အရွိန္အ၀ါႀကီးမားလွေသာ စာေပတိုက္တစ္ခု၏ ရံုးခန္းအတြင္းသို႔ ေမာင္လင္းေရာင္တစ္ေယာက္ တြန္႔ဆုတ္ တြန္႔ဆုတ္ႏွင့္ ၀င္သြားသည္။ အယ္ဒီတာဟုထင္ရေသာ ေလးေထာင့္မ်က္မွန္ထူထူႏွင့္ပုဂၢိဳလ္ႀကီးက စာမူ တစ္ခုကို ငံုဖတ္ေနရာမွ မ်က္လံုးလွန္၍ ေမး၏။
“ဘာကိစၥလည္း သူငယ္..”
“ဟိုေလ.. ကၽြန္ေတာ့္ စာမူေလး ေပးထားတာ... အဲဒါ.. ဟိုေလ.. ဖတ္မ်ားဖတ္ၿပီးၿပီလား..လို႔...လို႔..”
“နာမည္”
စကားေတာင္ မဆံုးေသး။
အယ္ဒီတာႀကီးက ခပ္ျပတ္ျပတ္ေမးသည္။
“ဟို..ဟို..လင္းေရာင္ပါ”
ေၾကာက္ေၾကာက္ျဖင့္ ေျဖ၏။
အယ္ဒီတာႀကီးက စာမူတစ္ထပ္ႀကီးကို ဟိုလွန္..ဒီလွန္ရွာခ်င္ေယာင္ေဆာင္၍...
“မရွိဘူး.. တို႔ဆီမွာ...
စာမူေပးထားတဲ့လူေတြထဲမွာ .. “ဟိုမိုလင္းေရာင္” ဆိုတာ တစ္ေယာက္မွ မရွိဘူး...” “ခင္ဗ်ာ.. ..ဆရာရယ္.. လင္းေရာင္ပါ.. ဟိုမိုလင္းေရာင္မဟုတ္ပါဘူး”
သူ အျမန္ ေျဖရွင္းရ၏။
“ေၾသာ္..ေဆာရီး...ကိုယ္က မင္းကို ခပ္ႏြဲ႕ႏြဲ႕နဲ႔ဆိုေတာ့ .. “ဟိုမို” ထင္လို႔..”
ဘုရား...ဘုရား..
သူ နည္းနည္းေတာ့ ေလသြားသည္။
ဒီေန႔ သူ ပန္းေရာင္အက်ီ ၤအက်ပ္၀တ္ထားသျဖင့္ အျမင္မွားျခင္းျဖစ္ႏိုင္သည္။
မ်က္ေပါက္က်ဥ္းက်ဥ္း၊ ႏွာေခါင္းပြပြ.. မုတ္ဆိတ္ေမႊး ဟိုတစ္စ ..ဒီတစ္စႏွင့္ သူ႕ကို (ဟိုမို)ဟု ထင္တာေတာ့ နည္းနည္းလြန္သည္။
စကားေျပာလွ်င္ နည္းနည္းႏြဲ႕ေသာ္လည္း သူ ဟိုမိုမဟုတ္ပါ။ ဒါေတာ့ ဒီဘဲႀကီးနည္းနည္းေတာ့မ်ားၿပီဟု ထင္ေလသည္။
“ကဲ..ေျပာပါဦး မင္းစာမူေခါင္းစဥ္က ဘာလဲ”
“ကိုယ္ရယ္...ေမေမရယ္ပါ...”
“ဘာာာာ.....”
အမငီး ...လန္႔ထွာ..
သူ ကတုန္ကယင္ျဖစ္သြားသည္။ သူ႕စာမူမွာ ျပႆနာတစ္ခုခုမ်ား ျဖစ္ၿပီလား။
“ခင္ဗ်ာ..ဟုတ္ကဲ့...ကိုယ္ရယ္ ..ေမေမရယ္... ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္နဲ႔ပါ”
သူ ကသုတ္ကယက္ ျပန္ေျဖရသည္။ အလြဲအေခ်ာ္တစ္ခုခုမ်ား ျဖစ္ေနၿပီလား။ နည္းနည္းေတာ့ စုိးရိမ္၏။
အယ္ဒီတာႀကီးမ်က္ႏွာ ရုတ္တရက္ နီသြား၏။
ရုတ္တရက္ စကားမေျပာႏိုင္ပဲ သူ႕ကို ေသေသခ်ာခ်ာစိုက္ၾကည့္သည္။
သူ၏ ပြေယာင္းေယာင္းမ်က္နွာမွ ႏွာေခါင္းထြားထြားႀကီး ပိုပြလာသလား ထင္ရေလ၏။
မ်က္ရည္မ်ား ေ၀့ခနဲ စို႔တက္လာသည္။
ထို႔ေနာက္ မ်က္ေတာင္ေတြ တဖ်က္ဖ်က္ခက္၏။
၀ဲက်လာေသာ မ်က္ရည္မ်ားကို .. ပုတ္ခက္ ပုတ္ခက္လုပ္ရင္း ..
အသံ ရႈိက္မ၀င္သြားေအာင္ အားတင္းၿပီး ေျပာေလသည္။
“အဟင့္.. အဟင့္... အဲဒါ ညီေလး စာမူလား...”
“ခင္ဗ်ာ.. ဟုတ္.......ဟုတ္ကဲ့.. ”
“အာား... ”
အသံအက်ယ္ႀကီးျဖင့္ ရုတ္တရက္ ထေအာ္သည္။
မက္တပ္ရပ္ကာ ေလးေလးစားစား လက္ကမ္းေပးသည္..။
၀ဲလ္ကမ္း... ႀကိဳဆိုပါတယ္ဆိုသည့္ အေနအထားျဖစ္၏။
“ ေလးစားတယ္ကြာ...ေလးစားတယ္. ညီရာ...
ကိုယ္ မင္းကို ေစာင့္ေနတာ...”
အယ္ဒီတာႀကီး မတ္တပ္ရပ္ကာ သူ႕ကို အသိအမွတ္ျပဳေလသည္။
“ဟုတ္ကဲ့...ဟုတ္ကဲ့.. အဲဒါ...အဲဒီစာမူေလးမ်ား.....”
“ေအး... အဲဒီစာမူ အစ္ကို ဖတ္ၿပီးၿပီ.. အရမ္းသေဘာက်တယ္ကြာ.. ေကာင္းလိုက္တာ..
စဖတ္ကတည္းက သဘာ၀က်က်နဲ႔ ေဆြးေဆြးေျမ့ေျမ့အရသာမ်ဳိး ခံစားရတယ္..
မိခင္နဲ႔ သားတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေမတၱာကို ေဖာ္က်ဴးထားတာ..
Broken Family .. တစ္ခုရဲ႕ ဘ၀ကို တင္ျပထားတာ...
ဒါမ်ဳိးဟာ ဂႏၳ၀င္အမ်ဳိးအစားပဲ... စာအုပ္ထဲက ဇာတ္လိုက္ဟာ.. သူေဌးသားမဟုတ္ဘူး.. ရုပ္မေခ်ာဘူး.. ၿပီးေတာ့ ေကာင္မေလးေတြ တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ ရည္းစားထားတတ္တဲ့.. ျမင္ဖူးေနက် ဇာတ္ေကာင္မဟုတ္ဘူး.. မြဲျပာပုဆိုးဇာတ္ေကာင္ေတြထဲက ခြဲထြက္ၿပီး အသက္ေလးငါး ေျခာက္ႏွစ္ေလာက္ ကေလးေလးကို အဓိက ဇာတ္ေဆာင္ေနရာမွာ ထားထားတာ .. အစ္ကို သိပ္သေဘာက်တယ္ကြာ....”
အယ္ဒီတာႀကီး ကရားေရလႊတ္ ခ်ီးမႊန္းသည္။
သူ႕မွာ .. ၀မ္းသာရမလိုလို.. ၀မ္းနည္းရလိုလို...
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ား ဟုန္းကနဲ ထ လာသည္။
ကိုယ့္လို ဘာမဟုတ္တဲ့ ပမႊားတစ္ေကာင္ရဲ႕ စာမူကို ဒီလို ႏိုင္ငံေက်ာ္ အယ္ဒီတာႀကီးတစ္ေယာက္က ေႏြးေႏြးေထြးေထြးႀကိဳဆိုသျဖင့္ ရင္ထဲမွာလႈပ္ရွားသြားရျခင္းျဖစ္၏။
စာသမား ေပသမားပီသေသာ အယ္ဒီတာႀကီး၏ မ်က္ႏွာေဖာအစ္အစ္ႀကီးမွာ
ရုတ္တရက္ႀကီး ခင္မင္စရာ ခ်စ္စရာေကာင္းလာသည္ဟု သူထင္ေလသည္။
“ဒါဆို.. ဒါဆို.. ကၽြန္ေတာ့္ စာမူေလးကို ေရြးလိုက္ၿပီေပါ့ေနာ္...”
သူ အငမ္းမရေမး၏။
သူ႔ပတ္၀န္းက်င္မွာ အေရာင္မ်ားလက္လာသလား ခံစားရသည္။
ေတာက္ပေသာ အလင္းေရာင္တစ္ခုကို ခံစားရေလသည္။
ႀကိဳးစားအားထုတ္မႈ၏ အျခားတစ္ဖက္မွာ ေအာင္ျမင္ျခင္းတစ္ခုခုကေတာ့ ေစာင့္ႀကိဳေနၿမဲမဟုတ္ပါလား။
“ေအးးး... အဲဒီလိုေတာ့လဲ ..မဟုတ္ေသးဘူးကြ....”
“ဗ်ာ....”
အယ္ဒီတာႀကီး၏ စကားကို သူ ရုတ္တရက္နားမလည္။
အယ္ဒီတာႀကီးက အားနာသလိုလို.. ေျပာ၏။
သူ အ့ံၾသမင္တပ္စြာ နားေထာင္၏။
“ဒီလိုကြ.. အစ္ကိုတို႔ မဂၢဇင္းက ကေလာင္သစ္ေတြအတြက္ ေနရာတစ္ေနရာစာေပးဖို႔ သိပ္ခက္ေနတယ္။ အရင္ေပးေနက် စာမ်က္ႏွာကလည္း ညီေလးအရင္.. ေရြးထားၿပီးသားစာမူေတြက ရွိေနတယ္။ ၿပီးေတာ့ ...ညီေလးရဲ႕ စာမူကလည္း တစ္ပတ္ထဲ ထည့္လို႔ရတာမဟုတ္ဘူး... အခန္းဆက္၀တၳဳအေနနဲ႔ ထည့္မွ ရမွာဆိုေတာ့ကြာ.... အခက္အခဲ တစ္ခုအေနနဲ႔က.......”
အယ္ဒီတာႀကီးက စကားကို ဆံုးေအာင္ဆက္မေျပာဘဲ.. သူ႕ကို အားနာသေယာင္ျဖင့္ စားပြဲခံုကို လက္ညိႈဳးေလးျဖင့္ တစ္ေဒါက္ေဒါက္ေခါက္ကာ ျငင္းပယ္ရန္ စကားလံုး ေရြးခ်ယ္ေနဟန္ ရွိေလသည္။
သူ၏ စိတ္ဓာတ္မ်ား အျမင့္ဆံုးတစ္ေနရာမွ ငရဲအထိ စိုက္ဆင္းသြားသလို ၀ုန္းကနဲ ျပဳတ္က်သြားသည္။
ဟုတ္ေတာ့လည္း ဟုတ္သည္။
သူ႕ ၀တၱဳက နည္းနည္းရွည္၏။ သူလို သာမာန္အြန္လိုင္း စာေရးသူတစ္ေယာက္အတြက္ နာမည္ႀကီး လစဥ္ထုတ္ မဂၢဇင္းမွာ ေနရာေပးဖို႔ ခက္ခဲမည္မွာ သဘာ၀က်ပါသည္။ ကိုယ့္၀တၳဳရွည္ကို အခန္းဆက္
ေနရာေပး မည့္အစား.. နာမည္ေက်ာ္ၾကားေသာ စာေရးဆရာ၊ ဆရာမမ်ားကိုသာ ေနရာေပးခ်င္လိမ့္မည္။
“ဒါေပမယ့္.....”
အယ္ဒီတာႀကီးက စကားဆက္သည္။
“အစ္ကိုတို႔ မဂၢဇင္းမွာ ေနရာမေပးႏိုင္ေပမယ့္.. ညီေလး၀တၳဳကုိ ဖတ္ၿပီး ထုတ္ေ၀သူတစ္ေယာက္က အရမ္းစိတ္၀င္စားေနတယ္ကြ”
သူ႕ ရင္ထဲမွာ ဟာ...ခနဲ ျဖစ္သြားသည္။ အယ္ဒီတာႀကီးက ဆက္ေျပာ၏။
“အဲဒါ.. ညီေလးက လံုးခ်င္းတစ္အုပ္စာ ေရးႏိုင္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ ညီေလး၀တၳဳကို ထုတ္ေပးခ်င္တယ္လို႔ အစ္ကို႔ကို ကမ္းလွမ္းထားတယ္”
အယ္ဒီတာႀကီးက ၿပံဳးစစျဖင့္ သူ႕ကို အကဲခတ္သလိုၾကည့္သည္။
သူ.... ရုတ္တရက္ စကားမေျပာႏိုင္။ မယံုႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ေနေလသည္။
သူ႕လို ပါခ်ီပါခ်က္တစ္ေယာက္၏ စာကို ထုတ္ေ၀သူတစ္ေယာက္က စိတ္၀င္စားျခင္းဆိုသည္မွာ နည္းနည္းေနာေနာ ကုသိုလ္ကံလား။
အိပ္မက္လား ..တကယ္လား.. သူ႕ လက္ဖ၀ါးကို ခပ္ပါးပါးေလး ဆိတ္ဆြဲၾကည့္သည္။
နာ၏။
ဒါဆို အိပ္မက္မဟုတ္ဘူးေပါ့..။ တကယ္ေပါ့။ .. အယ္ဒီတာႀကီးက ဆက္စကားေျပာသည္။
“ဒါေပမယ့္ .. ညီေလး....
မင္း... ေထာင္က်ဖူးသလား...”
“ခင္ဗ်ာ.. ဟင့္အင္းခင္ဗ်.. မက်ဖူးဘူးခင္ဗ်... ကၽြန္ေတာ့္မွာ ေထာက္ခံစာပါပါတယ္...”
သူ အားတတ္သေရာေျဖ၏။
အယ္ဒီတာႀကီးမ်က္ႏွာ ရုတ္တရက္ ရံႈ႕မဲ့သြားျပန္သည္။
“ဒါဆိုရင္လည္း အဆင္မေျပေသးဘူးကြ”
“ခင္ဗ်ာ....”
သူ ဘာျပန္ေျပာရမွန္းမသိ။
အယ္ဒီတာႀကီးက......
“ဒီလိုကြ.. ဒီေခတ္က တစ္ခါမွ စာအုပ္မထုတ္ဖူးေသးတဲ့ စာေရးဆရာအသစ္ေတြဟာ ..
အနည္းဆံုးေတာ့ ေထာင္က်ဖူးရမယ္ကြ.... ဒါမွလည္း သူ႕၀တၳဳက ေရာင္းလို႔စြန္တာ..
စာအုပ္ေၾကာ္ျငာထည့္တာေတာင္ .. “ေထာင္ထဲမွာ ေရးသည္”..ဆိုတာ မပါရင္ လူရာမ၀င္ဘူးကြ”
“ဒါဟာ လက္ရွိ စာေပေလာကရဲ႕ မတ္သက္ပဲ ...။ ဒါကို ဘယ္ထုတ္ေ၀သူမွ မလြန္ဆန္ႏိုင္ဘူး..
မင္းသာ ေထာင္က်ဖူးတယ္ဆိုရင္.. ဒီေန႔ ထုတ္.. မနက္ဖန္ မင္းစာအုပ္ကို ရုပ္ရွင္ဒါရိုက္တာေတြ လာ၀ယ္လိမ့္မယ္..
အစ္ကိုတို႔ဘက္က အဲဒီေလာက္အထိ တာ၀န္ယူေပးႏိုင္တယ္.. ဒါေပမယ့္ အဓိက ကေတာ့ မင္းေထာင္က်ဖူးဖို႔ေတာ့ လိုတယ္ ညီေလးရ”
“အာဗ်ာ.. ကၽြန္ေတာ္မွ ...တစ္ခါမွ မွ .. ေထာင္မက်ဖူးတာ.. အဲဒါ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ...”
“ေအး..ဒါဆို .. ညီေလး အရင္ ေထာင္က်ၾကည့္လိုက္ကြာ.. ဟုတ္လား... ႏို႔မို႔ဆို ညီေလး စာမူ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းေကာင္း ထုတ္ေ၀သူကလည္း စိ္တ္၀င္စားမွာ မဟုတ္ဘူးကြ... အဲဒီေတာ့.. ဘာမႈနဲ႔ ျဖစ္ျဖစ္ကြာ.. ေထာင္ခဏေတာ့ က်လုိက္..
ၿပီးရင္ ေထာင္က လႊတ္၀ရမ္းေလး အစ္ကို႔ဆီယူလာၿပီး သက္ေသျပ.... အစ္ကိုက ညီေလးနဲ႔ ထုတ္ေ၀သူနဲ႔ကို ေတြ႕ေပးမယ္ေလ..
စိတ္ခ်ပါ.. ညီေလးလို အေရးအသားမ်ဳိးနဲ႕ စာေပနယ္မွာ ေအာင္ျမင္မယ္ဆိုတာ အစ္ကိုယံုပါတယ္.. ”
အယ္ဒီတာႀကီး၏ စကားနားေထာင္ၿပီး သူ ေတာ္ေတာ္စိတ္ဓာတ္က်သြားသည္။
ဘယ္ေခတ္ ဘယ္အခ်ိန္တုန္းကမွ စာေရးဆရာမ်ား ေထာင္က်ဖို႔လုိသည္ဟု သူ မၾကားစဖူး။
ယခုေတာ့ လံုးခ်င္း၀တၳဳေလး တစ္အုပ္ထြက္ရေရး ေထာင္က်ေပးရမည့္ အျဖစ္မ်ဳိးႏွင့္ လာေတြ႕ေနရသည္။
သူ အယ္ဒီတာေရွ႕မွ စာမူကို ဖ်က္ခနဲ ေကာက္လိုက္သည္။
“ဒီမယ္.. က်ဳပ္ ..လံုးခ်င္းလဲ မထုတ္ဘူး.. စာေရးဆရာလည္း မလုပ္ဘူး.. ရွင္းလား..
ေထာင္က်မွ ေအာင္ျမင္မယ္ဆိုရင္ ခင္ဗ်ားဘာသာ ေထာင္က်ခံၿပီး စာအုပ္ထုတ္.. သြားမယ္”
သူ အယ္ဒီတာႀကီး ဘာစကားမွ မေျပာႏိုင္ခင္ ထ ထြက္လာမိသည္။
ရင္ထဲမွာ လိႈက္ကာလိႈက္ကာ နာ၏။
ေနာက္ဘယ္ေတာ့မွ စာမေရးေတာ့ဘူးဟု တစ္ထိုင္တည္း ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ျဖစ္၏။
လမ္းေပၚသို႔အေရာက္ .. သူ႕စာမူေလးကို ျပန္ငံုၾကည့္ေသာအခါ....
“ကိုယ္ရယ္..ေမေမရယ္” ဟုေသာ ေခါင္းစဥ္ေနာက္တြင္ အယ္ဒီတာႀကီး၏ လက္ေရးျဖင့္ ကြင္းစကြင္းပိတ္ခက္ထားေသာ...
(ေထာင္ထြက္ျဖစ္လွ်င္ ထုတ္ေ၀မည္) ဟူေသာ မွတ္ခ်က္ကို ေတြ႕ရေလသည္။
(လင္းေရာင္) Linn Yaung Facebook
(သေရာ္စာေရးခ်င္တဲ့ လူကေတာ့ သေရာ္စရာေတြ႕ရင္ သေရာ္မိတာပါပဲ။ မုန္းလို႔ ခ်စ္လို႔ မဟုတ္ပါ။
ဒီစာေၾကာင့္ ကိုယ္ခ်စ္ခင္ေလးစားရတဲ့သူေတြကို ထိပါးသလိုျဖစ္တယ္ဆိုရင္လည္း ခြင့္လႊတ္နားေပးၾကပါကုန္..)
0 comments:
Post a Comment
လာေရာက္လည္ပတ္ၾကေသာ မိတ္ေဆြတို႕ရဲ႕အျမင္မ်ားလည္း ေရးႏိုင္ပါတယ္