“ခင္ဗ်ားသတင္းေထာက္ေဆာင္းပါးကလည္းတပုဒ္နဲ႔တပုဒ္ေစာင့္ဖတ္ရတာ
ဘုရားတဆူ၊တဆူူပြင့္ေလာက္တယ္”လို႕
လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဘက္တေယာက္ကေကာင္းကင္မဂၢဇင္းက
ေဖာ္ျပေနက်၊ က်ေနာ္ေရဒီယိုသတင္းေထာက္ လို႕နာမည္ေပးထားတဲ႔
အခန္းဆက္ေရးေနတဲ႔
က်ေနာ္႕စာမူအရမ္းၾကာလြန္းလို႕ေ၀ဖန္တယ္။
က်ေနာ္ကလည္းသတင္းေထာက္သာျဖစ္တယ္၊စာေရးအင္မတန္ပ်င္းတဲ႕
ခတ္ညံ႔ည႔ံသတင္းေထာက္။
စာဖတ္ရတာမပ်င္းေပမဲ႔စာေရးပ်င္းလို႕သူ႔အခ်ိန္အခါ၊
ရာသီဂြင္နဲ႔အညီေရးရမဲ့သတင္းေဆာင္းပါးေတြ၊
ဟိုစဥ္းစား၊ဒီစဥ္းစားအခ်ိန္ေတြဆဲြျပီး
ဘာတပုဒ္မွျဖစ္မလာတာေတြအမ်ားၾကီး။
သတင္းေဆာင္းပါးဟာ၊သင့္ေတာ္တဲ႔
အခ်ိန္အခါက်တဲ႔အခါမ်ိဳးေရးမွတန္ဘိုးပိုရိွတယ္
။ျဖစ္ပ်က္မႈေတြက၊လက္ရိွကာလနဲ႔ေရာ၊
အခ်ိန္အခါေရာ၊တိုက္ဆိုင္မႈေတြရိွေပမဲ႔
၊ဒီထက္ေကာင္းတဲ့အခ်က္အလက္ရဘို႕၊ျပည္႕စံုဘို႕၊
ဆုိတဲ႔ေစတနာလြန္ျပီးေရးသင့္ေရးထိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာ
မေရးမိရင္အလကားပဲ။
ကိုယ္ကျပည့္စံုေအာင္ေရးဖို႕အင္တာဗ်ဴးေတြ၊
အခ်က္အလက္ေတြရွာေနတံုး၊
သူမ်ားကရတဲ့အခ်က္အလက္နဲ႔ျဖစ္ေအာင္
ေရးသြားလို႔ကိုယ္ကေနာက္ေကာက္က်ျပီးမေရးျဖစ္ခဲ႔တာေတြက
အမ်ားၾကီး။
ဒါေၾကာင့္သတင္းသမားဟာအခ်ိန္အခါကို
လက္ဦးမႈယူေရးနိုင္ရင္အေကာင္းဆံုးဘဲ။
ကိုယ့္ဖာသာမွတ္စုထုတ္ျပီးသုေသသန၊လုပ္ထားသင့္တာ၊
စုေဆာင္းရွာေဖြသင့္တာ၊
အခ်က္အလက္ေတြကိုစာဖတ္ရင္းနဲ႔ေကာက္ျခစ္မွတ္သားတတ္တဲ႔
အက်င္႕ရိွေအာင္လုပ္ခဲ႔ရတယ္။
အရင္ကအိႏိၵယမွာေနခဲ႔စဥ္အနွစ္(၂၀)အတြင္း
(၁၀)နွစ္ကနိုင္ငံေရးတက္ၾကြလႈပ္ရွားသူ
(Activist)အေနနဲ႔ျပီးေတာ႔(၁၀)နွစ္ကRFAသတင္းေထာက္အျဖစ္ရပ္တည္ခဲ႔တာပါ။
အဲဒီတံုးကျဖတ္သန္းခဲ႔တဲ႔အေတြ႕အၾကံဳနဲ႔၊
မွတ္သားမိတာေတြ၊လက္လွမ္းမွီသေလာက္
အေသးစားသုေသသနလုပ္ခဲ႔တာေလးေတြက
အလကားေတာ့မျဖစ္ဘူး။
ဒီလိုအခ်က္အလက္ေတြကစာေရးေနရင္း
တိုက္ဆိုင္ရင္ဦးေနွာက္မယ္မိုရီထဲလာ
ခလုတ္တိုက္တတ္ပါတယ္။
ဒီေတာ့ေရးေနဘို႕ကအဓိကက်လာပါတယ္။
က်ေနာ္တို႔အမ်ားစုဟာစာကိုလက္နဲ႔ေရးတာထက္
ပါးစပ္ကေျပာတာပိုသန္ေနတတ္တယ္။
က်ေနာ္ကေရဒီယိုသတင္းနဲ႔ေဆာင္းပါးေလာက္ပဲေရးေနက်ဆိုေတာ့၊
ပံုနွိပ္မီဒီယာအတြက္စာကိုေရးဘို႕တြန္႔ေနတယ္။
မၾကာခနစိတ္ကူးေလးရလာရင္..ေကာင္းကင္မဂၢဇင္းရဲ႔
အယ္ဒီတာပန္းခ်ီထိန္လင္းကိုပါးစပ္နဲ႔ေရးေရးျပလြန္းလို႕
“လက္ကပဲခ်ေရးလိုက္
စမ္းပါ၊ခင္ဗ်ားအခုေျပာေနတာေတြ၊အခုခ်က္ခ်င္းေကာက္ေရးလိုက္”
လို႔ခနခနတိုက္တြန္းတယ္။
က်ေနာ့္မွာလည္းအဆံုးမသပ္နိုင္တဲ႔တ၀က္တပ်က္နဲ႔စာေတြကအမ်ားၾကီး။
လြန္ခဲ႔တဲ႔၄နွစ္ေက်ာ္ကတည္းကေနာ္ေ၀းနိုင္ငံမွာအေျခခ်လာခဲ႔တဲ႔ေနာက္ပိုင္း၊
အရင္လို၊စာေရးတဲ႔၊သတင္းေရးတဲ႔အလုပ္နဲ႔ရတဲ႔၀င္ေငြနဲ႔ရပ္တည္နိုင္တာမဟုတ္ဘဲ
အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကိုမိသားစုရပ္တည္ေရးနဲ႔၀မ္းေရးအတြက္ေပးလိုက္ရတယ္။
ကိုယ္၀ါသနာပါတဲ႔အလုပ္နဲ႔ဘယ္လိုမွမဆက္စပ္တဲ႔အလုပ္ေတြလုပ္ေနရတယ္။
စာေရးဘို႔အခ်ိန္ကိုလုေနရေတာ့တယ္။
ေရဒီယိုအတြက္အပတ္စဥ္ေဆာင္းပါးအျပင္၊
တပတ္ကိုေဆာင္းပါးတပုဒ္မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ေရးရမယ္လို႕
ခ်ထားတဲ႔ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို
စာေရးပ်င္းတဲ႔စိတ္ကတခါတခါမင္းမူေနရာ၀င္ယူေသးတယ္။
အဲဒီေတာ့ျပည္ပေရာက္ဘ၀တူေတြဘာေၾကာင့္ပါးစပ္နဲ႔စာေရးတာ
ပိုသန္သလဲဆိုတာသေဘာေပါက္လာတယ္။
…………………….
တေလာကကိုမိုးသီးတို႕အေမရိကားအဖဲြ႔ေတြျပည္ေတာ္ျပန္ေတာ့အထဲက
၀မ္းသာစြာနဲ႔ၾကိဳဆိုသူလုပ္ေဖာ္ကိုင္ဘက္အေဟာင္းေတြရိွသလို၊မၾကိဳဆိုနိုင္တဲ႔
ရဲေဘာ္ေဟာင္းေတြလည္းရိွတယ္။ကိုမိုးသီးတို႕ျပည္ေတာ္ျပန္သတင္းကို၊
စိတ္သေဘာထားရိုးရိုးရွင္းရွင္းနဲ႔ေမးျမန္းေရးၾကတာရိွသလို၊စိတ္အခံမေကာင္းဘဲ
(ငါေတာ့ဒီတခ်က္ေတာ့ကစ္လိုက္အံုးမွ၊ထဲ႔လိုက္အံုးမွဆိုျပီး)နွိပ္္ကြပ္လိုတဲ႔စိတ္နဲ႔
ေရးၾကတဲ႔စာေတြ၊အင္တာဗ်ဴးေတြ၊ေဆာင္းပါးေတြဖတ္ရတယ္။
သတင္းေဆာင္းပါးျဖစ္ျဖစ္၊အင္တာဗ်ဴးျဖစ္ျဖစ္၊
စာတပုဒ္ကိုေသခ်ာဖတ္ရင္စာေရးသူရဲ႔စိတ္ေစတနာနဲ႔
စိတ္အခံကိုခန္႔မွန္းလို႕ရပါတယ္။
မိမိရဲ႔တည္းျဖတ္မႈ၊အသားေပးေဖာ္ျပလိုတဲ႔အခ်က္၊
ခတ္မွိန္မွိန္ျဖစ္လိုတဲ႔အခ်က္ေတြအားလံုးဟာမိမိရဲ႔စိတ္ေပၚအေျခခံေနလို႔ပါ။
ကိုယ့္အခံစိတ္ကေစတနာပါရင္စာကဖတ္ေကာင္းတယ္၊
ေစတနာမဲ႔ရင္ဖတ္မေကာင္းဘူး။နားေထာင္မေကာင္းဘူး၊ၾကည့္မေကာင္းဘူး။
အေရးၾကီးတာကိုယ္ကစိတ္အခံေကာင္းေလးနဲ႔ေစတနာထည့္ေရးဘို႕ပဲ။
ေစတနာမပါရင္တဘက္သားကိုေစာ္ကားသလိုလည္းျဖစ္တယ္။
တခါတံုးကျပည္သူကခ်စ္ခင္ေလးစားတဲ႔ျပည္ပမွာ
ေနထိုင္တဲ႔အနုပညာသမားတေယာက္ကို
အင္တာဗ်ဴးတဲ႔ရုပ္သံလႊင့္တခုၾကည့္ရတယ္။အဲဒီအနုပညာသမားဟာ
တခ်ိန္ကဗမာျပည္မွာလွ်မ္းလွ်မ္းေတာက္နာမည္ၾကီးခဲ့တယ္။
ျပည္သူခ်စ္တဲ႔အနုပညာသမားပါ။အဲဒီအနုပညာရွင္က
စကားေျပာရင္(ဗမာျပည္နဲ႔နွစ္အၾကာခ်ည္းခဲြေနရလို႔ထင္တယ္)
စကားလံုးေရြးခ်ယ္ေျပာရာမွာအခက္အခဲရိွေနတာေတြ႔ရတယ္၊
သူ႔ေနရာနဲ႔သူ
စကားအသံုးအႏွႈံးဆီေလွ်ာ္ေအာင္မေျပာနိုင္ရွာဘူး။
ျပီးေတာ့အေနာက္တိုင္းဟန္အတိုင္း၊ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းရင္းရင္းနွီးနွီးရိွတယ္၊
အင္တာဗ်ဴးတဲ႔အမ်ိဳးသမီးနဲ႔လည္းစကားေျပာတာရဲရဲတင္းတင္းရိွတယ္။
ကဲထားပါေတာ့..အဲဒီအင္တာဗ်ဴးကေသခ်ာတည္းျဖတ္တာမလုပ္ေတာ့
ျပည္သူခ်စ္တဲ႔အနုပညာရွင္ၾကီးခင္ဗ်ာ..ေပါေၾကာင္ေၾကာင္အမူအရာေတြနဲ႔
ခတ္ေပါ့ေပါ့စကားေတြေျပာေနသလိုဘဲ။
အမွန္ေတာ့တည္းျဖတ္သူေစတနာမွန္ရင္
အဲဒီအဆိုေတာ္ေျပာတဲ့၊နားေထာင္ရတာသိတ္အဆင္မေျပတဲ႔
စကားလံုးေတြ
အမူအရာနဲ႔လႈပ္ရွားမႈေတြကိုဂရုစိုက္တည္းျဖတ္ရင္
အေတာ္ေလးေကာင္းလာမဲ႔သေဘာရိွတယ္။
အမွန္ေတာ့ျပည္သူကေလးစားတဲ႕ပုဂိၢဳလ္တို႕
အနုပညာရွင္တို႕၊နိုင္ငံေရးသမားတို႕နဲ႔အင္တာဗ်ဴးရင္
သတိထားနိုင္ေလေကာင္းေလပဲ။
ကိုယ္ရဲ႔စိတ္အျမင္အခံမေကာင္းရင္ျဖစ္ေစ၊
သာမန္အတိုင္းခတ္ေပါ့ေပါ့သေဘာထားျပီးတည္းျဖတ္
မယ္ဆိုရင္၊ဒါမွမဟုတ္တြန္းခ်လိုတဲ႔စိတ္ရိွရင္..
အဲဒီအင္တာဗ်ဴးဟာပြန္းပဲ႔ခ်ိဳ႕ယြင္းသြားတာပဲ။
ဒါေၾကာင့္သတင္းေထာက္ဟာေစတနာထည့္ျပီးအလုပ္လုပ္တာေကာင္းတယ္။
အတို႕အေထာင္အင္တာဗ်ဴးတို႕၊တဖက္သားကိုေဂ်ာက္က်ေအာင္တြန္းခ်င္တဲ႔
မရိုးသားစိတ္နဲ႔လုပ္တဲ႔အင္တာဗ်ဴးေတြလုပ္တာလည္းရိွေနတာပဲ။
အဲဒီလိုင္းကသပ္သပ္။
က်ေနာ္ေျပာခ်င္တဲ႔အျပဳနိုင္ငံေရးလမ္းေၾကာင္းအျပင္က
လုပ္နည္းလုပ္ဟန္ေတြမို႕အဲဒါေတြက်ေနာ္မဆိုလိုဘူး။
စာေရးသူတိုင္းကတခ်ိန္လံုးသူေရးေနတဲ႔အေၾကာင္းအခ်က္တခုမွာ
ေစတနာပါခ်င္မွပါမယ၊္မပါရင္လည္းမပါဘူး။
ကိုယ့္ယံုၾကည္ခ်က္တို႕ရပ္တည္ခ်က္တို႔ ေပၚမွာလည္းမူတည္တယ္။
ကိုယ္ကဘယ္ဘက္မွာရပ္သလဲဆိုတာ
အေရးၾကီးမယ္ထင္တယ္။ကိုယ္ရပ္တဲ႔ဘက္ကအမွန္တရားလည္းျဖစ္မယ္၊
အမ်ားျပည္သူဘက္လည္းျဖစ္မယ္ဆိုဟုတ္သြားမွာဘဲ။
စာဖတ္သူကသူ႔စာေတြကိုတေလးတစားဖတ္မယ္။ဒါကရွင္းတယ္။
ဘာေၾကာင့္စစ္အာဏာရွင္ေခတ္တေလ်ာက္လံုးအစိုးရသတင္းစာေတြမွာ
ေရးေနတဲ႔သတင္းစာဆရာေတြ၊ကေလာင္သြားမထက္တာလည္း
ေတြးၾကည့္ရင္သိတယ္။
က်ေနာ္႔ကိုဟိုတံုးကေက်ာင္းသားသမဂၢေခါင္းေဆာင္တေယာက္လည္းျဖစ္
ဘီဘီစီ၊အာအက္ဖ္္ေအနဲ႔ေခတ္ျပိဳင္သတင္းစာတို႕မွာသတင္းေတြ၊
ေဆာင္းပါးေတြအမ်ားၾကီးေရးခဲ့တဲ႔ဆရာဦးလွေဖ(တင့္ေဇာ္)သတိေပး
ဆံုးမခဲ့တာေလးသြားသတိရတယ္။ “ကိုညိဳဘယ္ေခတ္ေရာက္ေရာက္၊
သတင္းေထာက္ဆိုတာဒီမိုကေရစီဘက္မွာဘဲ
ရပ္ရတယ္၊ကိုယ္ယံုၾကည္တာကကြန္ျမဴနစ္၀ါဒျဖစ္ျဖစ္၊ဆိုရွယ္လစ္၀ါဒျဖစ္ျဖစ္၊
သတင္းသမားကဒီမိုကေရစီကိုလက္ခံက်င့္သံုးရမယ္၊အားေပးရတယ္။
ေအး…ဒီမိုကေရစီဘက္မရပ္တဲ႔သတင္းသမားဟာ
ဘယ္ေတာ့မွၾကာၾကာမရွင္သန္ဘူး”
ဆရာ႔စကားဟာ ၾကာေလ..အေရာင္ထြက္ေလဘဲ။
ဒီကေန႕က်ေနာ္တို႕သတင္းေလာကမွာကိုယ့္ကို
ေ၀ဖန္ရင္၊မခံမရပ္နိုင္ျဖစ္ျပီးတရားစဲြတာတို႕၊ျပန္လည္ျခိမ္းေျခာက္တာတို႕၊
မဆက္ဆံလိုတာ၊မိတ္ေဆြလိုသေဘာမထားနိုင္ေတာ့တာ၊
တခ်ိဳ႔သတင္းဌာနေတြဆိုအလုပ္ကရပ္စဲတာ၊
ထုတ္ပယ္တာအထိေတာင္လုပ္တာကိုေတြ႔ရတယ္။
ဒီမိုကေရစီဘက္ေတာင္မရပ္နိုင္ေတာ့တာေတြ႕ရတယ္။
အံ႔ၾသဘို႔ေကာင္းတာက
ဒီမိုကေရစီနိုင္ငံၾကီးေတြမွာအေျခစိုက္ျပီး၊ဒီမိုကေရစီစနစ္ေအာက္မွာေနထိုင္ေနတဲ႔
သတင္းဌာနတခ်ိဳ႔ကလူေတြကိုယ္တိုင္ဒီမိုကေရစီမက်င့္နိုင္၊
မေလးစားနိုင္တာစိတ္မေကာင္း
စရာေတြ႔ရတယ္။
၂၀၀၆ခုနွစ္ေလာက္ျဖစ္မယ္၊ဘီဘီစီသတင္းဌာနအၾကီးအကဲေဒၚတင္ထားေဆြနဲ႔အဖဲြ႔
နယူးေဒလီကိုေရာက္လာတယ္။
ဘီဘီစီျမန္မာပိုင္းဌာနရဲ႔ေရဒီယိုကအပတ္စဥ္ထုတ္ေပးတဲ႔
“ေမးေျဖစရာဒီခ်ိန္ခါ”ဆိုတဲ႔အစီအစဥ္တခုအတြက္ပါ။မေလးရွားနဲ႔
ထိုင္းနိုင္ငံေရာက္ျမန္မာေတြနဲ႔အစီအစဥ္ထုတ္လႊင့္ျပီးအိႏိၵယကိုေရာက္လာတာပါ။
အစီအစဥ္ေလးကစိတ္၀င္စားဘို႕ေကာင္းတယ္။ျမန္မာျပည္နဲ႔ပတ္သက္တဲ႔နိုင္ငံေရး၊
စီးပြားေရး၊ပညာေရး၊လူမႈေရး၊တိုင္းရင္းသားအေရးနဲ႔အဖဲြ႔အစည္းကိစၥ၊
ေခါင္းေဆာင္ကိစၥပါမက်န္
ပရိႆတ္နဲ႕ဒိုင္ခံေဆြးေႏြးသူေတြၾကားအေမးအေျဖေတြထုတ္ျပီးေဆြးေႏြးၾကတာပါ။
အျပန္အလွန္ျငင္းခံုတာေရာ၊ေဆြးေႏြးတာေရာ၊သိတ္ျမိဳင္ျမိဳင္ဆိုင္ဆိုင္ရိွတယ္။
သိတ္ပြင့္လင္းတယ္။ေဆြးေႏြးဘို႕ေခါင္းစဥ္လည္းေပးထားတယ္။
လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေဆြးေႏြးနိုင္တယ္။ဒိုင္ခံေဆြးေႏြးသူေတြကိုလည္း
ပိရိႆတ္ကေခ်ာင္ပိတ္ေမးတာရိွတယ္၊ေ၀ဖန္တယ္။
ရံႈ႕ခ်တယ္။အျပစ္လည္းတင္တယ္။ဒါေပမဲ႔ေျဖတဲ႔သူကလည္းအျပံဳးမပ်က္ဖူး။
ျပန္ေထာက္တယ္၊ျပန္ခ်ီတယ္။အဓိကကေတာ့ နွစ္ေတြၾကာျပီး
၊ေတာ္လွန္ေရးမေအာင္မျမင္ကိစၥ၊ျပည္သူေတြထြက္ေပါက္မရိွ၊
ဆင္းရဲဒုကၡကိစၥ၊အတြင္းအျပင္
ေခါင္းေဆာင္ေတြအရည္အခ်င္းမဲ႔တဲ႔ကိစၥ၊ေခါင္းေဆာင္တေယာက္ထဲေပၚမွီခိုေနတဲ႔ကိစၥ၊
ျမန္မာေတြေတာ္တဲ႔ကိစၥ၊ေခ်ာ္တဲ႔ကိစၥ…စံုေနတာပဲ။
ပဲြျပီးေတာ့ ဘီဘီစီ႒ာနမႈဴးေဒၚတင္ထားေဆြကိုက်ေနာ္ကေမးတယ္။
တျခားနိုင္ငံကျမန္မာေတြေဆြးေႏြးတာနဲ႔
က်ေနာ္တို႕အိႏိၵယေရာက္ျမန္မာေတြေဆြးေႏြးတာဘာကြာျခားလဲေပါ့..။
ဒီေတာ့ေဒၚတင္ထားေဆြသံုးသပ္ျပတာစိတ္၀င္စားစရာေကာင္းတယ္။
“အိႏိၵယေရာက္အင္အားစုေတြကထိုင္းတို႕၊မေလးရွားတို႕က
လူေတြထက္ပိုျပီးပြင့္လင္းတယ္၊
လြတ္လပ္တယ္၊က်မအထင္ေတာ့အိႏိၵယမွာေနတဲ႔လူေတြက
ဒီမိုကေရစီအရသာကိုပိုျပီးခံစားထိေတြ႔ရလို႔နဲ႔တူတယ္”လို႕ေျဖခဲ့ပါတယ္။
က်ေနာ္တို႕ရဲ႕အေတြ႔အၾကံဳနဲ႔ျဖတ္သန္းမႈအရအဲဒီသံုးသပ္မႈဟာ
မွန္တယ္။ဥပမာတခုေျပာရရင္(အခုေတာ့မွန္ခ်င္မွန္မယ္၊မွားရင္လည္းမွားမယ္၊
တခ်ိန္တံုးကေပါ့) ထိုင္းမွာေနထိုင္တဲ႔ျမန္မာ့ဒီမိုကေရစီအင္အားစုေတြဟာ
ကိုယ့္အိမ္အျပင္ထြက္တာနဲ႔စကားေျပာတဲ႔ေလသံကေျပာင္းသြားတယ္၊
တိုးသြားတယ္။
ဟုတ္မဟုတ္မသိဘူး၊ဘန္ေကာက္ကရဲေဘာ္ေတြျပန္ေျပာျပတာေလးတခု။
အိမ္ထဲသူခိုး၀င္တာကိုသိတာေတာင္သူခိုးသူခိုးလို႕မေအာ္ရဲဘူးတဲ႔၊သူခိုးကို
လက္ဟန္ေျခဟန္နဲ႔အိမ္ထဲကထြက္သြားဘို႔နွင္ထုတ္တယ္ဆိုပဲ၊
အဲလိုဆိုေတာ့လည္းက်ေနာ္တို႔တေတြစိတ္မေကာင္းျဖစ္ၾကတယ္။
တိုင္းတပါးမွာ
တရားမ၀င္ေနထိုင္ၾကေတာ့ဗမာစကားေျပာရင္အဖမ္းခံရမွာစိုးရိမ္ရတယ္ေလ။
ျမန္မာေတြ၊ထိုင္းေတြၾကားမွာသိတ္စကားမေျပာဘူး။မ်က္ရိပ္မ်က္ကဲေတြနဲ႔ေျပာၾကတယ္။
ၾကံဳတံုးရီစရာလားေမာစရာလား..ေျပာျပအံုးမယ္။
၂၀၀၄တံုးက(ျမန္မာသတင္းသမဂၢညီလာခံအျပီး၊
ထိုင္းျမန္မာနယ္စပ္မဲေဆာက္ျမိဳ႔ေလးကိုက်ေနာ္ရယ္၊
ဂ်ပန္နိုင္ငံကကိုသက္လင္းရယ္၊ကိုရီးယားနိုင္ငံကကိုရန္နိုင္ထြန္းရယ္
သံုးဘီးတစီးေပၚတက္ျပီးသူငယ္ခ်င္းတေယာက္အိမ္သြားၾကတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္ထိုင္းရဲတေယာက္
ဆိုင္ကယ္နဲ႔အေနာက္မလွမ္းမကမ္းကေနလိုက္လာတာကိုသတိမထားမိၾကဘူး။
ျမိဳ႔အ၀င္တေနရာေရာက္ေတာ့ရဲကက်ေနာ္တို႔စီးလာတဲ႔သံုးဘီးကိုတားတယ္။
က်ေနာ္တို႔ကနားမလည္ဘူးဘာလဲေပါ့။
ရဲကဘယ္ကလဲဗမာျပည္ကလားလို႕ေမးတယ္၊
ထိုင္းအာဏာပိုင္ေတြခြင့္ျပဳခ်က္စာရြက္စာတမ္းေတာင္းတယ္။
က်ေနာ္တို႔ကနိုင္ငံျခားကဆိုေတာ့
ပတ္စ္ပို႔စ္ေတာင္းတယ္။က်ေနာ္တို႕ထုတ္ျပလိုက္တယ္။
ရဲကပတ္စ္ပို႕ကိုဖင္ျပန္ေခါင္းျပန္ၾကည့္လိုက္၊
က်ေနာ္တို႔မ်က္နွာေတြၾကည့္လိုက္နဲ႔ျပီးေတာ့က်ေနာ္တို႕ကို
ဗမာေတြလားလို႕ေမးျပန္တယ္။
ေနာက္ေတာ့ကိုေရႊရဲခမ်ာ..က်ေနာ္တို႕ပတ္စ္ပို႕ေတြျပန္ေပးျပီး
အူေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႔လွည္႔ျပန္သြားတယ္။
က်ေနာ္တို႔၃ေယာက္ကေတာ့ကိုယ့္ဘ၀ေတြကိုယ္ျပန္ေတြးျပီးရီလိုက္ၾကတယ္။
စဥ္စားၾကည့္ေလ၊က်ေနာ္ကအိႏိၵယနိုင္ငံကူးလက္မွတ္(အတုမဟုတ္)
ကိုသက္လင္းကဂ်ပန္စာအုပ္၊ကိုရန္နိုင္ထြန္းကကိုးရီးယားစာအုပ္၊
အေရာင္လဲမတူ၊နိုင္ငံလည္းမတူ
ဒါေပမဲ႔စကားကအတူတူ၊ဗမာျပည္သားေတြ..။
နိုင္ငံတကာမွာအကဲြကဲြအျပားျပားနဲ႔
ေနထိုင္ေရာက္ရိွေနတဲ႔က်ေနာ္တို႕ညီအကိုေတြ၊လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဘက္ေတြရဲ႔ဘ၀ကို
သြားဆင္ျခင္မိျပီးက်ေနာ္တို႕ၾကာၾကာမရီနိုင္ေတာ့ပါဘူး။
အခုနထိုင္းနိုင္ငံေရာက္ျမန္မာေတြထက္၊အိႏိၵယျမန္မာေတြကပိုလြတ္လပ္တာ
ဆက္ေျပာရအံုးမယ္။
ထိုင္းနယ္စပ္မွာက
လက္နက္ကိုင္တိုင္းရင္းသားအဖဲြ႔ေတြရိွတယ္။
ကိုယ့္အဖဲြ႔သူ႔အဖဲြ႔အဖဲြ႔မူေတြနဲ႔မဟာမိတ္
ဆက္ဆံေရးမူေတြနဲ႔ရိွတယ္။နိုင္ငံေရးအေၾကာင္းအရာကိစၥတခုခု
ျဖစ္ေစ၊အဖဲြ႔အစည္းကိစၥျဖစ္ေစ၊ကိုယ့္သေဘာထားအျမင္ကိုဦးစားေပးမေျပာၾကဘူး။
အမွားအယြင္းလည္းမခံၾကဘူး။
က်ေနာ္တို႕အေနာက္ဘက္သားေတြကေတာ့လူၾကားသူၾကား၊ျမိဳ႔လည္ျဖစ္ျဖစ္၊
ပဲြလန္းသဘင္ျဖစ္ျဖစ္ေအာ္က်ယ္ေအာ္က်ယ္နဲ႔၊ကုလားေတြနဲ႔စိန္ေခၚျပီး
၇န္ေတြေတာင္ျဖစ္ၾကေသးတယ္။ေျပာရအံုးမယ္။
အိႏိၵယနိုင္ငံသားေတြအမ်ားစုက၊လက္သီးမထိုးတတ္ဘူး၊
ရန္ျဖစ္ရင္
အျပန္အလွန္(ေဘးလူနားျငီးေနေအာင္)စကားမ်ားတာဘဲရိွမယ္။
အလြန္ဆံုးမွ
တေယာက္နဲ႔တေယာက္အက်ီၤေကာ္လံေတြရင္ဘတ္အက်ီၤစေတြဆဲြျပီးဆဲေနတာဘဲရိွတယ္။
မထိုးဘူး၊ေသြးထြက္သံယိုျဖစ္ေအာင္မလုပ္ဘူး။
ေသြးထြက္ေအာင္သြားလုပ္ရင္
ကိုယ္ဘယ္ေလာက္ပဲမွန္မွန္၊ကိုယ္ထိလက္ေရာက္ေစာ္ကားတယ္ဆိုျပီးရဲအမႈျဖစ္သြားတယ္။
က်ေနာ္တို႕ကစိတ္မရွည္ဘူး၊လက္ေ၀ွ႔တို႕၊ကာရာေတးတို႕မတတ္ေပမဲ႔စိတ္ၾကြတယ္၊
လက္သီးေလာက္ေတာ့ထိုးတတ္တယ္။
ဒီေတာ့အိႏိၵယသားေတြနဲ႔ရန္ျဖစ္ျပီးက်ေနာ္တို႕
အခ်ဳပ္ထဲခနခနေရာက္ဖူးတယ္။
ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့လည္းေနတတ္ထိုင္တတ္သြားတယ္။
ရန္ျဖစ္ရင္လက္မပါဘူး၊လည္ေခ်ာင္းေၾကာေတြေထာင္ေနေအာင္ေအာ္တယ္။
ဒီမိုကေရစီက်က်
ေနတတ္ထိုင္တတ္သြားတယ္။
အိႏၵိယလႊတ္ေတာ္ထဲမွာဆိုနိုင္ငံေရးသမားၾကီးေတြလက္သီးနဲ႔ခံုေတြထုျပီးတမ်ိဳး၊
လူ၀ံႀကီးေတြလိုကိုယ့္ရင္ဘတ္ကိုယ္ထုျပီးတဖံု၊လက္ညိႈးေငါက္ေငါက္ထိုးျပီးေတာ့ေရာ
ျငင္းခုန္ေနၾကတာ၊အခုဘဲလံုးေထြးသတ္ပုတ္ေတာ့မဲ႔အတိုင္းပဲ။
ဒါေပမဲ႔လႊတ္ေတာ္အျပင္ေရာက္ရင္လက္ဆဲြ၊ပုခံုးဆဲြျပီးရီရီေမာေမာ
လဘက္ေရအတူတူေသာက္ၾကတာပဲ။ေအးေအးျငိမ္းျငိမ္းပဲ။
က်ေနာ္တို႕ေျပာေနက်စကားရိွတယ္။
စကားအနိုင္လုလို႕လက္ခုတ္သံမ်ားမ်ားရခ်င္ရင္၊ကိုယ္က
အနိုင္လိုခ်င္ရင္၊အိႏိၵယနိုင္ငံေရးသမားေတြလို
“၊ျမန္ျမန္ေျပာ၊မ်ားမ်ားေျပာ၊အသံကုန္ေအာ္ဟစ္ေျပာ”ဆိုတာပဲ။
အဲဒီေတာ့ေျပာခ်င္တာက၊အခုျမန္မာ့နိုင္ငံေရးေလာကမွာ
ေရပမ္းစားေနတဲ႔“ပြင့္လင္းျမင္သာမႈ”
ဆိုတာကိုယ္တိုင္ကဒီမိုကေရစီစိတ္ဓာတ္နဲ႔က်င့္စဥ္အရ
ဘယ္ေလာက္ေနတတ္ထိုင္တတ္သလဲ
ဆိုတဲ႔အေပၚမူတည္တယ္။ထစ္ကနဲဲရိွ၊
ထိထိေရာက္ေရာက္တုန္႔ျပန္ဖို႕၊ထုတ္ျပစ္ဖို႕၊
အေရးယူဘို႕၊အဆက္ျဖတ္ဘို႕၊မဆက္ဆံဘို႕…ဆိုတဲ႔စဥ္းစားခ်က္ေတြဟာ
အေတာ္ေလးမရင့္က်က္တာဘဲလို႕က်ေနာ္ျမင္တယ္။
သူ႕လမ္းစဥ္မူ၀ါဒမၾကိဳက္ရင္၊သူေရးတဲ့စာမႀကိဳက္ရင္၊
အေၾကာင္းနဲ႔အက်ိဳးနဲ႔ေ၀ဖန္ေပါ့..၊
တဘက္သားရဲ႔အယူအဆကိုမၾကိဳက္ရင္၊
ထိထိေရာက္ေရာက္ေ၀ဖန္တာသတင္းစာသမားေတြသဘာ၀ပဲ။
ေ၀ဖန္တာမခံနိုင္ရင္
ရင့္က်က္ေအာင္က်ိဳးစားပါ။အနင္းခံရတဲ႔စပါးကသန္တာပဲ။
အျပန္အလွန္ေ၀ဖန္စာေတြေရးတာ၊
မရိုင္းပါဘူး။မဆဲရင္၊ပုဂိၢဳလ္ေရးမထိခိုက္ရင္ေ၀ဖန္တာကို၊ၾကိဳဆိုသင့္တယ္။
ေ၀ဖန္တာမၾကိဳက္ရင္အာဏာရွင္စနစ္ထဲအလွ်ားလိုက္လက္ပစ္ကူးေနရစ္ခဲ႔ရံုေပါ့။
အခုတေလာေဖ႔စ္ဘြတ္ခ္လို႕ေခၚတဲ႔လူမႈကြန္ယက္ကေ၀ဖန္တာတခ်ိဳ႔ကဆဲစာေတြလိုပဲ။
ဗရမ္းပတာဟစ္တိုင္သေဘာဆန္ေနတယ္။
မရင့္က်က္ေသးခင္၊
ကာလတခုျဖတ္သန္းေနတဲ႔သေဘာလို႔ပဲ၊
သက္သက္သာသာေလးျမင္ၾကည့္တာေပါ့။
ကိုယ္ကျပန္ျပီးစိတ္ထားတတ္ရင္၊တဘက္သားလည္း
သူ႔အလိုလိုျပင္သြားမွာပါ။
အုပ္စုေတြ၊အဖဲြ႔ေတြဘယ္လိုပဲကဲြကဲြ
က်ေနာ္တို႕သတင္းသမားေတြက၊
စိတ္ေစတနာေကာင္းေလးေမြးျပီး
လုပ္ၾကတာေပါ့။
ကိုယ္ေကာင္းရင္ေခါင္းဘယ္မွမေရြ႔ပါဘူး။
ကိုညိဳ။
စက္တင္ဘာ၊၂၀၁၂
-(ေဆာင္းပါးရွင္သည္၀ါရွင္တန္အေျခစိုက္လြတ္လပ္ေသာအာရွအသံ(RFA)ျမန္မာပိုင္းဌာနတြင္
၁၄နွစ္ၾကာသတင္းေထာက္၊အၾကီးတန္းသတင္းေထာက္အျဖစ္လုပ္ေဆာင္ခဲ့ျပီးယခုအခါ
အလြတ္သတင္းေထာက္တေယာက္အျဖစ္ျပည္ပအေျခစိုက္
အင္တာနက္သတင္းဌာနမ်ား၌ သတင္းနွင့္၊သတင္းေဆာင္းပါးမ်ားေရးသားေနပါသည္။)
2 years ago
0 comments:
Post a Comment
လာေရာက္လည္ပတ္ၾကေသာ မိတ္ေဆြတို႕ရဲ႕အျမင္မ်ားလည္း ေရးႏိုင္ပါတယ္