0 ကြ်န္ေတာ့္ အိမ္နီးနားခ်င္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေက်ာ္ေဇာ

ကြ်န္ေတာ္တို႔ မိသားစုနဲ႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေက်ာ္ေဇာတို႔မိသားစုဟာ ေဆြရင္းမ်ိဳးရင္းလိုပဲရင္းႏွီးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔က ရန္ကုန္မွာေန၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔က မႏၱေလးမွာ ေနဆိုေတာ့ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ ေတြ႕ခ်င္ရင္ မိုင္ ၄ဝဝ ခရီးသြား မွ ေတြ႕ၾကရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကံေၾကာင့္ပဲ ေျပာရမလား၊ ေရစက္ေၾကာင့္ပဲ ေျပာရမလား၊ ဦးေလး (ကြ်န္ေတာ္က သူ႔ကိုအျမဲဦးေလးလို႔ ပဲ ေခၚပါတယ္)နဲ႔ အိမ္ခ်င္းေပ ၄ဝ ေလာက္အကြာမွာ ေနခဲ့ရ ပါတယ္။

အဲဒါ “ဝ”ေဒသ ပန္ဆန္း (အခုအေခၚ ပန္ခမ္း) မွာပါ။

ကြန္ျမဴနစ္ ပါတီရဲ႕ အဲဒီတုန္းက ဗဟိုစခန္းဟာ တ႐ုတ္ျပည္နယ္စပ္၊ နမ့္ခါေခ်ာင္း ေကြ႕ပတ္စီးဆင္းသြား တဲ့ ေခ်ာင္းအေကြ႕ က ေတာင္ေစာင္း၊ ေတာင္ထိပ္မွာ တည္ရွိပါတယ္။ နယ္စပ္မ်ဥ္းက အဲဒီေခ်ာင္းရဲ႕အလယ္ တည့္တည့္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီစခန္းမွာ ကြ်န္ေတာ္ေနတဲ့ အခန္းနဲ႔ ဦးေလးတို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံ ေနတဲ့အခန္းဟာ ေျခလွမ္း ၂ဝ ေလာက္ပဲ ကြာပါတယ္ ။ ေခၚခ်င္ရင္ ေအာ္ေခၚဖို႔ေတာင္ မလိုတဲ့ အကြာအေဝးပါ။

အဲဒီလို ကာလေတြမွာ ကြ်န္ေတာ္ သတိျပဳမိတဲ့ ဦးေလး အေၾကာင္းေတြ ေရးပါ့မယ္။ ဦးေလးဟာ မနက္ ေစာေစာ ထလာတာနဲ႔ မ်က္ႏွာသစ္ၿပီး က်န္းမာေရး ေလ့က်င့္ခန္း လုပ္ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေနတဲ့ေနရာရဲ႕ ေအာက္မွာက တသြင္သြင္ စီးဆင္းေနတဲ့ နမ့္ခါေခ်ာင္းထဲကို ေလွ်ာဆင္းသြားတဲ့ ေတာင္ခါးပန္းေလးပါ။ ေနာက္ၿပီး ေခ်ာင္းရဲ႕ တစ္ဖက္မွာေတာ့ အလားတူ ဆင္ေျခေလွ်ာ ေတာင္ခါးပန္းနဲ႔ တ႐ုတ္ျပည္ထဲက ရွမ္းရြာ ေလး တစ္ရြာ ရွိပါတယ္။ ဟိုဘက္ ေတာင္ေစာင္းနဲ႔ ဒီဘက္ေတာင္ေစာင္းဟာ မီတာ ၃-၄ဝဝ ေလာက္ ကြာမယ္ ထင္ပါတယ္။ အေတာ္က်ယ္ၿပီး ရွည္လ်ားတဲ့ လွ်ိဳၾကားေခ်ာင္း႐ိုး ႐ႈခင္းဟာ သာယာလွပတယ္လို႔ ေျပာရမွာပါ။ ေနာက္ၿပီး ေလထုဟာလည္း သန္႔ရွင္းလွတယ္ လို႔ ေျပာႏိုင္ပါတယ္။ ဦးေလးက အဲဒီ႐ႈခင္းကို မ်က္ႏွာမူၿပီး မနက္တိုင္း ေလ့က်င့္ခန္း လုပ္ပါတယ္။ ေဒၚေဒၚ ေဒၚသန္းစိန္ (ဦးေလးရဲ႕ဇနီး)ကေတာ့ မနက္တိုင္း ဘုရား ရွိခိုး ပါတယ္။ တစ္ရက္ မပ်က္ပါဘူး။ ေဒၚေဒၚက ညမွာလည္း ဘုရားရွိခိုးၿပီးမွ အိပ္ရာဝင္တာပါ။ ဦးေလးဟာ အဲဒီလို ေလ့က်င့္ခန္း လုပ္ၿပီးရင္ ေယဘုယ်ျဖင့္ေတာ့ မနက္စာ ထမင္းစားေတာ့တာပါပဲ။ အဲဒီတုန္းက ကြ်န္ေတာ္တို႔ အားလံုး တစ္ေန႔မွာ ထမင္း ၂ နပ္ပဲ စားပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ မနက္ ၉ နာရီ ေလာက္မွာ တစ္နပ္၊ ညေန ၅ နာရီ ေလာက္မွာ တစ္နပ္၊ ဒါနဲ႔ ၿပီးတာပါပဲ။

ဦးေလးက အဲဒီတုန္းက ဗဟို ေကာ္မတီဝင္လည္းျဖစ္၊ စစ္ေကာ္မရွင္ အဖြဲ႕ဝင္လည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဦးေလးတို႔ လို ေခါင္းေဆာင္ေတြ ရတဲ့ ရိကၡာဟာ ဆန္နဲ႔ ဆီမွာ က်န္သာမန္ ရဲေဘာ္ေတြရတဲ့ ႏႈန္းနဲ႔ အတူတူ တစ္ႏႈန္းထဲ ျဖစ္ၿပီး ဟင္းဖိုးမွာ (ဗမာေငြ) ဆယ္က်ပ္ေလာက္ ပိုပါတယ္။ ဘာမွမမ်ားပါဘူး။ ေခါင္းေဆာင္ေတြ လည္း ေဈးပတ္တိုင္း (ငါးရက္ တစ္ေဈးပါ) အသားငါး စားခ်င္မွ စားႏိုင္တာပါ။ ဒီေတာ့ ေနာက္တန္းစခန္းမွာ အိမ္ေထာင္ ေတြဟာ ဟင္းခင္းေလးစိုက္၊ ၾကက္ေမြး လုပ္ၾကပါတယ္။ လူလြတ္ေတြကလည္း ဘံုစိုက္ပ်ိဳး ေမြးျမဴ ေရး လုပ္ၾကပါတယ္။ ဦးေလးတို႔ အိမ္မွာေတာ့ အဓိကအားျဖင့္ ေဒၚေဒၚက လုပ္တာပါ။ ဒါေပမယ့္ ဦးေလးလည္း အားရင္ ၾကံဳရင္ ေပါက္ျပားေပါက္ ေရေလာင္း၊ ၾကက္စာေကြ်း လုပ္ရပါတယ္။ ၾကက္ေမြးတယ္ ဆိုလို႔ အထင္မ ႀကီးပါနဲ႔။ မ်ားလွမွ ေလးငါးေျခာက္ေကာင္ပါ။ အဲဒီမွာ ၾကက္ေမြးတယ္ ဆိုတာက ေလွာင္မေမြးႏိုင္ပါဘူး။ အစာမတတ္ ႏိုင္ပါဘူး။ လႊတ္ေမြးရတာပါ။ ဒါေပမယ့္ ညေနေစာင္းရင္ ၾကက္ေတြကို ၾကက္ျခံထဲ ျပန္ဝင္ေစရ ပါတယ္။ ေတာေၾကာင္က ေန႔ခင္းမွာေတာင္ ဆြဲတတ္တဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္မ်ိဳးပါ။ ဒါေၾကာင့္ ရန္သူေတြကို ဝိုင္းပတ္ ေခ်မႈန္းခဲ့တဲ့ ကြ်န္ေတာ့္ ဦးေလးတစ္ေယာက္ကို တစ္ခါတေလမွာ သူ႔ ကိုယ္ရံ၊ သူ႔ဇနီးတို႔နဲ႔အတူ ၾကက္ေတြ ဝိုင္းပတ္ ေမာင္းသြင္းေနတာ၊ ၾကက္ကို ဖမ္းဖို႔ ဝိုင္းေျခာက္ေပး ေနတာလည္း ေတြ႕ရ တတ္ပါတယ္။

ေတာ္လွန္ေရး ေဒသ ေရာက္တဲ့ ဦးေလးအဖို႔ အေနအထိုင္ အစားအေသာက္ အခက္အခဲ၊ ႐ုပ္ဝတၳဳ အကန္႔ အသတ္ရွိမႈ၊ ေတာင္တက္ရတဲ့ အခက္အခဲ စတာေတြဟာ သူ႔ အတြက္ မႈစရာမဟုတ္ပါဘူး။ ဒါ ေပမယ့္ သူလံုးဝ မေက်ာ္လႊားႏိုင္တဲ့ အခက္အခဲတစ္ခုရွိပါတယ္။ အဲဒါ ကဘာသာစကားပါပဲ။ အစည္း အေဝးတစ္ခုလုပ္ရင္ ဘာသာ ၂ မ်ိဳး ၃ မ်ိဳးျပန္ရတဲ့ အရပ္ေဒသမွာ သူ႔ အဖို႔ေန႔စဥ္လိုပဲ ဒီျပႆနာနဲ႔ရင္ဆိုင္ ရပါတယ္။ တစ္ခါတေလ သူ႔ ကိုယ္ရံရဲေဘာ္ေလးနဲ႔သူနဲ႔ စကား မေပါက္လို႔ ေျခဟန္လက္ဟန္ေတြနဲ႔ ဗ်ာမ်ားေနတဲ့ ဦးေလးရဲ႕ပံုကိုေတြ႕ရင္ မျပံဳးဘဲမေနႏိုင္ပါဘူး။ သူမ်ားေတြ ကို အကူအညီေတာင္းရပါတယ္။ ဝရဲေဘာ္ေလးေတြရဲ႕ ဗမာစကား ေရ ခ်ိန္ကလည္း အကန္႔အသတ္ရွိေတာ့ အခက္အခဲက မေသးပါဘူး။ အဲဒီ ဝ ရဲေဘာ္ေလးေတြက ၁၇ ႏွစ္ ၁၈ ႏွစ္အရြယ္ေလးေတြမ်ားပါတယ္။ အဲဒီရဲေဘာ္ေလးေတြကို ဦးေလးက သူ႔ထံုးစံအတိုင္း ခါးၫႊတ္ၿပီးသူျဖစ္ ခ်င္တာကို ခင္ဗ်ားေတြ ကြ်န္ေတာ္ ေတြနဲ႔ေျပာေနတတ္ပါတယ္။ ဘာသာစကားျပႆ နာေၾကာင့္ ဦးေလး မၾကာခဏၾကံဳေတြ႕ရတဲ့ေနာက္ အခက္အခဲတစ္ခုက ထမင္းစားပြဲ၊ ဧည့္ခံပြဲေတြ မွာျဖစ္ပါတယ္။ သူမ်ား ေတြက ဦးေလးကို လူႀကီးမို႔ တ ေလးတစား ဦးဦးဖ်ားဖ်ားအတူ အရက္ေသာက္ခိုင္း (တို႔စ္လုပ္)ရင္ အရက္မေသာက္၊ ေဆးလိပ္မေသာက္ တဲ့ ဦးေလးခမ်ာ ဒုကၡေတြ႕ေတာ့တာ ပါပဲ။ ျပံဳးျပံဳး ျပံဳးျပံဳးနဲ႔ အဲဒီလို ျငင္းေနတဲ့ ဦးေလးရဲ႕ ပံုကိုက သူ႔႐ိုးသားမႈကို ေဖာ္ျပတာမို႔ သူ႔ စကားကို နားမလည္တဲ့ တျခားလူေတြကလည္း ျပံဳးၾက နားလည္ၾက ပါတယ္။

ဦးေလးကို အမ်ားဆံုး ေတြ႕ရတတ္တာကေတာ့ သူခရီးမထြက္၊ အစည္းအေဝး မတက္ဘူးဆိုရင္ ေျမပံုေတြ ဖတ္ေနတာ၊ စာၾကည့္ေနတာ၊ မွတ္စု ကူးေနတာပါပဲ။ ဦးေလးကို အလကားေနတာ၊ အလဟႆအခ်ိန္ျဖဳန္း ေနတာ တစ္ခါမွ မေတြ႕ဖူးပါဘူး။ ဦးေလးမွာ ဝတၲရားတစ္ခုလို ျဖစ္ေနတဲ့ကိစၥ တစ္ခုကေတာ့ ဧည့္ခံစကား ေျပာရတာပါ။ ၿမိဳ႕က ေတာခိုလာတဲ့လူေတြ၊ ဝ ေဒသကို လာေရာက္ၾကတဲ့ တျခားေဒသေတြက တပ္ေပါင္း စုရဲေဘာ္ေတြဟာ ဦးေလးကိုသိပ္ေတြ႕ခ်င္၊ စကားေျပာခ်င္ပါတယ္။ သူတို႔ဟာ ဦးေလးဆီက ေမးမကုန္တဲ့ ဗဟုသုတေတြကို နားေထာင္ခ်င္ၾကတာကိုး။ ဒါေပမယ့္ ဦးေလးက ျပန္ေမးတာကလည္း နည္းတာ မဟုတ္ဘူး။ ဘယ္အရပ္ကလာတဲ့ လူပဲျဖစ္ျဖစ္ ဦးေလးအဖို႔ အေျခအေန နားလည္ယူႏိုင္တဲ့ ေရေသာက္ျမစ္ခ်ည္း ျဖစ္ေနပါတယ္။

ေနာက္ဆံုးအေနနဲ႔ ကေန႔အထိ ကြ်န္ေတာ္ျမင္ေယာင္ေနတဲ့ ဦးေလး လႈပ္ရွားပံုေလးကို ေျပာျပခ်င္ပါ တယ္။ ဗဟို႐ံုးစခန္းနဲ႔ တစ္မိုင္ ေလာက္ေဝးတဲ့ အေရွ႕ေျမာက္ စစ္ေဒသဌာနခ်ဳပ္ကို အစည္းအေဝး သြားတက္တဲ့ ဦးေလးရဲ႕ပံုေလးပါ။ သူနဲ႔သူ႔ကိုယ္ရံ ဝရဲေဘာ္ေလး၊ တစ္ေယာက္က ပစၥတိုခါးခ်ိတ္၊ စာေစာင္စာတမ္းေတြ ေဘးလြယ္အိတ္ထဲမွာ ထည့္လို႔၊ ေနာက္တစ္ေယာက္က ေအေက ၄၇ ေသနတ္ကို ပခံုးမွာ လြယ္လို႔၊ ေခ်ာင္း႐ိုး တစ္ေလွ်ာက္ ေတာင္ေစာင္း လမ္းကေလးအတိုင္း ကုတ္ကုတ္ ကုတ္ကုတ္နဲ႔ ေလွ်ာက္သြားၾကတဲ့ ျမင္ကြင္းပါ။ စကားမေပါက္ ၾကေလေတာ့ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္လည္း စကားမေျပာဘဲ သြားၾကတာ ေတာင္ေစာင္း အေကြ႕ေလးမွာ ကြယ္သြားေတာ့ မွ ျမင္ကြင္းထဲက ေပ်ာက္သြားပါတယ္။ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ ညေနေစာင္းလို႔ ျပန္လာေတာ့လည္း ဒီပံုပါပဲ။

စပါးႏွံမ်ားဟာ စပါးအသီး ၾကြယ္ဝေလ ၫႊတ္ေလ ဆိုသလိုပဲ လူေတြဟာလည္း တန္ဖိုးရွိေလ ႐ိုးသား ႏွိမ့္ခ်ေလလို႔ ဆိုရမယ္ ထင္ပါတယ္။

ဖိုးသံ(လူထု) ျမန္မာအင္ဒီပဲန္ဒင့္ဂ်ာနယ္