၂၀၁၂ခုႏွစ္အေမရိကန္သမၼတေရြးေကာက္ပြဲကေတာ့ၿပီးဆံုးသြားခဲ့ပါၿပီ။ဒီေရြးေကာက္ပြဲမွာလည္း၊ ႏိုင္ငံတကာဆက္ဆံေရးုကို ၿပန္လည္တည့္မတ္ခ်င္တဲ့၊ လူလတ္တန္းစားေတြရဲ႕ ရွင္သန္မႈကို ပိုမိုၿမင့္တင္ခ်င္တဲ့ ဒီမိုကရက္တစ္ပါတီကပဲ အႏိုင္ရခဲ့ၿပန္ပါတယ္။ အေမရိကန္သမၼတေရြးေကာက္ပြဲေတြကို ႀကည့္ၿပီး အေမရိကန္ၿပည္သူေတြ ထင္ၿမင္ယူဆခဲ့ႀကတဲ့ ေခါင္းေဆာင္တစ္ေယာက္ရဲ႕ အရည္အခ်င္းဆိုတာ ဘယ္လိုၿဖစ္ႏိုင္ပါသလဲ။ အဲ့ဒီ ေခါင္းေဆာင္ေတြအေပၚမွာ အကဲၿဖတ္ေလ့လာေလ့ရိွတဲ့ သူတို႔ရဲ႕ႏိုင္ငံေရးအေတြးအေခၚေတြက ဘယ္လိုၿဖစ္ႏိုင္ပါသလဲ။
ဒီမိုကရက္တစ္ႏိုင္ငံတခုကို တည္ေဆာက္တဲ့အခါမွာ လူမႈတရားမွ်တေရး ဆိုတဲ့အခ်က္ကို မၿဖစ္မေနစဥ္းစားရမဲ့ အခ်က္တခုၿဖစ္တယ္။လူမႈတရားမွ်တေရးကိုဘယ္လိုအစီအစဥ္နဲ႔ေဖၚေဆာင္ႀကမွာလဲဆိုတဲ့အခ်က္ကလည္း ေခါင္းေဆာင္အသီးသီးကို အဓိကေမးခြန္းထုတ္တဲ့အရာတခုၿဖစ္တယ္။ အေမရိကန္သမၼတေရြးေကာက္ပြဲ မဲဆြယ္စည္းရံုးပြဲေတြမွာ အေရြးခ်ယ္ခံမယ္႔သမၼတအသီးသီးဟာ သူတို႔ရဲ႕ ၿပည္တြင္းေရးရာမူဝါဒေတြကို ၿပည္သူေတြေရွ႕မွာ
ခ်ၿပရတယ္။ အထူးသၿဖင့္ အစိုးရဟာ ၿပည္သူေတြထံက ေကာက္ယူထားတဲ့ အခြန္ေငြ ေတြကို က်န္းမာေရး၊ ပညာေရး၊ လူမႈေရးေထာက္ပံ့မႈေတြမွာ ဘယ္လိုသံုးစြဲႀကမလဲ ဆိုတဲ့အခ်က္ေပၚမွာ မူတည္ၿပီး မိမိအလိုရိွတဲ့ သမၼတကို ေရြးခ်ယ္ခဲ့ႀကတာျဖစ္တယ္။
ဝင္ေငြနည္းတဲ့ လူတန္းစားေတြအတြက္ စားဝတ္ေနေရးအဆင္ေၿပေအာင္ ေထာက္ပံ့ေပးတဲ့ ဘရက္အိုဘားမား အစိုးရကို တၿခားႏိုင္ငံက ေၿပာင္းေရြ႕လာတဲ့ ဒုကၡသည္ေတြ နဲ႔လက္ဝဲအေတြးအေခၚကိုနီးစပ္သူ ႏိုင္ငံေရးသမားအမ်ားစုက ေထာက္ခံခဲ့ႀကသလို၊ တေယာက္ခ်င္းစီရဲ႕ ႀကိဳးပမ္းအားထုတ္မႈဟာ လူအမ်ားစုကို ကယ္တင္ႏိုင္တယ္။ လူတိုင္းလူတိုင္းဟာ မိမိႀကိဳးစားမႈရဲ႕ အသီးအပြင့္ကို မိမိကိုယ္တိုင္ခံစားသင့္တယ္။ ေစ်းကြက္စီးပြားေရးစံနစ္မွာ အစိုးရရဲ႕႔ ဝင္ေရာက္စြက္ဖက္မႈ အခန္းက႑ကို ေလ်ာ့ခ်ပစ္ရမယ္ ဆိုတဲ့ ရီပတ္ပလင္ကန္ပါတီရဲ႕အေတြးအေခၚေတြကိုေတာ့ စြန္႔စားအလုပ္လုပ္မႈကို စိတ္ဝင္စားတဲ့ အေသးစားစီးပြားေရးလုပ္ငန္းပိုင္ရွင္ေတြ နဲ႔ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းရွင္ႀကီးေတြက ေထာက္ခံႀကိဳဆိုေလ့ရိွပါတယ္။
ပါတီႏွစ္ခုရဲ႕ သေဘာထားေတြကို ႀကည့္ၿပီး၊ လြဲမွားစြာ တံဆိပ္ကပ္ေလ့ရိွတဲ့ သူေတြကိုလည္းေတြ႔ေနရတယ္။ ဥပမာ ဘရက္အိုဘားမားဟာ ဆိုရွယ္လစ္တေယာက္ၿဖစ္တယ္ဆိုတာမ်ိဳးေပါ့။တကယ္ေတာ့ အေမရိကန္ၿပည္ေထာင္စု က ဒီမိုကရက္တစ္ပါတီ အပါအဝင္၊ ဆိုရွယ္ဒီ္မိုကရက္တစ္ႏိုင္ငံေတြမွာ က်င့္သံုးတဲ့ ပံုစံေတြက Welfare State လို႔ေခၚတဲ့ လူမႈေထာက္ပံ့ေရးအေတြးအေခၚကို ေဇာင္းေပးတဲ့ ႏိုင္ငံေတြၿဖစ္တယ္။ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုမွာ ရိွတဲ့ ဒီမိုကရက္တစ္နဲ႔ ရီပတ္ပလစ္ကန္ပါတီ ႏွစ္ခုစလံုးရဲ႕ ႏိုင္ငံေရးသမားအမ်ားစုဟာ ခ်မ္းသာႀကြယ္ဝသူေတြၿဖစ္ၿပီး၊ သူတို႔ဟာ စက္မႈလုပ္ငန္းရွင္ေတြ၊ ဘဏ္သေ႒းေတြ၊ ေၿမပိုင္ရွင္ေတြ နဲ႔၊ အလြန္နီးစပ္သူေတြၿဖစ္တယ္။
ဆိုရွယ္လစ္ႏိုင္ငံေတြလို အရာရာကို အစိုးရက ခ်ဳပ္ကိုင္ထားတာ မဟုတ္ဘူး။ ဆိုရွယ္လစ္ႏိုင္ငံေတြလို ႀကီးပြားခ်မ္းသာ၊ ဇိမ္ခံမႈ ေတြကို ရွက္ပါဆိုၿပီး၊ ခ်မ္းသာႀကြယ္ဝသူေတြကို ရန္သူလို သေဘာထားေနတာမဟုတ္ဘူး။ ခ်မ္းသာႀကြယ္ဝၿခင္းဟာ လဒ္တပါးၿဖစ္တယ္ လို႔ ယံုႀကည္ေနႀကသူေတြၿဖစ္တယ္။ ဒီမိုကရက္တစ္အစိုးရရဲ႕အေတြးအေခၚက တိုင္းၿပည္နဲ႔ စီးပြားေရးသမားေတြရဲ႕ႀကြယ္ဝခ်မ္းသာမႈကို ၿပည္သူေတြလည္း အက်ိဳးခံစားခြင့္ရိွေအာင္ ဘယ္လိုခြဲေဝၿဖန္႔ၿဖဴးမလဲ ဆိုတဲ့ အခ်က္ကို အေကာင္အထည္ေဖၚတာၿဖစ္တယ္။ အေမရိကန္ႏိုင္ငံေရးစံႏႈန္းေတြအရႀကည့္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ ဒီမိုကေရစီရဲ႕ အႏွစ္သာရကို အလယ္မွာထားၿပီး၊ ဒီမိုကရက္တစ္ပါတီက လက္ဝဲယိမ္းအေတြးအေခၚရိွမယ္။ ရီပတ္ပလင္ကန္ပါတီကေတာ့ လက္ယာယိမ္းအေတြးအေခၚၿဖစ္မယ္။
ခ်မ္းသာႀကြယ္ဝမႈ နဲ႔ လူမႈတရားမွ်တေရး ဆိုတဲ့အခ်က္ႏွစ္ခုဟာ ဒီမိုကရက္တစ္ႏိုင္ငံတည္ေဆာက္ေရးအတြက္ မရိွမၿဖစ္လိုအပ္တယ္ ဆိုတဲ့အခ်က္ကို လက္ရိွသမၼတ အိုဘားမားရဲ႕ ပါတီက ယံုႀကည္ပံုရပါတယ္။ ၿပည္သူေတြဟာ မိမိရတဲ့ဝင္ေငြနဲ႔ ေနထိုင္ရွင္သန္မႈဟာ တရားမွ်တမႈရိွတယ္၊
ေအးခ်မ္း လံုၿခံဳစြာေနထိုင္ႏိုင္တယ္ လို႔ ယံုႀကည္ႀကတဲ့ အခါ အစိုးရကို ပုန္ကန္ေတာ္လွန္ခ်င္စိတ္ေတြ နည္းပါးသြားႀကတယ္လို႔ ဆုိပါတယ္။ ဆင္းရဲခ်မ္းသာကြာဟမႈ ႀကီးမားလြန္းတဲ့နိုင္ငံေတြဟာ လူမႈေရး မတည္ ၿငိမ္မႈေတြပိုမ်ားၿပီး၊ ေတာ္လွန္ပုန္ကန္မႈေတြၿဖစ္ပြားခဲ့တယ္ လုိ႔ဆိုပါတယ္။
စကၤာပူႏိုင္ငံဟာ အေနာက္ႏိုင္ငံေတြထက္ပိုၿပီး အရင္းရွင္စီးပြားေရးစံနစ္ကို က်င့္သံုးတဲ့ႏိုင္ငံၿဖစ္တယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲ့ဒီႏိုင္ငံက ၿပည္သူေတြဟာ သူတို႔ရဲ႕ လုပ္ကိုင္စားေသာက္ေနထိုင္ရတဲ့ဘဝဟာ တရားမွ်တတယ္ လို႔ ယံုႀကည္ ႀကတာေႀကာင့္၊ အစိုးရအေပၚ ေတာ္လွန္ပုန္ကန္ခ်င္စိတ္ မရိွႀကဘူး။ေတာင္အာဖရိက လို ႏိုင္ငံမွာက်ေတာ့ လူၿဖဴအစိုးရနဲ႔ အာဖရိကန္လူမည္းေတြရဲ႕စီးပြားေရးလုပ္ပိုင္ခြင့္ခြဲၿခားခံရတာေတြ၊လူတန္းစားမညီမွ်ကိုသိပ္ႀကီးတာေတြေႀကာင့္ေတာ္လွန္ပုန္ကန္မႈေတြ ၿဖစ္ပြားခဲ့ ႀကတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဒီမိုကေရစီ ဆိုတာ အဲ့ဒီအၿဖစ္အပ်က္ႏွစ္ခုႀကားမွာေပၚေပါက္လာတာဗ်။ ဥပမာ ပထမအခ်က္အေနနဲ႔ ေတာ္လွန္ေရးျဖစ္လာႏိုင္မႈ ေသခ်ာလာတဲ့အခါမ်ိဳး နဲ႔ ဒုတိယအခ်က္ကေတာ့ အုပ္စိုးသူလူတန္းစားအတြက္ ၿပဳၿပင္ေၿပာင္းလဲေရးလုပ္မႈဟာ သိပ္ၿပီး တန္ဘိုးႀကီးႀကီးမေပးရဘူး လို႔ ယံုႀကည္လာတဲ့အခါမ်ိဳးေပါ့။
တကယ္ေတာ့ ဘရက္အိုဘားမားရဲ႕ ေလးႏွစ္တာ သက္တမ္းကာလမွာ အေမရိကန္စီးပြားေရးဟာ သိသိသာသာ ဦးေမာ့လာမႈမရိွခဲ့ေသးပါဘူး။ အလုပ္အကိုင္မဲ့တဲ့အတြက္ အိမ္လခမေပးႏိုင္လို႔ ဘဏ္ေတြကသိမ္းယူခဲ့တဲ့ အၿဖစ္အပ်က္ေတြ၊ စီးပြားေရးရဲ႕ အသဲႏွလံုးဗဟိုခ်က္မၿဖစ္တဲ့ ေဝါစတြိ ကုိ သိမ္းပိုက္ႀကတဲ့ လႈပ္ရွားမႈေတြ နဲ႕ ၿပည့္ႏွက္ေနဆဲၿဖစ္ပါတယ္။ တဘက္မွာေတာ့ ဒီမိုကရက္တစ္ပါတီ တေလွ်ာက္လံုး စိတ္ကူးယဥ္ခဲ့ႀကတဲ့ ၿပည္သူ တရပ္လံုးအတြက္ က်န္းမာေရးအခမဲ့ကုသခြင့္ ဆိုတဲ့ အိပ္မက္ဟာလည္း အေႏွာက္အရွက္မ်ားစြာ နဲ႔ ႀကံဳေတြ႔ေနရဆဲ ၿဖစ္ပါတယ္။ ပါတီႏွစ္ခုလံုးဟာ လူထုရဲ႕ မေက်နပ္မႈကို ဘယ္လိုေၿဖသိမ့္ေပးရမလဲ၊ လူမႈေတာ္လွန္ေရးတရပ္ၿဖစ္ေပၚမလာေအာင္ ၊ လူထုရဲ႕ စားဝတ္ေနေရးေၿပလည္လာေအာင္ ဘယ္လို နည္းဗ်ဴဟာေတြနဲ႔ ႀကိဳးစားအေၿဖရွာႀကမလဲ ဆိုတဲ့အခ်က္ကို ရွာေဖြေနႀကဆဲၿဖစ္ပါတယ္။ ႏိုင္ငံေရးသိပၸံပညာေတြရဲ႕ အဆိုအရေတာ့-
လူထုတရပ္လံုးက သူတို႔ရဲ႕ ရွင္သန္ရပ္တည္မႈဟာ တရားမွ်တမႈရိွတယ္ လို႔ ခံစားေနႀကတဲ့အခါက်မွ တည္ၿငိမ္တဲ့ ဒီမိုကေရစီစံနစ္ကို တည္ေဆာက္လို႔ရတာပါဗ်ာ တဲ့။
ၿပည္သူေတြရဲ႕ ဘဝလံုၿခံဳမႈ၊ တရားမွ်တမႈကို ေဖၚေဆာင္ႏိုင္မဲ့ သမၼတေတြ နဲ႔ ဆံုဆည္းႏိုင္ႀကပါေစ။
(ေအာင္မိုးဝင္း)
0 comments:
Post a Comment
လာေရာက္လည္ပတ္ၾကေသာ မိတ္ေဆြတို႕ရဲ႕အျမင္မ်ားလည္း ေရးႏိုင္ပါတယ္