀န္ထမ္းေတြ၊အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအာဏာပိုင္ေတြမွာတာ၀န္ရိွပါတယ္။
ဒီျဖစ္ပ်က္မႈအားလံုးရဲ႔တရားခံအစစ္ဟာအနွစ္၂၀ေလာက္ျမန္မာျပည္ကိုထိမ္းခ်ဳပ္ခဲံတဲ့စစ္အာဏာရွင္ေတြနဲ႔ေနာက္လိုက္ေတြဆိုတာလည္းျပည္သူေတြကသိ္ထားပါတယ္။
အာဏာပိုင္ေတြမပါဘဲ၊တိုင္းတပါးသားေသာင္းနဲ႔ခ်ီျပီး္မႏၱေလးျမိဳ႔လည္မွာတရား၀င္၊စီးပြားရွာ၊ေနထိုင္လို႔မရနိုင္ပါဘူး။(တျခားလြတ္လပ္တဲ့နိုင္ငံေတြဆို၊ဒီလိုကိစၥမ်ိဳး၊တာ၀န္ရိွသူေတြကိုစံုစမ္းစစ္ေဆးျပီး၀န္ၾကီးအဖဲႊ႔တဖဲြ႕လံုးကိုတရားစဲြ၊အေရးယူ
ရာထူးကထုတ္ပယ္ျပီးေလာက္ျပီ)
က်ေနာ္တို႔နိုင္ငံဟာနွစ္ေပါင္းမ်ားစြာအဂၤလိပ္ေအာက္ေ၇ာက္ခဲ့ေပမဲ့တိုင္းတပါးယဥ္ေက်းမႈမလႊမ္းမိုး
ေအာင္အဲဒီေခတ္မ်ိဳးခ်စ္ေတြ၊ပညာတတ္ေတြကခုခံနိုင္ခဲ့ၾကတယ္။အလြယိတကူထိုးေဖာက္နိုင္တဲ့ဂီတမွာေတာင္၊တူရိယာေရာ၊ေတးသြားေရာ၊အသံေရာျမန္မာမႈျပဳနိုင္ခဲ့ပါတယ္။မိမိတို႕ယဥ္ေက်းမႈကိုယ္ခံအားေကာင္းရင္ေဘးကလာတဲ့ယဥ္ေက်းမႈဟာကိုယ့္ယဥ္ေက်းမႈေအာက္ေရာက္သြားတတ္ပါတယ္။အိမ္နီးခ်င္းအိႏိၵယနိုင္ငံရဲ႔ဂီတအနုပညာယဥ္ေက်းမႈကိုျပန္ၾကည့္ရင္
အရိုးကိုအရြက္မဖံုးတာျမင္မွာပါ။
သူမ်ားဂီတအနုပညာကိုမိမိဟန္နဲ႔တီထြင္ေျပာင္းလဲနိုင္စြမ္းရိွၾကပါတယ္။ျမန္မာလည္းတခ်ိန္ကအဲလိုဘဲလုပ္ခဲံ့တာပါ။ကိုယ့္ယဥ္ေက်းမႈကိုယ္ခံအားမေကာင္းရင္၀ါးျမိဳခံသြားရမွာပါဘဲ။မင္းတုန္းမင္းလက္ထက္ကတရုတ္ပန္းေသးလူမ်ိဳးေတြတရုတ္ယဥ္ေက်းမႈထက္ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈကိုပိုျပီးခံုမင္သြားပါတယ္။စစ္ၾကိဳေခတ္ထဲကျမန္မာျပည္မွာအေျခခ်ခဲံတဲ့တရုတ္ေတြဟာတိုင္းခ်စ္ျပည္ခ်စ္ျမန္မာ့မ်ိဳးခ်စ္ေတြျဖစ္ခဲံပါတယ္။
မႏၱေလးျမိဳ႔မတူရိယာ၀ိုင္းကိုပထမဆံုးတည္ေထာင္ေတာ့ဦးေဆာင္သူ၀ါတနာရွင္တခ်ိဳ႔ဟာဗမာစကားမတတ္တဲံတရုတ္အမ်ိဳးသားေတြလို႔ၾကားဖူးပါတယ္။မႏၱေလးရဲ႔ဘာသာ၊သာသနာကိုတက္တက္ၾကြၾကြဦးေဆာင္နိုင္ခဲ့တဲ့ဦးကာသ၊လဘက္ေျခာက္ပိုင္ရွင္ဟာတရုတ္လူမ်ိဳးပါ။လြတ္လပ္ေရးအၾကိဳေခတ္ကဦးလန္ေထာင္ဆိုတဲ့တရုတ္အမ်ိဳးသားဟာတရုတ္ဘိန္းစားေတြအကူအညီနဲ႔ဂ်ပန္ဂိုေဒါင္ထဲကသားေရေတြခိုးထုတ္ျပီးဂ်ပန္ေခတ္ဘီအိုင္ေအဗမာ့တပ္မေတာ္သားေတြစီးဘို႕အသက္ကိုမငဲ႔ဘဲစစ္ဖိနပ္ေတြခ်ဳပ္လႈဴဒါန္းခဲ့တယ္။
အဲဒီေတာ့ဘယ္လူမ်ိဳးျခားျဖစ္ပေစ၊ကိုယ့္ေျမမွာေနထိုင္ျပီးျကီးပြားခ်မ္းသာေပမဲ့ကိုယ့္အမ်ိဳးဇာတိလို႔ခံယူျပီး၊အမ်ားအက်ိဳးေဆာင္ရြက္သူေတြ၊တိုင္းခ်စ္ျပည္ခ်စ္စိတ္နဲ႔ကိုယ့္ျပည္သူေတြဖံႊ႔ျဖိဳးတိုးတက္ေရးလုပ္ေဆာင္သူတိုင္းကိုက်ေနာ္တို႔ဗမာျပည္ဘြား၊စစ္စစ္ေတြကအျမဲဂုဏ္ျပဳေနတာေခတ္အဆက္ဆက္ကတည္းကပါ။
တရုတ္ႏြယ္ဘြားေတြ၊အိႏိၵယဘြားျမန္မာမ်ိဳးခ်စ္ေတြ၊တိုင္းက်ိဳးျပည္က်ိဳးေဆာင္သူေတြ၊အတိတ္ကေရာ၊ကေန႔ေရာလက္ခ်ိဳးေရတြက္လို႕မကုန္နိုင္ပါဘူး။လြတ္လပ္ေရးက်ိဳးပမ္းစဥ္ကေရာ၊မဆလတပါတီေခတ္မွာေရာ၊၁၉၈၈ဒီမိုကေရစီအေရးေတာ္ပံုမွာေရာ၊ေနာက္ပိုင္းစစ္အာဏာရွင္စနစ္တိုက္ဖ်က္ေရးမွာပါညွင္းဆဲခံ၊ေထာင္က်ခံ၊အေသခံစည္းစိမ္ျပဳတ္ခံျပီးတိုက္ပဲြ၀င္ခဲ့သူေတြလက္ခ်ိဳးေရတြက္မကုန္ပါဘူး။ဒီလိုဘာသာျခား၊လူမ်ိဳးျခားျမန္မာ့မ်ိဳးခ်စ္သူရဲေကာင္းေတြေနာက္လည္းရိွအံုးမွာပါ။
ဒါေပမဲ့၀ိသမသေလာဘသား၊အတၱသမားစီးပြားရွာသူေတြဆိုဗမာ၊ဗမာခ်င္းေတာင္ရြ႕ံရွာျပီး၊ကဲ့ရဲ႔ျပစ္တင္ၾကပါတယ္။မလိုမုန္းတီးစိတ္ရိွၾကပါတယ္။ဒီကေန႔အာဏာပိုင္ေတြနဲ႔ေပါင္း၊လုပ္ပိုင္ခြင့္ေတြယူဗမာခရိုနီစီးပြားေရးသမားေတြကိုျပည္သူေတြကဘယ္လိုသေဘာထားသလဲဆိုတာရွင္းပါတယ္။။
က်ေနာ္တို႔ကလူမ်ိဳးေရးေတြေျပာေနတာမဟုတ္၊က်ဥ္းေျမာင္းတဲ့အမ်ိဳးသားေရးကိုေျပာေနတာမဟုတ္။ဘယ္လူမ်ိဳး၊ဘယ္ဘာသာျခားမဆိုကိုယ္ေနထိုင္တဲံ့တိုင္းျပည္အေပၚသစာၥရိွဘို႔၊ျပည္သူေတြအေပၚတန္ဘိုးထားဘို႕၊တိုင္းက်ိဳးျပည္က်ိဳး
ေဆာင္ရြက္ေပးဘို႕ေျပာေနတာပါ။ဒီကေန႔တရုတ္နိုင္ငံသားေတြ၊တရုတ္လူမ်ိဳးေတြအပါအ၀င္တိုင္းတပါးလူမ်ိဳးေတြသာမကဗမာတိုင္းရင္းသားေတြကအစ၊က်ေနာ္တို႔တိုင္းျပည္နဲ႔လူမ်ိဳးအေပၚယူဘို႔ကြက္ကြက္သာၾကည့္ျပီးျပန္မေပးဆပ္ၾကတာကိုေျပာေနတာ။
(စစ္အာဏာပိုင္ေတြနဲ႔ယူနီေဖာင္းခ်ြတ္ေတြအကဲဆံုး)အရာရာဟာေျပာင္းလဲမယ္၊ပ်က္ဆီးမယ္၊ဘာမွမျမဲဘူး၊အေဟာင္းေတြေနရာမွာအသစ္၊အသစ္ေတြအစားထိုးမယ၊္တရားနဲ႔ေျဖသိမ့္ၾက၊အေျပာင္းအလဲကိုလက္ခံၾကဆိုေပမဲ့၊က်ေနာ္တို႕အဲဒီအေျပာင္းအလဲကို၊ဘယ္လိုပံဳစံ၊ဘယ္အတိုင္းအတာ၊ဘယ္လိုကာလအထိစံခ်ိန္စံညႊန္းထားလုပ္ေဆာင္ၾကမွာလဲ?ဲ၊လက္ခံၾကမွာလဲ?
ျပီးေတာ့မိမိတို႔အမ်ိဳးသားစိတ္ဓာတ္၊အမ်ိဳးသားယဥ္ေက်းမႈကိုဘယ္လိုပံုစံအဓိိပါယ္ဖြင၊့္ခံယူၾကမွာလဲဆိုတာေတာ့နိုင္ငံသားတိုင္းကိုယ္႔ဖာသာ၊ဆံုးျဖတ္ၾကရမွာျဖစ္တယ္။
ဒီေခတ္လိုသာ…အမ်ိဳးသားသစၥာေဖာက္ေတြနဲ႔တိုင္းတပါးသားသစၥာမဲ့မ်ားၾကီးစိုးေနသေရြ႔က်ေနာ္တို႕က
၀ံသာနုေခတ္ေၾကြးေၾကာ္သံကိုထပ္ေအာ္ရအံုးမွာဘဲ..
ဗမာျပည္သည္…ဒို႔ျပည္။
ဗမာစာသည္……ဒို႔စာ။
ဗမာစကားသည္…ဒို႔စကား။
ဒို႔ျပည္ကိုခ်စ္ပါ.။
ဒို႔စာကို..ျမတ္နိုးပါ။
ဒို႔စကားကိုေလးစားပါ………….ဆိုတာဘဲ။
ကိုညိဳ(ေအာ္စလို)
0 comments:
Post a Comment
လာေရာက္လည္ပတ္ၾကေသာ မိတ္ေဆြတို႕ရဲ႕အျမင္မ်ားလည္း ေရးႏိုင္ပါတယ္